Չափազանց վտանգավոր է Ղրիմի և ԼՂ-ի միջև համեմատություններ անցկացնելը, ինչով, ի դեպ, այս օրերին զբաղված են հայաստանյան բազմաթիվ հայտնի ու նորելուկ «քաղաքագետներ» ու «փորձագետներ»:
Քաղաքականության, այդ թվում ու առաջին հերթին՝ արտաքին քաղաքականության նրբություններից մեկն այն է, որ երբեմն խիստ բացասական իրավիճակները տարբեր գործոնների ազդեցությամբ կարող են դառնալ աներևակայելիորեն նպաստավոր:
Արդյո՞ք, եթե չլինեին ռուսական ճնշումները, Հայաստանի իշխանությունը կսլանար եվրոպական ընտանիք և Հայաստանը կդարձներ իսկապես եվրոպական պետություն, ինչպես հայտարարում է:
Մի օր Հայաստանի հասարակությունը նույնպես կկարողանա իր կամքը թելադրել Հայաստանի իշխանություններին, իսկ եթե դա չհաջողվի, ապա կհեռացնի այդ իշխանություններին և կձևավորի իշխանություն, որը կարտահայտի հայ հասարակության կամքը:
Ծառուկյանը գրեթե ամեն առիթով հայտարարում է, որ իրեն պաշտոն պետք չէ, որ իշխանության գալու նպատակ չունի: Մեծ հավանականությամբ, Ծառուկյանը միանգամայն ազնիվ է իր այդ հավաստիացումներում:
Այն, ինչ անում են մեր ղեկավարները՝ տոնական օրերին կամ նախընտրական շրջանում ավտոշարասյուներով գալիս-անցնում են: Ընդ որում, թերևս, ավտոմեքենաների անվադողերը խնայելու նպատակով՝ անցնում են միայն բարեկարգ փողոցներով:
Հասկանալի է, կառավարությանն անվստահություն հայտնելու գործընթացի նպատակը Տիգրան Սարգսյանին Առաքել Մովսիսյանով կամ Հրայր Թովմասյանով փոխարինելը չէ, եթե անգամ նրանք մի գիշերվա մեջ տրանսֆորմացվեն ու բավարարեն ԲՀԿ-ի ներկայացրած չափանիշներին:
Դատելով մեր պաշտոնյաների հայտարարություններից և ներկայացվող տվյալներից՝ պարտադիր 5%-ների հարցում «ամենաանհնազանդը» խոշոր գործատուներն են։
Ես եմ առաջարկել, որ նկարահանում չլինի, որովհետև քննարկում էր, ուզում էինք հանգիստ մթնոլորտում քննարկել: Չեմ կարծում, որ քննարկումն այդպիսի առանձնակի նկարահանման կարիք ունի:
Սրա մասին պետք է մտածի ռուսական կողմը, որովհետև նման անդաստիարակ հայտարարություններից հետո պիտի հասկանան, թե ինչու են ուկրաինացիներն իրենց ատում, ինչու են Հայաստանում աճ գրանցում հակառուսական տրամադրությունները, պիտի մեղքերը փնտրեն նման արկածախնդիր, անդաստիարակ, ամբարտավան հայտարարությունների հեղինակների մեջ:
Քաղաքականությունը հաստատուն քայլերով Հայաստանում վեր է ածվում կրկեսի: Ծաղրածուներ՝ որքան ասեք, արենաներ՝ ուզածի չափ՝ Բաղրամյան 19-ից մինչև Իսակովի 9
Հայաստանը բախտի քմահաճույքին հանձնելը հաստատ այն նպատակը չէ, որի համար կարելի է ընդունելի համարել ցանկացած միջոց: Եթե անգամ դա ապահովում է տեսանելի քաղաքական, ֆինանսական և այլ նյութական դիվիդենտներ:
Վերջին տարիներին մեր մամուլում պարբերաբար տեղեկատվություն է հրապարակվում նախկին ու ներկա պաշտոնատար անձանց վաշխառուական գործունեության մասին: Դրանցից մեկը նույնիսկ մամուլում ստացել է «ՀՀ բարձրաստիճան ոստիկանների վաշխառուական գործունեություն» անունը:
Պետք չէ այդքան մեծ դեր տալ քաղաքական ուժերին` լինի դա ընդդիմություն թե իշխանություն: Հասարակությունը շատ ավելի ուժեղ է, հասարակությունն է առաջ քաշում պահանջները, իսկ նրանք պարզապես գործիքներ են, որպեսզի այդ պահանջն իրագործեն:
Ձեր (Հայաստանի) գործն է` միանալ, թե չմիանալ ՄՄ-ին: Դուք եք ծանր ու թեթև անողը: Ուստի ես առաջարկում եմ ՄՄ-ին միանալու (կամ չմիանալու) կամ էլ ցանկացած այլ կազմակերպությանը (օրինակ` ԵՄ-ին, ՆԱՏՕ-ին) անդամակցելու հարցը կշռել` հաշվի առնելով ձեր գլխավոր քաղաքական խնդիրը:
Կխնդրեի` չհամեմատեք այդ երկու երկրները, դրանք անհամեմատելի են: Ուկրաինայում տարանջատել ենք ժամանակային խնդիրները, և դեռևս համաձայնագիրն ընդունված չէ:
Հաճախ հնչում է հռետորական հարց. «Պե՞տք է գիտությունը Հայաստանին», մի բան, որը շատ թանկ «հաճույք» է մեզ նման սահմանափակ կարողություններով երկրի համար: Նման հարց ես լսել եմ թե՛ տարբեր պաշտոնյաների, թե՛ սովորական քաղաքացիների շուրթերից:
Հայաստանի ներկայիս քաղաքական ներկապնակը շատ միաբևեռ է, և այս քայլն ուղղված է այդ ներկապնակի դիվերսիֆիկացմանը: Համոզված եմ, որ շատ-շատերը կմիանան այս նախաձեռնությանը, որովհետև, միևնույն է, այստեղ է ապագան, և Հայաստանն այս ուղղությամբ է շարժվելու:
13-ամյա Ռաֆիկը երկու քույրերի հետ ողջ մանկության ընթացքում ականատես է եղել սարսափելի տեսարանների: Հարբեցող հոր վիճաբանությունները, մոր նկատմամբ ծեծ ու ջարդն այս տղայի հիշողության մեջ դաջվել են` որպես անվերջանալի տեսարաններ:
Հեռուստատեսությունների դժբախտությունների պատճառն ալկոհոլի գովազդը չէ։ Այդ գովազդը պարզապես փրկօղակ է` դժվարությունները հաղթահարելու համար։ Թեպետ խիստ կասկածելի է, որ դա կլուծի հեռուստաընկերությունների խնդիրները։
Ոչ իշխանական ուժերի համագործակցությունը զարգանում է մոտավորապես այնպիսի հեռանկարով, ինչպես, ասենք` ժողովրդավարությունն ու տնտեսական աճը` իշխանությունների գործողությունների արդյունքում:
Ես չեմ սիրում այդպիսի ենթատեքստով բառեր: Երբ ես եմ խոսում, խոսում եմ մարդկանց ներկայությամբ, իրենց ճակատներին ու հետադարձ որոշումներ չեմ կայացնում՝ իմ ասելիքն ամրապնդելու համար:
Որպես օգտատեր՝ նկատել եմ սխալներ, որոնք, այսպես ասած, ունիվերսալ են՝ կրթական և տարիքային սահմանափակում չունեն:
Հայաստանում ներկայիս օրակարգային ամենագլխավոր հարցերից մեկը, թերևս, կենսաթոշակային բարեփոխումների թեման է, որի շուրջ, սակայն, եթերում բանավեճերի, կողմերի կարծիքների բախումների չենք հանդիպի:
Ճգնաժամն էր մեղավոր։ Այս խոսքը մի ժամանակ շատ տարածված էր Հայաստանում։ Ավելի կոնկրետ` 2009-2010 թվականներին բոլորն իրենց տնտեսական ու անգամ անձնական անհաջողությունները վերագրում էին համաշխարհային տնտեսական ճգնաժամին։
Իշխանությունից հասարակությունը վաղուց որևէ սպասելիք չունի, իշխանության գործողությունների ադեկվատությունն էլ մարդկանց գրեթե չի հուզում, քանի որ որքան ոչ ադեկվատ լինեն դրանք, այնքան Հայաստանն ու հասարակությունը կշահեն:
Պատրա՞ստ են արդյոք իշխանությունները՝ մի կողմից, Ծառուկյանը՝ մյուս կողմից, այս հեռանկարին, դժվար է ասել: Գոնե արտաքուստ դա նրանցից որևէ մեկի համար շահեկան չի թվում:
2014-2015 թվականները Հայաստանի համար կարող են բեկումնային տարիներ լինել: Անկախ Հայաստանի իշխանությունների ու քաղաքական ուժերի կամքից ու նախաձեռնողականությունից:
Հայաստանում հուսահատությունը շարժիչ ուժ է. հուսահատությունից կորանում ենք, ընկճվում, խեղճանում, նվաստանում, ինքնահրկիզվում: Դա էլ կարելի է հասկանալ. ինքնահրկիզվելու, ինքնասպանության փորձից հետո ապրելու հավանականությունն ավելի մեծ է, քան Սուրեն Խաչատրյանի դեմ դուրս գալուց հետո:
Ես կարծում եմ, որ Պուտինը միանգամայն կանխատեսելի է: Բոլորին հայտնի են այն դրակոնային մեթոդները, որոնք նա օգտագործում է` իր նպատակներին հասնելու համար:
