4 էջից բաղկացած որոշումից պարզ դարձավ, որ ՍԴ-ն «Կուտակային կենսաթոշակների մասին» օրենքի մի շարք դրույթներ ճանաչել է Սահմանադրությանը հակասող:
Սա այլևս անգամ ծիծաղելի չէ: Հասկացանք՝ նվաստանալ, հասկացանք՝ հանձնվել: Բայց մի՞թե պարտադիր է դա անելուց հետո խայտառակվել մարդկանց առաջ, ովքեր ընդամենը մի քանի տարի անց «ապահովելու են» Հայաստանի անվտանգությունը:
Ստիպված ենք ֆեյսբուքում շարունակել ինքնագործունեությունը՝ տարածել Բեզրուկովի, Քարդաշյանի ու Շաերիին Սարգսյանի լուսանկարները, պնդել, որ Քեսաբ ուղարկվելիք ջոկատում չմոռանան մեր անունները և, ամեն դեպքում, save Kessab:
«Նրանք տեղափոխում են իրենց ամենաժամանակակից տեխնիկան Հարավային Օսիա։ Նման բան անելու ոչ մի պատճառ չկա։ Վրացական զինուժն իրոք որևէ սպառնալիք չի ներկայացնում։ Դա իսկապես մտահոգիչ է»,- հայտարարել է Ռոջերսը
Սա առաջին հայացքից՝ ոչ այնքան ազնիվ, սակայն, միևնույն ժամանակ, Հայաստանի իշխանության կանոնների մեջ ամբողջովին տեղավորվող տեխնոլոգիա է:
Աշխարհագրությունից ու պատմությունից բավարար գնահատական ստացող բարձր դասարանցի աշակերտի համար անգամ դժվար չէ հասկանալ, թե հատկապես ում և ինչ նպատակով է ձեռնտու Քեսաբի ու քեսաբահայերի շուրջ բարձրացված աղմուկը:
Ապրիլի 9-ին «Ժառանգության» առաջնորդը պատրաստվում է հանրահավաք կազմակերպել՝ նախագահի ընտրություններում իր տապալման կուլմինացիայի տարելիցի կամ գուցե Վլադիմիր Գասպարյանի հետ աղոթքի տարեդարձը նշելու համար:
ԱՄՆ-ի պետքարտուղարի օգնական Վիկտորյա Նուլանդը հին դեմք է: Մեր ժամանակ բանակցությունների էր եկել Հայաստան: Վիկտորյա Նուլանդն այն մարդկանցից է, ով 1997-1998 թվականներին մեծ աշխատանք է կատարել Հայաստանի ներքին հարցերում: Նա մեծ ներդրում ուներ Տեր-Պետրոսյանի հրաժարականի մեջ:
Ժողովրդավարության ու մարդու իրավունքների ոտնահարման դարդով տապակվող մի խումբ հանրապետականներ կարծում են, որ լրատվամիջոցները պետք է պատասխանատվություն կրեն նաև իրենց հրապարակումների տակ սոցիալական ցանցերի օգտատերերի գրառումների համար: Հանճարեղ գաղափար է:
«Սովորական ռեժիմում» Հայաստանը «յոլա է գնում», ճգնաժամային իրավիճակներում հայ քաղաքական միտքը սկսում է մտածել «անվտանգության սպառնալիքների» ու անկախությունից հրաժարվելու մասին, հայկական նավատորմի հրամանատարությունն էլ ավելի շրջահայաց լինելով՝ արդեն իսկ վերհիշած է լինում Գյուլիստանի պայմանագիրը:
Կենացներն, ինչպես ասում են, քաղցրանում են: Խոսքը, բնականաբար, հոտնկայս խմվող կենացների մասին չէ: ԲՀԿ-ն իշխանությանը սպառնում է փողոցով:
Առաջիկա ամիսներին Հայաստանի բազմաթիվ համայնքներում տեղի են ունենալու ՏԻՄ ընտրություններ: Ո՞վ է հաղթելու: Հարցրեք Գալուստ Սահակյանին: Իհա՛րկե ՀՀԿ-ն:
Ես չէի ուզում, որ մրցույթը շոու դառնար: Ես օպերայի էությունը կրող մարդկանցից մեկն եմ, ու այստեղ ոչ աթոռի պատերազմ է, ոչ էլ պաշտոնի:
Սա սխեմա է, որում որոշիչ գործոնները, դժբախտաբար, միայն Հայաստանում չեն: Դա նշանակում է, որ այդ սխեման գործում է՝ նաև անկախ նրա մասնակիցների կամքից ու սխեմայի մյուս մասնակիցների նկատմամբ ունեցած մարդկային և քաղաքական վերաբերմունքից:
Հայրենիքի, անշուշտ, մեծն է լավը։ Ինչպես և վարունգի՝ կանաչը։ Աղջկա՝ կույսը։ Կրծքի՝ երկու հատը։ Ազգի՝ համաշխարհայինը։ ՀՀՇ-ի՝ նախկինը։ Ռամկավարի՝ դաշնակը։ Դաշնակի՝ հիմարը։ Դեպուտատի՝ օգտագործածը։ Ռետինի՝ կոմպլեմենտարը՝ վերջում գլխին քաշելու համար։ Իսկ խոսնակի՝ Խոշորը։ Փոխխոսնակի՝ խուրդեն։ Վարչապետի՝ հաստը։ Արտգործնախարարի՝ ծալովին։
Այսօր զոհասեղանին է դրված Հայաստանի` պետություն ունենալու իրավունքը: Այդ իրավունքի համար մենք պայքարել ենք քառորդ դար առաջ: Մենք պատրաստ ենք դրա համար պայքարել նաև այսօր: Իշխանությունն իր քայլերով Հայաստանը հավասարեցրեց Հյուսիսային Կորեային ու աֆրիկյան մի քանի պետությունների:
Րաֆֆի Հովհաննիսյանը հումանիստ է, նա միշտ կանգնում է թույլի, խփվածի, փոքրամասնության կողքին: Մարդկայնորեն դա հարգանքի ու գնահատանքի է արժանի:
«Եթե դուք ունեք բնական ռեսուրսներ, սակայն որոշում եք դրանք չզարգացնել, չօգտագործել, ինչպե՞ս եք ապահովելու ձեր բնակչության բարեկեցությունը»։
Այսօր Հայաստանի Հանրապետական կուսակցության երկրորդ տնտեսական համաժողովի ժամանակ փորձեցինք ՄԱԿ-ի գլխավոր վեհաժողովի մարտի 27-ի նիստում Ղրիմի հարցով ընդունված «Ուկրաինայի տարածքային ամբողջականությունը» բանաձևի Հայաստանի «դեմ» քվեարկելու կապակցությամբ պարզաբանում ստանալ ՀՀ արտաքին գործերի (ԱԳ) նախարարի տեղակալ Շավարշ Քոչարյանից:
Հայաստանի համար ճակատագրական որոշումներն ընդունում են մարդիկ, ում անուններն ու դեմքի արտահայտությունը մեզ հայտնի չեն կամ ոչինչ չեն ասում: Այս անդեմությունը Հայաստանի Հանրապետությանը զրկում է ինքնիշխանությունից, որպես ինքնուրույն միավոր ձայնի` որոշման իրավունքից, այսինքն` դեմքից:
Այսօր «Ազատության» հրապարակում հրավիրված հանրահավաքի ժամանակ առավել ընդգծվեցին «Ժառանգության» և եռյակի տարբերությունները:
Եթե ասեմ` կարող էր և չարեց, անհիմն կարծիք կլինի, գուցեև չէր կարող: Ես վստահ չեմ, թե ինչն էր շարժառիթը, որովհետև Հայաստանում որոշումների ընդունման գործընթացը թափանցիկ չէ: Չեմ կարծում, որ եղել է թափանցիկ որոշում կամ հասարակության հետ երկար քննարկում
Ես ուրախ եմ, որ այս հարցով նաև Ազգային ժողովի հանձնաժողով է ստեղծվել: Սա շատ լավ, լուրջ առիթ է, որպեսզի մեկ անգամ ևս այս հարցերն ուսումնասիրվեն: Մենք թաքցնելու ոչ մի բան չունենք: Թող գնան ուսումնասիրեն, ներկայացնեն հանրությանը:
Մեզնից է կախված` մենք սա կհանդուրժե՞նք, թե՞ ոչ: 91 թվականին հռչակել ենք, չէ՞, որ Հայաստանը վերջապես իր տեղն է վերգտնում ազատ ազգերի ընտանիքում: Մենք որևէ մեկին չենք լիազորել` գնա Զիմբաբվեի շարքում մեզ դասի: Դա հակասում է մեր ամեն ինչին` մեր անկախության հռչակագրին, մեր ճանապարհին և Եռաբլուրում պառկած մեր եղբայրների հիշատակին:
Սահմանադրական դատարանի մոտ մեկնարկել է «Դեմ եմ» քաղաքացիական հասարակության լուռ ակցիան։ Բացի ավանդական կարգախոսներից՝ ցուցարարները պարզել են մի քանի պաստառներ, որոնց վրա գրված է «Պահանջում ենք մեր իրավունքը», «Մի անցեք սահմանը», «Չեմ արտագաղթելու» և այլն։ Ակցիային մասնակցում է մոտ 1000 ցուցարար։
Արդեն մի քանի ամիս է՝ անհնար է հետևել մեր քաղաքական մեծ ու պուճուր գործիչների խոսքին: Նրանց ելույթներն ուղիղ խոսքով տարածող բոլոր էլեկտրոնային լրատվամիջոցները պարտավոր են սպառողին զգուշացնել, որ դրանք ունեն տարիքային սահմանափակում՝ (18+ նշանով)…
Դա կարող է նշանակել, որ Կրեմլում չեն բացառում «Ղրիմ 2»-ի իրականացումը Վրաստանում, որը, ինչպես հայտնի է՝ մի քանի ամիս անց ստորագրելու է ԵՄ-ի հետ Ասոցացման համաձայնագիրը և շարունակում է հայտարարել ՆԱՏՕ-ին անդամակցելու մտադրության մասին:
«Դեմ եմ» քաղաքացիական նախաձեռնության վաղվա լուռ ակցիան, ըստ ամենայնի, չափազանց կարևոր է: Անկեղծ ասած, արդեն դժվար է ասել՝ հատկապես ո՞ւմ համար՝ պարտադիր կուտակային համակարգի դեմ պայքարողների՞, թե՞ այդ համակարգը նրանց պարտադրող վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի ու ամբողջ իշխանության:
Բանաձևին դեմ են քվեարկել Հայաստանը, Բելառուսը, Բոլիվիան, Կուբան, Նիկարագուան, Ռուսաստանը, Սուդանը, Սիրիան, Վենեսուելան և Զիմբաբվեն:
Ինչպե՞ս մարդը կարող է խոսել կրթության, մտագործունեության կարևորության մասին և ինտեգրվել մի քաղաքական-քաղաքակրթական տարածքի, որի բուհերը տեղ չեն գտնում աշխարհի լավագույն կրթական հաստատությունների անգամ 20-յակում:
