Երեկ հանրահավաքին Րաֆֆի Հովհաննիսյանի հնչեցրած առաջարկները, վկայեցին, որ կամավոր քաղցն այս դեպքում ամենևին էլ վատ խորհրդատու չէ: Եվ ոչ էլ աշխարհի վրա դառնանալու պատճառ:
Ընդդիմադիր մամուլը մի Հայաստանի մասին է գրում, իշխանամետը` լրիվ ուրիշ։ Երկուսն էլ Հայաստանի հետ շատ հեռավոր կապեր ունեն։ Եվ երկրից դուրս գտնվող սրտացավ մարդը ստիպված է այս ամենը մարսել և մի բան հասկանալ։ Բայց սա դեռ հասկանալի է։ Կան հայեր, որ գնացել են ու ուզում են արդարացնել իրենց գնալը։ Իրենք սկսում են իրենց համար ստեղծել մի սարսափելի պատկեր, զարհուրելի մի երկրի պատկեր, և հետո սկսում են բոլորի հետ կիսվել, քանի որ միայնակ այդօրինակ Հայաստան մարսել չես կարող։
Հիմա բոլորին նոր կառավարությունն է հետաքրքրում: Ենթադրվող փոփոխություններից ամենաինտրիգայինը վարչապետի պաշտոնին է վերաբերում: «Կշարունակի՞ արդյոք պաշտոնավարել Տիգրան Սարգսյանը, թե՞ նոր վարչապետ կունենանք» հարցն ամենահետաքրքրականն է:
Կարելի է դժգոհ լինել Րաֆֆի Հովհաննիսյանի մարտավարությունից: Սակայն քեզ համարել կատարվող իրադարձությունների համար պատասխանատվություն չունեցող մեկը, սուրճ ըմպելով և ծխելով` տկտկացնել ստեղներին ու ծաղրել նրանց, ովքեր փորձում են ինչ-որ բան անել, ինչ-որ բան առաջարկել, նշանակում է` ունենալ ցածր ինքնագնահատական:
Ինտելեկտուալ համբավ ունեցող գրեթե բոլոր գործիչներն իրենց քաղաքական կարիերան սկսել են` որպես ընդդիմադիրներ: Սկզբում ընդդիմանում էին խորհրդային ռեժիմին: Այսինքն` գիտեն, թե ինչ է նշանակում` ճնշվել հանրահավաքներին, հացադուլ անել, հանիրավի մեղադրվել և ամիսներ անցկացնել անազատության մեջ` որպես քաղբանտարկյալ, ինչ է նշանակում` պայքարել գործող ռեժիմի դեմ:
Ինչ լավ է, չէ՞, երբ ձևացնում ես, որ չգիտես այն, ինչ գիտեն բոլորը: Այսպես պաշտոնավարելն ավելի անվտանգ է: Տեսեք, մի երկու տարի առաջ մեր վարչապետը նկատեց ձկնարդյունաբերության ոլորտը:
ՆՈՐ ՀԱՆԴԻՊՈՒՄ (Չհրատարակված զրույցներ)
Լա՞վ բան է ժողովրդավարությունը: Թերևս լավ բան է ժողովրդավարությունը: Անկասկած, ժողովրդավարությունը լավ բան է։ Հարցը, սակայն, այն է, թե ի՞նչ է ժողովրդավարությունը:
Րաֆֆի Հովհաննիսյանին առաջարկելով ևս մեկ անգամ հանդիպել` նշանակում է` գիտակցել իրավիճակի լրջությունը: Հացադուլն ունի իր կանոնները. հացադուլավորը չպետք է լքի հացադուլի վայրը: Րաֆֆի Հովհաննիսյանն ընդունել է հանդիպելու առաջարկը:
Ատամների արանքից նետած` «Ի՛նչ է ուզում կինը» նյարդային արտահայտությունը մարտի 8-ից ապրիլի 7-ն արտասանվում է փոքր-ինչ այլ շեշտադրությամբ. «Ի՜նչ է ուզում կինը»: Պատասխանը ողջ տարին և միշտ նույնն է` կինն ուզում է սիրել ու լինել սիրված:
Մենք այնքան ենք թաթախված մեր առօրյայի մեջ, մերօրյա քաղաքականությունն այնքան առօրեական է, որ մեր մտքով նույնիսկ չի էլ անցնում, որ այսօր, այս պահին տեղի ունեցող գործընթացները ևս հայոց պատմության մի մասն են կազմում։
Անցած 6-7 տարիների ընթացքում հայ գինեգործներին չհաջողվեց լրացնել ռուսական շուկայում առաջացած բացը: Բայց սա մեր գինեգործների բիզնես-ապաշնորհության արդյունք համարելը ճիշտ չէ:
Երբ տարածվեց լուրը, թե Շառլ Ազնավուրը շնորհավորել է Սերժ Սարգսյանին, վերհիշեցին Շառլ Ազնավուրի տարիքը, և Սերժ Սարգսյանին ուղված շնորհավորանքը սոցցանցում ընդունվեց որպես առաջացած տարիքի` ծերախտի բնական և հաճախ պատահող դրսևորում:
Հայաստանում ընտրական գործընթացները թարս են` սկսվում են ընտրություններից հետո։ Հենց ընտրությունները վերջանում են, բոլորը հիշում են, որ Հայաստանում երկու ավանդույթ կա, որոնք միշտ պահպանվում են` իշխանությունները կեղծում են ընտրությունները, ընդդիմությունն էլ միշտ չի ընդունում դրանց արդյունքները։
Ցանկացած հոռետես կեզրակացնի, որ ազգի ապագան արդեն կլոնավորված է: Որ երիտասարդությունից նոր ու թարմ մոտեցումներ սպասելն անիմաստ է: Որ կլոնավորում կոչվածն իսկապես հաջողվում է: Հաջողվում է բոլոր քաղաքական ուժերին:
Ավելի ստույգ` խաղաղ, բայց անհնազանդություն
Եթե նժարին ենք դնում կեղծված ընտրությունների հետևանքը, մի կողմից` կշարունակենք ունենալ օլիգարխների գերակայությունը, կոռուպցիան, արտագաղթը, հերթական անգամ կոտրված հասարակություն, ճահճային կայունություն: Մյուս նժարին նոր, մեզ համար ոչ սովորական մենթալիտետով, անլիարժեքության բարդույթներ չունեցող նախագահ է, գուցե նաիվ է, սակայն չի կառչի իր աթոռին անհասկանալի համառությամբ:
Համացանցը, սակայն, ունի նաև իր հակառակ կողմը, որը շատ հաճախ բխում է իրական կյանքից: Թվիթերում բավական էր որևէ թեմայի շուրջ աշխուժություն սկսվեր, շատ արագ այդտեղ էին հայտնվում մեր ոխերիմ հարևանները՝ ադրբեջանական քիբերասկյարները սկսում էին գրոհել հարթակը:
Եթե նկատեցիք` մեր տնտեսությունն իրեն անսասան պահեց: Մեր լեռների պես: Կարծես ոչինչ չէր կատարվում:
Կսեղմի՞ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը Սերժ Սարգսյանի ձեռքը, կվարվի՞ այնպես, ինչպես ընտրողների հետ վարվեցին Գագիկ Ծառուկյանն ու Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, թե՞ կօգտվի մարդկանց վստահությունից ու կփորձի տեր կանգնել իրեն տրված ձայներին, պարզ կլինի, թերևս, հենց այսօր:
Երկրի նախագահն ու նրա մերձավորագույն շրջապատն ակնհայտորեն վստահ են` 60 տոկոսից ավելի «խփելը» խնդրի լավագույն լուծումն է: Այս ժողովրդին դեռ վաղ է ընտրելու իրավունք շնորհելը: Ժողովրդի ընտրությունը միշտ պետք է վերահսկվի: Հակառակ դեպքում, հիշո՞ւմ եք՝ ինչ եղավ 2003-ի նախագահի ընտրություններից հետո:
Ասուլիսներից մեկի ընթացքում մի լրագրող ինձ հարցրեց. «Իսկ ճի՞շտ է, որ մեր անվտանգության ծառայությունը վերահսկում է Ֆեյսբուքը»։
Ադրբեջանում ուշադրության կենտրոնում է հայտնվել ադրբեջանցի գրող Աքրամ Այլիսլին: Գրողի «Քարե երազներ» վեպը խորհրդային ժամանակների ավանդույթին հավատարիմ քննարկում ու քննադատում են:
Սուրբ Թովմա Աքվինացու մասին Չեսթերթոնի գրքի ծանոթագրողն ասում էր, որ երկի հերոսը յոթ հարյուրամյակ սպասել է հենց Չեսթերթոնի այդ գրքին:
Նախագահի թեկնածուներից ոչ ոք երիտասարդ չէ: Թեև, անկեղծ ասած, հայաստանյան չափանիշներով` երիտասարդությունը խիստ առաձգական հասկացություն է:
Մարդիկ իրենց կյանքի բոլոր իրադարձությունները տեղադրում են համացանցում` ստատուսների կամ լուսանկարների միջոցով: Անգամ հարազատի մահվան բոթը մահից բառացիորեն րոպեներ անց հայտնվում է համացանցում` գրությամբ` «Ցավակցություններն ընդունում եմ ֆեսյբուքով»:
Ես համարում եմ, որ ցանկացած գրող գրում է թելադրանքով: Ո՞վ և ի՞նչ է թելադրում: Անհայտ է: Մենք կարող ենք մտածել, ինչ մտածում էին հնում հրեաները, որ դա` ruah-ն է, ոգին կամ մուսան, ինչպես մտածում էին հույները…
Հոգնե՞լ եք նախընտրական քարոզչությունից։ Միայն թե չասեք, թե չեք հոգնել։
Շաբաթվա ամենահետաքրքիր տնտեսական տեղեկատվությունը, հարկավ, ԱՄՆ Կենտրոնական հետախուզական վարչության հրապարակումն է։
Եթե հանկարծ Իլհամին մի բան եղավ՝ նրա տեղն, ամենայն հավանականությամբ, կգրավի ազգայնամոլ ծայրահեղական, ավելի երկար բեղերով և հեռահար ցանկություններով մեկը։ Այնպես որ, Իլհամը դեռ թող մնա։