Սխալ է, առհասարակ, Շեքսպիրի ողբերգություններում պարզ տրամաբանություն որոնելը և, այդպիսին չգտնելով` նրան քննադատելը: Չէ՞ որ կյանքում էլ ողբերգությունները տեղի են ունենում` հակառակ առողջ տրամաբանության:
Հայերիս համար որբության թեման առանձնահատուկ է` մեր ժողովրդի գոյության ընթացքում անվերջ պատերազմները, Ցեղասպանությունը, 88-ի երկրաշարժը, սոցիալական տգետ քաղաքականությունը ստիպել են բոլոր դարերում ունենալ որբերին խնամող հաստատություններ:
Մեր կառավարությունը չարաշահումներին ու վատնումներին վերջ տալու ազնիվ նպատակով քաջաբար վերացրեց գործազրկության նպաստը: Հիմա կարծես հերթն արդեն հասել է հղիության նպաստներին: Նույն՝ կոռուպցիայի ու վատնումների դեմ պայքարի շրջանակում: Սա ինչո՞վ թամաշա չէ: Թերևս, միայն իր ողբերգականությամբ:
«Դեմ եմ» շարժումն ինքնին «ներկայացուցչական» է, ճիշտ է, սակայն չկա գործողությունների հուսահատ ծրագիր` զբաղեցնել Ազատության հրապարակը, համազգային դասադուլի, գործադուլի կոչեր անել, և այլն: Թեև դրա համար անհամեմատ լուրջ պատճառ էր Գազային պայմանագիրը:
Հայրն այնքան ա ծեծել, գլուխը սաղ վերք ա: Էպիլեպսիա ունի,- արագ վրա բերեց Գայանեն. նա գիտեր, Մարտիկի ծեծի պատմությունը ոչ մեկին չէր կարող անտարբեր թողնել: Ու Գայանեն պատրաստ էր այդ պատմությունը պատմել բոլորին, ամենայն մանրամասներով, միայն թե օգնեն երեխային:
Ոչ պաշտոնական տվյալներով մարդահամարի տվյալներն ամփոփելուց հետո ԱՎԾ-ն հավուր պատշաճի մրցույթ էր հայտարարել պաշտոնական փաստաթղթի անգլերեն և ռուսերեն թարգմանության համար: Այնուհետև դրանք պիտի որ տպագրվեին ու մոդայիկ շնորհանդեսով ներկայացվեին հասարակությանը:
Խոսքը էներգիա է, որը ոչ միայն գեներացվում է խոսքաստեղծ պրոցեսը իրականացնելու, այսինքն՝ մտածելու և միևնույն ժամանակ միտքը հնչյունային պատյանով պարուրելու համար, այլև՝ միտքն արտահայտելուց հետո, որոշակի էներգետիկ դաշտ ստեղծելու առումով:
«Ինչո՞ւ սպանեցին Արամ Ղարաբեկյանին» կամ «Արվեստագետների սպանությունները» վերտառությամբ արձագանքները կյանքից անժամանակ հեռացած ռեժիսոր Արմեն Մազմանյանի, գրող Լևոն Խեչոյանի, փայլուն երաժիշտ Արամ Ղարաբեկյանի մահից հետո թերևս շոկի ազդեցությամբ են գրված:
Ամանորը հրաշքների շրջան է՝ երազանքներն իրականանում են: Անցնող տարվա վերջին օրերին ահագին երազանքներ իրականացան: Առաջին հերթին, իհարկե, «Գազպրոմինը»: Նախ` «ՀայՌուսգազարդը» «Գազպրոմ» դարձավ, ու այդ ընկերության գործերը միանգամից կարգավորվեցին: Մարդիկ մի քանի տարի վնասով էին աշխատում:
ՀՀԿ-ականները որևէ վտանգ չեն զգում, քանի որ ԱԺ դարպասների մոտ հավաքվածների թիվն այսօր կլիներ մոտ 400 մարդ: Այդ պատգամավորներից և ոչ մեկի թիկունքին ընտրող չկա, որպեսզի գնա, նրանց հանի տներից, ինչպես անում էին 88-ին, ու պարտադրի հաշվի նստել իր կարծիքի հետ:
Եթե սա, իրո՛ք, մի չտեսնված պայմանագիր է` միտված Հայաստանի ապագային, ինչո՞ւ հանրապետականներն այն հենց երեկ չվավերացրեցին: Ի՞նչ են ցանկանում ասել. իբրև թե` իրենք չեն ուզում, դիմադրում են, սակայն ստիպվա՞ծ են:
Հայտնի բան է՝ տնտեսագիտությունը ճշգրիտ գիտություն չէ: Ու մենք՝ հայաստանցի հարկատուներս, բազմիցս ենք համոզվել, որ հայկական տնտեսագիտական մտքի արդի էտապի համար նույնիսկ թվաբանությունը ճշգրիտ դիսցիպլին չէ, ուր մնաց` հաշվապահական բարդ-բարդ մոդելներն ու բանաձևերը: Իսկ եթե Դուք համաձայն չեք այս պնդման հետ, ապա դժվար չէ ենթադրել, որ մեր տնտեսական իրականության հետ երբեք չեք առնչվել:
Դիսերտացիան այսօր պատվիրում են, ինչպես ռեստորանում կպատվիրեն որևէ ուտեստ: Միայն թե վճարիր: Այդ մեր ծնողներն էին, որ ակնոցն աչքերին, ձմռանը` շալով փաթաթված, չէին երևում գրքերի կույտերի ետևում կամ ամիսներ էին անցկացնում գրադարաններում:
«Արա՛, է՛շ, ինչի՞ ես գոռում, ա՛յ ոչխար»,- կառավարության մոտ բողոքի դուրս եկած մարդկանց ոչ վաղ անցյալում այսպես էր դիմել ՀՀ Ազգային անվտանգության ծառայության պետ Գորիկ Հակոբյանը:
Տեղ հասանք: Ես այլևս որևէ ակնկալիք չունեմ ո՛չ Հայաստանի Ազգային Ժողովի ներկա կազմից, ո՛չ էլ Հայաստանի հանրապետական կուսակցությունից:
Երբ կոռուպցիայի մասին հետաքննության թելը Վճռաբեկ դատարանից հետո կտրվում է, ինչ-որ բան, այս դեպքում` չափազանց կարևոր բան, թերի է մնում:
Շուտով Թուրքիայի Հանրապետության արտաքին գործերի նախարար Մեհմեդ Դավութօղլուն կժամանի Հայաստան: Այցը նախատեսված է մեկ շաբաթ անց` դեկտեմբերի 12-ին:
… Կա՞ այլ ժողովուրդ, ում պատմությունն այսքան հարվածներ է հասցրել: Սակայն գոնե մեր սերունդը, որը տեսել է երկրաշարժն ու հետևել երկրաշարժից հետո Հայաստանի 25 տարիների ընթացքին, հարցն այսօր այլ կերպ է դնում՝ կա՞ մեկ այլ ժողովուրդ, որն այնքան համառորեն եզրակացություններ չի անում պատմության յուրաքանչյուր հարվածից հետո:
Կրթության որակի բարձրացման ու բուհական համակարգի բարեփոխման մասին խոսակցությունները ձանձրացրել են բոլորին: Նույնիսկ նրանց, ովքեր որևէ աղերս չունեն այդ համակարգերի հետ:
Անկախ նրանից` մեր երկրի, ինքներս մեր հանդեպ հարգանքը դրսևորվում է ստատուսով կամ Բաղրամյան 26 երթ կազմակերպելով, թող որ կարճաժամկետ ակցիաներով, դա անհամեմատ ավելի արժանապատիվ է, քան Հայաստանում ՌԴ դրոշակներով փողոցում հայտնվելը:
Ցուն «ակոսների» միջոցով վրձինը բացահայտում է իրերի կենդանի դեմքը: Բայց լեռները կարող են հազարավոր զանազան ձևեր ընդունել, և այստեղից հետևում է, որ դրանց ռելիեֆի արտահայտումը չի կարող հանգեցվել միասնական բանաձևի:
Կա՞ պատասխան` ինչո՞ւ որևէ բարձրաստիճան պաշտոնյա մեր երկրում հրաժարական չի տալիս. ի վերջո, պաշտոնից արժանապատիվ հեռանալու պատճառները չափազանց շատ են: Ավելի շատ, քան պաշտոնում մնալու հիմնավորումները:
Վերջին օրերի ամենաշատ քննարկվող թեման պարտադիր կուտակային կենսաթոշակային համակարգի ներդրումն է: Հարցը մի քանի տարվա պատմություն ունի: Կառավարության ու իշխանության տարբեր մակարդակներում այն քննարկվում էր տարիներ շարունակ:
Դա սպառնալիք չէ. դուք չեք կարող ժխտել իմ պնդումը, որ այս իշխանությունները նպատակաուղղված բոլորին երկրից վտարելու քաղաքականություն են վարում: Արտագաղթն աճելու է. եթե մարդ չկա` սպառող չկա, սպառող չկա` արտադրողն է տուժում:
Ամենախորունկ վաղնջականության մեջ Կանոն չկար: Քանզի բարձրագույն պարզությունը դեռևս բաժանված չէր: Հենց որ բարձրագույն պարզությունը բաժանվում է, հաստատվում է Կանոնը: Ինչի՞ վրա է հիմնվում Կանոնը: Կանոնը հիմնվում է միասնական գծի վրա:
Աստված ճշմարտություն է, ներդաշնակություն, որին մարդը ձգտում է, որին, սակայն, երբեք չի հասնում: Առավել ևս, որ երկրի վրա, դա արդեն իմ անձնական տեսակետն է, սատանան, չարն ավելի ուժեղ է:
Անհավանական ժամանակներ են: Անկախության հռչակումից 22 տարի հետո տարօրինակ փաստի առջև ենք կանգնած: Հայաստանի խորհրդարանում ելույթ ունեցող ռուսաստանցի չինովնիկն առաջարկում է ռուսաց լեզվին առանձնահատուկ կարգավիճակ տալ:
Առաջ էլ էին մարդիկ Հայաստանից հեռանում: Դա բոլորին է հայտնի: Պատմականորեն այդպես է դասավորվել: Ես այն կարծիքին եմ (և շատերը նեղանում են ինձնից այդ կարծիքի համար), որ հայերը գաղթական, թափառական ազգ են: Եվ հեռանում են ոչ միայն նրանք, ովքեր աղքատ են: Այդ ի՞նչ չկա Հայաստանում, ինչո՞ւ են ձգտում հեռանալ երկրից, առաջ չէի հասկանում:
Գյուղում երկու պատանի վիճեցին: Մեկն ասում էր, որ եղնիկը թռչկոտում է: Ոչ, թռչում է. պնդում էր մյուսը: Վիճեցին նրանք, վիճեցին, ոչ մի կերպ չէին կարողանում միմյանց հետ լեզու գտնել, յուրաքանչյուրն իրենն էր պնդում:
Դժվար է պատկերացնել այն հաջողությունը, որը Լիգան կունենար, եթե նրա երիտասարդ անդամները ծնված լինեին ինկվիզիցիայի շրջանում. քանի խարույկ կվառվեր հրապարակներում, և քանիսին կուղարկեին ինկվիզիցիայի հայտնի զնդաններ` տանջամահ լինելու: Լիգայի աշխատանքը խիստ գնահատելի կլիներ նաև 37 թվականին: