«Հոգուս խորքում հասկանում եմ, որ չեմ ուզում հեռանալ: Հայաստանում ակնառու բացասականի կողքին կան մնայուն արժեքներ, որոնք յուրահատուկ մագնիսական ուժ ունեն»:
«Ես որևէ նպատակ չունեմ, բացի մեկից` ամեն ինչ անել լավագույն որակներով հանդես գալու համար։ Ուրիշ որևէ այլ նպատակ ես երբևէ չեմ ունեցել։ Ես երբեք հաջողությունն ինձ համար նպատակ չեմ դարձրել, հաջողությունն արված աշխատանքի հետևանք է միայն, բայց ոչ երբեք` նպատակ։ Ընդ որում` կա՛մ գալիս է այդ հետևանքը, կա՛մ չի գալիս, դրան սպասել էլ պետք չէ»։
«Ելնելով այն փաստից, որ բիզնես ուղղվածության հայերեն գրքերը բավականին քիչ են, որոշեցի գրել մի գիրք, որտեղ ամբողջությամբ պրակտիկ խորհուրդներ են, որտեղ ներկայացված է մեր փորձը Հայաստանում, բիզնես ստանդարտներ, բրենդինգին վերաբերող կարևորագույն մոտեցումներ, կառավարման մոդելներ, սպասարկման ստանդարտներ, ճիշտ նամակագրության ու հեռախոսազանգի ստանդարտներ, մարքետինգային հնարքներ, պատմություններ գործարարների կյանքից, համաշխարհային բրենդերի, ընկերությունների քայլեր, և այլն: Երբ կարդում եք այն մարդկանց պատմությունները, որ ներկայացված են այս գրքում, պրակտիկորեն ձեր մտածելակերպը փոխվում է»:
«Ի սկզբանե գրքերը տպագրվել էին՝ եկեղեցու վերակառուցման ծրագրի դոնորներին նվիրելու համար, սակայն IDеА հիմնադրամը որոշեց, որ որոշ քանակություն կնվիրենք Երեւանի եւ մարզային հիմնական գրադարաններին, որոշ քանակություն էլ կլինի գրախանութներում: Հարկ է նշել, որ բոլոր երեք գրքերն էլ խորհրդանշում են այն ընդհանուր մշակութային արժեքները, որոնք միավորում են հայ եւ վրաց ժողովուրդներին»,-ընդգծեց IDеА հիմնադրամի փոխտնօրեն Սերգեյ Թանթուշյանը:
«Քաղաքական գործիչները խնդիրներին լուծում են տալիս ֆիզիկական զենքի կիրառմամբ կամ նմանատիպ որոշումներ կայացնելու արդյունքում։ Կինոն, ընդհակառակը` մարդկությանը համախմբելու մեծ ուժ ունի»,- ասում է «Salento» կինոփառատոնի տնօրեն Լուիջի Կամպանիլեն։
«Երբ սպիտակ թղթի վրա սև կետ ես նկարում և մարդուն հարցնում, թե ի՞նչ է նա տեսնում, պատասխանն է՝ սև կետ: Բայց չէ՞ որ այդ սև կետը շրջապատված է սպիտակով: Ես ցանկանում եմ, որ իմ գիրքն ընթերցելով՝ տեսանելի լինի նաև սպիտակը: Եթե մարդն առողջ է, ֆիզիկական ոչ մի խնդիր չունի, միշտ ունենում է պատճառներ, թվացյալ պատճառներ, որպեսզի իր օրը տխուր ավարտի: Երբ մարդն ունի տուն, և նրա ոչ մի տեղը չի ցավում, կցանկանայի, որ նա փորձեր ավելի հեշտ ապրել, փորձեր վայելել կյանքի ամեն մի վայրկյանը…»:
Այսօր «Գաֆէսճեան» արվեստի կենտրոնի «Գրիգոր Խանջյան» սրահում տեղի ունեցավ Հայաստանում Եվրոպական Միության Արևելյան գործընկերության «Մշակույթ և ստեղծարարություն» ծրագրի պաշտոնական մեկնարկը:
Ցուցադրության ընթացքում այցելուներին ներկայացվեցին նաև «Անթուան Սևրուգին» և «Անդրե Սևրուգյան» ալբոմ-գրքույկները, որտեղ զետեղված են լուսանկարչի և գեղանկարչի աշխատանքները:
«Արևելքի» տվյալներով` Երևանում հողատարածք է հատկացվել լուսանկարչության միջազգային թանգարան կառուցելու համար, ուր պիտի ցուցադրվեն աշխարհահռչակ հայ լուսանկարիչ Արա Գյուլերի լուսանկարները: Երեկ լուրը Պոլսում անձամբ լուսանկարչին է փոխանցել Սևծովյան տնտեսական համագործակցությունում (ՍԾՏՀ) Հայաստանի ներկայացուցիչ Արսեն Ավագյանը:
«Ես խորապես համոզված եմ` մարդն իր ուղեղով ընկալում է այն, ինչ մասսայական պրոպագանդման արդյունք է։ Իրականում մարդը, որ տիեզերքի մի մասնիկն է` ընդունակ է ընկալել ամենաբարձր ինֆորմացիան, ով ուզում է լինի այդ մարդը, սա գիտականորեն ապացուցված փաստ է»:
Ես դեմ եմ էթնիկ երաժշտության հիմքի բովանդակային փոփոխություններին, աղավաղումներին կամ կրճատումներին, որի հաշվին նոր ստեղծագործություն կարելի է ստանալ, բայց կողմնակից եմ անաղարտությամբ պահպանված ազգային ֆոլք երաժշտության վրա ժամանակակից ստանդարտների կիրառմանը:
Վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը նոյեմբերի 29-ին Գյումրիում մասնակցել է Վարդան Աճեմյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոնի 150-ամյա հոբելյանին նվիրված տոնական միջոցառմանը:
Իր ժամանակների ամենավառ մեքսիկացի նկարիչը՝ սյուրռեալիզմի վարպետը, մեկ անգամ չէ, որ հաղթել է մահին՝ վերադառնալով այն աշխարհից, վրձինը վերցրել ձեռքը՝ ավտովթարի պատճառով անկողնուն գամված լինելով: Նա պաշտում էր ռուս հեղափոխական Տրոցկուն:
Տարբեր լսարանի առջև եմ ելույթ ունեցել, այս լսարանը տարբերվում էր նրանով, որ երեխաները մտածում, ընկալում էին: Մենք չէինք ուզում զվարճացնել և զվարճանք անցկացնելու միտում բնավ չունեինք, այլապես կընտրեինք բոլորովին այլ երգացանկ: Այս հանդիպումը երեխաների համար սկիզբ է՝ հետագա մտավոր աշխատանքների, մտորումների: Այդ սերմը շատ կարևոր է երեխայի համար: Ես այս երեխաների տարիքում եմ սիրահարվել կոմիտասյան երաժշտությանը:
Հատուկ Բեռլինալեի հետահայացի համար Bertz + Fischer Verlag հրատարակչությունը պատրաստվում է հրատարակել գիրք, որում կընդգրկվեն նաև ֆիլմերի հեղինակների էսսեները, պատմական փաստաթղթեր և լուսանկարներ, որոնցից շատերն անտիպ են: Միջոցառումը կուղեկցվի նաև Գերմանիայի սինեմատեկի` Կինոյի և հեռուստատեսության թանգարանի ցուցահանդեսով, որը կներկայացնի 1966 թվականի հեռուստածրագրերի լայն ընտրանի:
Այլընտրանքային շարժանկարների հեղինակ Հայկ Սայադյանը հանդիսատեսի դատին կհանձնի միջնադարյան մանրանկարիչ, քանդակագործ, ճարտարապետ և ծաղկող Մոմիկի կյանքի և գործունեության մասին պատմող լիամետրաժ այլընտրանքային շարժանկար, որը նվիրվում է վերջինիս ծննդյան 755-ամյակին: Հայկ Սայադյանը մասնագիտությամբ նկարիչ է, ավարտել է Գեղարվեստի պետական ակադեմիայի գրաֆիկայի բաժինը: Նա ստեղծում է շարժանկարներ, որոնք ունեն ավանդական ձևաչափից դուրս կառուցվածք:
Երբ իրականությունը կդառնա այնպիսին, որ մենք այլևս ճամպրուկներ չենք կապի, այդ ժամանակ մենք կհպարտանանք մեր անկախությամբ: Մարդը, ի վերջո, սոցիալական էակ է: Մարդն առաջին հերթին՝ իր «մարմնով» է դատում: Իսկ այս մարմինն այսօր թշվառության է մատնված: Բայց մեր խնդիրը կայանում է նրանում, որ մենք չենք կարողանում լիարժեքորեն գնահատել մեր արժեքները՝ և Արցախյան պատերազմը, և՛ անկախությունը: Ամեն ինչ խառնում ենք իրար՝ կենցաղին:
Շաբաթներ առաջ 168.am-ը ահազանգ էր ստացել այն մասին, որ Օհանավան համայնքում գտնվող 4-13 դդ. թվագրված Սբ. Հովհաննավանք եկեղեցու (տեղակայված Քասախի կիրճի աջ եզրին՝ քարանձավի վրա) քարանձավը փլված է, իսկ եկեղեցի այցելող հավատացյալների կյանքը՝ վտանգված:
Նոյեմբերի 27-29-ը Երևանում, Գյումրիում և Էջմիածնում անցկացվելու է Ճապոնական ֆիլմերի փառատոն: Այս մասին հայտնի դարձավ այսօր կազմակերպված մամուլի ասուլիսից, որին մասնակցում էին ՀՀ-ում Ճապոնիայի արտակարգ և լիազոր դեսպան Էյջի Տագուչին, «Հիկարի» գիտամշակութային կենտրոնի ղեկավար Կարինե Փիլիպոսյանը, Կինոյի, անիմացիայի և հեռուստատեսության ֆակուլտետի դեկան Անտեա Երզնկյանը և Մշակույթի նախարարության Ժամանակակից արվեստի վարչության պետի տեղակալ Լիա Նիկոյանը:
«Այստեղ հավաքված են մարդիկ, ովքեր անթոլոգիայի գաղափարի ստեղծման օրից երկու տարի շարունակ համբերատար եղել են մեր կողքին, և ես ուզում եմ, առաջին հերթին՝ հատուկ ընդգծել «Գազպրոմ Արմենիա» ընկերության անունը, որի ներկայացուցիչներն ահա այստեղ են և կներկայացնեն նախագծի մանրամասները»:
Հանդիսատեսի վերաբերմունքն է ինձ բարդույթավորել: Բեմ եմ բարձրանում և հանդիսատեսի հայացքի մեջ տեսնում եմ. «Դե, կռասավչիկ, ցույց տուր, թե ինչերի ես ունակ»: Ես հասկանում եմ, որ պետք է երեք ժամ ներկայացում խաղամ՝ ապացուցելու համար, որ ես միայն արտաքին չեմ, որ ներկայացման ավարտին հանդիսատեսն ասի. «Վատ դերասան չէր»: Բայց ես ըմբռնումով եմ մոտենում այդ երևույթին, ի վերջո, դա իմ ընտրած մասնագիտության կողմերից մեկն է: Ես մի բարդույթ էլ ունեմ, որն ինձ խանգարում է կյանքում՝ դա բոլորի համար միշտ լավը լինելու ձգտումն է: Ես միշտ փորձում եմ այնպես անել, որ ոչ ոքի չնեղացնեմ: Երբեմն դա ի վնաս ինձ է աշխատում:
Լուսինե Զաքարյանի քույրը՝ Ելենա Զաքարյանը, քրոջ մասին պատմելիս նրան անվանում է Սվետիկ, քանի որ «Լուսինե» անունը «Սվետլանա»-ի հայերեն թարգմանությունն է: Որպես երգչուհի՝ այդ անունով Սվետլանան սկսեց հանդես գալ 1965 թվականից:
Ֆիլմի թեման կոնֆլիկտն է, իսկ ասելիքը համամարդկային է: Բացի այդ, կարծում եմ՝ չափազանց արդիական թեմա է: Մտածեցի, որ նման թեման և նման պատմությունն ավելի հավաստի, սցենարին ավելի հոգեհարազատ կներկայացվի, եթե այն ստեղծվի միջազգային համագործակցության արդյունքում: Ցանկությունս էր արցախյան թեմատիկայով այս ֆիլմում անպայման ընդգրկել օտարազգի պրոֆեսիոնալ դերասանների ևս: Այս իմաստով աշխարհագրությունը բավական ընդարձակ է: Ֆիլմում մեզ հայտնի հայ դերասաններից բացի՝ նկարահանվել են դերասաններ Իրանից, Լիտվայից, Հունաստանից,ԱՄՆ-ից, Ռուսաստանից:
Արվեստը հայտնի է իր գեղեցկությամբ, սակայն դրանում առկա է նաև տգեղությունն անգամ ամենահայտնի նկարիչների աշխատանքներում՝ չխոսելով անգամ արյան, էքզիստենցիալ սարսափի մասին:
Ըստ նկարչի՝ եկել է բանիմաց, աշխատասեր, նոր ու թարմ գաղափարներով զինված մի սերունդ, որոնցով անձամբ ինքը հպարտ է և ուրախ: Ցուցահանդեսի համադրական աշխատանքներին Ավետիք Ալավերդյանը ոչ միայն չի մասնակցել, այլ նաև, ինչպես ինքն ասաց՝ բոլորովին կապ չի ունեցել: «Եվ ընդհանրապես, ես երբեք չեմ մտածել, թե ի՞նչ «իզմեր»-ի եմ գնում… երևակայի՝ մոդեռնիստ եմ՝ այդպես են ասում: Ես պարզապես ոգեշնչվում եմ ամեն օր արթնանալուց, մտքից, որ դեռ կամ, դեռ ապրում եմ ու պիտի ստեղծագործեմ»,- մեզ հետ զրույցում խոստովանեց վառ գույների համադրող, գույնը իբրև կիրք ընկալող ԱվետիքԱլավերդյանը:
«Եթե դու 30 տարի շարունակ աշխատում ես մի թատրոնում և դեռ մեծ ցանկությություն ունես աշխատանքդ շարունակելու նույն տեղում և, ասած պարոն Բաբայանի, դեռ ստեղծագործական փնտրտուքների մեջ ես, սա արդեն շատ բաների մասին է խոսում: Անձամբ ինձ համար սա մեծագույն երջանկություն է»:
«Մենք, 100 տարի է, լացում ենք, բայց դրանից 1 տարին չենք ներդրել` համաշխարհային մասշտաբով մեր մշակույթն աշխարհին ցույց տալու համար։ Սա է խնդիրը։ Աշխարհի մեծ քարտեզի վրա համաշխարհային մասշտաբով մենք մեզնից ոչ մի բան չենք ներկայացնում` որպես երկիր»:
Ցանկացած մշակութային օջախի, այդ թվում` նաև թատրոնների համար հյուրախաղերը կենսական նշանակություն ունեցող կարևոր բաղադրիչ են: Երևանյան պետական և ոչ պետական թատրոնների մեծ մասի համար, սակայն, այս բաղադրիչը գրեթե ամբողջովին հետին պլան է մղված: Պատճառները հիմնականում ֆինանսական, նյութական բնույթի են, արդյունքում, սակայն, բացն առկա է:
«Հայաստանի զարգացման նախաձեռնություններ» (IDeA) հիմնադրամի 100 LIVES (100 Կյանք) նախագիծը հանդես է գալիս նոր նախաձեռնությամբ՝ ներկայացնելով երգահան եւ բանաստեղծուհի Մարինե Ալեսի «Ձեզանից մեկը….» խորագիրը կրող համերգաշարը: Մեկնարկը տրվեց հոկտեմբերի 28-ին Գյումրիի Վարդան Աճեմյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոնում, այնուհետեւ հոկտեմբերի 30-ին շարունակվեց Թբիլիսիում՝ Կոտե Մարջանաշվիլիի անվան ակադեմիական թատրոնում եւ եզրափակվեց Սանկտ Պետերբուրգում՝ Պետական Էրմիտաժի թատրոնում: Թբիլիսիում կայացած համերգին ներկա էին նաեւ ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանը եւ առաջին տիկին Ռիտա Սարգսյանը:
Մենք առտնին խոսքն իրականության ստվերն ենք համարում, նրա կրկնակը: Ավելի շուտ, ընդհակառակը, իրականությունն է բառի ստվերը: Եվ փիլիսոփայությունը, ըստ էության, այլ բան չէ, քան բանասիրություն` խորը, ստեղծագործական ներթափանցում բառի մեջ:
