Այսօր Երևանի պետական համալսարանի բանասիրության ֆակուլտետի ուսանողները դասադուլ էին կազմակերպել: Դասադուլի պատճառը ԿԳՄՍ նախարարության կողմից շրջանառության մեջ դրված «Բարձրագույն կրթության և գիտության մասին» օրենքի նախագծում Հայոց լեզու, Հայոց պատմություն և Հայ գրականություն առարկաների դասավանդումը ոչ մասնագիտական բուհական ծրագրերում ոչ պարտադիր դարձնելու մասին դրույթին դեմ լինելն էր:
«Սովետի ժամանակ ցենզուրա կար, բայց դա խթանում էր, որ ավելի համարձակ բաներ անենք: Հետո, որ ազատություն տվեցին, արդեն չենք իմանում ինչի մասին խոսել, արդեն ամեն ինչ կարելի է: Սովետի ժամանակ, եթե գիրք պետք է հրատարակվեր, պետությունը ֆինանսավորում էր միայն գեղարվեստորեն բարձր մակարդակ ունեցողներին: Իսկ հիմա ամեն մեկը մի քանի կոպեկ գցում է, գիրք է հրատարակում՝ զիբիլ: Նայում ես, տեսնում ես՝ բան չկա տակը»,- «168 TV»-ի «Ռեվյու» հաղորդման ժամանակ ասաց ՀՀ ժողովրդական արտիստ, բեմադրիչ Նիկոլայ Ծատուրյանը՝ անդրադառնալով ԿԳՄՍ նախարար Արայիկ Հարությունյանի այն հայտարարությանը, թե իր նախարարության օրոք մշակույթի ոլորտում «ցենզուրա չի լինելու»:
«1 միլիոն դոլար էլ լինի, եթե կաշառք վերցնելու մեխանիզմ կա, միևնույն է՝ վերցնելու են: Նախ՝ պետք է այնպիսի մեխանիզմ ստեղծել, որ մարդը չկարողանա կաշառք վերցնել: Եթե մեծ պատասխանատվություն ունի նախարարը, դատավորը, փաստաբանը, ապա ո՞վ ասաց, որ պատասխանատվություն չունեն ուսուցիչը, սանիտարը և այլք: Այդպես չեն մոտենում, այս ժողովուրդը դուրս է եկել, հեղափոխություն է արել ոչ դրա համար, այլ նրա համար, որ նաև իր սոցիալական վիճակը լավանա, որ առաջընթաց տեսնի: Մենք այսօր չպետք է մխիթարվենք, որ մենք ազատվեցինք նախկիններից: Եթե առաջ ենք գնում, մարդավարի առաջ գնանք. սա առաջընթաց չէ»:
«Իշխող քաղաքական ուժն է Հանրային խորհրդի և Վազգեն Մանուկյանի շուրջ այդ վիճակը ստեղծում: Ավելի քան պարզ պետք է լինի բոլորին, որ դա արհեստածին մի բան է, որն արձագանք է Վազգեն Մանուկյանի՝ որպես անկախ, մտածող քաղաքական, հասարակական գործչի գործունեությանը»,- 168.am-ի հետ զրույցում ասաց Հանրային խորհրդի անդամ, Մարդու իրավունքների առաջին պաշտպան Լարիսա Ալավերդյանը:
«ԿԳՄՍՆ-ն չունի դրամաշնորհային քաղաքականություն, այսինքն՝ դա ոչ թե դրամաշնորհային քաղաքականություն է, այլ հեղափոխությանը մասնակցած այն մարդկանց, որոնց պաշտոն չի հասել, վարձքը վերադարձնելու միտում ունեցող ծրագիր է»,- «168 TV»-ի «Ռեվյու» հաղորդման ընթացքում այս մասին ասաց Հայաստանի մշակութային հիմնադրամի տնօրեն Մանուկ Նիգոյանը:
«Քաղաքական ճնշման ենթարկվող, հալածվող մարդը չի կարող ուղղակի չենթարկվել հոգեբանական ճնշման, այլ խնդիր է, թե ինչքան է մարդը դիմանում, ինչ վարք է հանդես բերում: Ես այդ գրառումը կատարել եմ՝ տեսնելով, որ կան բաներ, որոնք արդեն առողջ տրամաբանության սահմաններից դուրս են գալիս: Հասկանալի է, ես համամիտ եմ, որ այդ բաստիոնը գրավելը նույն «ստամբուլյանների» համար, Արցախի հարցի վերաբերյալ կանաչ ճանապարհ է բաց անում: Մենք պետք է պաշտպան կանգնենք այն համակարգին, որը պայքարում է, թույլ չի տալիս»:
«Աղքատ երկրին սազական չէ այս ամենը. միայն մեքենան չէ, միայն առանձնատունը չէ: Մեր այս երիտասարդ մարդիկ, որոնք հայտնվել են ղեկի մոտ, շնչահեղձ՝ ինքնաթիռներից չեն իջնում: Տեսեք գործուղումները. մարդիկ, փաստորեն, բյուջեի հաշվին, այսինքն՝ խեղճուկրակ հարկատուների հաշվին, անիմաստ գործուղումներ, շրջագայություններ են անում: Որոշ մարդկանց համար բյուջեն վերածվել է տուրիստական բյուրոյի»,- «168 TV»-ի «Ռեվյու» հաղորդման ընթացքում այս մասին ասաց ԱԺ նախկին պատգամավոր, տնտեսագետ Վարդան Բոստանջյանը:
Գիտությունը նոր գիտելիքի ստեղծումն է. դրա համար տարբերում են հիմնարար գիտական մշակումներ, որն ուղղված է նոր գաղափարների ստեղծմանը, և կիրառական բնույթի, որ նոր գաղափարի հիման վրա ստեղծվում է նոր արտադրություն, տեխնոլոգիա, նոր մեքենա, նոր զենք: Այդ հիմնարար արդյունքները մենք վերածում ենք կիրառականի: Հիմնարարում շատ մարդ պետք չէ, որովհետև այնտեղ պետք է լայն գիտելիքներ ունեցող աշխատողներ ունենանք, որ զբաղվեն հիմնարար արդյունքներով: Նրանց ստացած արդյունքները որպեսզի կիրառենք, այստեղ մարդկանց թիվն ավելանում է: Հիմնարար գիտելիքների արժեքը դժվար է գնահատել:
«Եթե Նիկոլ Փաշինյանը գար իշխանության ընտրությունների միջոցով, մենք կունենայինք հիմա բացարձակապես այլ իրավիճակ, որովհետև եթե ընտրությունների միջոցով տեղի է ունենում իշխանափոխություն, և ողջ կուսակցությունը մասնակցում է դրան, այն հակակշիռները, որոնք կային կուսակցությունում, իրենք որոշակիորեն պահպանվում են: Բայց քանի որ այս ամենը հասարակությանը հրամցվեց՝ որպես հեղափոխություն, և Նիկոլ Փաշինյանի անձի շուրջ գեներացվեցին ողջ պրոցեսները, մեղմ ասած՝ մեր նախկին կուսակցին աստղայինը տարավ»:
«168 TV»-ի «Ռեվյու» հաղորդման ընթացքում ամերիկագետ Սուրեն Սարգսյանի հետ զրուցել ենք ԱՄՆ ներկայացուցիչների պալատի կողմից Հայոց Ցեղասպանության վերաբերյալ բանաձևի ընդունման, Թուրքիայի արձագանքի, հայկական կողմի հետագա անելիքների մասին:
«Սահմանադրական դատարանի շուրջ ստեղծված իրավիճակը գնահատում եմ՝ ցուգցվանգային, այսինքն՝ շախմատում այդպիսի մի իրավիճակ կա, չէ՞, որ ինչ քայլ էլ անես՝ քո իրավիճակն ավելի է վատանալու»,- «168 TV»-ի «Ռեվյու» հաղորդման ընթացքում ասաց քաղաքագետ Աղասի Ենոքյանը՝ ընդգծելով՝ Նիկոլ Փաշինյանն այս ընթացքում այնպիսի իրավիճակի հասցրեց, որ իբր երկիրը փրկելու համար հարկավոր է ՍԴ նախագահի հրաժարականը:
Սա շատ կարևոր գործոն է, որովհետև Նիկոլ Փաշինյանը, լինելով լրագրող, շատ լավ հասկանում է լրատվամիջոցների նշանակությունը, հնարավորությունները և, ի վերջո, նա իր հեղափոխությունը մեծավ մասամբ կատարել է մեդիամանիպուլյացիաների հիման վրա: Եվ նա հասկանում է, որ վերցնելով իշխանությունը՝ ինքը պետք է սահմանափակի այլ լրատվամիջոցների գործունեությունը, որպեսզի ինքը չկորցնի իշխանությունը: Այսինքն՝ ինքը շատ ավելի լավ է հասկանում լրատվամիջոցների դերը, խոսքի արժեքը, քան Սերժ Սարգսյանը, Ռոբերտ Քոչարյանը, իրենից առաջ եղածները:
Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը, ըստ քաղաքագետի՝ ոչնչացրել է ընդդիմադիր Նիկոլին. «Թքել, անցել է այդ ամեն ինչի վրայով: Հիմա նա ամեն ինչ անում է նույն ձևով, նույն սկզբունքներով, ինչը որ քննադատում էր, շատ տեղերում էլ գերազանցել է այն մարդկանց, ում քննադատում էր: Այս տեսակետից ընդդիմադիր Նիկոլ Փաշինյան այլևս գոյություն չունի: Ի դեպ, իշխանափոխություն իրականացնող Նիկոլ Փաշինյան էլ գոյություն չունի, այսօր մենք արդեն ունենք բռնապետությունից 5 պակաս մի իրավիճակ»:
«Մեր դիվանագիտական շահը սպասարկող գլխավոր անձնավորությունը չի կարողանում ճնշումների դիմանալ, հարվածներ պահել, այսինքն՝ մի քիչ կոպիտ տոնով լրագրողը հարց է տալիս, Զոհրաբ Մնացականյանը խառնվում է իրար»:
«Փաշինյանը զգում է, որ չի կարողանում, ու զգում է, որ դա իր մեղքը չէ, բայց ինչ-որ բաներ պետք է անի, իրենից սպասում են, և միակ ձևը տեսնում է՝ այ, որ հիմա սրան բռնեմ, մի 10 հազար հոգի գուցե լավ զգա, ուրիշ տարբերակ չկա, որ ինքը դրական էմոցիաներ տա ժողովրդին: Փաշինյանը հիմա պատանդ է»:
«Ես չեմ համարում, որ պետք է արտգործնախարարը հրաժարական տա: Զոհրաբ Մնացականյանը պրոֆեսիոնալ, երկար տարիների ինստիտուցիոնալ փորձ ունեցող անձնավորություն է, և մի հարցազրույցով չէ, որ պետք է դատենք իր ունակությունների մասին: Չի կարելի նման ծայրահեղական մոտեցում ունենալ»:
«Ես մինչ այդ եղել էի իշխանության հետ և զգացել, որ պալատը մարդուն աստիճանաբար փոխում է: Մեր իշխանական պալատները դատարկ շենքեր չեն, իրենք հոգեբանություն ունեն, որ խորհրդային հանրապետությունից լցված է այնտեղ, և դու որ մտնում ես, իրենք քեզ ճմլում են, ու ինչ-որ ժամանակ հետո անուն-ազգանունդ է միայն մնում»:
«Նաիրի Հունանյանի կալանավորման և այդ ամբողջ գործընթացը եղել է այն հատվածում, երբ Ռոբերտ Քոչարյանն էր նախագահ: «Մարտի 1»-ի գործով Երկրորդ նախագահը կալանավորված է (ի դեպ, սխալ են ասում՝ «Մարտի 1»-ի գործ, սա «Մարտի 1»-ի գործի ենթաբաժիններից մեկն է), և միգուցե Նաիրի Հունանյանը հույս ունի ինչ-որ քաղաքական առևտրի մեջ մտնել, կամ միգուցե նրան ոմանք հուշել են, որ կարելի է քաղաքական առևտուր սկսել»:
«Եթե պարզվի, որ օրինական չի եղել իշխանության գալը, բնականաբար, պետք է իրավական գործընթացներ տեղի ունենան: Այսինքն՝ նորից պետք է բոլոր գործընթացները տեղի ունենա: Իսկ եթե վարչապետը մեկ անգամ թողեց այդ պաշտոնը, հավատացեք՝ նա երկրորդ անգամ այն չի զբաղեցնի: Երկրորդ անդամ նախորդ տարվա մայիսի 8-ը չի կրկնվի»:
«ՍԴ նախագահը, ըստ սահմանման, չի կարող ենթարկվել քաղաքական հետապնդման, որովհետև ինքն ի պաշտոնե չի կարող զբաղվել քաղաքականությամբ, չի կարող լինել քաղաքական գործիչ, չի կարող ունենալ կուսակցական նախընտրություն, հետևաբար՝ ինքը չի կարող հայտնվել որևէ տեսակի քաղաքական գործընթացներում, հետևաբար՝ դառնալ որևէ տեսակի քաղաքական հետապնդման զոհ»:
«Մի քիչ զավեշտի է սա նման. Արա Բաբլոյանը Սերժ Սարգսյանի թիմից պայքարել է Գագիկ Հարությունյանի դեմ, որը նույնպես Սերժ Սարգսյանի թիմից է: Հիմա սրանք էլ դարձել են Գագիկ Հարությունյանի պաշտպանը: Գժանոց է դառնում»:
«Սա շատ լուրջ ոտնձգություն է խոսքի ազատության հանդեպ. դուք հասկանում եք, չէ՞, որ այնտեղ կարող են մարդիկ լինել, որոնք լուրջ վտանգի տակ հայտնվեն այն պատճառով, որ ինչ-որ մեկը եկել է, համակարգիչը տարել է, ու այնտեղ փակ նամակագրություն կա»:
«Որևէ պատասխան չկար, բառախաղ էր, և փորձ է արվում ինչ-որ ձևով ժամանակ ձգձգել և հնարավորություն տալ անձամբ վարչապետին՝ պատասխանել այդ հարցին: Դա սովորական երևույթ է այսօրվա իշխանությունների օրոք, երբ բոլոր հարցերի, հատկապես՝ խնդրահարույց հարցերի պատասխանը տրվում է մի մարդու կողմից, թեպետ այդ լիդերն էլ շատ դեպքերում փորձում է խուսափել պատասխանատվությունից»:
«Ես օրինակներ բերեմ, որոնք փաստացի մեզ մոտ սկսել են աշխատել, և մարդիկ հալած յուղի տեղ ընդունել են: Օրինակ՝ այն, որ SIM քարտերը հիմա միայն անձնագրով կարող ես առնել: Դա ամբողջ աշխարհում այդպես չէ, և դա փաստացի ինչ-որ մի պայման էր, որը հատուկ ծառայությունների կողմից դրվել է, ընդունվել է, և հասարակությունը դրան ոչ մի լուրջ արձագանք չի տվել»:
«Եթե մեծ քանակությամբ ընկույզ արտադրենք, իրացման խնդիր չենք ունենա, բեռնափոխադրման խնդիր էլ չենք ունենա, որովհետև տեսեք՝ Լարսը 10 օրով փակվում է, պտուղ-բանջարեղենը փչանում է, իսկ ընկույզը չի փչանում»:
«Ցավոք սրտի, հայ-ռուսական հարաբերություններն իրենց լավ օրերը չեն ապրում: Այստեղ այսօրվա իշխանությունները լուրջ մտորելու տեղիք ունեն: Մենք պետք է Ռուսաստանի, ինչպես և՝ ցանկացած պետության հետ լինենք անկեղծ»:
«Եթե տեղական որևէ իշխանիկ հող է զավթել, կամ անօրինական ինչ-որ գործարք է կատարել, կամ մեր կառավարությունը պատշաճ չի համարում այժմ անդրադառնալ այդ խնդրին, ապա այդ հարցերին պետք է պատասխան տրվեն պատկան մարմինների կողմից: Ակնհայտ է, որ այդ քաշքշուկներն օգուտ չեն բերում»:
«Զոհեր, փառք Աստծո, դեռևս չունենք, բայց համայնքային կյանքն ամբողջովին խաթարվել է, չեն գործում դպրոցները, տարբեր կառույցներ, մարդիկ փորձում են տներում կամ ապահով վայրերում տեղակայված՝ սպասել հետագա գործընթացներին»:
168.am-ի հետ զրույցում ադրբեջանական հարցերով փորձագետ Անժելա Էլիբեգովան նախ հատկանշական համարեց այն, որ Սիրիայի իրավիճակի ֆոնին Էրդողանը և Չավուշօղլուն միասին այցելում են Բաքու և առանձին հանդիպումներ են ունեցել՝ Էրդողան-Ալիև, Չավուշօղլու-Մամեդյարով:
«Այս որոշումից կարելի է եզրակացնել, որ պետությունը հայրենի օջախ և ընտանիք հռչակած ուժերը չեն ըմբռնում փոքր պետություններում, ազգային պետություններում ազգային լեզվի և ազգային պատմության ուսուցման կարևորությունը»:
