Իշխանությունը պարտադիր կվերընտրվի` իր բոլոր լծակների գործադրմամբ: Եթե Շարմազանովները` արքունի թութակները, հաճախակի կրկնում են, որ Սերժ Ազատիչը մրցակից չունի, ես իմ նախագահին շատ հարգում եմ, որ նա կարողացավ պորտը կտրված Ղարաբաղում, բայց Հայաստանի թագավոր դառնալ, ողջունում եմ նրա համարձակությունը, բայց մրցակից ո՞ւմ հետ:
«Դե եթե հրավեր լիներ՝ կգնայի, մարդկային բան է, բայց հրավեր չի եղել: Սովորաբար հրավերքով է լինում»:
«Ընտրական օրենսգիրքը, որը համարվում է 21-րդ դարի դեմոկրատիայի աստվածաշունչը` բիբլիան, այսօրվա իր կարողություններով ստեղծված է միայն իշխանագողության համար»,- այսօր լրագրողների հետ հանդիպմանը հայտարարեց Հայաստանի Մարքսիստական կուսակցության ղեկավար Դավիթ Հակոբյանը
«Այսինքն` իսկ այստեղ մեզ մոտ` նախագահական մարաթոնում գաղափարական արքաները մրցո՞ւմ են»,- շարունակելով հռետորաբար հարցրեց Դավիթ Հակոբյանը: «Ո´չ, ուրեմն ես այնտեղ անելիք չունեմ»,- ինքն իրեն պատասխանեց նա:
Ավելի մաքուր և ավելի արդար ընտրությունների անցկացումը կախված է ընտրություններին մասնակցող մարդկանց քանակից: Բայց սա բացահայտում է Հայաստանի քաղաքական համակարգի ավելի խորը մի հիվանդություն. սա նաև ցույց է տալիս, որ մենք գտնվում ենք նոր փոփոխությունների մեկնարկի վերջին հատվածում:
Պարոն Հայրիկյանը, ակնհայտորեն, ոչ թե պիտի նման ցավագին ռեակցիա տար այդ հայտարարությանը, այլ պիտի ներկայացներ, թե ո՞րն է իր Հայաստանը, բացի ընդհանրական ինչ-որ ձևակերպումներից: Հետևաբար` ինքն ուղղակի պետք է տար Հայրիկյանի Հայաստանի նկարագիրը:
Առանց Հայրիկյանի Հայաստան պատկերացնել կամեցողները, նշանակում է, ուզում են, որ Հայաստանում այն հիմնական ուժը, որը խոսում է ազգի ինքնորոշման իրավունքի մասին, արտամղվի՞, և Հայաստանը դառնա սերժորոշմա՞ն երկիր, թե՞ րաֆֆիորոշման երկիր:
«Նա, ով դրամ ստանալով ձայնը տալիս է դրամը տվողին, այլ ոչ թե իր ձայնը տալիս է համոզմունքներով, այդ մարդը հավասար է այն տղամարդուն, ով իր կնոջն ու երեխաներին վաճառում է դրամով, որովհետև հայրենիքը դրամով վաճառելն ավելի ահավոր բան է»,- ասաց Պարույր Հայրիկյանը:
«Իմ լավատեսության պատճառներն ընդհանուր միտումներն են, ոչ թե կոնկրետ փետրվարի 18-ի օրը, քանի որ նույնիսկ իրական արդար ընտրությունների դեպքում համոզված չեմ, որ այդ «ընտրական հեղափոխությունը» տեղի կունենա»:
Ո´չ, ես չեմ պատրաստվում մրցակցել պարոն Հայրիկյանի կամ պարոն Բագրատյանի հետ ուղղակի
«Ես ասում եմ ՀՀ քաղաքացուն, որ հնարավոր է ունենալ նորմալ, սահմանադրական, դե յուրե Հայաստան»
«Սա լինելու է պայքար երկու Հայաստանների միջև` գործող` դե ֆակտո Հայաստանի և ապագա` դե յուրե Հայաստանի միջև, և ոչ մի բան կանխորոշված չէ: Դա լինելու է Սերժի և Րաֆֆիի Հայաստանների պայքարը»,-ասում է Ր. Հովհաննիսյանը։
Բոյկոտը, որն արդարացնում է սեփական անկարողությունը, անօգնական վիճակը քաղաքական դաշտում, այդ բոյկոտը միայն ծիծաղ է առաջացնում և կարեկցանք:
1998թ. նախագահական ընտրություններում իմ կարգախոսն էր` «Չկորցնենք պատմական ՊԱՀը.Պարույր Արշավիրի Հայրիկյան», հիմա առաջարկում են պատրաստել թռուցիկի ձևով փոքր օրացույցներ, որի վրա գրվելու է` «Սիրով վեհանանք, Հայաստանն ազատենք: Եկել է պատմական ՊԱՀը»
«Բոլոր հարցումներն են ցույց տվել, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանն այն քաղաքական գործիչն է, ում հանդեպ բացասական վերաբերմունքն ամենանվազն է` ի տարբերություն թվարկված և նաև առաջադրված ու չառաջադրված այլ գործիչների»:
Կոստանդ Զարյանը խոսում էր «արարատյան» մարդու մասին, ով ունի ամենազարմանալի որակներ` անսահման մարդկային է, անսահման խորն է, ջերմ է, ստեղծագործող է, շինարար է: Թող այս բոլորը միասին կյանքի կոչվի:
Ցավոք, ձեռքբերումներ տեսնում եմ միայն սպորտի բնագավառում, իսկ բացթողումներ կան բոլոր ոլորտներում:
Նաև մաղթում եմ, որ մարդիկ մի փոքր ավելի հանգիստ արձագանքեն բոլոր այն երևույթներին, որոնք իրենք գնահատում են բացասական: Կամաց-կամաց ամեն ինչ կփոխվի, չի կարող չփոխվել»:
Տնտեսական աճը, իհարկե կուզենայի` ավելի լավ լիներ, բայց կրկին գնահատում եմ բավարար:
Երբ ակտիվորեն շրջանառության մեջ էին դրել միասնական թեկնածուի գաղափարը, ըստ երևույթին, որոշ ուժեր գրպանում պահած ունեին միասնական թեկնածուի՝ իրենց համար միակ ընդունելիի անունը, ասենք, Ծառուկյանին «դեմ տալը» և նրա ստվերում առաջ շարժվելը: Չստացվեց…
Ընդհանրապես, կրոնական բաղադրիչը միշտ առկա է եղել քաղաքականության մեջ և շատ հաճախ օգտագործվել է քաղաքական առաջնորդների կողմից` կանխամտածված կամ ենթագիտակցորեն:
Վստահ եմ` ԲՀԿ-ն իր ծանրակշիռ դերակատարում է ունենալու իր խորհրդարանական խմբակցությամբ և բոլոր հնարավոր միջոցներով յուրաքանչյուր օր մի քայլ կատարելու` շոշափելիորեն իրավիճակ փոխելու համար:
Հերթական անգամ ապացուցվեց, որ ՀԱԿ ասելով` պետք է հասկանալ միայն Տեր-Պետրոսյան: Տեր-Պետրոսյանի չմասնակցելու հայտարարությունից հետո որևէ այլ անելիք չկար, ուղղակի փորձել են պայքարից հրաժարվելու համար ինչ-որ նոր բացատրություն գտնել:
Մենք պետք է զգուշացնենք այն պարոններին, ովքեր փքված, ուրախ նստած են և մտածում են` «ոնց սաղին ֆռացրեցինք», և կարծում են, թե հիմա ամեն ինչ իրենց ձեռքում է մնալու, և Հայաստանի հափշտակումն ապահովվածէ: Ոչ մի նման բան չկա:
«Երբ քո ետևից մարդիկ են գնում, դու պարտավոր ես լուծել այդ խնդիրը, որ քեզ հավատացողները չվհատվեն, չկոտրվեն, չկորեն: Սա շատ կարևոր խնդիր է, երևի թե ամենակարևորն այն խնդիրների մեջ, որը լուծում է քաղաքական գործիչը: Եթե հրաժարվում ես մի ճանապարհից, որը մինչ այդ նշել ես, պարտավոր ես այնպիսի լուծում գտնել, որ քեզ հետևող մարդիկ չվհատվեն:
«Այդ հայտարարությունը մեր կուսակցությանը չի վերաբերում, չնայած որ «Ժողովրդավարական հայրենիք» կուսակցությունից փոխնախագահը մասնակցել է ՀԱԿ քաղխորհրդի նիստին, ցավոք, թյուրիմացաբար համաձայնություն է տվել այդ որոշմանը»:
1988-90 թթ. էս հասարակությունը Տեր-Պետրոսյանին համարյա Քրիստոս էր դարձրել, ֆետիշացրել էր: Երբ ինչ-որ մեկից ֆետիշ են սարքում, հետո շատ արագ տեսնում են, որ այդ ֆետիշն իրենց պես հասարակ մարդ է, հիասթափություն են ապրում:
Չեմ կարծում, որ որևէ լուրջ մարդ Հայաստանում կարող է «ոչ» ասել Եվրոպային, և չեմ կարծում, որ որևէ լուրջ մարդ Հայաստանում կարող է ասել, թե պատասխանը Եվրասիական միությունն է, քանի որ ոչ ոք չգիտի, թե դա ի՞նչ է:
Իշխանությունը և կառավարությունն արդեն իսկ գիտացկել են, որ օլիգարխիկ համակարգը պետության համար մեկ թշնամին է: Արդեն մեծանում է հանրային դժգոհությունը օլիգարխների անընդունելի վարքագծի և գոռոզության դեմ, բացի այդ տնտեսական մրցակցությունն այժմ վտանգում է օլիգարխների տնտեսական դիրքերին:
Ադրբեջանն այժմ դարձել է շատ ավելի անխոհեմ, անկանխատեսելի և ինք իրեն վնասող,և շատ առումներում Բաքվում մարդասպանի ներումը և գովաբանումը պարզապես նվեր էր Հայաստանի համար, քանի որ դրանով Ադրբեջանը վնասեց սեփական վարկին` ևս մեկ անգամ ապացուցելով, որ Լեռնային Ղարաբաղն այլևս երբեք չի վերադառնա Ադրբեջանի կազմ;
