Խմբագրի ընտրանի

Սահմանադրական դատարանի մոտ մեկնարկել է «Դեմ եմ» քաղաքացիական հասարակության լուռ ակցիան։ Բացի ավանդական կարգախոսներից՝ ցուցարարները պարզել են մի քանի պաստառներ, որոնց վրա գրված է «Պահանջում ենք մեր իրավունքը», «Մի անցեք սահմանը», «Չեմ արտագաղթելու» և այլն։ Ակցիային մասնակցում է մոտ 1000 ցուցարար։

Արդեն մի քանի ամիս է՝ անհնար է հետևել մեր քաղաքական մեծ ու պուճուր գործիչների խոսքին: Նրանց ելույթներն ուղիղ խոսքով տարածող բոլոր էլեկտրոնային լրատվամիջոցները պարտավոր են սպառողին զգուշացնել, որ դրանք ունեն տարիքային սահմանափակում՝ (18+ նշանով)…

Դա կարող է նշանակել, որ Կրեմլում չեն բացառում «Ղրիմ 2»-ի իրականացումը Վրաստանում, որը, ինչպես հայտնի է՝ մի քանի ամիս անց ստորագրելու է ԵՄ-ի հետ Ասոցացման համաձայնագիրը և շարունակում է հայտարարել ՆԱՏՕ-ին անդամակցելու մտադրության մասին:

«Դեմ եմ» քաղաքացիական նախաձեռնության վաղվա լուռ ակցիան, ըստ ամենայնի, չափազանց կարևոր է: Անկեղծ ասած, արդեն դժվար է ասել՝ հատկապես ո՞ւմ համար՝ պարտադիր կուտակային համակարգի դեմ պայքարողների՞, թե՞ այդ համակարգը նրանց պարտադրող վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի ու ամբողջ իշխանության:

Բանաձևին դեմ են քվեարկել Հայաստանը, Բելառուսը, Բոլիվիան, Կուբան, Նիկարագուան, Ռուսաստանը, Սուդանը, Սիրիան, Վենեսուելան և Զիմբաբվեն:

Ինչպե՞ս մարդը կարող է խոսել կրթության, մտագործունեության կարևորության մասին և ինտեգրվել մի քաղաքական-քաղաքակրթական տարածքի, որի բուհերը տեղ չեն գտնում աշխարհի լավագույն կրթական հաստատությունների անգամ 20-յակում:

Որքան զարմանալի, նույնքան էլ օրինաչափ ու հասկանալի է ոչ իշխանական քառյակի լռությունը ՍԴ-ի դիմաց լուռ ակցիա անցկացնելու վերաբերյալ: Դա միանգամայն տեղավորվում է նրանց ներկայիս գործունեության ծիրում:

Ակտիվիստները կարծում են, որ նախարարը կաշառակեր է, դիմում են դատարան, ինչպես որ նախարարը՝ եթե վիրավորվում է, եթե իրեն «կաշառակեր» են անվանում ու գետի աղտոտված ջուր են հյուրասիրում:

Հասկանալի է, որ այս հեռանկարը շատ լավ գիտակցում է նաև ՀՀ իշխանությունը: Բայց գիտակցումը, լավագույն դեպքում, անկարողությունն ամրապնդելու և ոչ թե՝ այն հաղթահարելու դրսևորում է:

Գրեթե բոլոր նրանք, ովքեր մասնակից էին անկախության համար մղվող պայքարին, այսօր պայքարում են օր առաջ Հայաստանի անկախությունը Ռուսաստանին հանձնելու համար:
Սա, թերևս, ոչ միայն կամ գուցե ոչ այնքան՝ քաղաքական, որքան հոգեբանական խնդիր է:

ՄՄ-ին միանալու փաթեթը նախապատրաստող կառավարությանն անվստահությունը կարող է հետաձգման ամենահամոզիչ պատճառը դառնալ:

«168 Ժամը» մոտ 1 ամիս առաջ հարցում էր ուղարկել ՀՀ էներգետիկայի և բնական պաշարների նախարարություն: Մեզ տրամադրված պատասխանը սկանդալային կարելի է համարել:

– Սփյուռքն իրեն համարում է կթու կով, հարմարվել է այդ վիճակին: Համաձայն են գումար տալ հայրենիքին՝ փոխարենը նախագահից կոչումներ ու շքանշաններ ստանալ, լուսանկարվել նախագահի, նախարարի և այլոց հետ: Այդ ամեն պարգևները, աննշան բացառությամբ, զիբիլ են, հավատացեք:

Կովկասի իրավիճակն ազդում է մեր` Հյուսիսային Կովկասի վրա, Ուկրաինան, սևծովյան նավատորմը հարավի անվտանգությունն են: Եվ, բացի այդ, ռուսաստանցիների համար շատ կարևոր է զգացմունքային-հոգեբանական գործոնը. ինչպես, օրինակ, Ղարաբաղն է խորհրդանիշ հայերի համար, այնպես էլ, օրինակ, Սևաստոպոլը` ռուսների համար:

Մարդկության պատմությունն ապացուցել ու շարունակում է ապացուցել, որ լինել հարուստ՝ չի նշանակում՝ լինել երջանիկ, և հակառակը:

Դե ֆակտո իշխանություն ունեցող ՀՀԿ-ն իրականում իշխանության այլընտրանքն է, որը զբաղեցրել է իշխանությունը, ԲՀԿ-ն էլ` այդ այլընտրանքի դեմ պայքարող այլընտրանքը: Հետևաբար` իշխանություն է նաև ԲՀԿ-ն: Խուճո՞ւճ է ստացվում: Այո: Բայց դա է Հայաստանում քաղաքականություն կոչվող երևույթի իրական վիճակը: Այնպես որ, առաջ` դեպի բարգավաճ, ապահով Հայաստան:

Երկակի ստանդարտները վատ «հատկություն» ունեն: Դրանք հաճախ բումերանգի էֆեկտով հետ են վերադառնում: Թե՛ Արևմուտքը, թե՛ Ռուսաստանը երկակի ստանդարտների հետադարձ հարվածը ստանալու բազմաթիվ առիթներ ունեցել են:

Քեսաբի հայերի այսօրվա` թվով արդեն երրորդ տեղահանությունը ազգային փոքրամասնությունների պաշտպանության 21-րդ դարի մեխանիզմներին նետված լրջագույն մարտահրավեր է: Կարծում եմ՝ բոլորը պետք է գիտակցեն, որ ինքնըստինքյան առաջ եկող զուգահեռները սթափեցնող պետք է լինեն բոլոր կողմերի համար:

Դատարանում լարված իրավիճակ է. ամբաստանյալների հարազատները լացում, գոռում և վիրավորանքներ են տեղում տուժողների պաշտպանների հասցեին:

Հերթական անգամ գործող իշխանությունը կանգնել է Քոչարյանի կողմից եկող վտանգի կամ սպառնալիքի առաջ: Կրկին տասնյակ վարկածներ են առաջ քաշվում, բազմաթիվ վերլուծություններ են ներկայացվում, թե ինչու, ինչպես և երբ Քոչարյանը կվերցնի իշխանությունը և այլն:

Ինչպես ընդդիմությունն է փորձում իշխանության դեմ պայքարում ունենալ Ռուսաստանի իշխանության աջակցությունը, այնպես էլ Հայաստանի իշխանությունն ընդդիմությանը ճնշելու և նրան որպես մրցակից վերացնելու հարցում փորձում է ստանալ ռուսական իշխանության թույլտվությունը:

Խորհրդարանական քառյակի մեսիջը քաղաքացիական նախաձեռնության ակտիվիստներին պարզ էր ու բացահայտ. առանց ձեզ էլ մենք կարող ենք հրապարակ լցնել, իսկ առանց մեզ դուք ընդամենը պետք է բավարարվեք կիսադատարկ հրապարակով:

Չի կարելի մեզ նվաստացնել, սա ռեֆորմ չէ, հիմարը նա է, ով սա ներդնում է: 45 տարով նման գործիք աշխարհում չկա, եթե մենք ֆինանսավորում ենք անգամ դեպի Մարս թռչող արբանյակը: 20 տարուց ավել չեն տարիս պարտք, 45 տարին նոնսենս է, գինեսի ռեկորդ, կատարյալ հիմարություն:

Ազարության հրապարակում արդեն մեկնարկել է «Դեմ եմ» նախաձեռնության հանրահավաքը. այն կարող եք դիտել ուղիղ միացմամբ:

Պարտադիր կուտակային կենսաթոշակային համակարգը ներդրվում է ամենաբարձր մակարդակում կայացված քաղաքական որոշման արդյունքում՝ երկրի թիվ մեկ քաղաքական ինստիտուտի՝ ԱԺ-ի ընդունած օրենքով, քաղաքական կուսակցություններից կազմված կառավարության թելադրանքով:

Ամեն ինչը պետք է գնահատել արդյունքներով: Համարում եմ, որ այսօր մեր ունեցած միջազգային հարաբերություններով, մեր ներգրավվածությամբ, դաշնակիցների տեսակով և որակով, շատ ավելի անվտանգ ենք, քան էինք հինգ տարի առաջ:

…Ու դա ոչ թե Սերժ Սարգսյանի՝ հմուտ ու բազմաքայլ գործող քաղաքական գործիչ լինելու արժանիքն է, այլ իբրև թե նրա դեմ պայքարող քաղաքական ուժերի ապաշնորհությունը

Աշխարհում փոխվում են խաղի կանոնները, փոխվում են շատ արագ, փոխվում են այն կառույցների երկրների կողմից, որոնք սահմանում են այդ կանոնները:

Վերջապես պարզվեց, թե ինչ են մտադիր անել մեր կառավարության հետ խորհրդարանական հանրահայտ չորս ուժերը: Մինչդեռ մինչև երեկ պարզ չէր: Խորհրդարանական խմբակցությունները, չգիտես ինչու, ամիսներ շարունակ հասարակությունից թաքցնում էին իրենց ծրագրերը:

Պատկերացնո՞ւմ եք՝ եթե հանկարծ գագաթաժողովի ընդմիջման ժամանակ, ասենք, միջանցքում որևէ եվրոպացի պաշտոնյա կամ լրագրող Տիգրան Սարգսյանին հարցնի՝ ինչպիսի՞ն է Հայաստանի դիրքորոշումն այս հարցերի վերաբերյալ, ի՞նչ է նա պատասխանելու: