Դուք պիտի որոշեք, թե ձեր տանն ինչ եք ուզում անել։ Եթե այդ եզրին եք հասել, որ ավելի քան 1 միլիոն հոգի հայրենիքը թողել-գնացել է, ունեք պակաս մարտական ուժ, պակաս ներդրում, պակաս հնարավորություն, շրջանառության նվազում, ո՞նց պիտի տնտեսական ակնկալիքներ ունենաք։
Հայաստանը վերածվել է պետության, որն ասելիք չունի՝ բառի ամենալայն և արդեն ամենաուղիղ իմաստով: Դրա համար Հայաստանը լսում է՝ լսում է Նազարբաևին, ավելի ուշադիր՝ Պուտինին, լսում է Կիսելյովին ու մնացած բոլորին: Որովհետև, երբ երկիրը դադարում է ասելիք ունենալ, մնում է լսել նրանց ասածները, ում վերապահվել է ասելու իրավունքը: Իրականում խնդիրը ո՛չ Կիսելյովն է, ո՛չ Նազարբաևը, ո՛չ էլ անգամ Պուտինը:
«Ինչո՞ւ Ռուսաստանի քայլերը մեծացրեցին պատերազմի վերսկսման հավանականությունը և սպառնալիքը մեր ազգային անվտանգության համար: Դրա պատճառը Ադրբեջանին զենք մատակարարելն է: Հայկական, այսպես ասած, փորձագետները և որոշ իշխանահպատակ գործիչներ շարունակում են հեքիաթներ պատմել, թե ռազմական հավասարակշռությունը պահպանվում է: Հավասարակշռություն չկա»,- ասում է Իգոր Մուրադյանը:
Ինչպես են պատրաստվում շվեյցարական ամենաթանկ ժամացույցները և ինչու են մարդիկ տասնյակ հազարավոր դոլարներ վճարում դրանց համար։ Պատասխանը կգնեք «168 Ժամի»՝ Շվեյցարիայում արված ռեպորտաժից։
Այն, որ ընդդիմությունը տնտեսական ծրագիր հրապարակեց, ինչ-որ իմաստով աննախադեպ էր: Ընդդիմադիր քաղաքական ուժերը միայն նախագահական ու խորհրդարանական ընտրությունների շեմին են բնակչությանը երջանկացնում իրենց տնտեսական ծրագրերով: Եվ, որպես կանոն, դրանք պահին հարմար պոպուլիստական խոստումներ են:
168.am-ը մեկնաբանություն խնդրեց Արտաքին գործերի նախարարության մամուլի քարտուղար Տիգրան Բալայանից` հետաքրքրվելով, թե հնարավո՞ր է, որ Դմիտրի Կիսելյովն, իրոք, Հայաստանի Հանրապետության կողմից ճանաչվի անցանկալի անձ: Ի պատասխան` ԱԳՆ մամուլի խոսնակն ասաց, որ նախարարությունն ինքն է որոշում իր օրակարգը` կապված Հայաստանի ազգային շահերի հետ:
Դատարանում բավական լարված իրավիճակ էր. ամբաստանյալների հարազատները բողոքում էին, որ իրենց սկզբում ներս չեն թողել նիստերի դահլիճ, իսկ դահլիճ մտնելուց հետո էլ չեն կարողացել նույնիսկ տեսնել իրենց հարազատներին:
Հաշվի առնելով Ռուսաստանի քաղաքական, քաղաքակրթական «զինանոցը», որը սկսվում և ավարտվում է զենքով, դժվար չէ կռահել, թե որ տարբերակով կարող է Ռուսաստանը փոխհատուցել իր կողմից Հարավային Կովկասում ռազմավարական գործընկեր հռչակված Ադրբեջանին՝ Արևմուտքի հետ «խաղեր չտալու» և եվրասիականացման անշեղ ուղին ընտրելու համար:
«Ես պատգամավորներին շատ եմ հարգում, մի պատգամավորի՝ մի քիչ առավել»,- հաճոյախոսեց վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը՝ հավելելով, որ հարցը գրավոր ներկայացվի իրեն»:
Ոչ իշխանականները, կարելի է չկասկածել, այնպես կվերահսկեն իշխանությանը, որ նույնիսկ Գլխավոր դատախազության ստաժավոր քննիչները զարմացած կմնան, թե ինչպես կարելի էր «լղոզել» պետական փողերի փոշիացումն ու արժանանալ իշխանության հավանությանը:
Սա կոչվում է արտաքին քաղաքականություն, որով մեր թշնամի երկիրը զբաղվում է: Ի տարբերություն մեր իշխանությունների, որոնց զբաղվածի արդյունքում է նաև թշնամի երկիրը նման արտաքին քաղաքականություն իրականացնելու խաղաքարտեր ստացել: Խաղաքարտեր, որոնցով խաղն Ադրբեջանի համար, ըստ էության, դարձել է երաշխավորված ելքով խաղ:
Պատկերացրեք՝ տեղի է ունենում կառավարության նիստ, որը վարում է նախագահ Սերժ Սարգսյանը: Օրակարգի հարցը շատ ընդհանուր ձևակերպում ունի. «ինչ քայլեր ձեռնարկել, որ երկրում ստեղծված սոցիալ-տնտեսական իրավիճակը փոքր-ինչ բարելավվի, սակայն դա չվնասի գործող իշխանության դիրքերին և շահերին, ինչպես նաև ապահովի իշխանության համախմբումն ընդդիմության հետ»:
Հայաստանը կարիք ունի փոփոխության` կառավարությունը պետք է փոխվի, իշխանությունը պետք է ավելի բաց դառնա։ Պետք է հաշվի առնվեն ոչ միայն առանձին մասնավոր բիզնեսների շահերը, այլ ողջ ժողովրդի։ Նաև ընդդիմությունը Հայաստանում անորոշ վիճակում է։ Նորից կրկնեմ` Հայաստանի գլխավոր խնդիրը մոնոպոլիաներն են։
Ֆորմալ առումով Սերժ Սարգսյանը կարող է նաև 2018 թվականից հետո իշխանություն չունենալ, բայց նրանը կլինի այն կուսակցությունը, որ կունենա իշխանություն: Ժողովրդավարական փաթեթավորմամբ, սակայն գործնականում` անձի պատկանող իշխանություն:
«Պետք է գա ինձնից հարցնի, սովորի ու վազի նախագահի ականջին հուշի: Մինիստրությունները լցրել եք անհասկանալի նյութով, ու ուզում եք այդ նյութը արտաքին քաղաքականություն իրականացնի»,- ասաց Հ.Բագրատյանը:
Եթե պատերազմ չկա, ցանկացած մահ արդարացված չէ: Անգամ հակառակորդինը: Ինչո՞ւ ՀԵՆՑ ԱՅՆՊԵՍ մարդ սպանել: Ո՞ր տրամաբանությամբ պիտի զուգարանից դուրս եկած տղան գլխին դիպուկահարի գնդակ ստանա:
«Սա ռուսական կողմի համար շատ կարևոր խաղաքարտ էր, որպեսզի ադրբեջանցիներին ասեն, որ Ղարաբաղի հարցի շուրջ տեղի ունեցող առևտուրն իրենց հետ է պետք անել: Հայերը Ղարաբաղի ճակատագիրը հանձնել են ռուսներին: Ես այդպես եմ գնահատում այդ նամակը»,- ասում է Ստեփան Դանիելյանը
Շատ տարբեր տեսակետներ կան, բայց քանի որ Հայաստանի գները փոխկապակցվել են ներռուսական գներին, բնականաբար, եթե ինչ-որ հաշվարկի բանաձև ընդունվի, որ գործի ՌԴ-ում, նույնը կլինի նաև Հայաստանում: Ժամանակը ցույց կտա:
Հայ հասարակությանը հետաքրքրող ամենաառաջին, կենսական խնդիրը պետք է լինի այս հարցը՝ արդյո՞ք որևէ պարագայում, որևէ ձևակերպմամբ կամ հիմնավորմամբ ՀՀ-ի և Ղարաբաղի միջև մաքսակետ կտեղադրվի: Այլ կերպ ասած՝ արդյո՞ք Հայաստանի իշխանությունն իմունիտետ ունի՝ «ոչ» ասելու մաքսակետ տեղադրելու պարտադրանքին, եթե ասողը լինի ոչ միայն Նազարբաևը, այլև Պուտինը:
Երբ իշխանությունը երկրի վարկը, հեղինակությունը հասցնում է այն աստիճանի, որ նրա զինվորին սպանելը համարվում է գրեթե սովորական երևույթ, այդ դեպքում գործ ունենք իշխանության քաղաքականության տապալման համար երիտասարդների կյանքով վճարելու ողբերգական իրողության հետ:
Ուկրաինայի նախագահ Պյոտր Պորոշենկոյի երդմնակալության արարողությանը Հայաստանի Հանրապետությունից կմասնակցի ՀՀ կրթության և գիտության նախարար, ՀՀԿ փոխնախագահ Արմեն Աշոտյանը: Այս մասին 168.am-ին հայտնեց ՀՀ ԱԳՆ մամլո խոսնակ Տիգրան Բալայանը։
Նրանք, ովքեր Միկոյանին ու պոլիտբյուրոյի մյուս անդամներին համարում են ժամանակի զոհեր, կհամաձայնեի՞ն մեկ ժամով գտնվել ստալինյան բանտում: Վերջերս ընթերցեցի 1939 թ. ձերբակալված Մեյերհոլդի նամակը Մոլոտովին: «Ինձ այստեղ ծեծում էին՝ հիվանդ, 65-ամյա ծերունուս: Պառկեցնում էին դեմքով գետնին, ռետինե մահակներով հարվածում էին կրունկներիս ու մեջքիս»:
Ի հեճուկս այս սարսափազդու վերնագիրն ընթերցելուց հետո առաջացող ակնկալիքի, որ նման վտանգ գուժելուց հետո ՀՀ հիմնադիր նախագահը պետք է առաջարկի «Հայաստանի փրկության Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ճանապարհային քարտեզը», հոդվածում նման բան չկա:
Սերժ Սարգսյանն առաջնորդվում է բացառապես իր եւ սեփական ավազակախմբի շահերով, որոնք ոչ միայն որեւէ կապ չունեն պետության եւ ժողովրդի շահերի հետ, այլեւ խորապես հակասում են դրանց։
Հայաստանը վերածվել է գողապետության, որտեղ հեղինակավոր մարդիկ ոչ թե ուսուցիչներն ու գիտնականներն են, և ոչ էլ բժիշկներն ու արվեստագետները, այլ հենց գողականները, իբրև թե «ճիշտ ու սխալ» անողները: Արդյունքում` պետությունը դարձել է «զոն», որտեղ գործում են ոչ թե պետական ինստիտուտներն ու կառուցակարգերը, այլ «նայողները»:
Հասկանալի էր, որ դա մեկ անձի կողմից չէր ասված` մնացած նստածների էլգ Ուժեղ են, չեմ կարող բան ասել նրանց: Ուժեղների դեմ երևի թե դժվար է, բայց կարելի էր և՛ այդ պահին, և՛ դրան նախորդող պահերին այնպես դրսևորվել, որ նրանք չհամարձակվեին կամ չկարողանային այդ բանը բարձրաձայնել:
Բրոնզաձույլ արձանի վրա, ինչպես տեղեկացանք, ծախսվել է 700-800 կգ բրոնզ: Քանդակագործության մեջ օգտագործվող բրոնզը Հայաստանում վաճառվում է գունավոր մետաղի հանձնման կետերում: Մեկ կգ բրոնզի արժեքը սկսում է 2000 դրամից և հասնում մինչև 4000 դրամ՝ կախված մաքրության, թափոնի, համաձուլվածքի տեսակից:
Հարցին՝ արդյոք Անդրանիկ Մարգարյանը հավանություն կտա՞ր Միկոյանի արձանի տեղադրմանը, Տ.Մարգարյանը պատասխանեց. «Անդրանիկ Մարգարյանի կարծիքի վերաբերյալ, ինձ թվում է, ես չեմ կարող այդ հարցին պատասխանել»:
Հանրահավաքները վաղուց Հայաստանում վերածվել են առևտրային գործարքի բաղադրիչի: Կամ աճուրդային լոտի: Կամ խաղադրույքի «ֆիշկայի»: Հատկապես, որ Հայաստանում այլևս կազինո ունի միայն քառյակի տերը՝ Գագիկ Ծառուկյանը:
ՀԱԿ-ի հետ լռում ենԲՀԿ-ականները, լռում են դաշնակցականներն ու Ռուբեն Հակոբյանը: Քանի որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը վաղուց է լռում: Ու որևէ մեկը չի ասում՝ Աստանայի ուրացում: Որևէ մեկը Ղազախստանի դրոշը չի այրում: Անգամ Էդվարդ Նալբանդյանի դեմ ոտնձգության կոչեր չեն հնչում: Մի խոսքով, լռում են բոլորը՝ Հայաստանի քաղաքական համակարգն ամբողջությամբ: Այդ լռությունն, իհարկե, տհաճ է, բայց ոչ վտանգավոր: Ռուսաստանի համար:
