Լավ կամ վատ պետություն ունենալու, ընդհանրապես պետություն ունենալու և չունենալու երկընտրանքի հարթությունում հերոսությունը միայն ու ամենևին քծնողների կողմից հերոսացվելը չէ ու մարտի դաշտում թուրքի լամուկ սատկացնելը չէ, ու դրա մասին ֆիլմեր նկարելն ու ցուցադրելը չէ։
Իսկ ո՞ր վարկերի հաշվին է աճելու վարկավորումը։ Առաջին հերթին՝ սպառողական վարկերի։
Հրաչ Բերբերյանը նկատեց՝ ինչպե՞ս է ստացվում, որ մեկ կիլոգրամ հացը վաճառում են 450 դրամով, իսկ ցորենն այդքան էժանով են ձեռք բերում.«Վերամշակող կազմակերպությունները գյուղացու հաշվին գերշահույթ են ստանում: Հացի գինը թող էժանացնեն, այսօրվա մեր հաշվարկներով՝ հացի գինը 250 դրամից չպետք է անցնի, բայց մինչև 450-500 դրամով են վաճառում: Կազմակերպված գյուղացու թալան է գնում»:
168.am-ի դիտարկմանը՝ նշվում է բնակիչներին ցույց տրված օգնությունների մասին, բայց երբ Արթիկում էինք, բնակիչների մեծ մասը դժգոհում էր այդ օգնությունից՝ նշելով, որ այդ գումարներով նույնիսկ այգին նորոգել չեն կարող, ուր մնաց՝ բնակարանները վերանորոգեն:
Այսօր առավոտյան մահացել է Հելսինկյան Ասոցիացիայի նախագահ Միքայել Դանիելյանը: Նա Հելսինկյան Ասոցիացիան հիմնադրել էր 1997 թվականին:
Անցած շաբաթ Ռուսաստանի նախագահը զարմացրեց տնտեսական իր երկու գնահատականներով: Մեկի՝ մեր ՀՆԱ-ի 10 տոկոսանոց աճի մասին շատ խոսվեց: Իսկ մյուսն աննկատ մնաց: Ադրբեջանին զենք վաճառելու մասին հարցին պատասխանելիս՝ ՌԴ նախագահն ասաց, որ այդ երկիրն ի վիճակի է ցանկացած երկրից զենք գնել:
«Մենք երկու իրողության մեջ ենք ապրում. մի իրողությունն այն է, ինչ պաշտոնական վիճակագրությունն է ասում, և այդ ցուցանիշները վատը չեն, տնտեսական ակտիվության 3% աճ կա, և այլն, իսկ մյուս իրողությունն այն է, ինչի հետ առնչվում է ՀՀ յուրաքանչյուր քաղաքացի՝ համատարած դժգոհություն»:
«Տնտեսական ակտիվության ցուցանիշը և տնտեսական աճը միշտ չէ, որ համապատասխանում են իրար, դրանք տարբեր են, և ես կարծում եմ, որ մենք տարվա արդյունքներով կունենանք այն ցուցանիշը, որ պետական բյուջեով սահմանված է: Տնտեսական ակտիվության ցուցանիշը բյուջեի նախագծով չի սահմանվում»:
Պերմյակովին պետությունը կարող է որոշել պահպանել ու կորոշի պահպանել՝ որպես սիմվոլ, որպես հայ-ռուսական հարաբերությունների խորհրդանիշ։ Որովհետև Պերմակյովը Գյումրիում Ավետիսյանների ընտանիքի հետ արել է այն, ինչ արել և անում է Ռուսաստանը Հայաստանի հետ։
«Այն օրվանից, երբ ի հայտ են եկել մադրիդյան սկզբունքները, ինչ-որ նոր բան եղե՞լ է: Փոխվե՞լ է ինչ-որ բան այն առաջարկներում, որոնք դրված են բանակցային սեղանին, ո՛չ: Դրանք բոլորը մադրիդյան սկզբունքներն են։ Ոչ մի խոսակցություն կամ փաստաթուղթ, որ Ադրբեջանը ճանաչում է ԼՂՀ- ն, իսկ փոխարենը՝ մենք ոչինչ չենք տալիս, գոյություն չունի»։
Շիրակի մարզի առաջին ատյանի դատարանը ցմահ ազատազրկման դատապարտեց Գյումրիում Ավետիսյանների ընտանիքի յոթ անդամների սպանության մեջ մեղադրվող ռուսական ռազմաբազայի զինծառայող Վալերի Պերմյակովին
Հայաստանի իշխանությունն ապրում է արևմտյան փողերով, բայց ռուսական, ոչ թե ռուսական, այլ պուտինյան մտածողությամբ, որը ցանկացած ընդդիմախոսի հետ վարվում է այնպես, ինչպես ժամանակին ասել է Պուտինը Գրոզնին ռմբակոծողների մասին՝ «мочить в сортире»։
Այս հարցերը մշտապես տանջել են Հայաստանի այն քաղաքացիներին, ովքեր հաջողացրել են իրենց վաստակած գումարներից քիչ թե շատ խնայել։
«Գնդակն Ադրբեջանի դաշտում է: Մենք «փոխզիջում» ենք ասում, Ադրբեջանում այլ բան են հասկանում: Եթե հասկանում են, թե Ղարաբաղը պետք է մտնի իրենց տարածքի մեջ, սխալվում են: Փոխզիջումների մասին պատկերացումները տարբեր են: Իրենք 7 շրջան կորցրել են, պարտվել են Ղարաբաղյան պատերազմում, ու փոխարենը՝ վերադառնան նորմալ բանակցային սեղան, հիմա ի՞նչ տարածքների մասին է խոսքը»:
«Մենք մշտապես եղել և մնում ենք մեր տեսակետին՝ «փոխզիջումներ», «զիջումներ» տերմինները միայն Հայաստանին չեն վերաբերում, դրանք նախևառաջ պետք է ուղղել դեպի հակառակ կողմը, թե ինչի են նրանք պատրաստ: Երբ կհստակեցնեն իրենց դիրքորոշումը, այն ժամանակ կխոսենք»:
Վրաստանի պետական անվտանգության ծառայությունը խափանել Է ահաբեկչական գործողության իրականացումը: Ձերբակալվել է յոթ մարդ, որոնց թվում է Փոթի քաղաքի պարեկային ոստիկանության աշխատակից Լեւան Մամպորիան: Ձերբակալվածները մեղադրվում են ահաբեկչական կազմակերպության հետ կապեր ունենալու մեջ:
Եղանակի կտրուկ փոփոխությունները, բնության անոմալ երևույթները մեր օրերում պայմանավորում են գլոբալ տաքացումներով: Իսկ 1927 թվականին Հայաստանում ոչ ոք չէր խոսում դրա մասին: Եվ երբ օգոստոսյան մի խաղաղ օր ահավոր փոթորիկն ասպատակեց Հայաստանով մեկ՝ Երևանից մինչև Իջևան՝ իր թիկունքում թողնելով ավերածություններ ու զոհեր, այն ժամանակ քչերին էին մտահոգում դրա առաջացման պատճառները:
ՀՀ բանկերի կողմից հաճախորդներից ներգրավված ավանդները աճել են։
Լինել Ֆրանսիայի հարավում ու բաց թողնել առիթը՝ այցելելու Իֆ ամրոց (Château d’If) պարզապես անհնար է: Ֆրանսիական գրականության սիրահարները հավանաբար ծանոթ են նշանավոր գրող Ալեքսանդր Դյումայի հայտնի «Կոմս Մոնտե-Քրիստո» վեպին, որտեղ նկարագրվում էին գլխավոր հերոսի՝ Էդմոն Դանտեսի բազմամյա տանջանքներն Իֆ ամրոցում։
Երբ մարդը հայտնվում է ընտրության առաջ՝ լինել կուշտ, բայց հանրապետական, կամ չլինել կուշտ, բայց լինել Սասնա ծուռ, որպեսզի մտածողների ուղեղում ու կարծիքներում չլինի հանրապետական, ահա այդ մարդը ինքնանվաստանում է ու ինքնաստորացվում է։
«Ադրբեջանն անվստահելի բանակցող կողմ է, և ոչ մի փոխզիջման հարց, կարծում եմ, տեղին չի շոշափելը: Այսինքն, հասկանում եք, նա այդ կոնկրետ հինգ կամ ավելի տարածքների սկզբունքնային հարց չունի, սկզբունքայինը նրա համար դարձել է հայը, հային վերացնելը։ Տեսեք ատելության չափը, երբ Օլիմպիադայում ադրբեջանցի մարզիկը պարտություն է կրում հայ մարզիկից, Ադրբեջանում խոսում են իրենց չեմպիոնին Լինչի դատաստանի ենթարկելու մասին»։
«Հիշում եք՝ Ալեք Ենիգոմշյանը բացեիբաց ասաց, որ Նիկոլ Փաշինյանն ուզում է իրենց հաջողությունը տանել, իրենով անել: Փոխանակ միավորվեն, միավորված պայքարեն, համատեղ ուժերով որևիցե բանի հասնեն, մեկը մյուսին քննադատում են, մտածում են՝ ժողովուրդն էլ պետք է նստի նրանց գզվռտո՞ցը տեսնի, ոչ մեկին էլ դա հաճելի չէ»:
Հայաստանը հայտնվել է այնպիսի կոնգլոմերատում, որտեղ հայտնվողներն այլևս պետություն չեն՝ առնվազն ներքին բովանդակությամբ։ Իսկ ներքին բովանդակություն չունեցող պետությունները, որոնք չպետություններ են՝ ըստ էության ու իրականում, սահմաններ չեն ունենում։ Որովհետև որպես սահման ներկայացվողը ոչ թե սահման է, այլ պետությունը կապիտուլյացրած երկրի զորամասի չափառ։
«Երբ ասում են, որ Հայաստանը միայն Ռուսաստանի խաղն է խաղում, այդպես չէ, Հայաստանը բոլորի խաղն է փորձում խաղալ և բալանսավորված լինել այս տարածաշրջանում: Սա նշանակում է, որ մենք մահացու վտանգի առաջ ենք կանգնած»:
«Երբ երկու երկրների քաղաքացիներն այցելեն միմյանց երկիր և ծանոթանան միմյանց հնարավորություններին, դա պատճառ կդառնա, որպեսզի հետագայում հարաբերությունների զարգացման վրա ավելի կենտրոնացած աշխատեն, և դա, բնականաբար, բարենպաստ կլինի պետությունների համար»:
Հարցը՝ արդյոք ղարաբաղյան հակամարտության բանակցություններում խոսվում է զիջումների՞, թե՞ փոխզիջումների մասին, քաղաքական չէ։ Այն նույնիսկ հռետորական չէ, այլ դարձվածաբանական է կամ էսթետիկական։ Ականջահաճո լինելու տեսանկյունից։
«Սա սենսացիոն, համաշխարհային ու պատմական նշանակության նորություն է, որ ադեկվատ արձագանք չստացավ Հայաստանում: Սա նշանակում է, որ Հայաստանի տարածքում ստեղծվում է միացյալ զինուժ, որը զբաղվելու է արտաքին պաշտպանությամբ»:
«Ես կարծում եմ, որ նման հարց կարող է դրվել քննարկման միայն այն պարագայում, երբ մենք կմոտենանք հակամարտության կարգավորման վերջնական փուլերին, սակայն մենք երբեք դրան մոտ չենք եղել և հիմա էլ մոտ չենք»,- ասաց նա:
Քաղաքագետի կարծիքով՝ անկախ ամեն ինչից՝ հայ ժողովուրդը պետք է ունենա մեկ դիրքորոշում. «Ոչ մի թիզ հող»: Նրա խոսքով՝ Հայաստանում օդը լցված է դիվերսիոն գաղափարական հակամարտություններով. «Ոչ մեկը չգիտի՝ ինչ են տալու, բայց բոլորը տալուց են խոսում: Հայության մտքով 200 տարի է՝ վերցնելը չի անցնում, ինքը պատրաստ է ամեն ինչ տալու»:
«Կովկաս» ինստիտուտի տնօրեն, քաղաքագետ Ալեքսանդր Իսկանդարյանը չի կարծում, որ Ղարաբաղի հիմնախնդրի կարգավորման գործընթացում առաջընթացն այսօր հնարավոր է: Այսօր լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ նա նշեց, որ նույնիսկ դժվար է նախագահների հանդիպումից որևէ առաջընթաց ակնկալել:
