Նիկոլի այդ հայտարարությունը նաև խոստովանություն է առ այն, որ «Արևմուտք ենք գնում», «Եվրոպա ենք մտնում» լոլոները հերթական սուտն էին, բլեֆը, հեքիաթը: Եվրոպայում մեզ ոչ ոք չի սպասում (այս հարցի մասին շուտով հոդված եմ հրապարակելու՝ համապատասխան ապացույցներով):
Հայ եկեղեցու դեմ իշխանական ոհմակի հարձակումներն անակնկալ չեն, քանի որ եկեղեցին ոչ միայն հրաժարվեց մասը դառնալ Փաշինյանի օկուպացիոն արքունիքի, այլև տեսանելի և համոզիչ կերպով ընդլայնում է իր հեղինակությունը ժողովրդի մոտ:
«30 տարի տարածաշրջանում հաստատված ստատուս-քվոն փոխվեց 2020թ.-ի նոյեմբերի 9-ից հետո: Ավելին, ինձ իրավունք եմ վերապահում պնդելու, որ դրանից հետո որևէ ստատուս-քվո այլևս չկա, որովհետև իրավիճակը հետևողականորեն փոխվում է և վատթարանում հայ ժողովրդի համար:
«Տավուշում մղվող պայքարը չի կարող և չպետք է մնա միայն տավուշեցիների ուսերին և Տավուշի սահմաններում: Եթե ողջ հանրապետությունը, եթե Երևանը չկանգնեն ոտքի, եթե Հայաստանում տեղի չունենա համակարգային փոփոխություն, ոչինչ չի ստացվի:
Այստեղ հատուկ ուզում եմ շեշտել հետևյալը: 2012թ.-ից հետո, երբ նախագահ Սերժ Սարգսյանի կամային որոշմամբ խզվեցին դիվանագիտական հարաբերությունները Հունգարիայի հետ, Հունգարիան ԵՄ-Հայաստան հարաբերությունների մեջ որևէ կենսական և կարևոր հարցով չի խոչնդոտել Հայաստանին:
«Ադրբեջանցին կգա, առևտուր կանեք» ստորացուցիչ թեզը չի աշխատել և չի աշխատում ոչ մի երկրում, որտեղ սեփական շահերն այլ հարթություններում են դիտվում։ Նույն Brexit-ի հետևանքով անգլիացիք ավելի դժվար են առևտուր անում ԵՄ-ի հետ, սակայն դա չի խանգարում Մեծ Բրիտանիային՝ իրացնել սեփական քաղաքականությունը։ Եթե նման հարցերը միայն առևտրով լուծվեին, ապա նույն ԵՄ-ի ներսում նման խնդիրներ չէին լինի (Ֆլանդրիա, Կիպրոս, Բասկերի երկիր,Կատալոնիա և այլն)։
«Հայաստանի ներսում և Հայաստանի շուրջ տեղի ունեցող զարգացումների դետալներն ընդգծում են ընդհանուր պատվեր։ Ո՛չ ԱՄՆ-ը, ո՛չ ԵՄ-ն հայ ժողովրդի թշնամիները չեն, բայց ստեղծված իրավիճակում փորձում են մաքսիմալ կապիտալիզացնել իրադարձությունները` հօգուտ սեփական շահերի։ Վերջիվերջո, թե´ Արևմուտքից, թե´ Ռուսաստանից հնչող վերջին արգումենտն այն է, որ՝ երկրի ղեկավարը Նիկոլն է, մեզանից ի՞նչ եք ուզում։
Մի ակնկալեք Ռուսաստանից նուրբ խաղ այս ուղղությամբ։ Ռուսական դիվանագիտությունը հմտացել է «լավ է լինել հմուտ դարբին, քան ոսկերիչ» գործելաոճում։ Նույն խորհրդարանական մակարդակում Ռուսաստանի երկու պալատների ղեկավարությունը մեկ լկստվացնում էր Ալեն Սիմոնյանին, մեկ էլ հիմա վրդովվում է նրա խոսույթից։
Սակայն համաժողովրդական պայքարի ամբողջ բեռը թողնել եկեղեցու վրա նույնպես չի կարելի, և հասարակության տարբեր հատվածներ, ներառյալ` քաղաքական շրջանակները, պետք է իրենց բաժին ծանրությունը կրեն սեփական ուսերի վրա։ Անշնորհակալ գործ է Եկեղեցուն իր առաքելության մեջ հրապարակավ խորհուրդներ տալը, իրենք գիտեն հայ ժողովրդի ակնկալիքները, հույսերը, հույզերը, և դրանք արդարացնելու համար կշարունակեն իրենց ազգային և հոգևոր ծառայությունները։
Բայց եկեք իմ փսիխոանալիզներով հիմա չզբաղվենք։ Ավելի կարևոր է չմոռանալ 2018թ.-ի սխալները, չկրկնել դրանք հիմա, և ավելի կարևոր է՝ ուղղենք այդ սխալները։ Ի դեպ, հիշո՞ւմ եք, Սերժ Թանկյանը «հեղափոխությանը» նվիրված ֆիլմ էր թողարկել, որ այդպես էլ հայ հասարակությունը չդիտեց։
Հայոց ցեղասպանության հարցի ուրացումն ունի նաև լրջագույն միջազգային հետևանքներ։ Նախ հարված է հասցվում ցեղասպանությունների կանխարգելմանն ուղղված միջազգային մեխանիզմներին, որովհետև Հայոց ցեղասպանությունը շատ կարևոր մասնիկն էր այդ շարժման։ Նիկոլը սրբում է Թուրքիայի արյունոտ երեսը նաև վերջինիս՝ ԵՄ հնարավոր անդամագրության գործընթացում։ Հարվածի և հարցականի տակ է դրվում նաև միջազգային քաղաքական գործիչների, փորձագետների, մտավորականների տասնյակ տարիների աշխատանքը։
Ինչ վերաբերում է ժողովրդին, ապա կրկնեմ կարծիքս, որ ժողովուրդն իր հերթին՝ ակնկալում է նոր մրցունակ առաջարկ ընդդիմության կողմից, այդ թվում նաև՝ անհատական առաջնորդության տեսակետից։ Այդ հնարավոր առաջնորդության մասով ուզում եմ պարզապես խնդրել բոլորին՝ մի՛ փնտրեք նոր «փրկիչ», քանզի ուր է հասցնում «փրկիչը» երկիրը, Նիկոլի ողբերգական օրինակով տեսանելի է»։
Խաղաղապահ ուժերի հեռացումը նշանակում է նաև տեսանելի ապագայում Արցախ վերադառնալու հեռանկարի սառեցում 150.000 մեր հայրենակիցների համար։ Այս քայլը նաև լրջագույն վտանգ է առաջացնում հայկական հոգևոր մշակութային ժառանգության համար Արցախում՝ Դադիվանքից, Գանձասարից, Ամարասից սկսած։
Գրանտներով ժամանակին բուծված կոմերսանտ-իրավապաշտպանները և արևմտյան դեսպանները կշարունակեն, բերանները Cabernet-Sauvignon լցրած, լռել Հայաստանի սադամիզացիայի մասին։ Այն, որ «ժողովրդավարության բաստիոնն» իրականում վերածվել է հակաժողովրդական Բաստիլի, իրենց վարդագույն ակնոցներով չի երևում։
«5 հարց՝ Արմեն Աշոտյանին» հեռակա զրույցի շրջանակներում ՀՀԿ փոխնախագահ, քաղբանտարկյալ Արմեն Աշոտյանը դարձյալ պատասխանել է քաղաքացիների հարցերին: Քաղաքացի Ռուզան Ստեփանյանը նրան հարցրել է. «Պարոն Աշոտյան, երեկ դիտում էինք Ձեր դատական նիստը։ Տեսանք, թե ինչ թվով պատգամավորներ գարանտ կանգնեցին ձեր ազատ արձակվելու համար։ Ձեզ ազատ չարձակելը ևս մեկ անգամ չի՞ փաստում այն, որ ժողովրդավարությունը մեզ մոտ […]
Նիկոլը հերթով գալու է բոլորիս հետևից, այդ թվում՝ իր թիմակիցների, այնքան ժամանակ, մինչև մենք չգնանք իր ետևից և չդնենք իր արյունոտ կառավարման վերջակետը։ Սփյուռքում ապրող մեր հայրենակիցներին կրկին խնդրում եմ և հորդորում՝ իրենց տեղական իշխանություններին շարունակաբար անհանգստացնել Հայաստանի մասին իրական փաստերով և հայ ժողովրդի իրական շահերով։ Հայաստանում հավատարմագրված արևմտյան դեսպանները պիտի դիսկոմֆորտ զգան՝ առերեսվելով իրական Հայաստանի, և ոչ թե՝ նիկոլական երևակայության հետ»:
Կոնկրետ Հանրապետականը մշտապես մոտեցել է պայքարին «0 ամբիցիա» և «0 հանդուրժողականություն նիկոլիզմի հանդեպ» սկզբունքներով։ Միայն Նիկոլին հեռացնելու օրակարգը շատ հայրենակիցների համար սպառիչ չէ․ նրանք ուզում են հասկանալ նաև, թե ինչ է լինելու Նիկոլից հետո (իմ տեսակները, օրինակ, շարադրված են «Postnikol» հոդվածաշարում)։
Համաշխարհային մասշտաբով Փաշինյանն ամենատոքսիկ ղեկավարների եռյակում է, որոնց պաշտոնավարման և քաղաքական կարիերայի ավարտն ընդամենը ժամանակի հարց է։ Հայաստանի ապագան կտնօրինեն նրանք, ովքեր ավելի շուտ հեռացնեն Նիկոլին։ Եվ պարզապես կենսական է, որ սա անի հենց հայ ժողովուրդը»:
Ինչպես տեսաք, իշխանական խունտան երկարացրեց արդեն 10 ամիս տևող կալանքիս ժամկետը ևս 3 ամսով: Սակայն անգամ բանտախցից ես շարունակում եմ պայքարս ինձ հասանելի ցանկացած միջոցով՝ հոդվածներ, դատական նիստերին ելույթներ, քաղաքացիների հետ այսպիսի շփում, և այլն։
Ցանկացած երկրի համար քաղբանտարկյալներ ունենալը խարան է։ Եվ եթե ոմանք ջայլամների պես գլուխները ավազների մեջ չտեսնելու են տալիս այս հարցը, ապա մեկ է, այդ խարանը դաջվում է նրանց դուրս ցցված մարմնամասի վրա»։
Ավանդաբար ՀՀԿ փոխնախագահ, քաղբանտարկյալ Արմեն Աշոտյանը կալանավայրից պատասխանում է ֆեյսբուքյան օգտատերերի՝ իրեն ուղղված 5 հարցի:
Պատահական չէ, որ Նիկոլ Փաշինյանի հերթական զեղումները, այս անգամ՝ Մյունխենում, երկար-բարակ քննարկվում են Հայաստանում:
Երեք տարի առաջ այս օրերին հայկական քաղաքական լեքսիկոնում փաշինյանական և ադրբեջանական միացյալ ջանքերով տեղ գտան «ռևանշ», «ռևանշիստներ» տերմինները, որոնք երկու դեպքում էլ վերաբերում են նախկին իշխանություններին՝ ՀՀ երկրորդ և երրորդ նախագահներին և իրենց քաղաքական թիմերին:
Քաղբանտարկյալ Արմեն Աշոտյանն այսօր էլ՝ կալանավայրից շարունակում է այդ գործն ու գործառույթը, բայց հասկանալի պատճառներով՝ մի քանի անգամ պակաս հաճախականությամբ և ինտենսիվությամբ։
Ավա՜ղ, Ձեզ անձամբ ճանաչելու պատիվ դեռ չի ընձեռվել, իսկ այսօրվա իմ «կեցավայրը» հարիր չէ բարձրաշխարհիկ տիկին հրավիրելու համար, ուստի ստիպված եմ Ձեր թանկարժեք ժամանակից խլել մի քանի րոպե հենց այս ձևաչափով՝ ի արձագանք Հանրային հեռուստաընկերության եթերում Ձեր հնչեցրած մի շարք գնահատականների, որոնք անգամ Ձեր անձնական հմայքի և բարձր դիվանագիտական վարպետության պարագայում չէր կարող հայ հասարակության մոտ չառաջացնել ազնիվ, շիտակ պատասխաններ ակնկալող հարցերի շարան:
