«Այսօր ՀՀ-ում բոլորս էլ մեղավոր ենք՝ սկսած ինձանից, որ այս մարդիկ դեռ երկիր են ղեկավարում։ Նստած ինչ-որ փրկիչների ենք սպասում, մինչդեռ պետք է ոտքի կանգնենք։ Այս մարդիկ իրենց դեմ ծրագիր են դրել ու իրականացնում են, վերջինը երևի Կասկադը կտան, որովհետև այնտեղ շատ ծախս են արել։ Քանի դեռ մեր իշխանավորները սրանք են, թշնամին քիչ-քիչ տաշելով՝ տարածքներ է վերցնելու, մինչև դիմադրություն չլինի»,- ասաց Աշոտ Սևյանը։
Սյունիքի մարզի բնակիչները, որոնք 2020 թվականի 44-օրյա պատերազմից հետո հայտնվել են թշնամու ուղիղ նշանառության տակ՝ չեն հավատում Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարած «խաղաղության խաչմերուկին»։
Արցախյան շարժման ակտիվ մասնակից, «Արցախի ազատամարտիկների միություն» հ/կ անդամ Եղիշե Առուշանյանը 168.am-ի հետ զրույցում խոսելով Արցախի նախկին ռազմաքաղաքական ղեկավարությանը գերությունից հայրենիք վերադարձնելու հնարավոր ճանապարհների մասին, նշեց, որ ժողովուրդը կարող է այս կամ այն միջազգային կառույցի մոտ բողոքել, նամակներ գրել ու հանձնել, սակայն դա դրական արդյունք չի կարող տալ, կլինի աղմուկ, և վերջ։ Դրական արդյունք կլինի, եթե խնդրով զբաղվի ՀՀ քաղաքական ղեկավարությունը, ինչն այս իշխանության դեպքում իրատեսական չէ։
«Նիկոլ Փաշինյանը որ այդպես խոսում է, չի՞ տեսել՝ թշնամին որտեղ է գտնվում՝ մոտ 220 կմ սահմանը հատել ու մտել է ՀՀ սահման, իսկ ի՞նչ քայլեր է անում։ Նիկոլ Փաշինյանն է հրաման տվել Սև լճի տարածքից, Կապանից ու այլ վայրերից հայկական զորքը հետ քաշվի, որից հետո թշնամին մխրճվել է հայկական գյուղերի մեջ։
«Ես հավատում եմ՝ ապագայում Արմեն Աշոտյանը, չգիտեմ, լինի ԱԳ նախարար, ԱԺ նախագահ կամ վարչապետ, պատվով է կատարելու հայրենիքը շենացնելու իր աշխատանքը։ Արմեն Աշոտյանը փորձառու, բանիմաց ու ինտելեկտուալ քաղաքական գործիչ է, նա մեր երկրի գանձերից մեկն է, որն ապագայում շատ բան է անելու հենց այդ երկրի համար։ Պարզ չէ՞, որ Նիկոլի իշխանությունը խոչընդոտում է, որպեսզի Արմեն Աշոտյանը ցույց տա այն փաստերը, որոնք ապացուցում են, որ այս իշխանությունը ծառայում է ոչ թե Հայաստանի, այլ թուրք-ադրբեջանական շահին, այստեղ չհասկանալու բան չկա։ Թող բոլորն էլ իմանան, որ Արմեն Աշոտյանը և Արմեն Աշոտյանի ընկերները վերջնարդյունքում հաղթելու են ու հասնելու են այնտեղ, որ Հայաստանը դնելու են առաջ գնալու ճիշտ ուղու վրա։ Այսօրվա խամաճիկ իշխանությունները կգան ու կգնան, բայց արդեն բավական է մեր երկրին հասցրած սրանց վնասները։
«Այն մղձավանջը, որի միջով մենք ենք անցել, ոչ մեկին չենք ցանկանում։ Տեսեք՝ Հայաստանում այսօր ինչքան միլիարդատերեր կան, ամբողջ մեր ժողովրդի քրտինք ու արյունն է, ինչպե՞ս կարելի է այսպես ապրել։ Ի՞նչ դարձան սրանք, նույնիսկ չգիտեն էլ, թե ինչպես է լինելու իրենց վախճանը, սարսափելի է լինելու»,- եզրափակեց Անահիտ Մարտիրոսյանը։
Արցախյան պատերազմի մասնակից, Կանանց հանրապետական հասարակական կազմակերպության հիմնադիր նախագահ Աիդա Սերոբյանի խոսքով՝ որևէ հայ չի կարող ճիշտ համարել, որ Արցախը լինի Ադրբեջանի կազմում, հակառակ դեպքում՝ 1988 թվականի շարժումը երբեք չէին նախաձեռնի։
Այսօր Արցախի Հանրապետության մայրաքաղաք Ստեփանակերտի Վերածննդի հրապարակում տեղի ունեցած հանրահավաքի ժամանակ արցախյան երեք պատերազմի մասնակից Կարմեն Ավետիսյանը դիմելով արցախահայությանը՝ ասաց՝ որևէ ժամանակ հեշտ չի եղել:
168.am-ի հետ զրույցում Արցախյան ազատամարտի մասնակից, «Արաբո» կամավորական ջոկատի հիմնադիր Մանվել Եղիազարյանը՝ Արաբոյի Մանվելը, ասաց, որ դժբախտաբար ՀՀ առաջին իշխանությունները փորձում էին այն ժամանակ էլ ինտեգրացիոն քաղաքականություն տանել, հաշտեցնել։
Երեկ երեկոյան մոտավորապես ժամը 22։30-ի սահմաններում Արզումանյան փողոցում դիմակավորված երկու անձինք հարձակվել են ազատամարտիկ, «Խաչակիրներ» ջոկատի հիմնադիր Շահե Աճեմյանի վրա, հարվածել են նրա գլխին, սակայն, երբ վերջինս նրանցից մեկին հարված է հասցրել՝ դիմակավորված անձինք թողել ու հեռացել են։
1988 թվականի փետրվարի 20-ին սկսվեց Արցախի ազգային-ազատագրական շարժումը, որին անդամագրվեցին հազարավոր հայեր՝ Արցախն ազատագրելու և ազատ ապրելու նպատակով։ Այդ մարդկանցից մեկն էլ ազատամարտիկ Եղիշե Առուշանյանն է։ Երբ նոր-նոր էր սկիզբ առնում ազատագրական պայքարը, Եղիշե Առուշանյանը 17 տարեկան էր: Մասնակցում էր ցույցերին, իսկ երբ սկսվեցին բուն ռազմական գործողությունները, 20 տարեկան էր, ու առաջին ռազմական գործողությունը, որին […]
Գիտե՞ք՝ մեր պարտության պատճառը որն էր, որ «լյուբոյ» քաջի հանեցին սահմանից: Մենք, չգիտես ինչու, սովորաբար դերասանների ենք սիրում, այ մարդ, թող մարդը մի քիչ էլ խմող լինի, բայց լավ հրամանատար լինի, բայց չէ, կբերենք ու հրամանատար կնշանակենք դերասանի, որ լավ դերասանություն անի։ Ազգը պետք է քնից արթնանա, քնած է դեռ, սահմանին կռիվ է, մահը մոտեցել է, բայց ազգի մի մասը «գողական» է գնում, սա ի՞նչ է, նման ազգերը կապրե՞ն։ Մեր մեջ վրեժի ծարավ չկա, և եթե որևէ մեկի մեջ վրեժի ծարավ չկա, այդ ազգը վերանալու է։ Մենք նեղվում ենք, որ թուրքն իր երեխաներին վրեժի ծարավով է դաստիարակում, ինչո՞ւ մենք էլ նույնը չենք անում։
«Հավատացեք, մենք բոլորս դեռ շատ ու ավելի խիստ կպատժվենք, եթե մեկս մյուսին երդում չտանք հանուն հայրենիքի։ Տեսնում եք, Ռուսաստանն էլ ոչինչ չի անում, որովհետև ինչո՞ւ այստեղից պետք է միշտ այդ երկրին քարկոծեն։ Իհարկե, ՌԴ-ն ունի պարտականություններ այդ ճանապարհը բացելու համար, բայց մեզ համար այս պահին դեռևս հայտնի չէ, նոյեմբերի 9-ին եռակողմ փաստաթղթում գրավոր պայմանավորվածությունից բացի, ինչ բանավոր պայմանավորվածություններ են եղել»։
«Արցախցիները պետք է հավաքվեն ու Բերձորում այդ ադրբեջանցիներին մի կողմ տանեն, ելք ու մուտք անելով իրենց հողում, չպետք է նստեն ու սպասեն, մանավանդ, երբ խոշոր տերությունները և Ռուսաստանը կարծես թե ոչինչ չեն անում։
«Այսօր իրավիճակն այնքանով է տարբեր, որ այս ամբողջ տարիների ընթացքում Ադրբեջանում ռազմական քաղաքականությունը մեծ քայլերով առաջ է գնացել։ Այն ժամանակ միայն որսորդական հրացաններ էին, և մարդիկ կարողանում էին դրանով պաշտպանվել։ Մենք մեր առաջին զենքերն իրենցից էինք վերցնում, երբ առաջ էինք գնում, նրանցից զենքերը միանգամից առգրավում էինք։ Հիմա Ադրբեջանը լավ զինված է, նրա թիկունքին կանգնած է Թուրքիան։ Այսինքն՝ հիմա ամենամեծ խնդիրն Ադրբեջանի սպառազինությունն է, այնպես որ, մենք այստեղ ցույցերով իրենց դեմ չենք կարողանալու պայքարել»,- նշեց Արիս Գրիգորյանը։
168.am-ի հետ զրույցում ազատամարտիկ, չարեքթարցի Աշոտ Սևյանն անդրադառնալով Հայկ Խանումյանի հայտարարությանը, թե Չարեքթարի տները բնակիչներն այրել են և դուրս եկել, նկատեց՝ Հայկ Խանումյանն ի սկզբանե իմացել է, որ Չարեքթարը հանձնվող գյուղերի մեջ է եղել, միայն մի քանի բնակիչների շնորհիվ է այն այսօր մնացել հայկական վերահսկողության տակ։
«Երբ մի անգամ ինձ արդեն պետք է տանեին առաջնագիծ, շատ վտանգավոր հատված էր, հրամանատար տղաները հարցրեցին՝ Հարութ, ամուսնացա՞ծ ես, երեխաներ ունե՞ս, պատասխանեցի՝ բա ոնց, ամուսնացած եմ, 3 ու կես երեխա ունեմ։ Բոլորը խառնվեցին իրար, թե՝ այ տղա, ի՞նչ 3 ու կես երեխա, ասացի՝ 3 երեխաս ծնվել են, 4-րդ էլ՝ շուտով, սա տղերքը հաճախ էին հիշեցնում, ու ժամերով ծիծաղում էինք իմ պատասխանից իրենց զարմանքի վրա։
