Դատելով նրանից, թե ինչպես է ներկայացվել կառավարության ծրագիրը, այն կարող է հավակնել առաջին մրցանակի՝ պոեզիայի կամ գրական որևէ այլ ժանրի ստեղծագործությունների մրցությում
Խորհրդարանական չորս ուժերը, մեծ հավանականությամբ, իրենց սկզբունքային չմասնակցությունը կցուցաբերեն կառավարության ծրագրի քվեարկությանը: Չմասնակցությունը դարձել է միակ զբաղմունքը, որին դեռևս ընդունակ են քառյակի ուժերը կամ նրանց կորիզը:
Արևմուտքը՝ Ռուսաստանի հետ միասին, արագացնում է ՀՀ-ի անդամակցությունը՝ Հայաստանին «ազատելով» ԼՂ-ի «բեռից»: Սա գուցե անգամ ցինիկ է հնչում: Բայց մի՞թե ցինիկ չէր հնչի, եթե մեկ տարի առաջ այս օրերին որևէ մեկն ասեր, որ Հայաստանն անդամակցելու է Մաքսային միությանը:
, Հայաստանում քաղաքականությունը վերածվում է մազոխիզմի: Մարդիկ պայքարում են այն երևույթների դեմ, որոնց շնորհիվ իրենք պայքարելու, ընդհանրապես տնտեսական ու քաղաքական «արևի տակ տեղ ունենալու» իրավունք են ստացել:
Հայաստանում տասնամյա ցիկլի ընդհատման մի դեպք է եղել՝ 1999 թվականի խորհրդարանական ընտրությունները: Լեգիտիմ ընտրությունները: Վազգեն Սարգսյանն ու Կարեն Դեմիրճյանը ցանկանում էին և կարող էին փոխել Հայաստանի զարգացման ընթացքը: Սակայն դա թույլ չտրվեց:
Գագիկ Ծառուկյանը հավատարիմ է մնացել անցած տարի իր իսկ կառուցած եկեղեցու բակում իր իսկ կողմից արված հայտարարությանը՝ «ԲՀԿ-ն ընդդիմություն չի դառնալու»: Հայաստանի քաղաքական դաշտում հնարավոր չէ գտնել երկրորդ կուսակցություն ու երկրորդ կուսակցապետի, ով այդքան հետևողական է եղել իր խոստման մեջ:
ՀԱԿ-ականները նույնը կարող են անել նաև կառավարության ծրագրի ընդունումից հետո, ՀԱԿ-ի հռետորական զինանոցը կբավարարի նույնիսկ Սերժ Սարգսյանի պաշտպանությունն արդարացնելու համար: Ի տարբերություն քաղաքական զինանոցի, որը սպառվել է այնպես, ինչպես Տիգրան Սարգսյանի կառավարության հանդեպ վստահությունը, որն իբր պետք է վերականգնի Հովիկ Աբրահամյանը:
ԲՀԿ-ն հերթական անգամ կատարում է իր ֆունկցիան՝ իշխանությանը ծառայելու և հասարակությանը մոլորեցնելու ֆունկցիան: Հանուն արդարարության՝ պետք է նշել. վերջինը կատարելու հարցում շատ ավելի հետևողական է եղել ՀԱԿ-ը՝ իր առաջնորդ Լևոն Տեր-Պետրոսյանով:
Մելիք-Ադամյան փողոցով պետք է անցնեն ոչ թե՝ նախագահ կամ վարչապետ դառնալ, այլ՝ Հայաստանն իշխանության ուզուրպացումից փրկել ցանկացողները: Այսինքն՝ ՀՀ բոլոր քաղաքացիները:
Հայաստանում անգամ ամենահարուստ մարդիկ, ամենաբարձրաստիճան պաշտոնյաներն իրականում դժբախտ են, լցված են ներքին չարությամբ ու ատելությամբ: Հասարակության, սեփական շրջապատի, իրենք իրենց հանդեպ:
Տիգրան Սարգսյանի վեցամյա վարչապետությունն իշխանության, Սերժ Սարգսյանի, բոլոր ՀՀԿ-ականների վարչապետությունն էր՝ լայն իմաստով: Ու վստահության կորուստը բոլորի նկատմամբ վստահության կորուստն էր: Թեև գոյություն չունեցող որևէ սուբստանցիա անգամ վերանալու հատկություն չունի:
Հանրությանը, թերևս, մեկ այլ հարց է հետաքրքրում՝ ինչպես կքվեարկեր ԲՀԿ նախագահ Գագիկ Ծառուկյանը, եթե այսօր մասնակցեր ԱԺ նախագահի քվեարկությանը: Բայց այդ հարցի պատասխանը երևի ավելի հստակ կիմանա Գալուստ Սահակյանը, քան ԲՀԿ-ական պատգամավորներից շատերը:
Չպետք է բացառել, որ գիշերային որոշումների սիրահար ՀՀԿ-ականները կարող են մեկ գիշերվա ընթացքում դառնալ ԲՀԿ-ական՝ հայտարարելով, որ տարիներ շարունակ իրենց կուսակցական տոմսերում տառասխալ է եղել, և իրենք ընդամենն ուղղել են դա՝ «Հ»-ն փոխարինելով «Բ»-ով:
Կարելի է տասնյակ վարկածներ, տարբերակներ առաջ քաշել, որոնք, սակայն, հանգում են երկու հնարավոր ելքի՝ կամ Ռոբերտ Քոչարյանի և Սերժ Սարգսյանի միջև կա իրական դիմակայություն, և տեղի ունեցողը դրա հետևանքն է, կամ նրանց միջև առկա է հիմնավոր պայմանավորվածություն, և տեղի ունեցողը կրկին դրա հետևանքն է՝ դիմակայության իմիտացիայի պայմաններում:
Քաղաքական ընթացիկ զարգացումների ու նաև Քոչարյանի այսօրվա հարցազրույցի տրամաբանությունը վկայում է, որ, ըստ ամենայնի, նա պատրաստվում է իշխանության վերադառնալ հենց քառյակի միջոցով՝ գուցե որոշակի փոփոխություններով կամ, ինչպես ինքն է ասել, ձևախեղումներով:
Մինչև անցած տարվա սեպտեմբերի 3-ը Հայաստանում գործում էր իբրև թե կոմպլեմենտար իշխանություն-ռուսական ընդդիմություն մոդելը: Սեպտեմբերի 3-ից հետո գործում է ռուսական իշխանություն-ավելի ռուսական ընդդիմություն մոդելը: Արդեն՝ նաև եվրոպական փաթեթավորմամբ:
Կստացվի արտաքուստ միատարր իշխանություն և կրկին արտաքուստ՝ բազմաբևեռ ընդդիմություն կամ ոչ իշխանական ուժերի համակարգ: Գուցե անգամ «Հրաշալի քառյակը» դառնա «Զարմանահրաշ հնգյակ» ու իսկական հրաշքներ գործի Հովիկ Աբրահամյանի դեմ պայքարում:
Եթե նոր կառավարությունը պաշտոնավարի մինչև 2017 թվականը, ապա խորհրդարանական ընտրություններից հետո ՀՀԿ-ն, մեծ հավանականությամբ, կկորցնի մեծամասնությունը: Ընդ որում՝ միանգամայն սահմանադրական ճանապարհով:
Հովիկ Աբրահամյանն առաջին իսկ աշխատանքային օրվանից լծվել է թերահավատությունը փարատելու գործին: Նա Լ. Տեր-Պետրոսյանին քաղաքավարի խնդրում է՝ Գագիկ Ծառուկյանի ձեռքով կարկանդակներ չհանել և չզբաղվել խարդավանքներով:
Ծառուկյանը չկանգնեց Տեր-Պետրոսյանի կողքին, նա չհաղթեց ընտրություններում: 6 տարի անց Տեր-Պետրոսյանը կանգնեց/նստեց Ծառուկյանի կողքին, համախմբվեց Ծառուկյանի հովանու ներքո ու համախմբման արդյունքում՝ վարչապետ դարձրեց Ծառուկյանի խնամի Հովիկ Աբրահամյանին:
ԲՀԿ-ն ու ՀՅԴ-ն ընդունում են առաջարկը, Րաֆֆի Հովհաննիսյանը չի ընդունում հրավերն ուղղակիորեն, բայց Սերժ Սարգսյանի հետ մասնակցում է պատարագի ու մեկնում Ռոստով՝ Յանուկովիչից հաղթանակը բերելու, իսկ ՀԱԿ-ը վերանվանվում է «Սմբատ Կարախանյանից քաշվածների» ակումբ ու զբաղվում քաղաքագիտական վերլուծությամբ:
Նոր կառավարման համակարգում, ինչպես և կարելի էր սպասել, իրական իշխանությունը պատկանելու է վարչապետին, որի պաշտոնում նշանակվելու է խորհրդարանական մեծամասնության ներկայացուցիչը: Ակնհայտ է, որ այս փոփոխությունները հենց այսօր են հրապարակվել ոչ թե պատահաբար, այլ խիստ մտածված, հաշվարկված:
ՀՀ առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հանդես է եկել հերթական հարցազրույցով, որը, աներևակայելի պատահականությամբ, համընկել է վարչապետի նշանակման կամ նրա անվան հայտնի դառնալու նախօրեի հետ:
Տիգրան Սարգսյանը մեծագույն ներդրում ունեցավ քաղաքական դաշտի աղճատման գործում՝ իր մտագործունեությունը ներդաշնակեցնելով ստամոքսային մտածողությամբ առաջնորդվող մեծամասնության հետ:
Ապրիլի 28-ին կառավարության գործունեության այլընտրանքային ծրագիր ներկայացնելու պատրաստակամության մասին հայտարարությունը ստիպում է մտածել, որ, այնուամենայնիվ, կարող են տեղի ունենալ նաև վարչապետի հրաժարականով ու նոր կառավարության ձևավորմամբ չսահմանափակվող զարգացումներ:
Հայաստանի իշխանության ցանկացած գործունեության հիմքում ընկած է շահը՝ անձնական կամ խմբային: Այդ շահը սպասարկելու համար իշխանության ներկայուցուցիչները միջոցների մեջ խտրություն չեն դնում՝ հաշվարկելով անգամ մարդկանց հարգանքի տուրք մատուցելու անհրաժեշտությունը:
Եթե դա տեղի ունենա, ապա կարելի կլինի արձանագրել, որ Սերժ Սարգսյանը Գագիկի հարցը (Ծառուկյան) լուծեց Գագիկով (Հարությունյան):
Սա այլևս անգամ ծիծաղելի չէ: Հասկացանք՝ նվաստանալ, հասկացանք՝ հանձնվել: Բայց մի՞թե պարտադիր է դա անելուց հետո խայտառակվել մարդկանց առաջ, ովքեր ընդամենը մի քանի տարի անց «ապահովելու են» Հայաստանի անվտանգությունը:
Աշխարհագրությունից ու պատմությունից բավարար գնահատական ստացող բարձր դասարանցի աշակերտի համար անգամ դժվար չէ հասկանալ, թե հատկապես ում և ինչ նպատակով է ձեռնտու Քեսաբի ու քեսաբահայերի շուրջ բարձրացված աղմուկը:
«Սովորական ռեժիմում» Հայաստանը «յոլա է գնում», ճգնաժամային իրավիճակներում հայ քաղաքական միտքը սկսում է մտածել «անվտանգության սպառնալիքների» ու անկախությունից հրաժարվելու մասին, հայկական նավատորմի հրամանատարությունն էլ ավելի շրջահայաց լինելով՝ արդեն իսկ վերհիշած է լինում Գյուլիստանի պայմանագիրը:
