Ապացուցված է կապը ժամանակի զգացողության և սրտի զարկերի միջև
Կոռնելի համալսարանի և Մարդկային էկոլոգիայի քոլեջի (CHE) գիտնականները ցույց են տվել, որ մարդու ժամանակի և պահի զգացումը կապված է նրա սրտի բաբախյունի հետ: Հետազոտության արդյունքները հրապարակված են Psychophysiology ամսագրում:
Ժամանակի ընկալման վերաբերյալ նախկին աշխատանքը սովորաբար իրականացվել է երկար ընդմիջումներով: Պարզվել է, որ նման փորձերի ժամանակ արդյունքները խեղաթյուրվել են մտքերի ու հույզերի պատճառով՝ ժամանակն արագացնելով կամ դանդաղեցնելով։ Օրինակ, գնացքի նմանակված երթևեկության ժամանակ մեծ թվով մարդիկ ստիպեցին սուբյեկտներին ժամանակն ավելի դանդաղ ընկալել:
Սուբյեկտիվ տպավորությունները նվազեցնելու համար նոր հետազոտության ընթացքում հեղինակները որոշել են կենտրոնանալ ֆիզիոլոգիական պարամետրերի վրա, ինչպիսիք են սրտի հաճախության փոփոխությունները:
Ընտրվել են 18-ից 21 տարեկան 45 մասնակիցներ՝ առանց սրտի խնդիրների պատմության, որոնք ստացվել են էլեկտրասրտագրության (ԷՍԳ) միջոցով, որը չափում է սրտի էլեկտրական ակտիվությունը միլիվայրկյան ճշգրտությամբ: Բացի դրանից, առարկաները ներառել են տարբեր ձայնային ազդանշաններ:
Մասնագետները պարզել են, որ երբ ձայնին նախորդող սրտի բաբախյունն ավելի կարճ է, տոնն ավելի երկար է ընկալվում։ Երբ նախորդող սրտի բաբախյունն ավելի երկար էր, ձայնի տեւողությունը ավելի կարճ էր թվում։
Այս դիտարկումները հավաստիորեն ցույց են տալիս, որ սրտի դինամիկան, նույնիսկ սրտի մի քանի զարկերի ընթացքում, կապված է ժամանակի ընկալման գործընթացի հետ: Բացի դրանից, այն գործում է նաև հակառակ ուղղությամբ՝ ձայնը լսելուն պես՝ մասնակիցներն իրենց ուշադրությունը կենտրոնացրել են դրա վրա։ Գործընթացը փոխել է սրտի հաճախությունը՝ ազդելով ժամանակի ընկալման վրա։
«Սրտի բաբախյունն այն ռիթմն է, որն օգտագործում է մեր ուղեղը՝ ժամանակի ընթացքի զգացողություն հաղորդելու համար: Եվ դա գծային չէ, այն անընդհատ փոքրանում և ընդլայնվում է», – shantnews-ի փոխանցմամբ՝ ասում են հետազոտողները:
Սա նշանակում է, որ կենսաբանական պրոցեսները պատասխանատու են տվյալ պահին ժամանակի ընկալման համար՝ օգնելով ուղեղին կառավարել ռեսուրսները՝ հիմնվելով մարմնի վիճակի փոփոխության վրա, ներառյալ սրտի հաճախությունը: Այսպիսով, նույնիսկ երկրորդական միջակայքերը, որոնք չափազանց կարճ են գիտակցված մտքերի կամ զգացմունքների համար, ազդում են ներկայի մեր ընկալման վրա:
