«Աշխարհի բոլոր քաղաքներն ունեն իրենց դեմքը, մեր վարդագույն Երևանն ուներ դեմք՝ և շատ հրապուրիչ, և շատ հմայիչ: Ավաղ, այսօր ես իմ Երևանը չեմ ճանաչում: Կարճ ասած՝ պաշտպանելով հինը՝ պետք է նորը ստեղծել»:
Տարերային «զարգացման» տրամաբանությամբ՝ աստիճանաբար մաքրվում է ոչ միայն՝ հին, պատմական՝ թամանյանական Երևանի դիմագիծը, այլև արդեն ուրվագծվում է դամոկլյան սուրը՝ կախված թանգարանի գլխին. փակվում է Երևանի գլխավոր նախագծողի՝ Ալ. Թամանյանի թանգարանը:
Գրականությունը դարձել է Ֆեյսբուքի բաժին, Ֆեյսբուքի մի մաս, այն աստիճան, որ վերջերս պարզեցի՝ Թումանյանը կոնկուրս էր հայտարարել Ֆեյսբուքում: Գրականությունը շրջանառվում է կոնկրետ ցանցի մեջ: Օրինակ, պատանի՝ վատ կրթությամբ, մտահոգ աղջիկ՝ պոետեսաների ցանց, ավանգարդի ցանց, դասականների ցանց: Դրանք չեն հատվում:
«Պոստրոմատիկ սթրեսն ունի առաջացման 4 պատճառ՝ ցեղասպանությունները, պատերազմները, բռնությունները և տեռորիզմը: Իհարկե, պոստրոմատիկ սթրեսի ամենաուժգին աղբյուրը եղել և մնում է ցեղասպանությունը, որովհետև այդ սթրեսի ուժգնությունն ու տևողությունը երկար է պահպանվում, երկրորդ տեղում բռնություններն ու բռնաբարություններն են, երրորդում՝ տեռորիզմն է, և միայն չորրորդ տեղում պատերազմներն են»,- ասում է ֆիզիկամաթեմատիկական գիտությունների դոկտոր Լևոն Բաղդասարյանը:
«Միջավայրը, որտեղ դաստիարակվում և ձևավորվում է ապագա քաղաքացին, կարող է վճռորոշ դեր ունենալ նրա հետագա ողջ կյանքի վրա: Սա, անկասկած, ապագային ուղղված հաղորդագրություն է»:
Այնպես չէ, որ Բեթհովեն լսելու համար հատուկ նոտաներ պետք է իմանալ: Դու կարող ես իրեն «Այո» ասել, ինքը քեզ միանգամից «Այո» չի ասի: Կնայի քեզ ժպտալով: Դու վաղն էլ կասես՝ «Այո»: Մեկ ամիս շարունակ կասես՝ «Այո»: Մեկ ամիս անց դասական երաժշտությունն ինքը քեզ կասի՝ «Արի՛»: Եվ հետո՝ գործից՝ գործ, արի-ից՝արի, շփումից՝ շփում: Կտեսնես, թե ինչ հարուստ աշխարհ է բացվում քո առջև: Կարևորն այն է, որ գիտես, թե ինչ է գեղեցիկը:
Այո՛, հարազատներդ պետք է հասկանան քեզ, բայց դա չի նշանակում, որ անհաջողություններիդ պատճառով պետք է հարձակվես հարազատներիդ վրա: Հարազատներդ հասկանում են, ինչ-որ ժամանակ թողնում քեզ մենակ՝ մտքերիդ հետ, որ ժամանակ ունենաս վերականգնվելու: Չպետք է ինքնահաստատվել ընտանիքի անդամների հաշվին:
«Մեզ մոտ արվեստում դիալոգ տեղի չի ունենում, իսկ եթե արվեստում դիալոգ չկա, ստացվում է, որ բոլորը լավն են, իրենցից լավը չկա, կամ, որ ավելի վատ է` բոլորը հավասար են»,- ասում է Գերման Ավագյանը։
«Քաղաքական գործիչները խնդիրներին լուծում են տալիս ֆիզիկական զենքի կիրառմամբ կամ նմանատիպ որոշումներ կայացնելու արդյունքում։ Կինոն, ընդհակառակը` մարդկությանը համախմբելու մեծ ուժ ունի»,- ասում է «Salento» կինոփառատոնի տնօրեն Լուիջի Կամպանիլեն։
«Կիբերտեռորիզմի դեմ առավել արդյունավետ պայքարելու համար կպահանջվի երկրների ու պետությունների առավել սերտ համագործակցությունը: Սա է միակ ելքը, իսկ այդ համագործակցության սկիզբը պետք է դնել արդեն հենց հիմա»,- «168 Ժամին» տված բացառիկ հարցազրույցում ասում է Եվգենի Կասպերսկին:
«Այդ հայտարարությունների մեծ մասը պանիկա առաջացնելու համար է արվում, բայց, որ դրանց մեծ մասը շատ մոտ են պտտվում երկիր մոլորակին` դա այդպես է։ Երբ Չելյաբինսկում աստերոիդը բախվեց` մեզանից ոչ մեկը դա չտեսավ։ Դա այնքան անակնկալ էր, որ հենց մեր բնագավառում մեծ շոկ առաջացրեց»։
«Առաջին ֆունդամենտալ քայլն այն է, որ երեխան ներսից հետաքրքրություն դրսևորի գիտության նկատմամբ, դրանից հետո նա այնպիսի ոգևորությամբ ու արդյունավետությամբ կսովորի, որ էլ որևէ մեկի միջամտության կարիքը չի էլ լինի»։
«Մենք, 100 տարի է, լացում ենք, բայց դրանից 1 տարին չենք ներդրել` համաշխարհային մասշտաբով մեր մշակույթն աշխարհին ցույց տալու համար։ Սա է խնդիրը։ Աշխարհի մեծ քարտեզի վրա համաշխարհային մասշտաբով մենք մեզնից ոչ մի բան չենք ներկայացնում` որպես երկիր»:
«Երբ 15 տարեկանում հեռացա այստեղից, ինքս ինձ երդում տվեցի, որ երբեք այստեղ որպես զբոսաշրջիկ չեմ գալու: Հետևաբար՝ այո՛, Դուք իրավացի եք, ես Հայաստան եմ գալիս միայն աշխատելու համար: Թեև սա չի նշանակում, որ ես «стакановист» եմ և միայն աշխատել եմ սիրում: Ես սիրում եմ նաև վայելել, ապրել, բայց Հայաստան գալուս նպատակն այստեղ հետս ինչ-որ բան բերելն է»:
«Հաճախ, ես հորս պես շատ նաիվ եմ: Մամաս անընդհատ ասում էր՝ «Յա՝ դու, յա՝ հերդ…»: Ինձ խաբելը շատ դյուրին է»,- ասում է Նարեկ Դուրյանը:
«Կնոջս մահից հետո ինձ էլ ոչինչ չի զարմացնում։ Էն, որ մարդիկ հրճվում են իրենց կյանքի հաճույքների ու հաջողությունների համար` լողալով տարփանքների ծովում, մոռանում են, որ դրա վերջը կյանքից մահ ընկած մի ակնթարթն է։ Ես, որ կյանքս խաղ ու պար էի պատկերացնում, առավոտից-իրիկուն` երգ ու պար, աղջիկներ ու հաճույքներ, հանկարծ միանգամից կյանքս ձեռքիցս գնաց, դարձավ հին, սև-սպիտակ, թրթռացող, խռխռացող սովետական հեռուստացույց…»:
«Հունվարի 1-ից մենք անդամակցեցինք ԵՏՄ-ին և ճիշտ արեցինք։ Դեռ 2 տարի առաջ, երբ սկսվեցին քննարկումներն անդամակցության շուրջ, ես ասել եմ, որ մրցակցային տեսանկյունից ՀՀ-ի համար դեռևս վտանգավոր է ինտեգրվել եվրոպական կառույցներին, և դա է ապացուցում Հունաստանի օրինակը, որը չկարողացավ դիմակայել ավելի արդյունավետ գերմանական և միջին եվրոպական տնտեսություններին»:
«Իրականում հնարավոր չէ լինել լավ արտիստ կամ լինել լավագույնը, եթե որևէ ասպարեզում դու լիովին չես տիրապետում տվյալ ոլորտի անցյալին: Ես ուսումնասիրել եմ այն և շատ ուրախ եմ, որ իմ պարային ճաշակն ու հայացքները ձևավորվել են հենց այդ ազդեցություններով: Սա է գաղտնիքը, որը ես ձեզ համար բացահայտեցի»:
Մենք փորձում ենք ցույց տալ, թե ինչ պետք է անել, մեր թիրախը գալիք սերունդն է: Պետք չէ մտածել 10-20 տարվա կտրվածքով: Պետք է մտածել, թե ինչ է լինելու հետո, արդյո՞ք անում ենք մի այնպիսի բան, որ 200 տարի հետո ունենանք ազգային մենթալիտետ, ոչ թե պարզապես քաղաքացիական:
«ես, որպես ազգությամբ հայ և աշխարհով մեկ սփռված հայության ներկայացուցիչ, պետք է փաստեմ, որ մենք բոլորս համակարգված աշխատանքներ տարանք այս հարցը 100 տարի անց պատշաճ մակարդակով աշխարհին ներկայացնելու համար: Խնդրի հանրայնացման և PR ոլորտում մենք, անկասկած, մեծ հաղթանակներ գրանցեցինք այս տարի»:
«Այն կուսակցությունները, որոնք ուզում են շատ ձայներ ստանալ, այդպիսի մարդկանց կընդգրկեն իրենց համամասնական ցուցակներում, որպեսզի ձայներ ավելի շատ ստանան»,- ասում է ՍԴ անդամ Կիմ Բալայանը:
Բարսելոնայում ակումբային կյանքը՝ կենդանի երաժշտության տեսակետից, նկատելի տխուր է, որովհետև զբոսաշրջիկներն այնքան շատ են, որ կենդանի երաժշտություն լինի թե չլինի, միևնույն է, ակումբն աշխատելու է: Հայաստանում այս տեսակետից բոլորովին հակառակ պատկերն է, կենդանի երաժշտությունն այստեղ բրենդի պես մի բան է, ու շատ տեղերում դա նույնիսկ որակական անհրաժեշտություն է:
Հայաստանը, ըստ Սահմանադրության, համարվում է ժողովրդավարական պետություն: Ո՞րն է ժողովրդավարության սահմանումը: Ընդհանրապես որևէ մեկն այս փոփոխությունների նախագիծը պատրաստելու ընթացքում մտածե՞լ է՝ ի՞նչ է նշանակում` ժողովրդավարություն:
«Մարդկության մոտ առհասարակ սերը պակասում է, որովհետև բոլորին իշխում են նյութական արժեքներն ու այդ համակարգը: Պարզապես կա մարդ, որ կարողանում է դրանից ազատվել՝ համարձակորեն հայտարարելով, որ ինքն է իր ազատության տերն ու ինչ ուզենա՝ կանի, մարդ էլ կա, թողնում է, որ նյութական կյանքն իրեն մանիպուլյացիայի ենթարկի»:
Ծագումով հայ, աշխարհահռչակ Շեֆ-խոհարար Ալեն Ալեքսանյանն (Alain Alexanian) արդեն չորրոդ անգամ Հայաստանում է: Խոհարարն ամբողջ աշխարհում հայտնի է առողջ սնդդի կարևորությունը ընդգծող, ինչպես նաև բիո խոհանոցի և արդար առևտրի (ֆրեյ թրեյդ-ի) տարածման բացառիկ առաքելությամբ:
«Այստեղի բնակչության հոգեբանությունը մի քիչ այլ է, օրինակ՝ Երևանում, երբ խնդիր է առաջանում, արտագաղթը միանգամից մեծանում է, իսկ այստեղ այդ խնդիրը չկա: Տեղացիները միշտ ձգտում են մնալ տեղում՝ թեկուզև դժվարություններ են լինում: Մարդիկ հողի հետ կապված են: Այդ տեսակետից այստեղ լրիվ այլ մթնոլորտ է»:
«Գիտե՞ք, ես կուզենայի, որ Արև Սամուելյան այդ հարցազրույցն առհասարակ տված չլիներ: Անտիկ շրջանի հույն փիլիսոփաներից մեկն ասում է՝ «Խոսիր, որպեսզի ճանաչեն քեզ»: Փաստորեն այդ հարցազրույցի ընթացքում նրա հնչեցրած խուսափողական պատասխանները, բազմաթիվ անճշտություններն ու մեղքը սրա-նրա վրա բարդելը կամ զանց առնելն ինքնըստինքյան իր դեմ է խոսում»:
Վաղուց հերքված է այն տեսակետը, թե ջազը սևամորթների երաժշտություն է: Իհարկե, նրանք լավագույնս են նվագում, բայց հենց նույն ամերիկյան հողի վրա եղել են սպիտակամորթ ֆանտաստիկ երաժիշտներ:
Երևանյան ռոքի հիմքերում կանգնած ամենահին երաժշտական խմբերից մեկը՝ «Դոգման», պատրաստվում է հայաստանյան մեծ համերգային շրջագայության, որի մեկնարկը նախատեսված է օգոստոսի 20-31-ը՝ ներառյալ:
«Բոլորը խոսկան դուրս եկան՝ տերտերը խոսկան է, ճարտարապետը խոսկան է, շինարարը խոսկան է, գյուղապետը՝ նույնպես: Այսքան ժամանակ տեղից որևէ մեկը չի երևացել շինհրապարակում, գյուղապետը մի անգամ չի մտել հարցնի՝ տղերք, ո՞նց եք, հացի կարիք ունե՞ք, եսիմ ինչի կարիք ունե՞ք…»:
