Մենք ունեցել ենք դեպքեր, երբ քաղաքական գործիչները որոշ ժամանակ անց վերադարձել են քաղաքականություն, ինչպես` Կարեն Դեմիրճյանը, Լևոն Տեր-Պետրոսյանը: Դրանք անհավանական կամ անհավատալի երևույթներ չեն, հնարավոր է, որ էլի կլինի:
«Ազատ դեմոկրատներին» մոտ կանգնած աղբյուրի` Քոքոբելյանը «սպառնացել է» Րաֆֆի Հովհաննիսյանին, իսկ ըստ «Ժառանգության» մոտ կանգնած աղբյուրների` «Րաֆֆի Հովհաննիսյանը 100 տոկոսանոց ճշմարտություն է ասել, և Քոքոբելյանը Րաֆֆիին չէր կարող սպառնալ, հակառակը` «կակ միլենկի» ներկայացել ա»:
Մենք չենք կարող մեկնաբանել, որովհետև, եթե գործը լինում է նախաքննության կամ դատաքննության փուլում, և պատգամավորն իրավունք ունի անձեռնմխելիության վերաբերյալ ինչ-որ ձևով դիրքորոշում հայտնել, Մարդու իրավունքների պաշտպանին կոնկրետ արգելված է միջամտել: Դրա համար, շատ դեպքերում, ցավոք, մենք զերծ ենք մնում այդ փուլում գործի ընթացքին միջամտելուց:
Մեր երկրում բոլոր հարցերի լուծումը վերապահված է նախագահին, ինչը հանգեցնում է կառավարման անհավասարակշռության: Մեր համակարգը միանձնյա է և անձնավորված: Փորձեմ պատկերավոր ասել` նախագահն այդ ամբողջ մեխանիզմի մի պտուտակն է, որը հանելու դեպքում մեխանիզմը չպետք է խափանվի:
Մինչ հիմա բոլորն էլ գիտեն ԲՀԿ-ի տեղը, այլ խնդիր է, որ ԲՀԿ-ն առանց տեղը փոխելու` ցանկանում է ցույց տալ, թե ինքը նոր տեղում է: Քանի դեռ իր տեղը ցույց չի տալիս, դժվար թե իրեն որևէ մեկը հավատա: Տվյալ պարագայում չեմ ցանկանում կրկնել «մերկ արքայի» պատմությունը` եթե արքան մերկ է, բոլորն էլ տեսնում են դա:
Հայաստանի ինքնիշխանությանը սպառնացող ամենալուրջ վտանգն այսօրվա անօրինակարգ իշխանությունների գոյությունն ու գործունեությունն է, և ոչ մի արձանագրություն ավելի չի վտանգում մեր ինքնիշխանությունն այնքան, որքան չընտրված իշխանությունը:
«Օրերից մի օր կարող է թմրանյութ նետեն ՀՔՄ գրասենյակ, ասեն, որ` թմրամոլությամբ ես զբաղված: Այս իշխանությունը հստակ ցույց է տալիս, որ միջոցների մեջ խտրություն չի դնում: Ժողովրդին բացեիբաց ասում են, որ ԱԺ-ն իրենց «դուքանն» է և անցանկալիների մուտքն այնտեղ արգելվում է»:
Միակ կուսակցությունը, որ, կարելի է ասել, ափիդ մեջ է, իշխող կուսակցությունն է: Այնտեղ հավաքված են կանխատեսելի վարքով և նախանձելի հնազանդության մարդիկ: ՀՀԿ-ն այսօր կարելի է համարել մեկ հեռախոսազանգի կուսակցություն: Եվ ոչ մի ինքնագործունեություն: Հետևաբար, այս կուսակցության հարցում ամեն ինչ նույնքան պարզ է, որքան Գալուստ Սահակյանի մտքերը:
Այս օրերին «Դալան» գալերեայում ցուցադրվում է աբստրակցիոնիստ Լևոն Վարդանյանի (Լեո-Լեո) «Մոնոքրոմ էմոցիաներ» ֆիգուրատիվ նկարչության շարքը:
Ամենամյա «ԴիջիԹեք» տեխնոլոգիական ցուցահանդեսն այս տարի նույնպես տեղի ունեցավ աշնանը` հոկտեմբերի 5-7-ը, սակայն նոր հասցեում` Մերգելյան ինստիտուտի տարածքում: Ցուցահանդեսին մասնակցում էին հայաստանյան և արտասահմանյան ավելի քան 120 ընկերություններ, որոնք ցուցադրում էին տեխնոլոգիական ոլորտում առկա իրենց նորագույն ու հետաքրքիր լուծումները: Միջոցառման կազմակերպիչները նպատակ ունեին այս կերպ վերականգնել Մերգելյան ինստիտուտի երբեմնի գիտաարտադրական կենտրոնի համբավը: Ինֆորմացիոն տեխնոլոգիաների ձեռնարկությունների […]
Սուրճ խմողների շրջանում անհամեմատ ավելի քիչ թիվ են կազմում ինքնասպանության հակված մարդիկ։
Արևմուտքը հանդուրժում և անգամ հովանավորում է այս ռեժիմին, որովհետև ռեժիմի ազդեցիկ անդամների վրա իրենք ունեն հսկայածավալ կոմպրոմատ, ինչն էլ թույլ է տալիս իրենց ուզած որոշումները կորզել հայ-թուրքական հարաբերություններին առնչվող հարցերում, կամ իրենց կողմից ֆինանսավորվող միջազգային կորպորացիաների միջոցով տիրանալ մեր երկրի ընդերքի բնական պաշարներին` հակառակ Հայաստանի ազգային շահերի:
Ցուցմունք չտալը գուցե Վ. Օսկանյանի պաշտպանների կողմից ընտրված մարտավարություն է: Սակայն, հաշվի առնելով այս գործի հնչեղությունը, քաղաքական երանգավորումը, այդ մարտավարությունը կարող է հակառակ էֆեկտն ունենալ: Եթե, իհարկե, ինչպես նշեցինք, կալանավորումը ևս չի մտնում մարտավարության մեջ: Խոսքն այդ դեպքում, սակայն, ոչ թե իրավական, այլ քաղաքական մարտավարության մասին է: Անկախ ամեն ինչից` Վարդան Օսկանյանի գործը հազիվ թե երկար ժամանա մնա «կախակայված» վիճակում: Այն թե իշխանության, թե Օսկանյանի կողմից վերածվում է քաղաքական գործընթացների «դետոնատորի», որը պայթելու է հարմար պահի:
Դեռ հարցական է, թե ո՞վ է մեզ խաբել, Հունգարիա՞ն է մեզ խաբել, թե՞ Ադրբեջանն է խաբել Հունգարիային: Այս իրադրության մեջ, կարծում եմ, ավելի ճիշտ կլիներ գտնել ոչ ստանդարտ մոտեցումներ և գնալ Հունգարիայի հետ մերձեցմանը և միասին հանդես գալ Ադրբեջանի դեմ: Դա կլիներ ավելի ճիշտ
Յուլիան Անգելովը բուլղարացի լուսանկարիչ, պատմաբան, ֆոտոլրագրող և ճանապարհորդ է: Ավարտել է Սոֆիայի համալսարանի պատմության ֆակուլտետը: Սովորել է նաև Բուլղարիայի Թատրոնի և կինոյի ազգային ակադեմիային կից գեղարվեստական լուսանկարչության դպրոցում: Վերջին տարիներին Յուլիանն իր ճամփորդությունների ընթացքում լուսանկարում է հայկական մշակութային կոթողները, տարբեր երկրներում բնակվող հայերին: Նա 2004թ. Թուրքիայի կողմից Արարատ սարն է բարձրացել և երազում է այցելել Հայաստան և Լեռնային Ղարաբաղ:
«Ռուսամետությունն» ու «արևմտամետությունը» հայաստանյան քաղաքական դաշտի ներկայացուցիչների համար համարվում է ոչ թե արժեքային, գաղափարական կողմնորոշում, այլ պարտավորություն: Իսկ պարտավորվածությունը սահմաններ չի ճանաչում ու պահանջում է «արտաքին թշնամու դեմ» պայքարել` ինչպես սեփական, այնպես էլ հարևան երկրների սահմաններում:
Այդ արձանագրությունը սահմանափակում է Հայաստանի ինքնիշխանությունը, և դա ամենամեծ վտանգն է:
Սահակաշվիլին անպայման կենթարկվի իր շրջապատի ճնշմանն՝ այն առումով, որ նրան կհորդորեն չզիջել իշխանության լծակները:
Կարծում եմ, որ նախագահական ընտրություններում, բնականաբար, ճիշտ չի լինի, որ մեր ազգը մեկ թեկնածուով հանդես գա:
Որքա՞ն կարելի է մայրաքաղաքի կենտրոնը խեղդել եկեղեցիներով, երբ ունենք գյուղեր, ուր եկեղեցի չկա:
16-ամյա Հռիփսիմեն շաբաթներով դպրոց չի գնացել միայն նրա համար, որ դասագրքերի գումարը մայրը չի վճարել, և դպրոցից հրաժարվել են գրքեր տրամադրել: Աղջիկը փակվել է ննջարանում ու չի ցանկանում երևալ:
Սուրճի բուրմունքն այն աստիճան է հրապուրել եվրոպացիներին, որ Ի.Ս. Բախը 1734թ. գրել է իր հայտնի «Սուրճի կանտատը»։
Բետոնապատ սառը տան պատից կախված ժամացույցի զարկերը ծանր լռության մեջ մուրճի հարվածի պես գամվում են ուղեղիս մեջ:
Մատների վրա կարելի է հաշվել խելացի, բանիմաց տնօրենների, որոնց անունը չի հնչում, և նրանց դպրոցներն էլ կոչվում են դպրոցին հարիր անունով` Մեսրոպ Մաշտոց», «Քվանտ»։
Արդեն մի քանի տարի է` ռուսաստանյան դիվանագիտական գրասենյակները հաշվառում ու տանում են մեր աշխատուժը:
Շատ բաներ կան, որոնք ինձ այսօր դուր չեն գալիս և անգամ անհանգստացնում են: Բայց խոսելիս նախընտրում եմ խոսել այն բաների մասին, որոնք ինձ դուր են գալիս: Բողոքելը հեշտ է, և դրա համար բողոքողները շատ են: Ես ավելի գնահատում եմ այն մարդկանց, ովքեր լուռ իրենց գործն են անում. դա բողոքի ու անհամաձայնության ամենաարդյունավետ ձևն է:
Եթե գործը ստանձնել ես` մի՛ փորփրիր մեղավորներին, աշխատի՛ր ու գործդ արա: Սա սկզբունքային մոտեցում պետք է լինի: Ցեխ նետել նախորդի վրա պետք չէ: Եկեք նստենք, քննարկենք, դատենք, տեսնենք` ի՞նչ պետք է անենք, որ մի քայլ առաջ գնանք: Չեմ ուզում խղճիս դեմ գնալ ու մեղավորներ փնտրել, կասկածներ հայտնել:
Եթե ԱՄՆ-ին և ՌԴ-ին պետք է Հայաստանի աշխատուժը, մարդկային ռեսուրսները, նրանք անարգել վերցնում են այն, ինչ իրենց անհրաժեշտ է: Իսկ թե ինչ է մտածում այդ մասին Հայաստանի կառավարությունը, անթույլատրելի է համարում, թե մտահոգիչ, այս դեպքում իմաստ չունի քննարկել:
Զարդանախշի շռայլությունը և սրտի խորքերը` Գրիգոր Նարեկացու պոեզիան
Հիմա այս իրավիճակում, երբ ամեն ինչ հեղհեղուկ է, բոբիկանալը և մեջ ընկնելը բավական անլուրջ խաղ է անգամ այն խաղացողների համար, ովքեր կանոնները պահպանելով են խաղում, առավել ևս նրանց համար, ովքեր չեն ուզում պահպանել այդ կանոնները: Կրկնում եմ` այսօր շատ ճակատագրական պահ է մեզ համար:
