«Էլ չեմ ասում, որ մեր կառավարության ղեկավարի ու ողջ ժողովրդի հանդեպ թշնամու ծաղրանքը, հեգնանքը ու սպառնալիքները բացարձակ արձագանքներ չունենալով, փոխարենը նվաստացում ու ահաբեկում են սերմանում սեփական ժողովրդի նկատմամբ։
ԱՄՆ Սթենֆորդի համալսարանի քաղաքագիտության դոկտոր Արթուր Խաչիկյանն առցանց զրուցել է իրավաբան, միջազգային իրավունքի մասնագետ, Ամերիկայի Հայ դատի գործիչ Վիգեն Սոնենց-Փափազյանի հետ
Նիկոլ Փաշինյանը խաչ է քաշում Հայաստանի Հանրապետության վրա. Հայաստանը դուրս հանելով ՀԱՊԿ-ից և որևէ այլ անվտանգային համակարգի մաս չդարձնելով՝ նա մեր պետությունը թողնում է մերկ վիճակում։
«Պրեսսինգ» հաղորդաշարում Սաթիկ Սեյրանյանի հյուրը ՀՀ գյուղատնտեսության նախկին փոխնախարար Աշոտ Հարությունյանն է։
Հիմա ես չեմ ասում՝ Մայր Հայաստան, ինչն ասում էի նախկինում, որովհետև այդ մեկ օրվա պատերազմը ես համեմատում եմ մի իրավիճակի հետ, երբ երեխան ջրում խեղդվում է, մայրը ջրից չի հանում, որպեսզի շրջազգեստը ջուր չլինի։ Հայաստանի իշխանությունն իրեն այդպես է պահել՝ նրանք այդ ջուրը չեն մտել, որպեսզի չթրջվեն, ինչի պատճառով Արցախը խեղդվել է։ Եթե իրենց այդ քայլը պատճառաբանում են նրանով, որ զոհաբերում են Արցախը, որպեսզի փրկեն ՀՀ սուվերենությունը, ապա ասեմ, որ Հայաստանը դադարել է գոյություն ունենալ 2018 թվականից»,- նշեց նա։
Եթե չունեցանք ճկուն դիվանագետներ, ոչինչ չենք վերադարձնի։ Թուրքը մի սովորություն ունի՝ վերցրածը չի տալիս, այդ հայն է, որ զիջում է»,- շեշտեց Նունե Սարումյանը։
Այս աղետը վերջ կունենա, թե ոչ՝ մեծապես կախված է մեզանից։ Պարզապես ճիշտ պետք է գնահատենք՝ 44-օրյա պատերազմը մենք անվանեցինք արցախյան, բայց այն պատերազմ էր Հայաստանի դեմ։ 168TV-ի «Ռեվյու» հաղորդաշարի ուղիղ եթերում ասաց ԱԺ «Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր Քրիստինե Վարդանյանը՝ խոսելով 2020 թվականի Արցախի դեմ Ադրբեջանի սանձազերծած պատերազմի 3-րդ տարելիցի և այսօր էլ շարունակվող պատերազմի մասին։
Քաղաքականությունը՝ որպես մարդու կողմից ու մարդկանց ներգրավում պահանջող գործունեության տեսակ, իր վրա մեծապես կրում է հոգեբանության, հագեբանական գործոնների ազդեցությունը։ Խոսքը վերաբերում է և՛ քաղաքականության սուբյեկտներին՝ բարձրաստիճան պաշտոնյաներ, կուսակցական առաջնորդներ, հեղինակություն ունեցող գործիչներ, և՛ քաղաքականության օբյեկտին՝ հասարակությանը։ Այսինքն՝ պետության ու հանրային կյանքում տեղի ունեցողն ախտորոշելու համար կարևոր է՝ ինչպես կառավարողների, այնպես էլ՝ կառավարվողների հոգեբանական նկարագիրը և դրա վրա խարսխվող վարքագիծը։
