Խմբագրի ընտրանի

Այսօր «Կուտակային կենսաթոշակների» մասին օրենքի ընդունումից հետո բոլորը հասկացան, որ նոր կառավարությունը պարզապես ժամանակ էր շահում։

Ինչպիսի արագությամբ որ օրինագիծը քվեարկվեց, այդպիսի արագությամբ էլ քվեարկության պատկերն անջատվեց: Ընդդիմադիրներն ապարդյուն պահանջեցին պատկերը վերականգնել ու պահել:

Վաղը Սերգեյ Լավրովը ժամանելու է Հայաստան: Նա այստեղ ևս ինչ-որ հայտարարություններ է անելու, ենթադրաբար՝ ոչ Ադրբեջանին պարտադրվող այս կամ այն քայլի մասին, մտահոգ դեմքով գուցե խոսելու է սահմանային «բախումների» անթույլատրելիության մասին և հեռանալու է: Հուսանք՝ առանց զոհերի:

«Սա առաջին դեպքը չէ, երբ որդին, ամեն կերպ մեծարելով իր հորը, միևնույն ժամանակ գործում է նրա պատվիրաններին հակառակ: Մինչ օրս Բաքվում ձևացնում են, թե չգիտեն, որ Հեյդար Ալիևիչը փաստաթղթերից մեկում ուղղակիորեն նշել է, որ հակամարտությունը պետք է կարգավորվի բացառապես խաղաղ միջոցներով»,- ասաց Վլադիմիր Կազիմիրովը:

Բոլոր օրինագծերն ընդունվեցին, այդ թվում` ավտոտրանսպորտային միջոցների կողմից թույլ տրված խախտումների համար վարչական տուգանքների նվազեցման մասին օրինագիծը: ՕԵԿ-ը և ԲՀԿ-ն հայտարարեցին, որ թեև իրենց առաջարկները ոչ ամբողջությամբ, սակայն ընդունվել են և իրենք կողմ են նախագծին:

«Մարդը պետք է սիրի ինքն իրեն, որպեսզի կարողանա ինքնադրսևորվել: Անպայման չէ, որ գոռոզ լինի, բայց պետք է, որ իր գինն իմանա և հասկանա, թե ի՞նչ ձգտումներ ունի: Պարզ է` ամեն մեկը մտածում է` լավերից լավագույնն է ինքը, բայց եթե քո թույլ և ուժեղ կողմերը չիմանաս, մեկ է, չես կարող մինչև վերջ օբյեկտիվ լինել»,- ասում է Լևոն Արոնյանը:

Նախագահի պատասխաններից այնքա՜ն հարցեր էին ծագում, որ ցանկացած լրագրողի համար դժվար կլիներ չընդհատել ու հընթացս հարցեր չտալ: Ցանկացածի համար, բայց ոչ «Հարցազրույցի» հեղինակի:

Իրականում Նազարբաևն Աստանայում ներկայացնում էր ոչ միայն Ալիևի պահանջը, այլև Պուտինի պահանջը: Կամ` Ալիևի պահանջից հետո նաև Պուտինինը դարձած պահանջը, որն արդեն իսկ բավարարվել է: Հայաստանի իշխանության կողմից:

Սերժ Սարգսյանի երեկվա հարցազրույցում կային բազմաթիվ ուշագրավ հայտարարություններ: Բայց ամենաուշագրավը նույնիսկ «Այո, Հայաստանի Հանրապետությունն անդամակցելու է Մաքսային միությանն իր իսկ կողմից ճանաչած սահմաններով» արտահայտությունը չէր:

Առանց պետության ապրելը չափազանց բարդ, ճնշող զգացողություն է: Առանց պետությունն իր կողքին, իր թիկունքին զգալու՝ մարդն իրեն անպաշտպան է զգում, և անգամ այն, ինչ կոչում են հայրենասիրություն, չի օգնում սթափ որոշում կայացնել և չհեռանալ երկրից: Մարդիկ Հայաստանից հեռանում են այլ պետություններ, քանի որ սեփական պետության ներկայությունը զգում են բացառապես միայն իրենց գրպաններում:

«Ես ցավով եմ ասում, որ նախկին ընդդիմության փոխարեն այսօր մենք ունենք ոչ իշխանական ուժեր, որոնց մի մասն իրենց չեն հայտարարում ընդդիմություն, մի մասը խուսափում է խոսել իշխանափոխության անհրաժեշտության մասին, և դրա արդյունքում ձևափոխվել են նաև այն պահանջները, որոնք իր առաջ դրել է այդ ուժերի միավորումը»:

Փաստորեն, ՀՀ քաղաքացին, ով իր գումարները պահում է ոչ թե բարձի տակ, այլ բանկում, դառնում է խոցելի, քանզի նրան ցանկացած պահին կարող են զրկել ապրուստի միջոցներից։

«Հիմա Ռուսաստանն այլևս չի քաշվում իր դիրքորոշումն արտահայտելու մեջ և այդ իմաստով անկեղծորեն ասում է, որ Հայաստանն իր համար այնքան էլ անկախ պետություն չէ»,- ասում է Վադիմ Դուբնովը:

Իշխանությունն ուղղակի կարող է սարսափել մտքից, որ կուտակայինի հարցում վերջնական ու ամբողջական հաջողության հասնելու դեպքում քաղաքացիական հասարակության միավորներն օգտագործելով իրենց փորձը և, ամենակարևորը, նախադեպը, կարող են ընդվզել քաղաքացիներին հարստահարելուն ուղղված ցանկացած օրենքի կամ նախաձեռնության դեմ:

Հայաստանում տեղի են ունենում իրադարձություններ, որոնք վկայում են, ապացուցում են, որ Հայաստանը մի քանի տասնյակ, մի քանի հարյուր, լավագույն դեպքում՝ մի քանի հազար մարդու երկիրն է, որոնց համար գործում են ոչ թե 1995թ. ընդունված Սահմանադրությունն ու ԱԺ ընդունած օրենքները, այլ իրենց հայրերի, հորեղբայրների ու մորեղբայրների, աներորդիների ու քենակալների սոցիալական դիրքով ու իշխանությանը մոտ կանգնած լինելու հանգամանքով պայմանավորված «պրախոդները»:

Արտաքին քաղաքական ասպարեզում առնվազն վերջին մեկ-երկու տարում Հայաստանի կատարած քայլերը ցույց են տալիս, որ Հայաստանը չունի ոչ միայն այլընտրանքային, այլ անգամ հիմնական՝ միակ ռազմավարություն: Որովհետև, ինչպես բազմիցս ենք նշել, Հայաստանը կարևորագույն բոլոր հարցերում որոշումների կայացման իրավունքը (իսկ արտաքին քաղաքական ռազմավարությունը կարևորագույններից մեկն է, եթե ոչ՝ ամենակարևորը) զիջել է Ռուսաստանին:

Սեպտեմբերի վերջին նրանք՝ իշխանությունն ու ոչ իշխանությունը, միասնաբար կնշեն այդ «գործի» հաղթանակը: Կնշեն առանձնակի շուքով ու լացացնող պաթետիզմով: Կնշեն՝ ամենայն հավանականությամբ, սեպտեմբերի 21-ին՝ Հայաստանի անկախության տոնի օրը: Տոն, որը Հայաստանի իշխանությունն ու ոչ իշխանությունը դարձրեցին տարելից:

«Եթե ժամանակակից ճարտարապետություն ես դնում անունը, դու անգամ Դուբայի հետ չես կարող համեմատվել, Դուբային մոտենա՛լ անգամ չես կարող: Այն ճարտարապետները, որոնք ներկայացնում են քաղաքի ճարտարապետության իրենց տեսլականը, փիլիսոփայությունը, թող դա կիրառեն, բայց ոչ թե այլոց ստեղծածը քանդելով: Դա նույնն է թե` ասես՝ կտավ է պետք, ձեռքիս տակ չունեմ, Սարյանի նկարը ջնջեմ, կտավն օգտագործեմ»:

Դուք պիտի որոշեք, թե ձեր տանն ինչ եք ուզում անել։ Եթե այդ եզրին եք հասել, որ ավելի քան 1 միլիոն հոգի հայրենիքը թողել-գնացել է, ունեք պակաս մարտական ուժ, պակաս ներդրում, պակաս հնարավորություն, շրջանառության նվազում, ո՞նց պիտի տնտեսական ակնկալիքներ ունենաք։

Հայաստանը վերածվել է պետության, որն ասելիք չունի՝ բառի ամենալայն և արդեն ամենաուղիղ իմաստով: Դրա համար Հայաստանը լսում է՝ լսում է Նազարբաևին, ավելի ուշադիր՝ Պուտինին, լսում է Կիսելյովին ու մնացած բոլորին: Որովհետև, երբ երկիրը դադարում է ասելիք ունենալ, մնում է լսել նրանց ասածները, ում վերապահվել է ասելու իրավունքը: Իրականում խնդիրը ո՛չ Կիսելյովն է, ո՛չ Նազարբաևը, ո՛չ էլ անգամ Պուտինը:

«Ինչո՞ւ Ռուսաստանի քայլերը մեծացրեցին պատերազմի վերսկսման հավանականությունը և սպառնալիքը մեր ազգային անվտանգության համար: Դրա պատճառը Ադրբեջանին զենք մատակարարելն է: Հայկական, այսպես ասած, փորձագետները և որոշ իշխանահպատակ գործիչներ շարունակում են հեքիաթներ պատմել, թե ռազմական հավասարակշռությունը պահպանվում է: Հավասարակշռություն չկա»,- ասում է Իգոր Մուրադյանը:

Ինչպես են պատրաստվում շվեյցարական ամենաթանկ ժամացույցները և ինչու են մարդիկ տասնյակ հազարավոր դոլարներ վճարում դրանց համար։ Պատասխանը կգնեք «168 Ժամի»՝ Շվեյցարիայում արված ռեպորտաժից։

Այն, որ ընդդիմությունը տնտեսական ծրագիր հրապարակեց, ինչ-որ իմաստով աննախադեպ էր: Ընդդիմադիր քաղաքական ուժերը միայն նախագահական ու խորհրդարանական ընտրությունների շեմին են բնակչությանը երջանկացնում իրենց տնտեսական ծրագրերով: Եվ, որպես կանոն, դրանք պահին հարմար պոպուլիստական խոստումներ են:

168.am-ը մեկնաբանություն խնդրեց Արտաքին գործերի նախարարության մամուլի քարտուղար Տիգրան Բալայանից` հետաքրքրվելով, թե հնարավո՞ր է, որ Դմիտրի Կիսելյովն, իրոք, Հայաստանի Հանրապետության կողմից ճանաչվի անցանկալի անձ: Ի պատասխան` ԱԳՆ մամուլի խոսնակն ասաց, որ նախարարությունն ինքն է որոշում իր օրակարգը` կապված Հայաստանի ազգային շահերի հետ:

Դատարանում բավական լարված իրավիճակ էր. ամբաստանյալների հարազատները բողոքում էին, որ իրենց սկզբում ներս չեն թողել նիստերի դահլիճ, իսկ դահլիճ մտնելուց հետո էլ չեն կարողացել նույնիսկ տեսնել իրենց հարազատներին:

Հաշվի առնելով Ռուսաստանի քաղաքական, քաղաքակրթական «զինանոցը», որը սկսվում և ավարտվում է զենքով, դժվար չէ կռահել, թե որ տարբերակով կարող է Ռուսաստանը փոխհատուցել իր կողմից Հարավային Կովկասում ռազմավարական գործընկեր հռչակված Ադրբեջանին՝ Արևմուտքի հետ «խաղեր չտալու» և եվրասիականացման անշեղ ուղին ընտրելու համար:

«Ես պատգամավորներին շատ եմ հարգում, մի պատգամավորի՝ մի քիչ առավել»,- հաճոյախոսեց վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը՝ հավելելով, որ հարցը գրավոր ներկայացվի իրեն»:

Ոչ իշխանականները, կարելի է չկասկածել, այնպես կվերահսկեն իշխանությանը, որ նույնիսկ Գլխավոր դատախազության ստաժավոր քննիչները զարմացած կմնան, թե ինչպես կարելի էր «լղոզել» պետական փողերի փոշիացումն ու արժանանալ իշխանության հավանությանը:

Սա կոչվում է արտաքին քաղաքականություն, որով մեր թշնամի երկիրը զբաղվում է: Ի տարբերություն մեր իշխանությունների, որոնց զբաղվածի արդյունքում է նաև թշնամի երկիրը նման արտաքին քաղաքականություն իրականացնելու խաղաքարտեր ստացել: Խաղաքարտեր, որոնցով խաղն Ադրբեջանի համար, ըստ էության, դարձել է երաշխավորված ելքով խաղ:

Պատկերացրեք՝ տեղի է ունենում կառավարության նիստ, որը վարում է նախագահ Սերժ Սարգսյանը: Օրակարգի հարցը շատ ընդհանուր ձևակերպում ունի. «ինչ քայլեր ձեռնարկել, որ երկրում ստեղծված սոցիալ-տնտեսական իրավիճակը փոքր-ինչ բարելավվի, սակայն դա չվնասի գործող իշխանության դիրքերին և շահերին, ինչպես նաև ապահովի իշխանության համախմբումն ընդդիմության հետ»: