Մարեմաբանությունը, առհասարակ, աստվածաբանության կարևորագույն ճյուղերից է, որի գլխավոր առարկան Հիսուս Քրիստոսի Մոր վերաբերյալ աստվածային Հայտնությունն է, որը, աներկբայորեն, խոսում է Քրիստոսի մայր Աստվածածնի՝ փրկագործության մեջ ունեցած անուրանալի դերի մասին:
Փառամոլությունը սեփական անձնապաշտության ամենից վառ դրսևորումներից մեկն է: Այս երևույթի հիմքում է փառքի ձգտումն ու եսակենտրոնությունն է, սեփական անձի արժևորումը զանազան առիթներով:
Եկեղեցին մեր կյանքում հոգևոր այն կառույցն է, որ առաջնորդում և կրթում է ամենքիս, ինչպես նաև դաստիարակում հոգևոր-ազգային արժեքներով զինված սերունդ:
Սեպտեմբերի 11-ին 2020-2021 թթ. ուսումնական նոր տարեշրջանի մեկնարկի առիթով Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնում՝ Սուրբ Տրդատ արքայի բաց խորանին, նախագահությամբ Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Երկրորդ Ծայրագույն Պատրիարք և Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի, կատարվել է կրթության մշակների ավանդական օրհնության կարգ:
Մեր առօրյա կյանքում հաճախ թվում է՝ ապրում ենք բարեպաշտ կյանքով, սակայն մի պահ տեսնելով մեր իսկ հաջողությունները՝ սկսում ենք գլուխ գովել։ Առաջին հայացքից պարզ և անմեղ մի երևույթ, որը միջավայրին ոչ մի կերպ չի վնասում։
Եթե միայն կարողանանք հավատալ և վստահել Աստծուն, Ով անսահման սեր և բարություն է, Ով լիարժեք կյանք է խոստացել, ապա Նա կանի այն, ինչ ծրագրել է։
… Մենք՝ մարդիկս, հակված ենք մեղանչելու մեր մտքերում: Այդ իսկ պատճառով Նա, ով մեկ առ մեկ ստեղծեց մեր սրտերը, իմանալով, որ մեղքերի մեծամասնությունը գործվում է դիտավորության նպատակաուղղվածությամբ, որպես առաջին պատվիրան տվեց սրտի խորքերի մաքրությունը: Կամեցավ, որ առավել ուշադրություն և հսկողություն գործադրենք մեր այն մասի վրա, ուր առավել դյուրությամբ ենք մեղանչում…
Կյանքում շատ կարևոր է սովորել ներողություն խնդրել այն պահին, երբ սխալն ուղղելն արդեն անհնար է։ Այսինքն՝ առաջին հերթին պետք է մեղքն ընդունել, որպեսզի հետագայում հնարավոր լինի նաև զղջալ։ Սա թերևս պայմանական կոչենք գործընթաց, որի միջով պետք է անցնենք։
Հրաշքները մեր հոգևոր կյանքի այն լուսավոր դրսևորումներն են, որոնք պայմանավորված են հավատքով: Չպետք է մոռանալ՝ հավատքից է ծնվում հրաշքը: Միայն հավատքի առկայության պարագայում է, որ հրաշքը դառնում է Աստծո կողմից մարդուն պարգևված լույս, որով մարդը հնարավորություն է ունենում ճանաչել Տիրոջ անսահման զորությունն ու բարությունը:
Ուրբաթ, 28 Օգոստոս 2020-ին, Պիքֆայայի Ս. Աստուածածին Վանքին մէջ տեղի ունեցաւ միաբանական հաւաք, նախագահութեամբ Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Արամ Ա. Կաթողիկոսին եւ մասնակցութեամբ 22 վանաբնակ միաբաններուն: Յայտնենք, որ շուրջ երկու ամիսներ առաջ միաբանական համագումար տեղի պիտի ունենար Անթիլիասի Մայրավանքին մէջ, սակայն ստեղծուած անբնական պայմաններու հետեւանքով յետաձգուեցաւ:
Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Երկրորդ Ծայրագույն Պատրիարք և Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի հայրապետական տնօրինությամբ կատարվել են եկեղեցականների նշանակումներ:
Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի լուսարարապետ Գերաշնորհ Տ. Հովնան եպիսկոպոս Հակոբյանի հանդիսապետության կատարվել է Էջմիածնի Մայր Տաճարի զանգակատան խաչի օծման արարողությունը: Այս մասին «Ֆեյսբուքի» իր էջում գրել է Մայր Աթոռի տեղեկատվական համակարգի տնօրեն Վահրամ քահանա Մելիքյանը:
Կապվածության տարբեր դրսևորումներ կան: Ընդհանուր առմամբ, այն և դրական և բացասական ազդեցություն կարող է ունենալ մարդու կյանքում:
«Որդի Աստծու, որ քո սիրով խոնարհվեցիր և իջար երկիր, մարմին առար և մարդացար Դավթի դուստրից, ծնունդ անհայտ, որ քեզնով են լցվել բարձունքներն ու խորքերը, լցրո՛ւ ինձ քո արարչագործության ուսուցմամբ: Միածին Որդի, որ ոչնչից ստեղծեցիր Ադամին, հաստատիր այս ճառն իմ տկար մտքում, որպեսզի երգեմ քեզ:
Իսկ մենք չենք կարողանում նույնիսկ մեր սեփական մաղձն այլոց վրա չթափել, լռել՝ նույնիսկ երբ կարծում ենք, թե շատ կարևոր ասելիք ունենք
Ճշմարտությունն այն գլխավոր արժեքն է, որը ոչ միայն պետք է տեսնել, այլ նաև՝ հանուն դրա ընտրություն կատարել: Այն մարդկային փոխհարաբերություններում ամենակարևոր և առաջնային պայմանն է, որի հիման վրա պետք է կառուցվի ու զարգանա մարդու հետագա կյանքը և գործունեությունը:
Համաշխարհային պատմության թոհուբոհի հոլովույթում թևածող յուրաքանչյուր սրատես անհատ, նույնիսկ մակերեսային դիտարկման միջոցով, կարող է տեսնել, թե ինչպիսի կարևորություն ունի «հաց» կոչվող երևույթը ողջ մարդկության համար:
Հազարամյակներ ի վեր անհատի, համայնքի, երկրի կենսագործունեությունը կազմակերպելու կարևորագույն նախապայմաններից մեկը եղել է ժամանակի արդյունավետ տնօրինումը:
Ամեն մարդ ունի իր խիղճը, որը տարբերվում է մյուսների խղճից։ Քո խիղճը կարող է թույլ տալ անելու մի բան, ինչը մեկ ուրիշի խիղճը թույլ չի տալիս։
Իրական մեծության գաղտնիքը հեզության, խոնարհության մեջ է: Այս երանին Աստծո ձայնն է, որ յուրաքանչյուր մարդու ինքնաճանաչման է հրավիրում, որը հողողեն արարածներին հրավիրում է զգաստության, որը մարդուն ստիպում է մարդ մնալ ցանկացած իրավիճակում:
Սրտի սրբությունը պայման է աստվածտեսության: Քրիստոնյայի համար գերագույն իղձն Աստծուն տեսնելն է, Նրա ներշնչող ներկայությունը զգալը:
Որքա՞ն լավ եմ ճանաչում Աստծուն․ հարց, որ հաճախ ենք ինքներս մեզ տալիս։
Ի՞նչ անել, երբ խնդրել ես Աստծուն ազատել քեզ որևէ մեղքից, բայց որոշ ժամանակ անց կրկին մեղք ես գործել, ո՞րն է ելքը։ Մի՞թե այդ ժամանակ պետք է ինքդ պատասխանատվություն կրես քո քրիստոնեական կյանքի համար։
Թող մեր սիրտն ու հոգին լինեն խաղաղության շտեմարան, որտեղ պիտի բնակվի Քրիստոս, որպեսզի իրարով զորացած` լինենք խաղաղարարներ, խաղաղություն հաստատողներ և խաղաղությամբ Աստված փառաբանողներ:
Առօրյա կյանքում, երբ զբաղված ենք մեր հերթական խնդիրների լուծմամբ, երբևէ չենք մտածում, որ մեր ունեցած ամենակարևոր արժեքը խաղաղությունն է, որի համար պետք է պայքարել, և որի համար ամեն վայրկյան պայքարում են մեր զինվորները։
Հուլիսի 13-ին Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնում, Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Երկրորդ Ծայրագույն Պատրիարք և Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի նախագահությամբ, տեղի ունեցավ եպիսկոպոսների հավաք։
Վահե Բեգոյանը նկատեց՝ իշխանությունների ամբողջ միամտությունն այն է, որ նրանք մտածում են, թե Հայ եկեղեցու պատմություն առարկան հանելով՝ եկեղեցուն մեծ վնաս են հասցնելու. «Դա երբեք չի կարող հայ եկեղեցուն վնաս հասցնել, որովհետև այդ առարկայի օգտատերը հայ ժողովուրդն է, եթե ինչ-որ մեկը վնասվելու է, ապա Հայաստանում ապրող հայն է»:
Ստանալով մեր աղոթքների պատասխանները աստվածային սիրո տեսքով՝ ինքներս մեզ հարցնում ենք՝ ինչո՞ւ է Նա մեզ սիրում։
Ի տարբերություն երկրային մյուս արարածների՝ մենք օժտված ենք ինքներս մեզ ճանաչելու ունակությամբ։ Ճանաչողության ողջ ընթացքում մեր առջև դրված է մեկ պահանջ՝ չանել այնպիսի բաներ, որոնց պատճառով հետագայում կամաչենք:
Հայաստանը առաջինն էր, որ 301 թվականին քրիստոնեությունը հռչակեց պետական կրոն: Այդ գործում բացառիկ դեր են խաղացել Տրդատ Գ թագավորը և հայոց առաջին հայրապետ Ս. Գրիգոր Լուսավորիչը:
