«Լռությունը հոգու մաքրման սկիզբն է»
Ժամանակակից մարդու մեծագույն խնդիրն է դարձել լռության բացակայությունն իր կյանքում: Շատերը նույնիսկ վախենում են լռությունից, քանի որ ոչնչով չեն կարողանում լցնել այդ լռությունը. անհրաժեշտ են խոսքեր, տպավորություններ, պետք է միշտ զբաղված լինել և շտապել՝ ստեղծելու համար կենսունակ և լի կյանքի պատրանքը: Այնինչ քրիստոնյայի համար «Լռությունը հոգու մաքրման սկիզբն է» (սբ. Բարսեղ Մեծ):
Մեծ պահքի և ընդհանրապես ապաշխարության շրջանը սովորաբար ուղեկցվում է լռությամբ, խոկմամբ… Այս երկար լռության ընթացքում մարդը փորձում է իր հայացքն ավելի շատ դեպի իրեն ուղղել, խոկալ, աղոթել, միաժամանակ նաև աստվածահաճո գործեր կատարել:
Մեր Տերը՝ Հիսուս Քրիստոս, շատ անգամ է մեզ օրինակ ծառայել. Նա առանձնանում էր բոլորից և լռության մեջ երկար աղոթում: Սուրբ Անտոն Մեծի խոսքի համաձայն՝ «Լռությունը մեր Տիրոջ ընդօրինակումն է»: Երբ առաքյալները Տիրոջը պատմեցին այն ամենը, ինչ որ արել էին և ուսուցանել, Նա ասաց. «Եկե՛ք գնանք ամայի մի տեղ, որտեղ կարող ենք առանձին լինել և մի քիչ հանգստանալ» (Մարկոս 6:30):
Մայր Թերեզան կարևորելով լռությունը՝ ասում էր. «Բոլորիս հարկավոր է լռությանը և խորհրդածությանը ժամանակ տրամադրել, մանավանդ նրանց, ովքեր ապրում են մեծ քաղաքներում»:
Բոլորիս հայտնի է, որ խոսքը ունի զորություն, բայց ոչ պակաս զորավոր է նաև լռելը: Լեզվի լռության հետ միասին կարևոր է հասնել նաև սրտի լռությանը: Սուրբ Գրիգոր Աստվածաբանն ասել է. «Բարի խոսքը արծաթ է, իսկ լռությունը մաքուր ոսկի և ոչ մի բան այնքան չի աջակցում ներքին խաղաղություն ձեռք բերելուն, ինչքան լռությունը»:
Աստծո հետ զրուցելու համար յուրաքանչյուրը կարիք ունի քաղաքի կյանքի անհանգստություններից և աղմուկից առանձնանալ խաղաղ և լուռ վայրում: Քանի որ լռության մեջ՝ աղմկոտ աշխարհի խառնաշփոթից հեռու, մարդն ի վիճակի է լինում ողջ հոգով աղոթել: Լռության մասին սուրբ Գրիգոր Աստվածաբանի մեկ այլ խրատում կարդում ենք, որ լռությունը մարդուն մոտեցնում է Աստծուն և կարծես երկնային հրեշտակ է դարձնում: Ինչպես ամեն մի զրույց, այնպես էլ աղոթքը զրույց է Աստծո հետ, և նրա նպատակը միայն խոսելը չէ, այլ նաև՝ լսելը: Մինչ աղոթելը պետք է լսել լռությունը, իսկ լռության մեջ հնարավոր է դառնում լսել Աստծո ձայնը, քանի որ, ըստ եկեղեցու հայրերի, Աստված լռության մեջ է խոսում:
«Լռության պտուղը աղոթքն է: Պետք է սովորել ոչ միայն բերանի լռություն, այլև սրտի, աչքերի, ականջների և մտքի լռություն: Պետք է գտնել Աստծուն. իսկ Աստված աղմուկի և անհանգստության մեջ չի լինում» (Մայր Թերեզա):
Աղմկոտ մեր առօրյայում դժվար է մարդուն այդ լռության մեջ հայտնվել, կենտրոնանալ, մտորել, անկեղծանալ ինքն իր հետ՝ իմաստավորելով լռությունը: Սակայն խիստ կարևոր է, որպեսզի մարդը լռության մեջ հանդիպի ինքն իր հետ, քանի որ ինքնաճանաչողության, ինքնաքննության արդյունքում մարդն իր մեջ բացահայտում է Աստծո ներկայությունը:
Կարինե Սուգիկյան
