Դեմքեր

Ինչպես հաղորդում է BBC-ն, երգիչը մահացել է ԱՄՆ Կոլորադո նահանգում, որտեղ բազում տարիներ ապրել է:

Ինչքան հիմար է նա դառնում, երբ իրականում սիրում է: Որքան արագ է նրանից հեռանում ինքնավստահությունը: Եվ որքան միայնակ է նա իրեն զգում: Նրա ողջ փորձը ծխի նման ցրվում է, և նա իրեն սկսում է անվստահ զգալ:

Փորձեք ընդլայնել ձեր բառապաշարը և դրա հետ վարվել այնպես, ինչպես վարվում եք ձեր բանկային հաշվի հետ: Մեծ ուշադրություն հատկացրեք ձեր բառապաշարին ու փորձեք բարձրացնել ձեր դիվիդենտները: Նպատակն այն չէ, որ նպաստեք ձեր պերճախոսությանը ննջարանում կամ մասնագիտական ​​հաջողություններում, թեև ավելի ուշ հնարավոր է և դա, և ոչ էլ ձեզ դարձնել աշխարհի գիտակներ, այլ այն, որ հնարավորություն տաք ինքներդ ձեզ արտահայտվել որքան հնարավոր է ամբողջական ու հստակ, մի խոսքով` նպատակը ձեր հավասարակշռությունն է:

Ես սիրում եմ թշնամիներին, թեպետ ոչ քրիստոնեաբար: Նրանք ինձ զվարճացնում են, գրգռում արյունս: Միշտ զգաստ լինել, որսալ ամեն հայացք, ամեն մի բառի նշանակություն, կռահել հակառակորդի մտադրությունը, քանդել դավադրությունները, խաբված ձևանալ և հանկարծ մի հարվածով խորտակել խորամանկություններից ու դիտավորություններից կառուցված ահագին և մեծ աշխատանքով ստեղծված ողջ շենքը,-ահա թե ինչն եմ կյանք անվանում: Պեչորին

Ինչու այդքան բառ ծախսել՝ բացատրելու համար այն, ինչ մարդ զգում է պատերազմի ժամանակ, եթե բավարար է մեկ բառ՝ վախ: … Մեզ շրջապատում են անհավանական, ֆանտաստիկ երևույթներ, սակայն գրողները մեզ համառորեն պատմում են քիչ կարևոր, ամենօրյա իրադարձությունների մասին:

«Մենք` հայերս, ուրույն նկարագիր ունենք` լավ և վատ կողմերով։ Լավ գծեր շատ ունենք` նորարար ենք, մրցունակ ենք, թրծված ենք, դժվարություններին դիմացող ենք։ Բայց չափից դուրս անհատական ենք։ Նախանձի զգացումը մեզ մոտ շատ է, և դա շատ մեծ խնդիր է։ Քանի՞սն են տեսել, որ հատկապես դրսում հայն ուրիշ հայի գովի»,- ասում է ամերիկահայ գործարար Թոնի Մորոյանը։

Միկոյանը շատ էր անհանգստանում, երբ իր ինքնաթիռների մոտ խնդիրներ էին հայտնաբերվում: Ասում են, որ մի օր ավագ եղբայրը՝ Անաստաս Միկոյանը, նկատել է. «Ծերացել ես, Արտեմ»: Ի պատասխան` կրտսեր Միկոյանն ասել է. «Աշխատանքս այդպիսին է, Անաստաս: Նյարդային աշխատանք է…»:

Մարդկանց շարքերում էլ ավելի շատ պատճեններ են, քան օրիգինալներ: Այն ամենը, ինչ դու կարող ես պատկերացնել, ռեալ է: Հիանալի սկզբից ավելի վատ բան չկա:

Մենք միմյանց պատահաբար չենք ընտրում: Մենք հանդիպում ենք միայն նրանց, ովքեր դեռ գոյություն ունեն մեր ենթագիտակցության մեջ:
Ցավոք սրտի, ճնշված էմոցիաները չեն մահանում: Նրանց ստիպել են լռել: Եվ նրանք ներսից շարունակում են ազդել մարդու վրա:

Էդ Իսկենդերյանն առաջիններից էր, որ մաքսիմալ արագությամբ մրցավազքի դուրս եկավ Աղի լճում: 1942 թվականին նա 120 մղոն արագությամբ անցավ Էլ Միրաժ լճի վրայով, որի մասին վկայում է տախտակին ամրացված մետաղական ցուցանակը:

Տեսությունն այն է, երբ ամեն ինչ հայտնի է, բայց ոչինչ չի աշխատում: Պրակտիկան այն է, երբ բոլորն աշխատում են, բայց ոչ ոք չգիտի՝ ինչու: Մենք միավորում ենք տեսությունն ու պրակտիկան: Ոչինչ չի աշխատում, և ոչ ոք չգիտի՝ ինչու:

Eթե դուք հանկարծ զգաք, որ երազանք չունեք, ես պատրաստ եմ իմ երազանքով կիսվել ձեզ հետ: Վստահ եմ, որ միասին մենք այսօր կարող ենք ստեղծել ապագան, որպեսզի վաղը երազանքից ավելի վեր բարձրանանք:

Չկա մարդ, ով հաջողակ է, երբեք ետ չի կանգնել ու սխալներ թույլ չի տվել: Կան միայն հաջողակ մարդիկ, ովքեր սխալներ են թույլ տվել, բայց հետո փոխել են իրենց պլանները՝ հաշվի առնելով այդ սխալները: Ես այդ մարդկանցից մեկն եմ:

1977թ. հայազգի աշխարհահռչակ գիտնական, ֆիզիկոս, գյուտարար Միշել (Միքայել, Մայքլ) Տեր-Պողոսյանի (Michel Ter-Pogossian) ստեղծած համակարգչային տոմոգրաֆը իսկական հեղափոխություն է առաջացրել բժշկության մեջ: Նա Պոզիտրոնային ճառագայթման տոմոգրաֆիայի (Positron emission tomography (PET)) հայրերից մեկն է, ով մեծ ճանաչում և հեղինակություն ունի գիտության աշխարհում:

Նույն Բենքեր-Սարաֆյանին են պատկանում ավտոսիրողներին քաջ հայտնի բենզինային պոմպի (արտոնագրված 1961 թվականին` թիվ 2.977.862 արտոնագրով), ինչպես նաև ավտոյուղի չափիչի (արտոնագրված 1957 թվականին` թիվ 2.977.813 արտոնագրով) գյուտերը:

Մի ամուսնացեք մանրադրամի համար դրամապանակ ունեցող տղամարդու հետ: Ես թքած ունեմ՝ ինչ եք մտածում դուք իմ մասին: Ես ձեր մասին ընդհանրապես չեմ մտածում: Եթե դուք ցանկանում եք ունենալ մի բան, որը երբեք չեք ունեցել, ստիպված եք անել այն, ինչ երբեք չեք արել:

1940-ականների վերջերին Կալիֆոռնիայից մի հայտնագործող շրջում էր ԱՄՆ-ի գործարաններով՝ առաջարկելով գնել իր «հեղափոխական» հայտնագործության հեղինակային իրավունքները։ Հայտնագործության «հեղափոխականությունն» այն էր, որ տաք և սառը ջրերի երկու ծորակների փոխարեն՝ գործում էր միաբռնակ ծորակ։ Ամերիկացի ճարտարագետները հեգնեցին այդ գաղափարը, նրանցից մեկն անգամ, նայելով հայտնագործության նախագծին, ասաց.

Ընտանիք ստղծելու համար բավական է սիրել, իսկ այն պահպանելու համար պետք է համբերել եւ ներել սովորել։

McDonald’s-ի հիմնադիր Ռեյ Քրոկ: Մինչև 52 տարեկանը անձեռոցիկներ է վաճառել:

Ես սրտացավությամբ եմ ասում, ուզում եմ՝ փոխվի, և ինձ թվում է՝ ես կկարողանամ պայքարել, մի բան փոխել: Վերադառնալով՝ ես պայքարելու եմ: Թեկուզ իմ օրինակով, իմ ապրած կյանքով:

«Ես չէի մտածում դերասան դառնալու մասին, լրիվ բավարարված էի հանդիսատես լինելով: Ուղղակի մի անգամ մետրոյում պատահական տրորեցի մեկի ոտքը, և ասացի՝ վայ, կներեք: Այդ մարդն ինձ ասաց՝ դուք շատ հետաքրքիր ձայն ունեք:

Նրա խոսքով` 40 աստիճան ունեցող խմիչքը կարտադրվի էկոլոգիապես մաքուր հումքից եւ լեռնային աղբյուրների ջրից, որակը մանրակրկիտ կստուգվի:

Մի անգամ Ղրիմում նա հանդիպեց Գերմանիայի կանցլեր Վիլլի Բրանդտի հետ: Գերմանական պաշտոնյաները զարմանքից քար կտրեցին, երբ Բրեժնեւը Բրանդտին առաջարկեց զովանալ լողավազնում եւ նույնիսկ իր պահուստային լողազգեստը տվեց:

«Մարդը պետք է սիրի ինքն իրեն, որպեսզի կարողանա ինքնադրսևորվել: Անպայման չէ, որ գոռոզ լինի, բայց պետք է, որ իր գինն իմանա և հասկանա, թե ի՞նչ ձգտումներ ունի: Պարզ է` ամեն մեկը մտածում է` լավերից լավագույնն է ինքը, բայց եթե քո թույլ և ուժեղ կողմերը չիմանաս, մեկ է, չես կարող մինչև վերջ օբյեկտիվ լինել»,- ասում է Լևոն Արոնյանը:

Ֆրանսիայում գրպանի մորխրաման ստեղծելու գաղափարի հեղինակային իրավունքն իմն է: Ես ստեղծել եմ մոխրամանի 2 մոդել, որոնց հեղինակային իրավունքը ստանալու համար հայտ եմ ներկայացրել Ֆրանսիայի Արդյունաբերական պաշտպանության ազգային ինստիտուտ (Institut National de la Protection Industrielle):

Պապերս Սիս անունով հայկական գյուղից են: Նրանք շատ երկար ճանապարհ են անցել և, ի վերջո, հաստատվել են Լիբանանում: Ես երրորդ սերնդի հայ եմ: Ճիշտ է` սերտորեն կապված եմ այս երկրին, որտեղ ծնվել և մեծացել եմ, սակայն հավատարիմ եմ նաև իմ ծագմանը:

Ես գնացի Հայաստանից, որ շարունակեմ սիրել Հայաստանը: Ոչ մի օր հոգով չեմ հեռացել Հայաստանից: Իսկ այն, ինչ արեցին, իմ հանդեպ չէր, այլ արվեստի հանդեպ էր: Ես չէի կարող ապրել մի տարածքում, որտեղ արվեստի հետ այդպես են վարվում՝ ջարդում են գործը:

1943 թ. ահավոր վիճակի մեջ էինք, քաղցած, չգիտեի՝ ինչ անել, փոքրիկ Վիգենը երեք ամսական էր. ամեն ինչ վաճառում էինք, որպեսզի մեր գոյությունը պաշտպանենք: Մի օր Վարպետը շատ ուրախ տրամադրությամբ եկավ և ինձ ասաց. «Թո՛ղ թատրոնը, որ երեխաները և դուք սովամահ չլինեք, ես խոսել եմ Սննդառ-միության նախագահ ընկ. Ներսիսյանի հետ, որ գնաս «Կարմիր հացագործում» աշխատես, իսկ նրա տղան էլ պետք է գա ինձ մոտ ջութակի դասեր ստանա»:

1943թ. ծնվել է 35-ամյա Գայանե Ավետիսյանի և 65-ամյա Դերենիկ Դեմիրճյանի որդին` Վիգենը: Այս երեխային ևս Վիգեն են կոչել: Հետաքրքիր պատմություն կա. Ավետիք Իսահակյանը, Լևոն Շանթն ու Դերենիկ Դեմիրճյանը որոշել են որդի ունենալու դեպքում անվանել Վիգեն` ի պատիվ Անիի իշխաններից մեկի, ում անունը ևս Վիգեն էր: Երեքն էլ ունեցան արու զավակ:

«Մենք խնդրել ենք նիստ հրավիրել` նրա հիշատակին հարգանքի տուրք մատուցելու համար»: