Ինչու այդքան բառ ծախսել՝ բացատրելու համար այն, ինչ մարդ զգում է պատերազմի ժամանակ, եթե բավարար է մեկ բառ՝ վախ: … Մեզ շրջապատում են անհավանական, ֆանտաստիկ երևույթներ, սակայն գրողները մեզ համառորեն պատմում են քիչ կարևոր, ամենօրյա իրադարձությունների մասին:
«Մենք` հայերս, ուրույն նկարագիր ունենք` լավ և վատ կողմերով։ Լավ գծեր շատ ունենք` նորարար ենք, մրցունակ ենք, թրծված ենք, դժվարություններին դիմացող ենք։ Բայց չափից դուրս անհատական ենք։ Նախանձի զգացումը մեզ մոտ շատ է, և դա շատ մեծ խնդիր է։ Քանի՞սն են տեսել, որ հատկապես դրսում հայն ուրիշ հայի գովի»,- ասում է ամերիկահայ գործարար Թոնի Մորոյանը։
Միկոյանը շատ էր անհանգստանում, երբ իր ինքնաթիռների մոտ խնդիրներ էին հայտնաբերվում: Ասում են, որ մի օր ավագ եղբայրը՝ Անաստաս Միկոյանը, նկատել է. «Ծերացել ես, Արտեմ»: Ի պատասխան` կրտսեր Միկոյանն ասել է. «Աշխատանքս այդպիսին է, Անաստաս: Նյարդային աշխատանք է…»:
Մարդկանց շարքերում էլ ավելի շատ պատճեններ են, քան օրիգինալներ: Այն ամենը, ինչ դու կարող ես պատկերացնել, ռեալ է: Հիանալի սկզբից ավելի վատ բան չկա:
Մենք միմյանց պատահաբար չենք ընտրում: Մենք հանդիպում ենք միայն նրանց, ովքեր դեռ գոյություն ունեն մեր ենթագիտակցության մեջ: Ցավոք սրտի, ճնշված էմոցիաները չեն մահանում: Նրանց ստիպել են լռել: Եվ նրանք ներսից շարունակում են ազդել մարդու վրա:
Էդ Իսկենդերյանն առաջիններից էր, որ մաքսիմալ արագությամբ մրցավազքի դուրս եկավ Աղի լճում: 1942 թվականին նա 120 մղոն արագությամբ անցավ Էլ Միրաժ լճի վրայով, որի մասին վկայում է տախտակին ամրացված մետաղական ցուցանակը:
Տեսությունն այն է, երբ ամեն ինչ հայտնի է, բայց ոչինչ չի աշխատում: Պրակտիկան այն է, երբ բոլորն աշխատում են, բայց ոչ ոք չգիտի՝ ինչու: Մենք միավորում ենք տեսությունն ու պրակտիկան: Ոչինչ չի աշխատում, և ոչ ոք չգիտի՝ ինչու:
Eթե դուք հանկարծ զգաք, որ երազանք չունեք, ես պատրաստ եմ իմ երազանքով կիսվել ձեզ հետ: Վստահ եմ, որ միասին մենք այսօր կարող ենք ստեղծել ապագան, որպեսզի վաղը երազանքից ավելի վեր բարձրանանք:
Չկա մարդ, ով հաջողակ է, երբեք ետ չի կանգնել ու սխալներ թույլ չի տվել: Կան միայն հաջողակ մարդիկ, ովքեր սխալներ են թույլ տվել, բայց հետո փոխել են իրենց պլանները՝ հաշվի առնելով այդ սխալները: Ես այդ մարդկանցից մեկն եմ:
1977թ. հայազգի աշխարհահռչակ գիտնական, ֆիզիկոս, գյուտարար Միշել (Միքայել, Մայքլ) Տեր-Պողոսյանի (Michel Ter-Pogossian) ստեղծած համակարգչային տոմոգրաֆը իսկական հեղափոխություն է առաջացրել բժշկության մեջ: Նա Պոզիտրոնային ճառագայթման տոմոգրաֆիայի (Positron emission tomography (PET)) հայրերից մեկն է, ով մեծ ճանաչում և հեղինակություն ունի գիտության աշխարհում:
Նույն Բենքեր-Սարաֆյանին են պատկանում ավտոսիրողներին քաջ հայտնի բենզինային պոմպի (արտոնագրված 1961 թվականին` թիվ 2.977.862 արտոնագրով), ինչպես նաև ավտոյուղի չափիչի (արտոնագրված 1957 թվականին` թիվ 2.977.813 արտոնագրով) գյուտերը:
Մի ամուսնացեք մանրադրամի համար դրամապանակ ունեցող տղամարդու հետ: Ես թքած ունեմ՝ ինչ եք մտածում դուք իմ մասին: Ես ձեր մասին ընդհանրապես չեմ մտածում: Եթե դուք ցանկանում եք ունենալ մի բան, որը երբեք չեք ունեցել, ստիպված եք անել այն, ինչ երբեք չեք արել:
1940-ականների վերջերին Կալիֆոռնիայից մի հայտնագործող շրջում էր ԱՄՆ-ի գործարաններով՝ առաջարկելով գնել իր «հեղափոխական» հայտնագործության հեղինակային իրավունքները։ Հայտնագործության «հեղափոխականությունն» այն էր, որ տաք և սառը ջրերի երկու ծորակների փոխարեն՝ գործում էր միաբռնակ ծորակ։ Ամերիկացի ճարտարագետները հեգնեցին այդ գաղափարը, նրանցից մեկն անգամ, նայելով հայտնագործության նախագծին, ասաց.
Ընտանիք ստղծելու համար բավական է սիրել, իսկ այն պահպանելու համար պետք է համբերել եւ ներել սովորել։
McDonald’s-ի հիմնադիր Ռեյ Քրոկ: Մինչև 52 տարեկանը անձեռոցիկներ է վաճառել:
Ես սրտացավությամբ եմ ասում, ուզում եմ՝ փոխվի, և ինձ թվում է՝ ես կկարողանամ պայքարել, մի բան փոխել: Վերադառնալով՝ ես պայքարելու եմ: Թեկուզ իմ օրինակով, իմ ապրած կյանքով:
«Ես չէի մտածում դերասան դառնալու մասին, լրիվ բավարարված էի հանդիսատես լինելով: Ուղղակի մի անգամ մետրոյում պատահական տրորեցի մեկի ոտքը, և ասացի՝ վայ, կներեք: Այդ մարդն ինձ ասաց՝ դուք շատ հետաքրքիր ձայն ունեք:
Նրա խոսքով` 40 աստիճան ունեցող խմիչքը կարտադրվի էկոլոգիապես մաքուր հումքից եւ լեռնային աղբյուրների ջրից, որակը մանրակրկիտ կստուգվի:
Մի անգամ Ղրիմում նա հանդիպեց Գերմանիայի կանցլեր Վիլլի Բրանդտի հետ: Գերմանական պաշտոնյաները զարմանքից քար կտրեցին, երբ Բրեժնեւը Բրանդտին առաջարկեց զովանալ լողավազնում եւ նույնիսկ իր պահուստային լողազգեստը տվեց:
«Մարդը պետք է սիրի ինքն իրեն, որպեսզի կարողանա ինքնադրսևորվել: Անպայման չէ, որ գոռոզ լինի, բայց պետք է, որ իր գինն իմանա և հասկանա, թե ի՞նչ ձգտումներ ունի: Պարզ է` ամեն մեկը մտածում է` լավերից լավագույնն է ինքը, բայց եթե քո թույլ և ուժեղ կողմերը չիմանաս, մեկ է, չես կարող մինչև վերջ օբյեկտիվ լինել»,- ասում է Լևոն Արոնյանը:
Ֆրանսիայում գրպանի մորխրաման ստեղծելու գաղափարի հեղինակային իրավունքն իմն է: Ես ստեղծել եմ մոխրամանի 2 մոդել, որոնց հեղինակային իրավունքը ստանալու համար հայտ եմ ներկայացրել Ֆրանսիայի Արդյունաբերական պաշտպանության ազգային ինստիտուտ (Institut National de la Protection Industrielle):
Պապերս Սիս անունով հայկական գյուղից են: Նրանք շատ երկար ճանապարհ են անցել և, ի վերջո, հաստատվել են Լիբանանում: Ես երրորդ սերնդի հայ եմ: Ճիշտ է` սերտորեն կապված եմ այս երկրին, որտեղ ծնվել և մեծացել եմ, սակայն հավատարիմ եմ նաև իմ ծագմանը:
Ես գնացի Հայաստանից, որ շարունակեմ սիրել Հայաստանը: Ոչ մի օր հոգով չեմ հեռացել Հայաստանից: Իսկ այն, ինչ արեցին, իմ հանդեպ չէր, այլ արվեստի հանդեպ էր: Ես չէի կարող ապրել մի տարածքում, որտեղ արվեստի հետ այդպես են վարվում՝ ջարդում են գործը:
1943 թ. ահավոր վիճակի մեջ էինք, քաղցած, չգիտեի՝ ինչ անել, փոքրիկ Վիգենը երեք ամսական էր. ամեն ինչ վաճառում էինք, որպեսզի մեր գոյությունը պաշտպանենք: Մի օր Վարպետը շատ ուրախ տրամադրությամբ եկավ և ինձ ասաց. «Թո՛ղ թատրոնը, որ երեխաները և դուք սովամահ չլինեք, ես խոսել եմ Սննդառ-միության նախագահ ընկ. Ներսիսյանի հետ, որ գնաս «Կարմիր հացագործում» աշխատես, իսկ նրա տղան էլ պետք է գա ինձ մոտ ջութակի դասեր ստանա»:
1943թ. ծնվել է 35-ամյա Գայանե Ավետիսյանի և 65-ամյա Դերենիկ Դեմիրճյանի որդին` Վիգենը: Այս երեխային ևս Վիգեն են կոչել: Հետաքրքիր պատմություն կա. Ավետիք Իսահակյանը, Լևոն Շանթն ու Դերենիկ Դեմիրճյանը որոշել են որդի ունենալու դեպքում անվանել Վիգեն` ի պատիվ Անիի իշխաններից մեկի, ում անունը ևս Վիգեն էր: Երեքն էլ ունեցան արու զավակ:
«Մենք խնդրել ենք նիստ հրավիրել` նրա հիշատակին հարգանքի տուրք մատուցելու համար»:
Լյուսի Իշխանյանը Արամ Խաչատրյանի անվան միջազգային մրցույթի հոգաբարձուների խորհրդի փոխնախագահն էր, «Սթեյնվեյ արթիսթ» գործակալության անդամ։
Ճշմարտությունը չես կարող թաքցնել, քանի որ միլիոնավոր մարդիկ տարբեր վայրերում տուժել են ցեղասպանությունից, հետևաբար շատ առանձնահատուկ մի բան է:
Մեր ժամանակներում բոլորն իրար հետ մրցում էին ու ուզում էին ավելի ժամանակակից երգել, իսկ հիմա շատ տաղանդավոր աղջիկներ ու տղաներ ձգտում են ռաբիսի, որպեսզի ավելի շատ ծափերի արժանանան։ Հասկացանք, որ «տաշի-տուշի, դու գնացիր, ես եկա, աչքերդ թաց են» երգելով՝ նրանք ուզում են դուր գալ հանդիսատեսին։ Թեքումը դեպի ռաբիսը շատ զգալի է։
Երազում եմ գոնե 2-3 տարի հետո ունենալ նորմալ, քաղաքակիրթ երկիր, պետություն` իր նորմալ հասարակությունով, նորմալ աշխատող բիզնեսներով, որոնք չինովնիկների սուբյեկտիվ տրամադրություններից կախված չլինեն: Այդ ժամանակ հնարավոր կլինի, որ ես բիզնեսից դուրս գամ ու զբաղվեմ իմ թոռնիկներով:
