Շատերը հարցնում են, թե ինչո՞ւ Նիկոլը հրապարակեց բանակցային փաստաթղթերը։ Չէ՞ որ ադեկվատ մարդը տեսնում է, որ դա ապացուցում է՝ Նիկոլը հանձնել է Արցախը։ Նիկոլի բանաձևը շատ պարզ է, նա շատ լավ գիտե, որ այդ փաստաթղթերը որևէ մեկը չի կարդալու։
Պատմական Հայաստանն իրական Հայաստանից բաժանելն արհեստածին տեսություն է։
Հայաստանում պետք է մի քաղաքական ուժ, որը նոր իրավիճակում՝ այս վերջին տարիներին, ստանձնի առաքելություն՝ հասարակությանը կազմակերպելու, առաջնորդելու, խնդիրներ առաջադրելու, ծրագրեր ներկայացնելու, լուծումներ առաջարկելու։
«Եթե դուք իրականում մտադիր եք Հայաստանը դարձնել խաչմերուկ, ուրեմն արդեն ձեր ներսում բոլոր ենթակառուցվածքները պետք է ոտքի կանգնեցնեք, հատկապես՝ երկաթուղին։ Մինչդեռ «Թրամփի ուղին» Հայաստանին ոչինչ չի տալիս։ Ի՞նչ է, մենք 266 միլիոն դոլար պետք է ներդնենք և այդ հատվածում ժամանակակից երկաթուղի կառուցենք, որ Ադրբեջանը Նախիջևանով հարմարավետ միանա Թուրքիայի՞ն»:
Տարածքային զիջումների հետ կապված իր հայտարարություններով Փաշինյանն ակնհայտորեն ցույց է տալիս, որ ինքը ՀՀ-ում Ադրբեջանի ներկայացուցիչն է, ինքն այլևս ՀՀ վարչապետը չէ։
Անցյալի փորձից ունենք «երևանյան հանրապետության» նախադեպը, երբ հարյուր և ավելի տարի առաջ Բաթումի, ապա՝ Ալեքսանդրապոլի դաշնագրերով տեսել ենք թուրքական քաղաքականության թիրախը։
Այնպես է ստացվել, որ սովորական մարդիկ, որոնք ընդհանրապես քաղաքականության հետ կապ չունեն, հավաքվելիս խոսում են այդ թեմայով, բոլորն էլ այդ վիճակի մեջ են, այս վիճակն ազդում է բոլորի վրա, և ամեն մարդ իր ձևով է արտահայտում, որ չխելագարվի։ Ընտանիքներում բաժանություններ են, անհասկացողություն՝ քաղաքական հողի վրա։
Սա ձախողված կառավարում է, ընդ որում՝ այդ ձախողվածության մեջ կա մի վտանգավոր բաղադրիչ, որից անգամ մտովի փորձում ենք խուսափել։
Երկար ժամանակ է՝ գլոբալ աշխարհն աշխատում է այն ուղղությամբ, որ պինդ, կայուն ազգերին կոտրի, փոխի, փակի, և դա շատ վատ հետևանք է թողնում։
«Ոմանք ասում են՝ սրանք ամեն ինչ կանեն, էլի իրենք կանցնեն։ Դա սխալ մտածելակերպ է։ Եթե այդքան զրոյական լիներ քաղաքացու դերն այսօրվա քաղաքական գործընթացներում, սրանք այդքան ոտուձեռ ընկած՝ գյուղ ու քաղաքում չէին խաբի ու սպառնա։ Ինչո՞ւ պիտի այդքան ջանք թափեին, իրենց վայելքներով կզբաղվեին և իրենց նեղություն չէին տա։ Ուրեմն, մեզնից յուրաքանչյուրի ձայնը շատ կարևոր է»,- ասաց Կարինե Նալչաջյանը:
Ծայրաստիճան վտանգավոր այն իրադրությունը, որը ստեղծվել է մեր պետության շուրջ և առհասարակ Հարավային Կովկասում, մեկ օրվա գործ չէ, դրա սկիզբը դրվել է վաղուց։
21-րդ դարում պատերազմները հիբրիդային են, և եթե նկատի առնենք պատերազմում ռազմական գործողությունների բաղադրիչը, դրան մենք սպասում ենք 1994 թվականի մայիսի 12-ից այս կողմ, և միշտ՝ ամեն օր։
«Փաշինյանը հանրության աջակցությունն այլևս չունի, նա փողոցը կորցրել է։ Նրա միակ հենարանն ուժային կառույցներն են և օլիգարխիկ խմբերը։ Դրանք մեր հասարակության մեջ շատ փոքր մաս են կազմում։ Նախ մենք պետք է այնպես անենք, որ ժողովուրդը մասնակցի ընտրությանը՝ մերժելով իշխանությանը, և ապա՝ ժողովրդի քվեն պաշտպանենք։ Փաշինյանը Գյումրիում պարտվել է, որովհետև իրենց նախատեսածից շատ մարդ է եկել քվեարկության։ Հետևաբար, նա ամեն ինչ անելու է, որ հասարակությունը զզվի քաղաքականությունից՝ բոլոր ուժերից առհասարակ»,- ասաց Իշխան Սաղաթելյանը։
Ի՞նչն էր խանգարում Փաշինյանին, երբ կար պայծառագույն Շարժում, հզոր ժողովուրդ, որը հանրաքվե արեց, ինքն էլ դրա զավակն է եղել։
Տարբեր պատկերացումներ կան, թե ով է հերոսը։
Օրեր առաջ Նիկոլ Փաշինյանը Հանրային խորհրդի անդամներին տարել էր Կիրանց, գովերգել «սահմանազատման» անվան տակ Տավուշի դիրքերի միակողմանի հանձնումը: Նրանք, ովքեր ուզում են իրապես պատկերացում կազմել Տավուշում իրականացված առերևույթ պետական դավաճանության ծանրագույն հետևանքների մասին, կարող են ընդամենը երթևեկել Կիրանցի հարևան գյուղերով` Ոսկևան, Ոսկեպար, Բաղանիս, Ջուջևան: Դրանցում կյանքի տեմպն ու ակտիվությունն ակնհայտորեն ընկել է, իսկ պատճառը գյուղերին […]
Միջամտությունը եկեղեցու գործերին անթույլատրելի է։ Այն, ինչն այսօր արվում է, ոչ թե չիմացության, այլ կամայական մեկնաբանության արդյունք է։ Վեհափառին փոխելու փորձերն արդեն իսկ միջամտություն են։ Եկեղեցապատկան որևէ կառույցի զավթումը կոպիտ քայլ է։ Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանում բազմաթիվ գործեր կային, երբ ռումինական ուղղափառ եկեղեցին դիմել էր իրենց դատարաններին՝ վերադարձնելու եկեղեցապատկան հողերը, և եվրոպական դատարանը խախտում էր արձանագրել ազգային դատարանների՝ դրանք այս կամ այն պատճառով չվերադարձնելու հարցում։
Այն ամենը, ինչն այս իշխանությունն ու նրա ղեկավարը հայտարարում են, արդեն իսկ պայմանավորված է դրսի ուժերի հետ, կլինի դա Ադրբեջանը, Թուրքիան, Ռուսաստանը, Մեծ Բրիտանիան, ԱՄՆ-ը, թե բոլորը միասին՝ կարևոր չէ։
Սրանք ոչ թե իշխանություն են, այլ խաբեությամբ նստել են իշխանական աթոռներին։
Մենք գործ ունենք ոչ թե զուտ կրոնական ծիսակարգի, այլ կրոնաքաղաքական գործընթացի հետ, որտեղ թացն ու չորը խառնվել են իրար։ Բոլոր եկեղեցիների բակերը պետք է ողողել և ցույց տալ, որ անկախ նրանից՝ դու հավատացյա՞լ ես, հեթանո՞ս, թե՞ մի այլ բան, պետք է հայ եկեղեցու կողքին կանգնած լինել։
Նիկոլ Փաշինյանի պրոպագանդան մի կողմից, իսկապես, Ալիևի ճնշման ներքո փորձում է Սահմանադրություն փոխել, մյուս կողմից՝ թեզ է նետել, թե իբր ընդդիմությունն է նման բան պնդում, և թե իրականում իբր Ալիևի պարտադրանքը չկա։
Շատ բնական է, որ Նիկոլ Փաշինյանի հաջորդ թիրախը եկեղեցին է, այդ հարցը եփվում էր երկար տարիներ։ Սա քաղաքական իրավիճակ չէ, որում մենք ապրում ենք։ Փաշինյանի հարձակումն Առաքելական եկեղեցու նկատմամբ ապացուցում է, որ այս ճգնաժամը քաղաքակրթական է, արժեհամակարգային։
Ինչ-որ մեկին կարող է և պետք է նոր Սահմանադրություն, և կախված նրանից, թե ովքեր են ներառված ենթադրյալ շահառուների ցանկում, նրանք կարող են փորձել այն փոխել։
Ո՞վ բերեց Նիկոլին՝ սա ամենադեստրուկտիվ օրակարգն է, որը գեներացնում են որոշ ընդդիմադիրներ։
Մարդն անասունից տարբերվում է հոգևորով, և եթե մեկը գործում է կյանքի հոգևոր ոլորտի դեմ, նրա հիմնական նպատակն է՝ որքան կարելի է անասնականացնել մարդուն։ Հոգևորականների ձերբակալումը պիտի լուրջ նախազգուշացում լինի բոլորիս համար։
Հասարակության զգոնությունը փորձում են թմրեցնել, բթացնել անվտանգության հարցերում։
Չի՛ կարող պետության ղեկավարը փակել պետությունը՝ նորը բացելու հավակնությամբ։ Դա ենթադրում է, որ այդ պետությունն անպայմանորեն ձախողվել է նրա կառավարմամբ, և եթե նորը պետք է բացվի, ապա այդտեղ նա այլևս չպետք է գոյություն ունենա։
Այսօր մենք ունենք շատ անառողջ ու այլասերված մթնոլորտ, բարքեր, որի մեջ ապրում է պետությունը, մենք բոլորս։
Երբ Վերին Լարսի անցակետը պարբերաբար փակվում է, Փաշինյանը հասկանում է, որ տնտեսությունը կքանդվի։
Նա ոչ թե «Չորրորդ Հանրապետություն» է ուզում ստեղծել, այլ ոչնչացնում է Երրորդ Հանրապետությունը, նա քանդարար է։ Ամեն ինչ ոչնչացնում է մի հիվանդագին հոգեբանությամբ, իբր իրենից առաջ ոչինչ չի եղել, և ինքն ուզում է ինչ-որ բանի հիմնադիր դառնալ»:
