ԱԺ «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության պատգամավոր Հովիկ Աղազարյանի խոսքով՝ ընդդիմության և իշխանության դասական համագործակցությունը կայանում է հակասությունների մեջ։
Նա անդրադարձավ նաև իր թիմակից Վահագն Հովակիմյանի ԿԸՀ նախագահի պաշտոնում նշանակվելուն.
«Խաչատուր Սուքիասյանը երեկ միլիարդներից էր խոսում, ՔՊ-ականները խոսում են թալանից: Այդ մարդկանց երևի չեն ասել, որ իրենք իշխանություն են, որովհետև հակառակ դեպքում, եթե մարդ գիտի, որ ինքն իշխանություն է, ունի լծակներ, և ասում է՝ այսինչ թալանչիները, և որևէ քրեական գործ չի ներկայացնում դատախազություն, օրինակներ, փաստեր, փաստաթղթեր, ձայնագրություններ, ուրեմն՝ կամ ինքն է կատարյալ ապուշ, կամ մարդկանց ապուշի տեղ է դրել, կամ երրորդ՝ և՛ կատարյալ ապուշ է, և՛ մարդկանց է ապուշի տեղ դրել»:
«Ընդդիմության պայքարը որոշակիորեն շեղվել է քաղաքական օրգանիկայից, որովհետև մարդկանց ակնկալիքները շատ ավելի բարձր են, քան կարողանում է առաջարկել ընդդիմությունը։ Առաջին հերթին, որպեսզի իրականություն դառնա ընդդիմադիր գործընթաց, պետք է հայտնի լինի, թե ո՞վ է այդ գործընթացը առաջնորդում, որովհետև հասարակության շատ շերտեր իրենց գործունեությունը պայմանավորում են առաջնորդով։ Երկրորդ խնդիրը կազմակերպված թիմի անհրաժեշտությունն է։ Երրորդը՝ առաջարկի բացակայությունը»։
168 TV-ի «Ռեվյու» հաղորդաշարի եթերում իրավաբան Ռոբերտ Հայրապետյանը վերը նշված օրենսդրական նախաձեռնությունը համարեց 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ից հետո ընդունված, ապա չեղարկված ծանր վիրավորանքի հոդվածի դուստր օրենսդրական նախաձեռնություն, որի նպատակը մեկն է՝ հրապարակային կոչի անվան տակ լռեցնել իշխանության հասցեին հնչող քննադատությունը։ Ավելին՝ ոչ միայն լռեցնել, այլ նաև ընդդիմադիր հայացք ունեցողներին տանել կալանավորման՝ընդհուպ մինչև 15 տարով։
Կիրակի օրը Հայաստանի 18 համայնքներում կայացած Տեղական ինքնակառավարման մարմինների (ՏԻՄ) ընտրությունները, որոշակի բացառություններով, ունեցան ինչպես սպասելի արդյունքներ, այնպես էլ այդ արդյունքներին սպասելի գնահատականներ ու արձագանքներ։ Համայնքների մոտ կեսում հաղթել են Նիկոլ Փաշինյանի գլխավորած «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության թեկնածուները, կեսից ավելիում՝ բոլոր մեծ համայնքներում, նրանք պարտվել են ամենատարբեր ուժերի թեկնածուներին։
«Պատիվ ունեմ» խմբակցությունն ակտիվորեն ներգրավված է եղել և կլինի խորհրդարանական դիվանագիտության, խորհդարանի այս կամ այն վերահսկողական ֆունկցիաների իրականացման, մեր քաղաքացիների շահերի պաշտպանության մեջ»,- հավելեց պատգամավորը:
«Մենք ունենք ներքին լուրջ խնդիր, դա հասարակության հետ աշխատանքն է: Շարքային քաղաքացին բացում է հեռախոսը և կարդում այն մեդիաաղբը, որը հրամցվում է այս իշխանության կողմից: Իշխանությունն այս առումով բազմավեկտոր է. Գիտի՝ ինչպես աշխատել, ինչը թիրախավորել»,- «Հայաստանի իրական օրակարգը» հանրային քննարկման ժամանակ ասաց ՀՀԿ խորհրդի անդամ Հայկ Դերզյանը:
«Հայոց պետականության կործանման համար մեկ սպառնալիքը նախևառաջ ներսում է, և «Դիմադրության շարժում», «Հայրենիքի փրկության շարժում», այս ամենը նախաձեռնված էր մեկ կարևոր նպատակի համար՝ փորձել կանխել պետականության գահավիժումը, կասեցնել այդ գործընթացը»,- Հայաստանի իրական օրակարգը» հանրային քննարկման ժամանակ ասաց ՀՀ նախկին վարչապետ Խոսրով Հարությունյանը՝ ընդգծելով, որ սա չհաջողվեց իրենց, որովհետև իշխանությունները փորձեցին ընդդիմությանը դուրս մղել դեպի լուսանցք:
«Մեր պետության պատմության ընթացքում բազմաթիվ օրհասական և բացառիկ իրավիճակների հետ մեկտեղ՝ ներքաղաքական կյանքում ստեղծվել է մի բացառիկ իրավիճակ, որտեղ ընդդիմությունը որպես քաղաքական ինստիտուտ՝ այսօր լիարաժեք հնարավորություն ունի հակակշռելու և կասեցնելու անվտանգային և բոլոր այն սպառնալիքները, որոնք այսօր ուղիղ իմաստով կանգնած են մեր պետության առջև»։
ԱԺ նախագահ Ալեն Սիմոնյանի խոսքով՝ այն, որ ընդդիմադիր երկու՝ «Հայաստան» և «Պատիվ ունեմ» խմբակցությունները չեն մասնակցում քառօրյա նիստերին, խորհրդարանի աշխատանքներին չի վնասում, քանի որ ԱԺ-ն ամենաբարձր լեգիտիմություն ունեցող կառույցն է, իսկ ընդդիմությունը՝ խորհրդարանի պատմության մեջ ամենացածր լեգիտիմություն ունեցող ընդդիմությունը։
«Այս ընդդիմությունը շարունակեց նույն լոզունգներով, ինչը, կարծում եմ, սխալ էր։ Պետք էր նաև սոցիալական հարցեր բարձրաձայնել, հասնել նպատակին և հետո նոր իրականացնել այն լոզունգները, որոնց վրա հիմնվելով՝ ծավալել են պայքարը, որովհետև ակնհայտ էր՝ առանց իշխանություն վերցնելու՝ դա անել հնարավոր չէր»,- ասաց Քոչարյանը։
«Իշխող քաղաքական ուժը ՍԴ-ում «սրտի դատավոր» ուներ, որը մեկ տարի շարունակ ՍԴ նիստերին չէր մասնակցում, նույն այդ իշխանական պատգամավորներն ասում էին՝ հո միայն նիստերին մասնակցելո՞վ չէ ՍԴ անդամ, ինչն ավելի տարօրինակ էր, քան կարող էր լինել պատգամավորի պարագայում, քանի որ ՍԴ անդամը, բնականաբար, քաղաքական գործունեություն չէր իրականացնում»։
