Պետք է Գագիկ Ծառուկյանին հարցնել՝ ինչո՞վ է պակաս Իվանիշվիլիից

Հարցազրույց ԱԺ ՀՀԿ խմբակցության պատգամավոր Վարդան Այվազյանի հետ

– Մարտի մեկին Ազատության հրապարակում` ՀԱԿ հանրահավաքում, ըստ ԱԺ ՀԱԿ խմբակցության քարտուղար Արամ Մանուկյանի, 20-25 հազար քաղաքացի դժգոհում էր իշխանություններից: Այս հանգամանքը Ձեզ` որպես իշխող կուսակցության անդամի, չի՞ անհանգստացնում:

– Տեղեկացված չեմ, թե ինչքան մարդ է հավաքվել, լրատվության միջոցներով եմ հետևել: Մտահոգություն, անհանգստություն միշտ էլ կա` անկախ նրանից` մարդիկ հավաքվո՞ւմ են, թե՞ ոչ: Կան լուրջ հարցեր, պետության առաջ ծառացած են սոցիալ-տնտեսական խնդիրներ, ու այս առումով մտահոգություն կա: Գնում է բարեփոխումների գործընթաց հիմա, ու ես չեմ ուզում ասել, որ հիմա լավ է, կամ վատ է, բարվոք է, կամ չէ, բայց այն, որ մենք մտահոգված ենք, տեսանելի է:

– Բացի քաղաքացիներից, ոչ իշխանական խորհրդարանական ուժերը` ՀԱԿ, ՀՅԴ, ԲՀԿ, «Ժառանգություն», ևս դժգոհ են ձեր աշխատանքից, համախմբման գործընթաց են սկսել` իշխանությունների դեմ են միավորվում: Այս մասին ի՞նչ կասեք:

– Նրանց ֆունկցիան դա է, ընդդիմության ֆունկցիան դրա մեջ է կայանում: Մի մոռացեք, որ ուժեղ ընդդիմությունն ուժեղ իշխանության նախանշանն է, որքան ուժեղ է ընդդիմությունը, այնքան ուժեղ է իշխանությունը: Այդ կոչերի մեջ որևէ նոր բան չեմ տեսնում, իսկ թե որքանո՞վ է հնարավոր այդ համախմբումը, ես չէ, որ պետք է մեկնաբանեմ: Ծրագրի իրականացման համար ցանկացած ընդդիմություն քաղաքային իշխանություն է ուզում, իշխանության խնդիրն էլ այն է, որ պահի իր իշխանությունը:

Նոր չի, որ մեր դեմ են համախմբվել, միշտ էլ եղել է դա, բա ընդդիմություն են, ընդդիմախոս են. ընդդիմությունն այն չէ, որ քիչ հայրենասեր է, քիչ հայ է, պարզապես իրականացման ծրագրերի հետ կապված` ընդդիմախոս է, ունի այլ մոտեցումներ: Իսկ եթե իշխանությունն ինքը զիջում է իր տեղը, ուրեմն իշխանություն չի: Կարող ես համագործակցել ընդդիմության հետ, խոսել, եթե ունի ծրագիր, կարող ես քննարկել, բայց ոչ` զիջել: Հիմա եթե մի լրագրող գա, քեզ ասի` դուրս արի, ես պետք է քո տեղն աշխատեմ, դու դուրս կգա՞ս, կզիջե՞ս, հո բարի կամեցողությունների տրակտատ չի՞, որ մեկն ու մեկն ասի` սենց եմ ուզում, ու լինի, ես էլ եմ շատ բան ուզում: Այ, ասում եք` 30 հազար մարդ է հավաքվել, մտահոգիչ չէ՞, մտահոգիչ է, բա ի՞նչ է, թեկուզ 5 հազար էլ լիներ` մտահոգիչ կլիներ, ուրեմն կան խնդիրներ, որոնք պետք է լուծել:

– Մարտիմեկյան հանրահավաքում ՀՀ առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, խոսելով ԲՀԿ առաջնորդ Գագիկ Ծառուկյանի մասին, հռետորական հարց հնչեցրեց, թե ինչո՞վ է պակաս Ծառուկյանը Իվանիշվիլիից: Ըստ Ձեզ` ինչո՞վ է պակաս:

– Դա պետք է Գագիկ Ծառուկյանին հարցնեք, ես ուղիղ համեմատականներ չեմ կարողանում անցկացնել:

– Ձեր կուսակից Գալուստ Սահակյանն, օրինակ, մեզ հետ զրույցում ասել էր, թե Ծառուկյանն ավելի է:

– Ախր, նենց համեմատական է… Ինձ համար Ծառուկյանն այնքանով է ավել, որ հայ է, էն մեկը` ոչ հայ: Չես կարող` հայկական իրականությունը տեղադրես այլ ֆորմատի վրա, ասես` ավել է կամ պակաս է Ռենատ եսիմինչից, կամ էն մյուսից: Երևի տենց բան ասեց (նկատի ունի Լևոն Տեր-Պետրոսյանին.- Տ.Մ.), որովհետև Վրաստանում իշխանափոխությունը եղել է Իվանիշվիիլու միջոցով, ով համարվում է մեծահարուստ, հաջողակ բիզնեսմեն, իր բիզնեսի հնարավորություններն էլ օգտագործել է այդ նպատակին հասնելու համար:

– Այսինքն, առաջին նախագահն ուզում էր ասել, որ Գ. Ծառուկյանն էլ, լինելով գործարար, կարող է վարչապե՞տ դառնալ:

– Չէ, չէ… Չգիտեմ, դե հիմա, ո՞նց կարելի է համեմատել, դուք երևի պետք է Լևոն Տեր-Պետրոսյանից հարցնեք, ինչո՞ւմ է նրա համեմատականի էությունը, կարող է` ֆինանսական միջոցների մեջ է, կամ եսիմ, հազար ու մի բան կա, ինչի՞ է ձեզ թվում, որ ես պետք է իմանամ` ինչով է ավել կամ պակաս:

– ԲՀԿ-ի հետ միևնույն կոալիցիայում տարիներ շարունակ աշխատել եք, պետք է որ իմանաք` ինչո՞վ է ավել:

– Հա, ԲՀԿ-ի հետ աշխատել եմ, բայց Իվանիշվիլիի հետ չեմ աշխատել, չէ՞: Որպեսզի ես համեմատական անցկացնեմ, պետք է համեմատության երկու օբյեկտների հետ ծանոթ լինեմ: Մեկին ես շատ լավ ճանաչում եմ, ընդունում եմ, հարգում եմ այդ անձնավորությանը` թե որպես անձնավորություն, թե որպես բարեգործ, թե որպես քաղաքական գործիչ, իսկ մյուսին չեմ ճանաչում, ու որպեսզի կարողանամ համեմատել, պետք է իմանամ Իվանիշվիլիի բոլոր հատկությունները: Հիմա մարդը կարողացել է իր ռեսուրսներով ստեղծել քաղաքական միավոր, հասնել իշխանության:

– Գագիկ Ծառուկյանը` իր քաղաքական միավորով, ռեսուրսներով, չի՞ կարող հասնել իշխանության:

– Քիչ հավանական է:

– Ինչո՞ւ:

– Դե, որովհետև սա Հայաստանն է: Ընդեղ էլ նենց չի, որ իրա համար ուշաթափվում էին, նենց չէր, որ Սահակաշվիլին ուշաթափվել էր, Իվանիշվիլիին ասում էր` արի իշխանությունը վերցրու: Իվանիշվիլին ընտրությունների ժամանակ հաղթեց, դե հիմա հաջողվեց, վերցրեց մեծամասնություն, հիմա սպասեք, կգան ընտրությունները, կտեսնենք` Գ. Ծառուկյանը պառլամենտական մեծամասնությունը կվերցնի՞, թե՞ չի վերցնի:

Մեր թիմը պատրաստ է հաջորդ քաղաքական ընտրություններին հավակնել ժողովրդի քվեին, թե իրենք ինչ կանեն` իրենց գործն է: Տեսնում եք` մենք չենք ասում, իրենք լավն են, թե վատն են, դա իրենց խոսքն է, ընդդիմության բառապաշարն է, իրենք են` որ ասում են` այվազյանները լավն են, վատն են: Մենք ասում ենք` սա արել ենք, սա չենք արել, սա լավ ենք արել, սա վատ ենք արել, դրա համար իշխանությանը թողեք` ինքն աշխատի: Հիմա Տեր-Պետրոսյանն ինչի՞ ա սենց ասել, ինչի՞ չի սենց ասել.. ասել է, որովհետև այդտեղ շահ ունի:

– Ի՞նչ շահ:

– Դե դա ուրիշ թեմա է… Ես հասկանում եմ` Լևոն Տեր-Պետրոսյանն ինչ է ասում, թե հիմա մեսիջ չունի, աչքով է հասկացնում, թե ո՞նց, ես չեմ ցանկանա` իմ վերլուծությունը հրապարակային լիներ:

– Լ. Տեր-Պետրոսյանը հայտարարեց, թե պետական ապարատում, գործարարների շրջանում ևս իշխանություններից դժգոհ մարդիկ կան, և, որ Սերժ Սարգսյանը մենակ է մնացել: Հիմա դուք…

– Նման բան չկա, ինչքան դժգոհ կա, այնքան էլ գոհ կա: Նախագահական ընտրությունների ժամանակ 540 հազար ՀՀ դժգոհող քաղաքացիներ իրենց ձայնը տվեցին, բայց ոչ Տեր-Պետրոսյանին, այլ` Րաֆֆի Հովհաննիսյանին, այդ մարդիկ վստահում էին ոչ Սերժ Սարգսյանին: Բայց կար մարդկանց ավելի մեծ խումբ, որոնց ձայնը 8 հարյուր հազար էր, ու իրենք վստահում էին Սերժ Սարգսյանին: Որ կա դժգոհ մասսա, այո, կա, ահագին լուրջ դժգոհություններ կան, կգան ընտրությունները` թող ընտրեն: Հա, մարդիկ միշտ էլ դժգոհ են, դա է…