«Ես մեր ընտանիքի տեղակալն եմ, և դա ինձ դուր է գալիս». Գոհար Գասպարյան
Հարցազրույց վարել հաղորդավարուհի Գոհար Գասպարյանի հետ և չանդրադառնալ «Եվրատեսիլին»՝ խելքին մոտ բան չի… Սակայն շատ ավելի հետաքրքիր է Գոհարի հետ զրուցել ամուսնական կյանքում «տեղակալի»՝ իր կարգավիճակի մասին:
– Ամփոփե՞նք այն նախագիծը, որով ապրում էիք Դուք մեր նախորդ հարցազրույցից մինչ այս հանդիպումը՝ շուրջ կես տարի: Հիմա, երբ ամիսներ ընթացող «Դեպի Եվրատեսիլն» արդեն ավարտվել է, դեռ ցանկություն ունե՞ք խոսելու այդ մասին: Թե՞ «սպառվել» եք:
– Թե ես, թե «Դեպի Եվրատեսիլ» նախագծի համար աշխատող յուրաքանչյուր ոք անկեղծորեն սիրում էր այն ամենը, ինչ անում էր, և նվիրված էր այդ նախագծին: Դա է պատճառը, որ նախագիծը սիրվեց և ժողովրդականություն վայելեց: Շատ ուրախ եմ, որ այն ավարտվեց, քանի որ բավականին լայնածավալ և երկարատև նախագիծ էր, որի ավարտը նոր նախագծի մեկնարկ տվեց:
– Դուք այնքան վաղուց եք «եվրատեսիլյան իրականության» մեջ, որ տպավորություն է, թե Գոհար Գասպարյանը՝ անգամ խոհանոցում, ննջասենյակում, բաղնիքում, միայն «Եվրատեսիլից» է խոսում:
– Երբեմն ամուսինս է այդպես կատակում: Ի՞նչ մեղքս թաքցնեմ՝ գնում եմ Նոր տարուն հյուր, ներս է մտնում մեկ այլ հյուր և ինձ տեսնելով՝ անհապաղ հարցնում է. «Մեր էրեխուն չեք տանի՞ «Եվրատեսիլ», լավ երգում է»: Մարդիկ ինձ ասոցիացնում են այդ մրցույթի հետ և առիթը բաց չեն թողում հարցնելու, թե ո՞վ է մեկնելու «Եվրատեսիլ» կամ ի՞նչ երգով:
– Տղամարդիկ ոչ միշտ են հանդուրժում, երբ կնոջ ուշադրությունը կիսվում է. անգամ, եթե «հակառակորդը» սիրած աշխատանքն է:
– Փառք Աստծո, իմ կողքին ունեմ Նարեկի պես ընկեր, ով ինձ ուղղակի հասկանում է և միշտ կողքիս է կանգնած: Մենք միշտ փորձում ենք իրար խրախուսել, թիկունք լինել:
– Նախագծի շրջանակում ոճային հետաքրքիր կերպարներ էիք ստանում: Ամեն անգամ սպասում էինք, թե ինչպիսի՞ն կլինի Ձեր հաջորդ կերպարը: Ձեր ամուսնուն ամենից շատ ո՞ր կերպարն է դուր եկել, և ո՞րը՝ բացարձակ ոչ:
– Շատ էր հավանել սպիտակ բլուզով՝ էլեգանտ կերպարը: Գրեթե բոլոր կերպարները հավանել էր՝ բացի շարֆով կերպարից: Ասաց, որ դա ինձ մեծացնում է: Ամենածիծաղելին այն էր, որ, երբ տեսնում էր եթերով, շատ էր հավանում, իսկ երբ տուն էի գալիս՝ ապշում էր գրիմիս առատությունից: Ի վերջո, եթերային գրիմը կյանքի համար չափից շատ է: Այն, ինչ կադրի համար է, իրականության համար չէ: Ժամանակին հայրս էր այդպիսի ռեակցիա ունենում: Եթերում ինձ տեսնելով՝ զանգում-ասում էր, թե ինչ գեղեցիկ եմ, իսկ երբ նկարահանումներից տուն էի գալիս, զայրանում էր ու շուտ ուղարկում լվացվելու:
– «Ամուսնությանը պետք է պատրաստ լինել» արտահայտությունն իր նշանակությունը ստանում է այդ խոսքն ընկալողից: Ոմանց համար դա սատիրա է, ոմանց համար՝ իմաստուն խոսք: Ինչպիսի՞ն է Ձեր վերաբերմունքը:
– «Տատական» խոսք է, բայց ճիշտ խոսք է: Ես կարծում եմ, որ այստեղ խոսքը գնում է հոգեբանական պատրաստության մասին: Ինձ մոտ եղել է տարիք, երբ ես հոգեբանորեն ուղղակի պատրաստ չէի ամուսնական կյանքին: Դա այն տարիքն է, երբ քո մտքերը կենտրոնացած են սովորելու, աշխատանքի, կարիերայի վրա: Նաև չես պատկերացնում, որ կարող ես բազում զիջումների գնալ, մեկ այլ ընտանիքի հետ միասին ապրել… Այդ ժամանակ ամուսնական կյանքը սկսվում և ավարտվում է գեղեցիկ հարսի շորի մասին պատկերացմամբ: Սակայն գալիս է մի լավ տարիք՝ սովորաբար 27-ից հետո, երբ դու զգում ես, որ պատրաստ ես օջախ տնօրինել, վարել համատեղ կյանք, վարել տնտեսություն, լինել պատասխանատու… Էգոիստական մոտեցումը կյանքի հանդեպ փոխվում է: Զգում ես, որ ուզում ես ընտանիք ու երեխաներ ունենալ և նրանց նվիրվել:
– Դուք պատրա՞ստ եք մի կողմ թողնել հեռուստատեսությունն ու նվիրել Ձեզ միայն ընտանիքին:
– Այսօր ես համատեղում եմ աշխատանքս ընտանիքիս հետ: Սակայն, երբ Աստված տա, և մենք բալիկներ ունենանք, ես մեծ սիրով իմ ողջ ներուժը կտրամադրեմ միմիայն ամուսնուս և մեր երեխաներին:
– Կարծես թե տրամաբանական է, որ ամուսնությունից հետո կինը հղիանում է, սակայն Ձեր հղիության մասին լուրը մեծ հետաքրքրություն առաջացրեց որոշ լրատվամիջոցների մոտ՝ միայն այն բանի համար, որ լայն ձևվածքով զգեստ էիք կրել՝ ամուսնությունից մեկ ամիս անց: Ինչպե՞ս եք արձագանքում դեղին մամուլին:
– Ոչ մի լուրջ լրատվամիջոց նման տարբերակով լուր չի տեղադրի իր կայքում՝ միայն, որովհետև լայն զգեստով էին ինձ լուսանկարել: Նման «լրագրողների» «ստեղծագործական թռիչքի» վրա ուղղակի կարելի է ծիծաղել: Ես ուղղակի խորհուրդ եմ տալիս նմանօրինակ անհիմն լուրերին չհետևել, և թեկուզ միայն՝ ձեր իսկ համակարգիչը վիրուսներից զերծ պահելու նպատակով՝ չբացել դրանք: Ի վերջո, կյանքում դեղին մամուլից անհամեմատելի ավելի հետաքրքիր ու կարևոր նյութեր կան կարդալու:
– Մի տեսակ ներքին զսպվածություն ունեք: Ամեն ինչ կարգ ու կանոնով է Ձեզ մոտ: Տարօրինակ հարց՝ ինչո՞ւ:
– Վերջերս մի հետաքրքիր արտահայտություն լսեցի՝ «Ես ինքս եմ գծում իմ սահմանները, որպեսզի դրանք չգծեն այլոք»: Իմաստուն է ասված: Ես ազատ եմ իմ սահմանների մեջ: Կյանքի ընթացքում ինձ մոտ, ինչպես և յուրաքանչյուրիս մոտ, ձևավորվել են «սահմաններ», սկզբունքներ: Օրինակ, ինձ համար ֆիքսել եմ, որ չեմ կարող երբևէ լինել քաղաքականության մեջ , այնպիսի բան խոսեմ եթերով կամ նյութ դնեմ սոցիալական ցանցում, որը կարող է բացասական օրինակ լինել պատանիների համար: Հանրային կյանքն ունի իր կանոնները, և յուրաքանչյուր քիչ թե շատ հայտնի մարդ պատասխանատու է իր լսարանի առջև:
– Չե՞ք կարծում, որ դա մանկուց ենթագիտակցության մեջ մնացած «չի կարելիների» արդյունք է: Երբ մտածում ես, որ ավելի լավ է՝ այս քայլը չանեմ, քանի դեռ ինձ նկատողություն չեն արել:
– Համամիտ չեմ ձեզ հետ: Կարծում եմ, որ դրանք այն սահմաններն են, որոնք ես գծել եմ ինձ համար: Դա իմ էությունն է: Եթե ես մուտք գործեի հեռուստատեսություն 20 տարեկանում, հնարավոր է՝ այլ կերպ մտածեի, բայց ես 11 տարեկանից այդ ոլորտում եմ և ժամանակ եմ ունեցել ձևավորվելու, շտկվելու:
– Ձանձրալի չէ՞ այդպես ապրել:
– Բացարձակ: Ես լիարժեք և ազատ եմ ինձ զգում հենց իմ ստեղծած սահմաններում: Եթե ամեն մարդ իմանար իր չափը, ամեն ինչ շատ ավելի լավ կլիներ: Հնարավոր է՝ մեկի համար դա ձանձրալի է, մյուսի՝ հետաքրքիր: Կարծում եմ՝ ամեն մարդ ինքն է ընտրում իր ազատության սահմանները:
– Ի՞նչ է ընտանիքը:
– Յուրաքանչյուր գործ առաջ է գնում, եթե այն ունենում է լավ ղեկավար, տեղակալ և թիմ: Ընտանիքն այդպիսի մի կառույց է:
– Դուք Ձեր ընտանիքի տեղակա՞լն եք, թե՞…
– Այո, ես մեր ընտանիքի տեղակալն եմ, և դա ինձ դուր է գալիս:
– Որպես հեռուստատեսության ոլորտում երկար տարիների փորձ ունեցող՝ ինչպե՞ս կմեկնաբանեք հնդկական սերիալների աննորմալ բումն ու հիվանդագին հետաքրքրությունը:
– Մասնավոր հեռուստաընկերություններն այսօր եթեր լցնելու խնդիր ունեն: Փաստ է, որ գովազդատուների վիճակն այսօր լավ չէ: Ընկերությունները որակյալ ֆիլմեր և սերիալներ գնելու գումար չունեն: Հեռուստաընկերությունը մի կերպ պետք է գոյատևի, այդ իսկ պատճառով գնում է էժանագին հնդկական սերիալներ: Բայց սրա արդյունքում՝ վնասում է նոր սերնդի ճաշակի, պատկերացումների, ինչո՞ւ չէ, նաև հավատքի ձևավորմանը: 90-ականներին ցուցադրում էին «Զիտա-Գիտա»-ներն ու «Ջիմի»-ները, մենք էլ ստիպված դիտում էինք, քանզի այլ բան չկար դիտելու, և երաժշտական էր գոնե, իսկ հիմա այնքան լավ բան կա դիտելու, ճանաչելու և հետևելու, որ նմանատիպ սերիալներն ուղղակի ժամանակի կորուստ են:
