«Հուսամ` ինձ առանց շպարի տեսնելուց չեն սարսափի». Քրիստինե Պեպելյան
Օրերս «The LOFT» -ում կազմակերպվել էր հանդիպում երգչուհի Քրիստինե Պեպելյանի հետ, որի ընթացքում՝ ներկաների հարց ու պատասխանի ժամանակ, պարզվեց, որ նա, բացի անձնական բնույթի հարցերը հմտորեն շրջանցելու ունակությունից՝ նաև բավականին սուր հումորի զգացում ունի…
– «Մայրիկ» երգն առանձնահատուկ դեր ունի Ձեր երգացանկում: Ի՞նչ նշանակություն ունի այն Ձեզ համար:
– Ես ունեմ շատ երգեր և ունեմ «Մայրիկ»-ը: Այդ երգն իմ երգացանկից դուրս մի այլ աշխարհ է: Ինձ համար տարերքի պես մի բան է, «Մայրիկ»-ի թեման, որին ես տրվում եմ: Ամեն ինչ սկսվեց այն օրից, երբ մտածում էի, թե ի՞նչ պետք է նվիրեմ մայրիկիս իր ծննդյան օրվա կապակցությամբ: Երկար ժամանակ չէի կողմնորոշվում: Արամ Ավագյանն իմ խնդրանքով ԱՄՆ-ից ինձ ուղարկեց երաժշտությունը, որը դեռևս խոսքեր չուներ: Առաջին իսկ րոպեից, երբ լսեցի երաժշտությունը, հասկացա, որ ես մորս պիտի նվիրեմ այս երգը: Հետո եղան մարդիկ, ովքեր ասում էին, թե նման երգեր շատ կան, անիմաստ քայլ է իմ կողմից մայրիկի մասին հերթական երգ ձայնագրելը…
Եվ, որ ընդհանրապես մայրիկի մասին երգելն ինքնին ծեծված թեմա է: Ես որոշեցի, որ այս երգը պիտի լինի, և կապ չունի, թե մինչ այդ քանի հոգի են երգել մայրերի մասին: Ես իմ մոր համար էի ուզում երգել: Շատ էի ուզում, որ ամեն անգամ այս երգը լսելուց՝ նա հասկանա, որ այս մեծ աշխարհում, մի ամբողջ տիեզերք երգերի ցանկում կա մի երգ, որն իրենն է: Երգը ձայնագրեցի և առաջին անգամ այն միացրեցի մայրիկիս ծննդյան օրը: Եվ նա լսեց այն… Այդ օրը մորս էմոցիաներն ավելի շատ էին, քան իմը:
– Եթե չլինեիք երգչուհի, ապա ի՞նչ մասնագիտությամբ կաշխատեիք:
– Շատ են այն մասնագիտությունները, որոնց ես կցանկանայի տիրապետել: Չեմ կարծում, որ կա անկարևոր աշխատանք: Պարզապես մարդ պետք է սիրի իր աշխատանքը: Ես կուզեի լինել մանկական հոգեբան կամ վիրաբույժ: Ինձ թվում է՝ ես լավ վիրաբույժ կլինեի: Ինչո՞ւ ոչ, ես կուզեի լինել բալետի պարուհի…
– Երբևէ մտածե՞լ եք մասնակցել «Եվրատեսիլ» մրցույթին:
– Երբեք չեմ պատկերացրել, որ կարող եմ մի օր գնալ «Եվրատեսիլ»: Կարծում եմ, որ ես մրցութային երգչուհի չեմ: Անկեղծ ասած, այդ մրցույթին մասնակցելու առաջարկ երբևէ չեմ էլ ստացել: Իմ երգացանկը, իմ ասելիքը, իմ ձայնային տեմբրն ամենևին եվրատեսիլյան չեն: Այդ մրցույթին հիմնականում գնում են մեծ վոկալով կատարողներ: Ես մրցութային երգչուհի չեմ, ես ավելի շատ հանդիսատեսի հետ երկխոսության մեջ մտնող երգչուհի եմ: Դա է իմը: Մրցույթը մի քիչ այլ նպատակ ունի, իսկ ես սիրում եմ էմոցիա:
– Կարծրատիպ կա, թե արտաքնապես գեղեցիկ կանանց կյանքը սիրում է, և, որ նրանց մոտ ամեն ինչ շատ հեշտ է ստացվում: Երբևէ զգացե՞լ եք, որ Ձեր արտաքին գեղեցկությունը թույլ է տալիս առավել հեշտությամբ բացել կյանքի դժվարությունների որոշ դռներ:
– Շնորհակալ եմ, որ ինձ գեղեցիկ եք տեսնում, բայց ես երբեք չեմ մտածել այդ մասին: Չեմ կարծում, թե արտաքինը՝ սիրուն քիթ, բերան, աչքերը շատ մեծ և կարևոր նշանակություն ունեն մարդու կյանքում: Երբեք չեմ մտածել, որ գեղեցիկ կամ ոչ գեղեցիկ մարդիկ ունեն կամ չունեն կյանքում որոշակի առավելություններ: Ինձ համար մարդու աուրան է կարևոր: Ի վերջո, ամեն ինչ ճաշակի հարց է: Գեղեցկությունն անցողիկ և ձանձրալի երևույթ է:
– Կարո՞ղ եք թույլ տալ Ձեզ հանրության մեջ լինել առանց շպարի: Ունե՞ք կանանց գերակշիռ մասին պատկանող «մշտապես գեղեցիկ» լինելու բարդույթ: Վախենո՞ւմ եք «ոչ գեղեցիկ» լինելուց:
– Յուրաքանչյուր կին գիտի իր թույլ և ուժեղ կողմերը: Ես չեմ վախենում այն մտքից, որ ինչ-որ մեկը կարող է առանց շպարի տեսնել ինձ: Հուսով եմ, որ ինձ առանց շպարի տեսնելուց չեն սարսափի: Գոնե հուսով եմ: Եթե չսարսափեն, արդեն լավ է: Այլ հարց է, որ կասի. «Վա՜յ, բայց ինչ ուրիշ էր»:
Ամեն դեպքում՝ ես սիրում եմ լինել խնամված: Վերջապես դիմացինին ևս հաճելի է, երբ պատրաստված ես գնում նրա հետ հանդիպման: Եթե որևէ մեկը գա ինձ հետ հանդիպման անպատրաստ, անշուք, իմիջիայլոց, պարզ է, որ դա ինձ դուր չի գա: Բայց ես չեմ վախենում լինել առանց բարձրակրունկ կոշիկների և առանց շպարի: Բազմաթիվ անգամներ մարդիկ կարող են դա տեսնել:
– Դուք արտաքնապես բավականին քնքուշ կնոջ տպավորություն եք թողնում: Սակայն Ձեր հայացքի մեջ կա մի ուժ, որն ասում է, որ Դուք հաստատ կարող եք Ձեզ պաշտպանել: Դուք գտնվում եք մի ոլորտում, որտեղ շարունակ պայքարում են՝ բեմում լինելու համար: Եվ Դուք բավականին երկար եք այդ ոլորտում: Ունե՞ք անհրաժեշտ «ճանկերը» պայքարելու համար:
– Ես մեծացել եմ մի միջավայրում, որտեղ ինձ սիրել են: Սերն ինձ համար շատ կարևոր է: Բեմում կլինի թե բեմից դուրս, համենայն դեպս, ինձ համար կռիվ չկա: Ես ունեմ իմ հանդիսատեսը, իմ տարածքը, որտեղ ինձ սիրող հանդիսատեսն է գալիս: Ես առհասարակ կոնֆլիկտային մարդ չեմ: Ո՛չ հանուն աշխատանքի, ո՛չ հանուն գումարի՝ ես կոնֆլիկտ չեմ ստեղծում: Եթե պայքարով պիտի դուրս գաս բեմ, ոչ մի էմոցիա չի մնա ելույթի համար: Ամբողջ էմոցիան կկլանի պայքարը: Եվ բեմում այլևս ասելիք չես ունենա:
– Կորպորատիվներին երգելիս՝ որպես արտիստ, չե՞ք նեղսրտում «դանակ-պատառաքաղի» ձայներից:
– Արտիստը պիտի հասնի նրան, որ իր երգելու ժամանակ չուտեն: Ես ուրախ եմ, որ ինձ մոտ դա ստացվել է: Վերջապես, եթե մարդը հարսանիքի ժամանակ հաց է ուտում, թող ուտի, ես չեմ նեղվում բացարձակ: Հարսանիքին անընդհատ երգում են, հիմա էդ մարդը հո սոված տուն չի՞ գնալու:
– Որո՞նք են հանրային մարդ լինելու առավելություններն ու դժվար կողմերը:
– Ճանաչված լինելը շատ դժվար աշխատանք է, որովհետև դա դառնում է քո աշխատանքը, երբ դու ճանաչված ես: Դժվար է, երբ բոլորը քննարկում են քեզ: Դժվար է, երբ բոլորը նայում են, թե ինչպես ես կոնկրետ դու ճաշում: Չեն նայում սրահում ներկա բազում այլ մարդկանց, այլ ուշադիր, շատ ուշադիր նայում են, թե կոնկրետ դու ինչպես ես ճաշում: Իհարկե, դժվար է միշտ ուշադրության կենտրոնում լինելը: Բայց ես չեմ կարող թաքցնել և չասել, որ ես ուրախանում եմ դրանով: Ինձ հաճելի է, երբ մարդիկ ցանկություն են հայտնում ինձ հետ լուսանկարվել, շփվել, պարզապես բարևել: Հաճելի է, երբ մարդիկ թույլ են տալիս, որ իրենց երեխաները լսեն քո երգերը: Ինձ դուր է գալիս ճանապարհը, որն ընտրել եմ: Ինձ համար սա այն աշխատանքն է, որը կյանքում որևէ բանով չէի կարող փոխարինել:
– Ֆիլմում նկարահանվելու առաջարկներ ունենո՞ւմ եք:
– Օգոստոս ամսին ինձ զանգահարեց Հրանտ Թոխատյանը և ասաց, որ ֆիլմ են նկարում, որտեղ ես մի փոքր էպիզոդիկ դեր ունեմ խաղալու: Ես խնդրեցի նրան ահավոր փոքր էպիզոդիկ դեր տալ ինձ, որ մի քանի վայրկյան տևի միայն: Եվ ես նկարահանվեցի այդ մի քանի վայրկյանանոց էպիզոդիկ դերում, որի ընթացքում միայն ասում եմ. «Բարև Ձեզ»: Ֆիլմը կոչվում է «Ֆիլմ՝ ֆիլմի մասին»: Մինչ օրս չեմ հասկանում, թե ինչո՞ւ էի այդ «բարև Ձեզն» ասելու համար առավոտյան 7-ից գնացել նկարահանման: Հույս ունեմ, որ ինձ այդ ֆիլմում չեք նկատի:
– Դուք ունեք Ձեր սիրելի աշխատանքը, շրջապատված եք հարազատ մարդկանցով, ֆինանսապես կայուն եք այնքան, որ կարողանում եք թույլ տալ Ձեզ չերգել այն երգերը, որոնք չեք ուզում, և առհասարակ չանել այն, ինչ չեք ուզում: Կատարյալ տեսարան է ստացվում: Բայց երբ տուն եք վերադառնում, որտեղ միայն Դուք եք և Ձեր մտքերը, որպես կին, ինչի՞ բացակայությունն եք զգում:
– Ենթադրում եմ, որ հարցն անձնականի՞ն է վերաբերում:
– Հարցը յուրաքանչյուր կնոջը բնությամբ տրված մայրանալու ձգտմանն է վերաբերում:
– Կարծում եմ, որ դրա ժամանակն էլ կգա: Կարծում եմ…
– Ե՞րբ կլինի նոր մենահամերգ:
– Իսկ Դուք գիտե՞ք, թե մենահամերգին պատրաստվելն ինչ է իրենից ներկայացնում: Բոլորի մոտ այնպիսի տպավորություն է, որ երգչի աշխատանքը կայանում է բեմում երեք րոպե երգելու մեջ: Ես ուզում եմ կազմակերպել մի շրջագայություն, որտեղ ինձ հետ կլինեն նաև երկու լրագրող: Ուզում եմ, որ նրանք գան և տեսնեն, թե ինչ է իրենից ներկայացնում մեր աշխատանքը: Մեծ մասը չի պատկերացնում, թե ինչ տանջանք է դա:
– Բայց չէ՞ որ Դուք հաճույք եք ստանում բեմում լինելուց:
– Մեծագույն հաճույք եմ ստանում: Պարզապես ուզում եմ ասել այն մասին, որ մարդիկ, չգիտես՝ ինչու, կարծում են, որ երաժշտի աշխատանքը չափազանց հեշտ աշխատանք է:
– Միգուցե այդ նույն մարդիկ համեմատում են բժշկի աշխատանքի՞ հետ, ով, օրինակ, վիրահատության ժամանակ կյանքի ու մահվան պայքար է տանում, կամ որևէ գործարանում ժամեր շարունակ ոտքի վրա աշխատող բանվորի աշխատանքի հետ…
– Ուզում եմ ասել, որ չկա հեշտ աշխատանք: Յուրաքանչյուր աշխատանք իր դժվարությունն ունի: Բժշկի աշխատանքն իր դժվարությունն ունի, երգչինը՝ իր: Սա մի աշխատանք է, որտեղ ամեն ինչ էմոցիայի վրա է: Որովհետև քո էմոցիան կարող է ամեն ինչ կառուցել, կամ՝ ամեն ինչ փչացնել:
