ՀՀԿ-ականը՝ ՀՀ-ում հնարավոր հեղափոխության մասին
168.am-ի հարցազրույցը Հանրապետական կուսակցության անդամ Ռաֆիկ Պետրոսյանի հետ
– Հունվարի 18-ին Ազատության հրապարակում բազմահազարանոց հանրահավաք տեղի ունեցավ. քաղաքացիներն ու ԱԺ ոչ իշխանական չորս ուժերը դեմ են արտահայտվում կուտակային պարտադիր բաղադրիչի ներդրման համակարգին: Նման բողոքի ալիքից հետո իշխանությունը կգնա՞ որոշակի զիջումների:
– Չգիտեմ: Օրենքն ընդունվել է, գործում է, իսկ մնացածը կախված է Սահմանադրական դատարանից. ՍԴ-ն ինչպես որոշի՝ այդպես էլ կլինի: Իշխանությունը պիտի որոշի հետագա քայլերը, կորոշի՝ կընդառաջի՞ այդ քաղաքացիներին, այդ ուժերին, թե՞ ոչ:
– Ազատության հրապարակում հավաքված քաղաքացիները չեն վստահում Սահմանադրական դատարանին: Ինչքանո՞վ եք վստահ, որ ՍԴ-ն արդար որոշում կընդունի:
– Շատ դժվար է կանխագուշակել, գիտեք: Միավորված կուսակցություններ են ընդգրկված, քաղաքացիական մեծ խումբ, կարծում եմ, որ ՍԴ-ն պետք է աշխատի ճիշտ որոշում կայացնել:
– Որպես քաղաքացի՝ ի՞նչ եք կարծում, կուտակային պարտադիր բաղադրիչը հասարակության համար օգտակար կդառնա՞, թե՞ ավելի շատ վնասաբեր կլինի:
– Եթե իրականանա՝ հետագայում շատ օգուտ կբերի: Բայց եթե իրականանա… եթե հետագայում շեղումներ չլինեն, փողերի կորուստ չլինի, օգուտ կբերի: Հիմա ի՞նչ վիճակ է՝ ես 52 տարի աշխատել եմ ու 42.000 դրամ թոշակ եմ ստանում, բա ամոթ չի՞: Եթե կուտակային նոր համակարգը հասնի իր նպատակին, մարդիկ իրենց ծերության տարիներին արժանապատիվ գումար կստանան:
– Բայց ինչպե՞ս կարող են մարդիկ վստահ լինել, որ իրենց գումարը չի կորչի: Քաղաքացիները, ոչ իշխանական ուժերը հենց այս մասին են ահազանգում:
– Ա՛յ դա արդեն Աստված գիտի՝ փողերը կհասնե՞ն, թե՞ չեն հասնի: Որովհետև ժամանակը շատ է՝ 20-30 տարի հետո պիտի իմանանք՝ ի՞նչ կլինի: Այն, ինչ ասում է ընդդիմությունը, միայն մտավախություն է, որովհետև, թե ի՞նչ կլինի իրականում, այսօր հնարավոր չէ կանխագուշակել: Եթե ընթանա այնպես, ինչպես օրենքով նախատեսված է, մարդկանց համար շատ լավ պայմաններ կստեղծվեն, արժանապատիվ թոշակ կստանան, բնակչությունը ծերանում է, պետությունն էլ կազատվի Կենսաթոշակային ֆոնդին մեծ գումարներ հատկացնելուց: Աշխատողների թիվը տարիներ անց կպակասի, թոշակառուների թիվն էլ կշատանա, և այս դեպքում պետությունն ի՞նչ անի, չի կարող, չէ՞, բավարարել բոլորին այնպես, ինչպես հիմա:
– Կարծես Դուք էլ մտահոգված եք, այո՞, որ տարիներ անց կառավարությունը մարդկանց չի վերադարձնի հասանելիք գումարը:
– Դե գիտեք, մենք ունեցել ենք նման դեպք, երբ Խորհրդային Միության ժամանակ կորան բոլոր գումարները, որոնք մինչ այսօր չենք կարողանում հետ ստանալ: Այն չնչին փողերն էլ, որ ստանում են կարիքավորները, դեռ ոչ մի բան չի նշանակում: Գումարների ճնշող մեծամասնությունը՝ 90-95 տոկոս, դեռ կորած են մնում: Այնպես որ, հնարավոր է ամեն ինչ, բայց ամեն ինչ Տիգրան Սարգսյանի… մենակ Տիգրան Սարգսյանը չի որոշում: Հարցը գալիս է ԱԺ, քննարկվում է նախագահի մոտ, կառավարությունում, սա ամբողջ պետության քաղաքականությունն է, մենակ Տիգրան Սարգսյանով հո չի՞… Տ. Սարգսյանը հո 30 տարի չի՞ կառավարելու:
– Պարոն Պետրոսյան, բողոքի այս ալիքը կարո՞ղ է վերաճել քաղաքական պայքարի:
– Երբ հեռուստացույցով նայում էի հանրահավաքը, նախաձեռնող անդամներից մեկը՝ երիտասարդ մի տղա էր, հայտարարեց, որ իրենք միայն կուտակայինի հարցով են զբաղվում, ուրիշ հարցով չեն զբաղվում: Իմ տպավորությամբ՝ կողքից հին ուժերը ուզում են շարժման կուրսը փոխեն՝ դարձնեն այն քաղաքական: Բայց այդ տղան հայտարարեց, որ իրենք միայն կուտակային կենսաթոշակների պարտադիր համակարգի դեմ են բողոքում, դրա համար են պայքարում: Զգացվում էր, որ նախկին ՀՀՇ-ն՝ ՀԱԿ-ը, եկել էր, «Պայքար, պայքար մինչև վերջ» էր գոռում, ուզում է շարժման ուղղությունը փոխել: Էն ժամանակ էլ «պայքար-պայքար» արեցին՝ ազգային ունեցվածքը ոչնչացրեցին, ծախեցին Իրանին, քաշվեցին մի կողմ: Հիմա էլ երևի ուզում են նույն բանն անեն, մինչդեռ շարժումը սոցիալական բնույթ ունի:
Միշտ էլ այդպես է՝ հեղափոխությունից օգտվում են ոչ թե հեղափոխություն անողները, այլ՝ ուրիշները: Հիմա էլ ՀԱԿ-ն ուզում է օգտագործել այս շարժումը՝ իշխանության գալու համար, բայց նախկինի հետ համեմատած՝ հիմա շատ թույլ են, ու իրենց մոտ ոչինչ չի ստացվի:
– Երբ օրենքը դեռ ուժի մեջ չէր մտել, Դուք քաղաքացիների և ԱԺ ոչ իշխանական չորս ուժերի պայքարը հեռանկարային չէիք համարում: Հիմա, փաստորեն, այս շարժումը նոր թափ է ստանում: Իշխանությունն, ըստ Ձեզ՝ ե՞րբ կդիմի զիջումների:
– Եթե այս շարժումն այնքան մեծանա, որ ընդգրկի ամբողջ հասարակությունը, իշխանությունները կընդառաջեն հասարակության պահանջին: Երբ ավելի մասսայական դառնա բողոքը, պետությունը զգա, որ բոլորն են դեմ՝ ինչ-որ բաներ կանի:
– Փաստորեն, այս զարգացումները, որոնք այսօր են ընթանում, դեռ բավարար չե՞ն օրենքը կասեցնելու համար:
– Այն, ինչ հիմա կա, դեռ բավարար չէ՝ շատ քիչ է…
– Բայց շատերի կարծիքով՝ սա հեղափոխության սկիզբ կարող է դառնալ:
– (Ծիծաղում է.- Տ.Մ.) Չէ, ի՞նչ հեղափոխություն: Մեծամասնությունը միասնական է, իսկ բոլոր ընդդիմադիրները միասին վերցրած՝ մեծամասնության 1/3-րդի չափ են:
– Այդ դեպքում ե՞րբ կլինի Հայաստանում իշխանափոխություն:
– Երբ վերևները չկարողանան կառավարել ներքևին: Իսկ նման սիտուացիա Հայաստանում հիմա չկա:
