Ի՞նչ անել, եթե երեխան հետաքրքրվում է քվադրոբերների աշխարհով. ինչպե՞ս պաշտպանել նրան

Դեռահասների համար դժվար է ինքնուրույն հաղթահարել իրենց հոգեբանական խնդիրները, դիմել հոգեբանի կամ հոգեբույժի։ Նրանք հակված են միավորվել խմբերով, քանի որ խմբին պատկանելը տալիս է ապահովության, նշանակալիության, կայունության զգացում, բողոքի տրամադրություններ արտահայտելու և նրանց ինքնագնահատականը սուբյեկտիվորեն բարձրացնելու հնարավորություն։

Քվադրոբերը դեռահասների նոր միտում է, ինչպես ժամանակին եղել են էմոները, գոթերը և այլ ենթամշակույթները: TikTok-ում տեսանյութերի հավանումներն ընկալվում են՝ որպես հաջողության օրինակներ: Պարզ ասած՝ ուսման և սպորտի մեջ իրական հաջողություններով աչքի ընկնելը դժվար է, բայց կենդանիների դիմակներով վառ, ակտիվ խմբին ընդօրինակելը հեշտ և զվարճալի է։

Ծնողներն անհանգստանում են` ի՞նչ անել, որպեսզի երեխաները չդառնան քվադրոբեր:

Երեխային քվադրոբեր դառնալուց զերծ պահելու համար, այսինքն՝ էկրանին կպած կյանքից հեռու մնալու համար, կարելի է հետևել մի քանի խորհուրդների.

1. Ֆիզիկական ակտիվության խթանում: Հնարավորինս խրախուսեք սպորտով զբաղվելը, զբոսանքները և ֆիզիկական ակտիվությունն ընդհանուր առմամբ։ Կարելի է ընտրել սպորտային խմբակներ, կազմակերպել ընտանեկան զբոսանքներ և այլ ակտիվ միջոցառումներ։

2. Էկրանի ժամանակի սահմանափակում: Հստակ սահմանեք էկրանին տրամադրվող ժամանակը։ Օրինակ՝ պայմանավորվեք, որ դասերը կամ այլ օգտակար զբաղմունքներն ավարտելուց հետո միայն կարելի է խաղալ կամ օգտվել ինտերնետից։

3. Ընտանեկան զբաղմունքներ: Փորձեք միասին ժամանակ անցկացնել՝ ընտանեկան խաղերով, ստեղծագործական կամ բնության հետ կապված գործողություններով։ Միասնական զբաղմունքները ոչ միայն կապն են ամրապնդում, այլև հնարավորություն են տալիս երեխային հասկանալու, որ էկրանից դուրս էլ հետաքրքիր աշխարհ կա։

4. Գրքի և սովորելու հանդեպ սեր արթնացնել: Խրախուսեք երեխային կարդալ կամ ուսումնասիրել նոր հոբբիներ։ Սա կարող է օգնել նրան բացահայտելու իր հետաքրքրությունները և չկախվել էկրաններից։

5. Ծնողի օրինակը: Երեխաները հաճախ ընդօրինակում են ծնողներին։ Եթե ծնողները հավասարակշռված են օգտագործում տեխնոլոգիաները, զբաղվում են այլ հետաքրքրություններով, երեխայի համար դա կլինի ոգեշնչման աղբյուր։

6. Կազմակերպված խմբակներ և դասընթացներ: Խրախուսեք երեխային մասնակցել խմբակների, որտեղ նա կարող է ընկերներ գտնել, զարգացնել հմտությունները և սոցիալականացնել։

7. Քննադատական մտածողության զարգացում: Սովորեցրեք երեխային մտածել, թե ինչն է իրականում արժեքավոր էկրանին անցկացրած ժամանակի ընթացքում, ինչն է օգտակար և ինչն է պարզապես ժամանակի վատնում։

Այս մեթոդները կօգնեն երեխային զարգացնել հավասարակշռված մոտեցում էկրաններին՝ ապահովելով նրա առողջ և բազմակողմանի զարգացումը։

Ի՞նչ անել, եթե երեխան արդեն իսկ հետաքրքրվում է քվադրոբերների աշխարհով

Երբ երեխան արդեն չափազանց մեծ ժամանակ է անցկացնում էկրանների առաջ և դժվարանում է իրական կյանքում կապեր կառուցել կամ այլ հետաքրքրություններ ունենալ, կարևոր է աջակցել նրան վերադառնալու դեպի ավելի առողջ և հավասարակշռված ապրելակերպ:

Ահա մի քանի քայլ, որոնք կարող են օգնել երեխային հաղթահարել քվադրոբերության կախվածությունը.

1. Հասկանալ պատճառները: Զրուցեք երեխայի հետ և փորձեք հասկանալ, թե ինչն է նրան մղում էկրաններին՝ գուցե դա ընկերներ գտնելու, ընդունված լինելու, կամ էլ հետաքրքրասիրությունը բավարարելու փորձ է: Եթե պարզեք պատճառները, ավելի հեշտ կլինի գտնել լուծումներ:

2. Անցնեք փոքր քայլերով: Փոփոխությունները սահուն դարձնելու համար սահմանեք էկրանին անցկացվող ժամանակի աստիճանական կրճատում: Կարելի է, օրինակ, ամեն օր մեկ ժամ պակասեցնել, որպեսզի նա հեշտությամբ հարմարվի նոր ռեժիմին:

3. Հետաքրքիր այլընտրանքներ առաջարկել: Փորձեք գտնել այնպիսի զբաղմունքներ, որոնք նրան դուր կգան: Սա կարող է լինել սպորտ, երաժշտական գործիքներ նվագել, նկարչություն կամ տեխնիկական հոբբիներ, օրինակ՝ ռոբոտաշինություն կամ մոդելներ կառուցել:

4. Ընտանեկան կամ ընկերային միջավայրի ամրապնդում: Կազմակերպեք ընտանեկան ժամանց, օրինակ՝ ընտանեկան խաղեր, զբոսանքներ, ֆիլմերի դիտումներ կամ ստեղծագործական նախագծեր, որոնք կմոտեցնեն ընտանիքի անդամներին և կնվազեցնեն երեխայի կարիքը՝ մշտապես լինել էկրանների առաջ:

5. Սովորեցնել ժամանակի ճիշտ կառավարում: Օգնեք երեխային սովորել ժամանակը ճիշտ կառավարել: Կարող եք միասին կազմել ժամանակացույց, որտեղ նշված կլինի, թե որ ժամին ինչ կարելի է անել, ներառյալ՝ խաղերի համար նախատեսված կարճ ժամանակահատվածներ:

6. Աջակցող մասնագետի հետ կապ հաստատել: Եթե երեխան ծանր կախվածություն ունի էկրաններից, հնարավոր է՝ օգտակար լինի մանկական հոգեբանի կամ թերապևտի հետ խորհրդակցելը: Մասնագետը կարող է օգնել երեխային հասկանալ իր կախվածության պատճառները և սովորեցնել ավելի հավասարակշռված մոտեցում:

7. Քննադատական մտածողության խթանում: Զրույցի միջոցով օգնեք երեխային հասկանալ, թե ինչու չափից շատ ժամանակ անցկացնելն էկրանների առաջ կարող է վնասակար լինել՝ ինչպես առողջության, այնպես էլ՝ սոցիալական և հուզական զարգացման տեսանկյունից:

8. Հետևողականություն և համբերություն: Հիշեք, որ նման փոփոխությունները պահանջում են ժամանակ: Համբերատար եղեք և քայլ առ քայլ աջակցեք երեխային՝ օգնելով նրան ամեն փոքր առաջընթացի համար։

Սիրարփի Աղաբաբյան