Հովհաննես Բաբախանյան. «Եթե դերասան չլինեի, երևի թե Ամերիկայում առհասարակ չէի հայտնվի»
Չնայած այն հանգամանքին, որ Երևանի Դրամատիկական թատրոնի դերասան Հովհաննես Բաբախանյանն արդեն մի քանի տարի ապրում և ստեղծագործում է ԱՄՆ-ում, բայց նրա դերակատարումները բեմում և մասնակցությունը զանազան հեռուստատեսային նախագծերին շատերս ենք հիշում: Այն ամենը, ինչի մեջ սիրտ ու հոգի է դրվում, չի մոռացվում ոչ ժամանակի և ոչ էլ տարածության մեջ:
– Պրն Բաբախանյան, որքա՞ն ժամանակ է՝ գտնվում եք ԱՄՆ-ում:
– Արդեն 4 տարի է, ինչ ԱՄՆ-ում եմ:
– Ի՞նչն էր ԱՄՆ տեղափոխվելու Ձեր որոշման պատճառը:
– Հոլիվուդյան կինոաշխարհում գտնվելու մեծ ցանկությունն ու առաջարկը:
– Ցավոք, հայերի մեծամասնությունը հայտնվելով օտար երկրներում՝ ոչ միշտ է կարողանում աշխատել իր մասնագիտությամբ: Ձեզ հաջողվե՞լ է խուսափել այդ իրականությունից:
– Փառք Աստծո, ես այն բացառիկ երջանիկներից եմ, ով ԱՄՆ գալու առաջին իսկ օրից զբաղվում է իր մասնագիտությամբ: Ես խաղում եմ թատրոնում, նկարահանվում եմ ֆիլմերում, երգում եմ՝ հիմնականում ամերիկյան մշակույթի երգեր: Ասեմ, որ երբեմն ամերիկյան համերգների ընթացքում կատարում եմ նաև հայկական երգեր:
– Ձեր դուստրերից մեկն իր ֆեյսբուքյան էջում տեղադրել էր իր լուսանկարը, որտեղ գրիմի և սանրվածքի փոփոխության միջոցով Ձեզ էր մարմնավորել: Ձեր աղջիկները մասնագիտական ի՞նչ ուղի են ընտրել:
– Աղջիկներս` Լիան և Էլլան, ուսանում են «Վուդբարի» համալսարանում: Ուսումնասիրում են հոգեբանություն և հեռուստատեսային լրագրություն: Իսկ տղաս` Գոռը, ավագ դպրոցում է սովորում և հետաքրքրված է հեռուստատեսությամբ և համակարգչային անիմացիայով:
– Հայաստանում արդեն երկար ճանապարհ անցած և ճանաչում ձեռք բերած դերասանին ի՞նչը ստիպեց կամ միգուցե պատճառ հանդիսացավ, որ ամեն ինչ թողնի և զրոյից սկսի ԱՄՆ-ում:
– Փառք Աստծո, որ ես զրոյից չեմ սկսել: Ես նույն մարդն եմ, պարզապես խաղում եմ նաև անգլերեն լեզվով:
– Եղե՞լ են պահեր, երբ զղջացել եք ԱՄՆ տեղափոխվելու Ձեր որոշման համար:
– Եղել են կարոտի պահեր, բայց հաղթահարվել են, որովհետև հաճախ եմ գալիս Հայաստան և վայելում երկրիս սերն ու ջերմությունը:
– Ինչո՞ւ ենք հայերս այդքան սիրում Ամերիկան: Հայտնի է, որ ԱՄՆ-ը օրենքի երկիր է: Եվ մենք՝ հայերս, որ հերթ կանգնել անգամ չգիտենք, ձգտում ենք մի երկիր, որտեղ ամեն ինչ համակարգված է:
– Ոչ միայն Ամերիկա ենք ձգտում: Հայերս ամենուր ենք: Բայց որտեղ էլ որ լինենք, պահպանում ենք մեր ինքնուրույնությունն ու հայ լինելը:
– Եթե չլիներ Ձեր մասնագիտական աշխատանքը, ինչո՞վ կզբաղվեիք Ամերիկայում Ձեր ընտանիքը «պահելու» համար:
– Եթե ես դերասան չլինեի, երևի թե Ամերիկայում էլ առհասարակ չէի հայտնվի:
– Որքանո՞վ է հեշտ ադապտացվել օտար երկրում:
– Ես շատ երկար ու բարդ ստեղծագործական ճանապարհ եմ ընտրել: Ես իմ երկրի զավակն եմ և առանց իմ հանդիսատեսի՝ չեմ կարող ինձ լիարժեք զգալ: Այդ պատճառով էլ հաճախ եմ գալիս Հայաստան: Վերջերս մեծ շուքով նշվեց իմ 45 և ստեղծագործական կյանքիս 25-ամյակը: Եվ ես արժանացա Թատերական գործիչների միության ոսկե մեդալին: «Գրիգոր Նարեկացի» հուշամեդալի` Մշակույթի նախարարության կողմից, և Մայերնիի դեսպան մեդալակիր եմ` Սփյուռքի նախարարության կողմից: Իսկ իմ հարազատ Դրամատիկական թատրոնն ինձ շնորհեց «Դրամատիկական թատրոնի զինվոր» մեդալ:
– Հայտնի է, որ բավականին սերտ հարաբերությունների մեջ եք ԱՄՆ-ում բնակվող և ստեղծագործող հայ արվեստագետներից շատերի հետ: Պատմեք նրանց մասին:
– Ես շատ բարձր եմ գնահատում Էմիլ Գազազի արվեստը: Այն կերպարներն ու վեհ տրամադրությունը` շաղախված բարձր, գերպրոֆեսիոնալ կատարմամբ, որ կրում են նրա գործերը, ինձ համար անփոխարինելի են: Վարպետն ինձ նկարեց հենց ծննդյանս օրը: Իմ հրաշք ընկերոջ՝ տաղանդավոր նկարիչ Գագո Օգանեսյանի միջոցով հիմնականում շփվում եմ նկարիչներ Տիրան Սարգսյանի, Զոհրաբ Կեմկեմյանի, Ալեքսանդր Սադոյանի և այլոց հետ: Հաճախ ներկա եմ լինում նրանց ցուցահանդեսներին և ամեն անգամ հպարտորեն համոզվում, որ մենք՝ հայերս, իսկապես տաղանդավոր ազգ ենք:
