«Չեմ սիրում նայել այն, ինչ խաղում եմ, լսել այն, ինչ երգում եմ»
Առաջին հայացքից` թվում է, թե թիկունքում ունենալով ճանաչված և տաղանդավոր արվեստագետներ` ամենահարազատ մարդկանց մարմնավորմամբ, ամեն ինչ պետք է հեշտ տրվի, եթե նույնպես ընտրել ես արվեստի ուղին։ Օպերային երգիչ և դերասան Արման Նշանյանն այդ առումով ավելի քան բախտավոր է, չէ՞ որ նրա տատիկն է, կամ, ինչպես նա է ասում` Մեծ մայրն է հայտնի օպերային երգչուհի Աննա Նշանյանը, ծնողները` թատրոնի և կինոյի դերասաններ Ժան-Պիեռ Նշանյանը և Շաքե Թուխմանյանը։ Եվ այսօր արդեն նրան են ներկայացնում` որպես օպերային երգիչ և դերասան Արման Նշանյան։
– Արման, որքանո՞վ էր հեշտ հատկապես սկզբնական շրջանում ապացուցել` առաջին հերթին` ինքներդ Ձեզ, և հետո արդեն՝ Ձեր հարազատներին, որ ճիշտ որոշում եք կայացրել` ընտրելով արվեստի ուղին։
– Կյանքում երբևէ չեմ մտածել որևէ մեկին որևէ բան ապացուցելու մասին։ Միշտ փորձել եմ հետևել հոգուս կանչին և լսել ներքին ձայնս։ Համարում եմ ինձ բախտավոր, քանի որ ծնվածս օրից ունեցել եմ ճիշտ հոգևոր և մշակութային «սնուցում» և, ըստ այդմ, ընտրել եմ ճիշտ ուղղություն։
– Որքա՞ն ժամանակ եք զբաղվել երաժշտությամբ, և ի՞նչ դեր ունի այսօր այն Ձեր կյանքում։ Եթե չեմ սխալվում` այժմ առավել շատ ժամանակ հատկացնում եք կինոյին և թատրոնին։
– Երգել եմ միշտ` մանկությունից մինչ օրս։ Հոգով դերասան եմ։ Տեսնում եմ կերպար և դրություն ամեն ինչի մեջ։ Հատկապես` երգարվեստի։ Երբ երգում եմ` կերպարանավորվում եմ։ Տարբերությունը միայն նրանում է, որ բառերի փոխարեն` հնչյուններ են խոսում։ Առանց երգի կյանքս կլիներ ինչպես ծիածանը` առանց գույների։
– Ձեր հայացքի մեջ այնքան ասելիք կագ Ո՞վ եք Դուք իրականում, երբ մենակ եք` հայելու առաջ։
– Ամեն պահ կորցնում եմ ինձ և գտնում վերստին։ Ամեն անգամ հայելու առաջ կանգնելիս շատ տարբեր անձ է հայտնվում։ Սակայն հիմնականում և միշտ` հույսով։ Այն նույն երեխան, ով համոզված է, որ, մոր սիրուց բացի, ուրիշ ոչ մի բան գոյություն չունի այս աշխարհում։
– Կարծում եք` հնարավո՞ր է լինել լավ երգիչ, լավ դերասան, լավ ռեժիսոր` միաժամանակ։ Արդյո՞ք որևէ մեկը չի տուժում` մյուսի հաշվին։
– Կարծում եմ` կարևորն անկեղծ լինելն է։ Իսկ եթե անկեղծ ես, ապա կարևոր չէ, թե ինչ կամ քանի միջոց ես ընտրել այդ անկեղծությունը հանդիսատեսին փոխանցելու համար։ Այդ դեպքում միայն մեկը կաճի մյուսի հաշվին։
– Որքա՞ն ժամանակ է, ինչ չեք երգում` որպես օպերային երգիչ։ Եվ կա՞ արդյոք ցանկություն։
– Շատ մեծ վերք եք բացում այդ հարցով միայն։ Արդեն մի քանի տարի է, ինչ հանդես չեմ գալիս` որպես օպերային երգիչ բեմում։ Իհարկե, մեծ է ցանկությունս կրկին բեմում օպերա երգելու։ Շատ եմ ուզում։
– Դուք ներկայացում եք բեմադրել, որտեղ նաև գլխավոր դերակատարներից մեկն եք։ Որպես ռեժիսոր` ինչպե՞ս եք գնահատում Ձեր խաղը։ Միայն չասեք, թե դա հանդիսատեսը պետք է որոշի։
– Չեմ սիրում նայել այն, ինչ խաղում եմ, լսել այն, ինչ երգում եմ, և հետևաբար` խոսել ինքս իմ մասին։ Բայց հարցից չխուսափելու նպատակով` կասեմ միայն, որ կարծում եմ` կերպարը ստացված էր, համոզիչ և համահունչ ներկայացման հետ։
– Ովքե՞ր են Ձեր քննադատները։ Ո՞ւմ կարծիքն է Ձեզ համար առավել կարևոր։
– Դերասանական արվեստում քննադատներն իմ ծնողներն են, իսկ երգարվեստում` մեծ մայրս։
– Առհասարակ ընդունո՞ւմ եք քննադատություն։
– Պահի տակ` ոչ։ Բայց հետո շատ եմ մտածում դրա մասին։
– Որքանո՞վ է պատասխանատու` լինել ճանաչված ծնողների զավակ։
– Ընդհանրապես պատասխանատու է` պատասխանատու լինելը, և հետո միայն պատասխանատու է ճանաչված լինելը։ Եվ ինչո՞ւ ոչ, պատասխանատու է ճանաչված ծնողների զավակ լինելը։ Եվ այդ ամենը ոչ թե ծնողներիդ կամ ինքդ քո պատվին, այլ հենց պատասխանատվության պատվին։
– Դուք դեռ մանկուց շփվում եք ճանաչված արվեստագետների հետ։ Իսկ վերջին տարիներին արդեն Ձեր կինոգործունեության արդյունքում նաև հոլիվուդյան դերասանների հետ եք համագործակցում։ Ի՞նչ է տալիս Ձեզ շփումն այդ մարդկանց հետ` բացի հպարտության զգացումից։
– Այն հասկացողությունը, որ աշխարհիս երեսին ամենատաղանդավոր մարդը բարի մարդն է, որ փառքն ու հարստությունն ընդամենը հետևանքներ են` ինչ-ինչ քայլերի։ Բայց ամենակարևորն է` լինել տաղանդավոր Մարդ, տեսակ, որն այս օրերին ամենադժվար մասնագիտությունն է։
– Վերջերս նկարահանվել եք հոլիվուդյան երկու ֆիլմերում, և, եթե չեմ սխալվում, պատրաստվում եք նաև երրորդի նկարահանումներին։ Կպատմե՞ք մի փոքր այդ ֆիլմերից։
– «Vigilante Diaries»-ը շատ յուրահատուկ ժանրի ֆիլմ է։ Այն հեքիաթային-էքշըն ֆիլմ է` ուժեղ կերպարներով, որտեղ բարին պայքարում է չարի դեմ։ Իսկ «East of Byzantium» ֆիլմն ամբողջովին այլ թեմատիկայով և այլ ժանրի է։ Ֆիլմն անդրադառնում է Տրդատ թագավոր, Գրիգոր Լուսավորիչ, Վարդան Մամիկոնյան պատմական կերպարներին և պատմությանը։ Երկու սերիանոց ֆիլմ է` «Lord of the rings» ֆիլմի գլխավոր անիմատորի ռեժիսորությամբ։ Երրորդ ֆիլմի նկարահանումները վերջերս ավարտվեցին։ Այն մեր ցեղասպանության մասին ֆիլմ է լինելու։ Ֆիլմը նկարահանում է ռումինացի ռեժիսոր։
Մի փոքրիկ նկարիչ տղայի կյանքն է, որն ապրում է մինչև 110 տարեկան և իր երկար կյանքի ընթացքում ականատես է լինում ջարդին։ Ես այդ տղային եմ մարմնավորում` 18 տարեկանից` մինչև 110 տարեկան։ Ի դեպ, ասեմ, որ մայրս ևս այս ֆիլմում շատ հետաքրքիր կերպար է մարմնավորում։ Իսկ 4-րդ ֆիլմի նկարահանումները կսկսվեն ապրիլին` Հոլիվուդում։ Այն ևս ունի իր մեջ շատ հետաքրքիր հայկական պատմություն։ Սակայն դեռևս իրավունք չունեմ բացելու այս նոր ֆիլմի փակագծերը։
– Ի՞նչն է հանդիսացել «Vigilante Diaries» ֆիլմում նկարահանվելու դրդապատճառը։ Բավականին ագրեսիվ է։
– Կերպարն է հետաքրքրել։ Սիրում եմ բարդ և հետաքրքիր կերպարներ մարմնավորել։ Բացասական կերպար երկար ժամանակ չէի խաղացել։
– Պատասխանատու չէ՞ր որոշումը` «East of Byzantium» ֆիլմում մարմնավորելու մի պատմական կերպարի, որին` անկախ մարմնավորողից, քննադատելու մի պատճառ, միևնույն է, կգտնեին։ Նորություն չէ, որ երբ ֆիլմում պատմական հերոսի են մարմնավորում, ֆիլմի էկրան բարձրանալուց հետո պարզվում է, որ ողջ հայությունն անձամբ է ճանաչել այդ մարդուն, մի քանի բաժակ էլ սուրճ է խմել տվյալ պատմական հերոսի հետ։ Եվ, հետևաբար, նա, ով պատկերված է ֆիլմում, ոչ մի կապ չունի իրենց իմացած հերոսի հետ։
– Կարծում եմ, որ քննադատություն միշտ էլ լինելու է։ Դա է օրենքն այս աշխարհի։ Հուսով եմ, որ կարողացել եմ պատվով ներկայացնել մեր Սուրբ հերոսին` Գրիգոր Լուսավորչին։
– Նկարահանումների, բեմադրությունների արանքում հասցնո՞ւմ եք Ձեր ընկերուհու հետ գոնե կինոթատրոն գնալ։ Ի դեպ, ունե՞ք ընկերուհի։
– Մարդու մտքին տեղ լինի` ամեն ինչի ժամանակ էլ կգտնի։
– Պատմեք Ձեր ապակեպատ լոգախցիկի մասին։ Այդ, մեղմ ասած, թափանցիկ լոգախցիկում ինչպիսի՞ կին պետք է լողանա։
– Պետք է ապակու պես թափանցիկ լինի և ձուլվի ջրի մաքրության հետ։
– Հարցազրույցներից մեկում նշում եք, որ Ձեր կողքին պետք է լինի պարտադիր հայուհի, այն էլ` մի քիչ թմբլիկ։ Հայուհին` հասկանալի է, բայց թմբլիկությունն իսկապե՞ս պարտադիր գործոն է։
– Կարծում եմ` լավ ախորժակը լավ նշան է։
– Ե՞րբ եք պատրաստվում գալ տուն` Հայաստան։
– Ձեր հարցից փշաքաղվեցի։ Տուն կգամ արդեն մայիսին։
