Հայկական քաղաքական դաշտը դարձել է ցուցք և դրա գլխավոր հերոսն իր մերձավոր շրջապատի հետ շարունակաբար փորձում է տպավորություն թողնել հանրության զգայուն հատվածի վրա՝ ներկայանալով իբրև լուսավորիչ ու կարծիքի առաջնորդ (ինֆլյուենսեր)։ Լսարանի վրա ազդելու նրա հիմնական գործիքն ամենևին էլ գիտելիքն ու համոզմունքը չեն, այլ դատարկ խոսակցությունը և անգամ շուկայում չօգտագործվող գռեհկաբանությունները։
2024 թ. մայիսի 23-ին ՀՀ գործող կառավարությունը որոշեց փակել իր իսկ հիմնած Հայաստանի ազգային հետաքրքրությունների հիմնադրամը՝ ԱՆԻՖ-ը: ԱՆԻՖ-ի մահից 1 տարի անց անգամ դիահերձումը չօգնեց պարզելու դրա մահվան հանգամանքները։ Սա է պատճառը, որ խորհրդարանական ընդդիմությունը պահանջեց ԱՆԻՖ-ի արտաշիրմում։
Շատ գիտնականներ նախկին խորհրդային հանրապետությունների օլիգարխացումը պայմանավորում են 1990-ականներին «Վաշինգտոնյան կոնսենսուսի» հիման վրա իրականացված տնտեսական վերափոխումներով, և, հատկապես այդ հայեցակարգով իրականացված հանրային գույքի սեփականաշնորհմամբ։ Պետական գույքի հապճեպ վաճառքի արդյունքում սեփականաշնորհված ակտիվները հայտնվեցին ոչ թե արդյունավետ սեփականատերերի, այլ իշխանությանը մոտ կանգնած անձանց ձեռքում։
Ամիսներ առաջ նա խոստովանեց, որ 2018թ. սխալվեց՝ հանրությունից թաքցնելով իր անձնական համոզմունքն Արցախի պահպանման աննպատակահարմարության վերաբերյալ։ Օրերս էլ Վաշինգտոնում հայ համայնքի ներկայացուցիչների հետ հանդիպմանը նա հռչակեց, որ 2020թ. պատերազմում կրած պարտությունը թույլ է տալիս ամրացնել Հայաստանի ինքնիշխանությունը։
Մեր քաղաքական իրականությունն ավելի ու ավելի դժվար է նկարագրել շատերին հայտնի ավտոկրատիա, օխլոկրատիա կամ կակոկրատիա (հուն.` κακός – վատ + իշխանություն) կատեգորիաներով, քանի որ դրանք այլևս չեն արտացոլում այն խորքային ճգնաժամը, որը պատել է ազգային քաղաքական դաշտը։ Մեր հանրային ոլորտում ոտնատակ են տրվել մտավոր հիմնավորումների նուրբ ծիլերը և վերջնականապես խեղդամահ արվել քաղաքացիական երկխոսությունը:
Այսօր առավոտից սոցիալական ցանցերի հայկական տիրույթում մեծ վրդովմունք առաջացրեց «Մայրենի 3» դասագրքի կազմի վերջին էջը, որում Հայաստանի պետական դրոշը կրակների մեջ էր. դրոշն այրվում էր:
