Հոգևոր

Այսօր Հայ Առաքելական եկեղեցին տոնում է Ս. Հովհաննես Կարապետի հիշատակության օրը:

Երբ Հռոմի Դիոկղետիանոս կայսր ցանկասիրությանը չենթարկվելու համար Հռիփսիմյաց կույսերը դիմեցին փախուստի, այդժամ կայսերը դիմեց հայոց Տրդատ թագավորին, որպեսզի իր երկրում ապաստանած կույսերին գտներ և իր մոտ ուղղարկեր:

Սնահավատություն բառն ինքնին ամեն ինչ ասում է՝ հավատալ սին, փուչ երևույթների: Ճիշտ է, Աստվածաշնչում ասվում է՝ «Առանց հավատքի անհնար է հաճելի լինել Աստծուն» (Եբրայեցիներ 11.6), սակայն այստեղ առանցքային է ոչ թե զուտ «հավատք» բառը, այլ այն, թե ինչին ես հավատում:

Ինձ համար դեպի հավատք ճանապարհին իմ առաջին ուղեկիցը եղել է հայրական տատիկս: Ես եկեղեցում հայտնվել եմ տատիկիս ձեռքը բռնած: Հասուն, գիտակից երեխա էի, երբ ինձ մկրտեցին:

Քրիստոնեական հավատքի ամենակարևոր արժեքներից են բարությունը, սերը, հավատարմությունը, միմյանց կարեկցելու կարողությունը:

Որտեղի՞ց է արդյոք մեր մեջ այն գիտակցությունը, որ մեզնից վեր կա գերագույն մի Էակ, որին մենք կարող ենք դիմել նեղության պահին, խոսել Նրա հետ աղոթքի լեզվով և կամ մեր դժգոհությունը հայտնել մեր կյանքի անհաջողությունների համար, թեև վերջինիս դեպքում այդ անելու իրավունքը մենք չունենք:

Առաքյալն ասում է. «Քանզի մենք բոլորս Քրիստոսի ատյանի առաջ պիտի ներկայանանք, որպեսզի յուրաքանչյուրը ստանա, ինչ որ արել է ավելի առաջ իր մարմնով՝ թե՛ բարի և թե՛ չար» (Բ Կորնթացիներ Ե10) և հաշվետվություն տանք:

Հին Կտակարանի մեծ մարգարեներից է, ով հայտնի է Տիրոջ հանդեպ ունեցած հավատարմությամբ, հավատուրաց Աքաաբ թագավորի ու նրա կռապաշտ կնոջ՝ Հեզաբել թագուհու կողմից Իսրայելում սերմանված կռապաշտության դեմ նախանձախնդիր պայքարով: Ս. Եղիա մարգարեն ապրել և գործել է Քրիստոսից առաջ 9-րդ դարում:

Ինչպիսի՞ հոգևոր ֆիլմեր դիտել, ինչպե՞ս վերաբերել ֆիլմի հոգևոր դրվագներին, ճի՞շտ է արդյոք Աստծո կերպարն օգտագործել ֆիլմերում։

Մութ գիշերը ծածկել էր երկրի երեսը, ահարկու ամպերը անտեսանելի էին դարձնում աստղերի փայլը, և խիտ անտառի միջով անցնող հոգնած ու միայնակ ճամփորդը իր առջև ոչինչ չէր տեսնում:

Հայաստանյայց Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին սուրբ Հռիփսիմյանց կույսերի հիշատակն այս տարի տոնախմբելու է հունիսի 17-ին:

Աստծո կամքը. Ինչո՞ւ է մարդը տառապում:

«Ով որ մեծ է ձեր մեջ, թող լինի, ինպես կրտսերը, իսկ առաջնորդը՝ ինչպես սպասավորը» (Ղուկ. 22: 26), որովհետև մեծը պետք է խոնարհվի, որպեսզի փոքրի ցավը հասկանա ու դարմանի, իսկ առաջնորդը՝ պատասխանատվություն կրի ամեն սպասավորի համար։

Մի մեծահարուստի արտերը առատ բերք տվեցին. և նա խորհեց իր մտքում ու ասաց. «Տեսնեմ` ինչ կարող եմ անել, քանի որ բերքս կուտակելու տեղ չկա:

Մեզանից շատերը մկրտված չեն։ Պատճառները տարբեր են, բայց քանի դեռ մենք չենք մկրտվել՝ կապը Աստծո հետ չի կարող լիարժեք լինել:

Ծնողներս բազմանդամ ընտանիքների զավակներ են: Հայրիկիս կողմը 7 երեխա էին, մայրիկիս կողմը՝ 10: Հետաքրքիր է, որ այդ բազմանդամ ֆոնի վրա մենք երեք երեխա ենք, ես ամենափոքրն եմ:

Ով չի հարել իր Մայր Եկեղեցուն, նա որբ է և հոգով տկար։

Փոխվելը շատ դժվար էր: Այն բոլոր վատ արարքները, որ նա կատարել էր, բումերանգի պես վերադառնում էին:

Ժամանակը հավերժություն է, իսկ կյանքը՝ անցողիկ ակնթարթ: Բնության կողմից մեզ տրված է որոշակի ժամանակ և բազմաթիվ անելիքներ, որոնցով իմաստավորում ենք մեր կյանքը:

Ով չունի այս երկուսից մեկը՝ Աստծու զավակը չէ (տես՝ Ա Հովհ. 3: 10)։

Հոգնել եմ ինքս ինձ այլոց հետ համեմատելուց։ Ամեն անգամ ինձ խոստանում եմ այլևս երբեք չհամեմատել ինձ և իմ ունեցածը այլոց հետ, չստորադասել իմ ապրելու կերպը այլոց հետ, չնախանձել այն ամենի համար, ինչ ինքս չունեմ, բայց չի ստացվում։

Տեր Աստված, խնդրում եմ փոքր-ինչ ցուրտ եղանակ արա, որպեսզի ծառիս արմատներն ու ճյուղերն ամրանան:

Մարդ արարածը մեղանչական է: Չկա մեկը, ով գեթ մեկ անգամ մեղք չի գործել: Մեղքը մարդու ամենամեծ չարիքն է, որը Քրիստոս եկավ ջնջելու:

Ինչո՞ւ ենք մենք հաճախ Աստծուց նշան ուզում:

Աստծուն ճանաչելուն և Աստվածաշնչում Տիրոջ պատգամները սովորելուն զուգահեռ Նա մտքի խաղաղություն է շնորհում ամենքիս:

Բարեգործության համար հատուկ օր չկա. բարեգործությունը քրիստոնյայի կենսակերպը պիտի լինի, որովհետև քրիստոնյայի համար բոլոր օրերը Աստծունն են:

Ով կիսում է իր սերը նյութի և Աստծու միջև, չի վայելի ոչ երկիրը և ո՛չ էլ երկինքը, այլ կկոտրի իր հոգին, քանզի «ինքն իր մեջ բաժանված ամեն թագավորություն ավերվում է, և ինքն իր մեջ բաժանված ամեն տուն՝ կործանվում» (Ղուկ. 11: 17):

Քնարիկ Ասատրյանը պատմում է, որ իր ամուսինը դարձել էր ծխախոտի գերին և օրական մեկ-երկու տուփ ծխելը սովորական էր. «Կենսակերպի էր վերածվել այդ ամենը, ու նա չէր կարողանում ոչ մի կերպ ձերբազատվել: Իրավիճակը փոխվեց, երբ ծնվեց մեր առաջնեկը»: 

Մի քանի տարի անց մեր եկեղեցում քահանա նշանակեցին Տեր Նարեկին, ում կերպարը ինձ շատ դուր եկավ: Ոգևորվածությունը ներսումս այնքան շատ էր, որ ցանկանում էի ինչ-որ կերպ մոտենալ եկեղեցուն: Կարևոր որոշում կայացնելու ճանապարհին էի, երբ մեր քահանային տեղափոխեցին մեկ ուրիշ քաղաք և Վայքի եկեղեցին դարձյալ մնաց առանց քահանա:

Ով սիրելու ցանկություն ունի, նրա սրտի սերն օրեցօր կավելանա, իսկ ով չունի սիրելու կարողությունը՝ կկորցնի և այն սերը, որ ի ծնէ տրված էր նրան…