Փաշինյանը Տեր-Պետրոսյանի հոգեզավակը չէ. Հայաստանի այսօրվա կառավարիչը մի ժամանակ եղել է Լևոն Տեր-Պետրոսյանի թիմում, բայց ՀՀ երկրորդ և երրորդ նախագահներն էլ են նախկինում եղել այդ թիմում. Սերժ Սարգսյան
ՀՀ երրորդ նախագահ Սերժ Սարգսյանը հանդիպել է Հայկական համալսարանի դասախոսների և ունկնդիրների հետ, պատասխանել նրանց հուզող հարցերին:
– Ես Գոջաբաշյան Հովհաննեսն եմ` Հայկական համալսարանի 5-րդ հոսքի շրջանավարտ, ինչպես նաև Հայաստանի ամերիկյան համալասարանի Քաղաքականություն և պետական կառավարում բաժնի ուսանող: Պարոն Սարգսյան, պարոն Էլբակյանը Ժամանակակից հայոց պատմության դասախոսությունների ժամանակ մեզ պատմել է, որ Ղարաբաղյան շարժման Ղարաբաղ կոմիտեի և ՀՀՇ-ի շարքերում ի սկզբանե կար մի խմբավորում, որն իր բնույթով հակաարցախցի էր: Այդ շարքում էր կարկառուն դեմքերից Վանո Սիրադեղյանը: Որպես մտավոր թևի ներկայացուցիչ Աշոտ Բլեյանը, որ 1992 թվականի սեպտեմբերին` պատերազմի ամենածանր շրջաններից մեկում, գնաց Բաքու և հայտարարեց, որ մենք պատրաստ ենք ամեն ինչ հանձնել: Երբ նա վերադարձավ Հայաստան, Լևոն Տեր-Պետրոսյանը գովեց նրան` ասելով, որ համարձակ քայլ է արել: Պարոն Սարգսյան, ես թվարկեցի երեք հոգու անուն, որոնք ամենուղղակի ազդեցությունն են ունեցել կապտուլյանտի բարոյաքաղաքական սոցիալիզացիայի վրա: Ըստ այսմ` Դուք համաձա՞յն եք այն պդնմանը, որ կապիտուլյանտն այս անձանց հոգեզավակն է` գլախավորությամբ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի: Եվ եթե ոչ, ապա ինչո՞ւ:
Հարցս կշարունակի Հայկական համալսարանի դասախոս Մանե Թաթուլյանը:
-Բարև Ձեզ, պարոն նախագահ. Մանե Թաթուլյան` Հայկական համալսարանի փիլիսոփայության դասախոս: Հարցս հետևյալն է. հաշվի առնելով Փաշինյանի ակնհայտ հայկակական, հակաարցախյան, հակաբանակյան տեսակետն ու ընդհանրապես իր դիրքորոշումը, ոնց որ Դուք էիք նշել, հենց դրա պատճառով ինքը հայտնվել էր Ձեր տեսադաշտում` արդյոք հնարավոր չէ՞ր ձեռնարկել իրավական կամ ուրիշ տեսակի քայլեր նրան չեզոքացնելու համար, օրինակի համար ամնիստիայից ոչ ազատելը կամ ուրիշ տեսակ քայլեր: Շնորհակալություն:
Սերժ Սարգսյան -Սկսեմ նրանից` այդ հոգեզավակի մասով, ես որքանով հիշում եմ, կարծեմ դուք էլ պետք է տեղյակ լինեք, որ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը Հայաստանի այսօրվա կառավարիչին անվանել է` խելապակաս, ազգակործան պատահուս և այլն, և այլն:
Արդյո՞ք դուք համարում եք, որ նրանց մոտեցումները Լեռնային Ղարաբաղի խնդրի լուծմանը միանման է: Ոչ: Եթե մենք այդ կանխավարկածով ղեկավարվենք, դա նշանակում է, որ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի նախագահության ժամանակ Հայաստանը դեմ էր, բայց տեսեք` Ղարաբաղը մենակ կռվեց ու հաղթե՞ց: Այդպիսի տրամաբանությունն ինձ դուր չի գալիս: Կարծում եմ հարցի տակն, այսպես ասած, այլ աստառ կա, որը ես չեմ կիսում: Իհարկե, այսօրվա Հայաստանի կառավարիչը մի ժամանակ եղել է Լևոն Տեր-Պետրոսյանի թիմում, բայց Հայաստանի երկրորդ նախագահը, Հայաստանի երրորդ նախագահն էլ են նախկինում եղել այդ թիմում: Այսինքն, բոլորին այսպես խառնել ինչ-որ մեկին վատաբանելու համար, ես համաձայն չեմ Ձեր կարծիքի հետ: Իրոք, համաձայն չեմ Ձեր կարծիքի հետ: Եվ կարծում եմ` Ձեզ մոտ հարց կառաջանա` բա եթե այդպես էր, ինչո՞ւ Հայաստանում դեռևս այն ժամանակ իշխանափոխություն տեղի ունեցավ:
Ցանկացած թիմում, ցանկացած անգամ ընկերական շրջապատում լինում են հարցեր, ինչ-որ մի փուլում կարծիքները տարբերվում են: Այնպես որ, այդտեղ ոչ ողբերգություն կա, ոչ որևէ միտում կա: Եվ այն ենթատեքստը, որ ինչ-որ մեկի կողմից դրվում է այդպիսի հարցերի տակ, իրականությանը չեն համապատասխանում:
Ինչ վերաբերում է ամնիստիային, ապա ուզում, որ դուք և բոլորը հասկանան, որ համաներումը դա անձնական ակտ չէ: Դրա համար կոչվում է համաներում: Այսինքն, համաներում նշանակում է պետության կողմից կամ իջեցնել պատժամիջոցի չափը, կամ մարդուն ներել և այլն: 2008 թվականից հետո Հայաստանում թշնամության պակաս չկար: Հասարակությունը համերաշխ չէր: Իմ խորին համոզմամբ, հասարակական համերաշխությունը ազգային անվտանգությունն ապահովող ամենակարևոր հանգամանքն է, ոչ թե ամենակաևոր հանգամանքներից մեկը, այլ ամենակարևոր հանգամանքն է:
Ես կարծում եմ մեր հարցուպատասխանի ընթացքում կլինեն հարցեր և ես այդ թեզին նորից կանդրադառնամ: Ես ասացի, թե որն էր այդ համաներման նպատակը: Այդպես կարծողները երևի մտածում են, թե երբ համաներում էինք կիրառում, ապա պետք է ասեինք, որ համաներումը հետևյալն է` այսքան պատժաչափ ունեցող և այնտեղ տարբեր պայմաններ կա, պետք է ասեինք այս, այս, այս, բացի Պողոս Պողոսյանի՞ց: Ծիծաղելի է, չէ՞, դա: Երևի դուք առաջնորդվում եք այն կանխավարկածով, որ վերջին մի քանի ամիսների ընթացքում ինչ-որ մարդկանց կողմից տարածվում է այն գաղափարը, որ այսօրվա Հայաստանի կառավարիչին մենք նախապատրաստել ենք չգիտեմ որ թվականից, որպեսզի 2018 թվականին նրան իշխանություն հանձնենք, որպեսզի մի տարի հետո էլ նա իշխանությունը վերադարձնի մեզ, հա՞: Բայց, կներեք, դա ուղակի աբսուրդ է: Աբսուրդ: Էլ չեմ ասում, որ այսօրվա Հայաստանի կառավարիչը 2008 թվականից չի քաղաքականության մեջ: Այնպես որ, ես չեմ կարող ձեզ խորհուրդ տալ ձեր կարծիքը փոխել, բայց բոլոր պարագաներում իմ կարծիքն այդպիսին է:
-Հարցի առաջին հատվածը վերաբերում էր հենց այն հանգամանքին, որ, ինչպես Դուք նշեցիք, Նիկոլ Փաշինյանն ակնհայտ հակահայկական, հակաքաղաքական, կներեք` հակաարցախյան, տեսակետ ուներ արդեն 90-ական թվականներից: Այսինքն, ինքը բավական երկար պատմություն ուներ այդ թեզերի, և ինչո՞ւ այդ ընթացքում քայլեր չձեռնարկվեցին:
-Բա եթե ինքն այդ ժամանակվանից հակահայկական, հակաարցախյան տրամադրություններ ուներ, կարո՞ղ է 2018 թվականին ես եմ ասել` «Արցախը Հայաստան է և վերջ»: Այսինքն, ինքը ոչ թե այդ տրամադրություններն ուներ, այլ ինքն ամեն ինչում ընդդիմանում էր իշխանություններին, ամեն ինչում. կենցաղից սկսած մինչև ռազմական գործողություններ: Բա եթե ինքը այդպիսի տրամադրություններով էր ամբողջովին տոգորված, բա ինչո՞ւ էր 2016 թվականի մայիսին գնացել Ապրիլյան պատերազմին մասնակցելու: Պատկերացնում եք, չէ՞: Չէ, մի զարմացեք: Հենց այդպես է` Ապրիլյան պատերազմը տևել է չորս օր ապրիլի սկզբից, բայց իրենք գնացել են խրամատ փորելու մայիս ամսին: Դրա համար եմ ես ասում, որ մայիսին մասնակցել են Ապրիլյան պատերազմին: Ուզում եմ ասել, որ չեմ կարող ասել Հայաստանի կառավարիչն այդպես ամբողջովին տոգորված էր պրոարցախյան տրամադրություններով: Ոչ: Իմ ասելիքը հետևյալն է` ինքը, իր բազմաթիվ թիմակիցներ այնքան արատներ ունեն, այնքան արատավոր գործողություններ են արել, բաց, որ լրացուցիչ բան վերագրելը չեմ կարծում, որ ավելի բացասական է դարձնում նրա կերպարը: Եթե կուզեք, կարող եմ հարյուր այդպիսի բան թվարկել:
