Պատասխան՝ Հայկ Դեմոյանի գրախոսությանը

Վեր­ջին օ­րե­րին հան­րա­պե­տութ­յան ղե­կա­վա­րութ­յա­նը և ­գի­տութ­յան ո­լոր­տի պատասխանատունե­րին ուղղ­ված մի նյու­թում, որ կրում է «Կո­թո­ղա­յին
խայ­տառակություն» ար­տա­սո­վոր վերնագիրը, ՀՀ ԳԱԱ Հայոց ցե­ղաս­պա­նութ­յան
թան­գա­րան-ինս­տի­տու­տի տնօ­րենի ժամանակավոր պաշտոնակատար Հայկ ­Դե­մո­յա­նը նույն հաս­տա­տութ­յան գի­տա­կան խորհր­դի ա­նու­նից, իբրև թե ա­ռաջ­նորդ­վե­լով
«մաս­նա­գի­տա­կան պարտ­քով, այլ ոչ թե անձ­նա­կան նա­խա­սի­րութ­յուն­նե­րով կամ
մի­տում­նե­րով», քննարկ­ման առարկա է դարձ­րել ՀՀ ԳԱԱ պատ­մութ­յան ինստի­տու­տի կող­մից հրա­տա­րակ­ված «Հա­յոց պատմություն» բազ­մա­հա­տոր­յա­կի եր­րորդ հա­տո­րի
ա­ռա­ջին և­ երկ­րորդ գրքե­րի՝ իր կար­ծի­քով «գի­տա­կա­նութ­յան և պ­րո­ֆե­սիո­նալ ցածր
մա­կար­դա­կով ի­րա­կա­նաց­ված լի­նե­լու» հար­ցը:

Սույն պատասխանով մաս առ մաս անդ­րա­դարձել են­ք «գրա­խո­սութ­յա­ն» մեջ
ներ­կա­յաց­ված դիտո­ղութ­յուն­նե­րին, ինչպես նաև դրա ի հայտ գա­լու
դրդա­պատ­ճառ­նե­րին:

«Գրախոսության» պատասխանը կարող եք կարդալ այստեղ.

Հակոբ Մուրադյան