«Սա ուղղակի անիմաստ միջոցառում է. ոստիկանական հաստատության գրավումը չհանգեցրեց ու չի կարող հանգեցնել համաժողովրդական շարժման». Արմեն Բադալյան
– Ինչպե՞ս եք գնահատում հուլիսի 17-ի վաղ առավոտից Երևանում տեղի ունեցող իրադարձությունները՝ կապված «Հիմնադիր խորհրդարան» նախաձեռնության և «Սասնա ծռեր» խմբի զինված անդամների կողմից Էրեբունի վարչական շրջանի ՀՀ ոստիկանության պարեկապահակային ծառայության գունդը գրավելու և պատանդներ պահելու գործողությունների հետ:
– Երբ ստեղծվում է այնպիսի իրավիճակ, որ ընտրությունների միջոցով հնարավոր չէ իրավիճակ փոխել, երբ տնտեսական վիճակն օրեցօր վատանում է, և հասարակության մոտ անտարբերության զգացումն ուժեղանում է, ապա հասարակության մի փոքր մասի մոտ առաջ է գալիս այն վիճակը, որ միայն զենքի ուժով կարող է հարցը լուծվել, որովհետև ուրիշ այլ ճանապարհ չկա: Իհարկե, «Նոր Հայաստանն» այն կազմակերպությունը չէր, որ մեծ ազդեցություն ունենար հասարակության մոտ և զինված պայքար իրականացնելով՝ ոտքի հաներ հասարակությանը, որովհետև վերջին տարիների ընթացքում այդ կառույցի կողմից իրականացված միջոցառումները չեն հանգեցրել համաժողովրդական շարժման, ինչը ցույց է տալիս, որ այդ կառույցը չի վայելում որևիցե ազդեցություն հասարակության մոտ:
Սա ուղղակի անիմաստ միջոցառում է, որովհետև ոստիկանական հաստատության գրավումը չհանգեցրեց ու չի կարող հանգեցնել համաժողովրդական շարժման: Հասարակության կողմից որևէ արձագանք չեղավ, դա կարող է բացատրվել ոչ միայն նրանով, որ այդ կառույցը ոչ մի ազդեցություն չունի, այլ հասարակությունն իր երկրի հետ որևէ հույս չի կապում, որովհետև, ինչպես տեսանք, չեղավ աջակցություն այս շարժմանը, չեղան նաև իշխանություններին աջակցող գործողություններ, ինչպես եղավ, օրինակ, Թուրքիայում:
– Ձեր կողմից բազմիցս նշվել է, որ «Հիմնադիր խորհրդարանն» իրենից որևէ ուժ չի ներկայացնում, քանի որ չունի հասարակության լայն հատվածների վստահությունն ու աջակցությունը, բայց իրենք շատ կտրուկ գործողություն իրականացրեցին՝ ոստիկանական շենքը գրավելով: Ըստ Ձեզ՝ դա երկար ժամանակ պլանավորված գործողությո՞ւն էր, թե՞ Դուք արտաքին ուժերի աջակցությունն եք տեսնում:
– Բնականաբար, մենք չենք կարող այդ հարցին պատասխանել. սա կարող է և՛ ներհայաստանյան ծագում ունենալ, և՛ արտաքին քաղաքական ծագում. թե ո՞րը կլինի՝ չենք կարող ասել: Այս երկու օրերը ևս մեկ անգամ ցույց տվեցին, որ «Նոր Հայաստանը» չունի այն ուժը, որովհետև նրանց կողմից իրականացված ռազմական ապստամբությանը չհետևեց համաժողովրդական ապստամբություն: Դժվար բան չէ 15-20 հոգով գնալ, մի ոչ ամուր պաշտպանված ոստիկանական կառույց գրավելը, դրա համար մեծ ազդեցություն ունենալ պետք չէ: Սա նաև ցույց է տալիս այն իրավիճակը, որ Հայաստանի իշխանություններն անընդհատ պայքարում էին զինված բանդաների դեմ և իրենց պայքարով անուղղակի մատնացույց արեցին, որ կարելի է նաև այս ճանապարհով հարցեր լուծել:
– Այսինքն՝ Դուք համամիտ չե՞ք այն կարծիքների հետ, որ նրանց այդ քայլն ապացուցում է, որ Ժիրայր Սէֆիլյանի ձերբակալությունը՝ զինված պայքար սկսելու կասկածանքով, ուներ իրական հիմքեր:
– Չենք կարող ասել՝ ունե՞ր իրական հիմքեր, թե՞ ոչ: Ոչ ոք չգիտի՝ այդ խումբն իրականում իր գործողությունները Ժիրայր Սէֆիլյանի հետ համաձայնեցրե՞լ է, թե՞ ոչ: Բայց էլի եմ ասում, դժվար չէ մի 15 հոգով ոստիկանական տեղամաս գրավելը, բայց դա չի նշանակում, որ սա պետական հեղաշրջում էր, ու հիմա ամբողջ Հայաստանով մեկ ոտքի կկանգնեն և Հայաստանով մեկ պետական կառույցներ ու ոստիկանական տեղամասեր կգրավեն: Դա պետական հեղաշրջում չէր, դա ընդամենը մեկ ոստիկանական տեղամասի գրավում էր:
– Ըստ Ձեզ՝ ինչո՞ւ իշխանությունները չեն սկսում որոշակի գործողություններ, մի՞թե դժվար է նրանց համար ազատել պատանդներին, այդ ոստիկանական տեղամասը, թե՞ ուրիշ նպատակ են հետապնդում:
– Որովհետև, ամենայն հավանականությամբ, նրանք դեռևս չգիտեն՝ խումբն արտասահմանյան ծագում ունի՞, թե՞ արտասահմանյան ծագում չունի: Եթե այն արտասահմանյան ծագում ունենա, և նրանք ռազմական գործողություններ իրականացնեն, ապա կարող է լուրջ խնդիր ծագել աշխարհաքաղաքական կենտրոնների հետ: Հասկանալի է, որ այդ տարածքն ազատելու դեպքում արյուն է հեղվելու, որովհետև այդ ապստամբներն անպարտի հոգեբանությամբ են այնտեղ կանգնած և մինչև վերջ կպայքարեն, որովհետև այլևս կորցնելու ոչինչ չունեն: Բայց իշխանությունները խնդիր ունեն, նրանք պետք է զերծ մնան արյունահեղությունից, հատկապես, երբ գտնվում են արտաքին քաղաքական ճնշումների տակ՝ Ընտրական օրենսգիրքը փոխելու կապակցությամբ, հատկապես, երբ կա Ղարաբաղյան խնդիրը, երբ կա տարածքները հանձնելու հարցը, եթե այդ բոլոր խնդիրներին գումարվի նաև արյունահեղությունը, արդյոք դրա տակից դուրս կգա՞ն: Խնդիրն այն չէ, որ իշխանություններն այնքան բարոյական են, որ չեն ցանկանում արյուն թափել, այլ՝ նրանք դրա տակից դուրս կգա՞ն, թե՞ ոչ: Այդ գործողությունը՝ ուժով տարածքն ազատելը՝ խնդիր չէ, կտան զոհեր, կանեն, բայց երկրորդ «Մարտի 1» թույլ տալը խնդիր է, որովհետև դեռ անգամ առաջին «Մարտի 1-ից» չեն ազատվել, և Եվրախորհրդում այս հարցը դեռևս քննարկվում է:
– Իսկ ինչպիսի՞ հանգուցալուծում եք պատկերացնում. այսպես ժամանակը ձգելով՝ մինչև ո՞ւր են դեպքերը զարգանալու, ի վերջո, ի՞նչ պետք է լինի:
– Դժվար է ասել, այս պահին ոչ ոք չի կարող այդ հարցին պատասխանել, որովհետև որքան էլ ժամանակ ձգես, թողնես այնտեղ՝ մինչև իրենք սովամահ լինեն, ու օգտվես նրանց վիճակից ու այդ տարածքը վերցնես… բայց չէ՞ որ նրանց երկար ժամանակ այդ տարածքում մնալը կարող է արդեն որպես իշխանությունների թուլություն գնահատվել հասարակության և իշխանական քաղաքական գործիչների կողմից, դա կարող է դիտարկվել՝ որպես գործող նախագահի թուլության նշան: Հաշվի առնելով, որ առջևում խորհրդարանական ընտրություններ են, դա կարող է հետագայում խնդիրներ առաջացնել՝ կապված ապագայում նախագահի՝ վարչապետ դառնալու ցանկության հետ:
