«Մեր հեռուստաեթերը մեծ մասամբ բացասական ինֆորմացիա է հաղորդում հեռուստադիտողին». Հրանտ Թոխատյան
«Արմենպրես»-ի և «Լոֆթ» ինքնազարգացման, հանգստի և ժամանցի կենտրոնի համատեղ «Պատվերով հարցազրույց» նախագծի հյուրն է ՀՀ ժողովրդական արտիստ Հրանտ Թոխատյանը:
– Պարոն Թոխատյան, Դուք բանակում ծառայե՞լ եք:
– Ես բանակում չեմ ծառայել, այն ժամանակ կային զինվորական ամբիոններ, բայց ԼՂՀ ՊԲ -ի կապիտանի կոչում ունեմ: Երկար ժամանակ վարում եմ «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամի տելեթոնը, որի 20-ամյակին ԼՂՀ նախագահ Արկադի Ղուկասյանը հրավեր էր կազմակերպել Արցախում: Պաշտոնական ընդունելությունից հետո ցանկանում էր ինչ-որ մի բանով շնորհակալ լինել և հարցրեց, թե ինչով կարող է օգտակար լինել: Ես էլ խնդրեցի, որ ինձ կապիտանի կոչում շնորհի: Նա զարմանքով նայեց ինձ և հարցրեց, «Իսկ ինչու՞», ես էլ ժպիտով ասացի, որ ուզում եմ, որ իմ երեխաները լինեն «дети капитана Гранта»:
– Աշխատանքային գործունեության ո՞ր փուլում եք գտնվում: Ներկայում ինչո՞վ է զբաղված Հրանտ Թոխատյանը:
– Ուզում ենք առաջիկայում բեմադրել երեք ներկայացում: Հանդիսատեսին սպասվում է «Mea Culpa – Իմ մեղքը» ներկայացման շարունակությունը, որի նախապատրաստական աշխատանքներն արդեն սկսվել են: Մյուս ներկայացումը կբեմադրվի Նարեկ Դուրյանի հետ, և մի ներկայացում էլ ունեմ Ռուսաստանի Դաշնությունում:
-Եթե դիտարկենք վերջին տարիներին թատրոնում, կինոյում եղած արտադրանքը, ըստ ձեզ ի՞նչն է գերիշխում, ի՞նչն է ճաշակ թելադրում:
– Եթե մենք խոսում ենք ճաշակ թելադրելու մասին, ապա, բնականաբար, դա թատրոնը պիտի լինի, սակայն, ցավոք, այսօր ճաշակ ձևովորում է հեռուստատեսությունը, ինչը ոչ միշտ է ճիշտ: Կարծում եմ, որ մեր հեռուստաեթերը մեծ մասամբ բացասական ինֆորմացիա է հաղորդում հեռուստադիտողին: Ցավոք, չկան մուլտֆիլմեր փոքրիկների համար, նորմալ հաղորդումներ չկան փոքրիկների համար, դպրոցական հասակի երեխաների համար չկան գիտահանրամատչելի հաղորդումներ, երիտասարդների և ավելի հասուն տարիքի մարդկանց համար կան ֆիլմեր, հեռուստասերիալներ, որոնք, կարելի է ասել, չե ն համապատասխանում բարձր պահանջներին: Իհարկե, փորձում են, ինչ-որ բաներ ստացվում են, որոշ բաներ շտկվում են, բայց և այնպես, ընհանուր առմամբ, ես այդ ամենը գնահատում եմ բացասական:
-Հաճախ է խոսվում այն մասին, որ հասարակության համար կարևոր հարցերի վերաբերյալ մտավորականությունը չի արտահայտվում կամ գուցե բավարար չափով ակտիվ չէ: Դուք համամի՞տ եք այս գնահատականին: Չնայած վերջերս խոսեցիք պամամշակութային հուշարձանների ոչնչացման մասին:
– Համաձայն չեմ մի քանի պատճառով: Եթե որպես օրինակ վերցնենք իմ աշխատանքային ոլորտը, ապա ես չեմ պատկերացնում, որ Արմեն Խանդիկյանը, Ժիրայր Դադասյանը, Արա Երնջակյանը և այլոք, դադարեցնեն փորձերը, դուրս գան փողոց և սկսեն աղաղակել: Այդ մարդիկ իրենց տեղում պիտի զբաղվեն դրանով: Իմ բնագավառի ներկայացուցիչների համար կարծիք արտահայտելու կամ որևէ խնդրի մասին խոսելու համար գոյություն ունի բեմ:
Իմ ծրագրային ներկայացումներում, որոնցում հանդես եմ գալիս, հիմնականում երկրի ապագայի, անցյալի, սոցիալական խնդիրների մասին թեմաներ են արծարծվում և տարբեր խնդիրների մասին հարցեր են բարձրացվում ու հաճախ չափից ավելի սուր են այդ հարցերը բարձրացվում:
– Դուք նաև մասնակցում եք Ստեփանակերտի թատրոնի վերականգնման աշխատանքներին: Կպատմե՞ք մի փոքր այդ մասին:
– Այո, Ստեփանակերտի թատրոնը ունի հրաշալի շենք, ցավոք, այն կառուցված է քանդված եկեղեցու հիմքի վրա, բայց գոնե կառուցել են արվեստի տաճար, ինչը մի փոքր սփոփիչ է, և այդ շենքը շատ վատ վիճակում է գտնվում: Հարկավոր է վերականգնել շենքը, քանի որ կարծում եմ, որ բացի զենքից և զինամթերքից, այսօր Արցախին անհրաժեշտ են թատրոն, մարզասրահ, մշակութային դպրոցներ, համերգասրահներ և այլն…
Եթե ես վստահ եմ, որ դա իմ երկիրն է ու վերցված է թշնամուց արյան գնով, ուրեմն պիտի վստահ լինեմ նաև, որ այնտեղ աճում է հոգևոր առումով առողջ սերունդ:
– Մտավորականի մասին խոսելիս տարբեր կարծիքներ են հնչում: Նշվում է, որ որոշ մարդիկ գերագնահատված են, որոշները` հակառակը: Ձեր կարծիքով, հասարակության մեջ ինչպե՞ս է ընկալվում մտավորականը:
– Մտավորականը երբեք չպիտի մտածի իր գնահատվածության մասին, նա պիտի զբաղվի իր աշխատանքով: Մտավորականի աշխատանքի գնահատականը տալիս է իր սպառողը: Օրինակ բերեմ մեկ այլ բնագավառից:
Բոլորս ճանաչում ենք Վիկտոր Համբարձումյանին, բայց չեմ կարծում, որ մենք բոլորս աստղագետ ենք: Այդ մասնագիտությունից բավականին հեռու լինելով՝ մարդիկ գիտեին, որ կա Վիկտոր Համբարձումյան:
Մենք այսօր քիչ ունենք այդպիսի մարդիկ, ում կձգտի նմանվել երիտասարդությունը, կամ պարզապես լավ չենք լուսաբանում այդ մարդկանց գործունեությունը:
Իմ սերնդակիցներից շատերը ցանկանում էին դառնալ բժիշկ, ուսուցիչ, տիեզերագնաց և այլն…
Այն ժամանակ հարգանքը դեպի մասնագիտությունը շատ մեծ էր, իմ փորձով դա գիտեմ: Քսան տարեկան երիտասարդ տղա էի, երբ եկա Օշականի դպրոց դասավանդելու: Ավտոբուսից իջնում էի, պատի տակ նստած ծերերը ոտքի էին կանգնում ու ասում էին. «Մեր վարժապետը եկավ»:
-Ձեր մասնագիտական ուղուց կարո՞ղ եք նշել մի շրջան, որն առավել հոգեհարազատ է ձեզ, միգուցե առանձնացնում եք դա՝ այս կամ այն գործոնով պայմանավորված:
– Իհարկե, այն շրջանը, երբ ես դասավանդում էի Օշականի միջնակարգ դպրոցում: Ես մասնագիտությամբ ռուսաց լեզվի և գրականության ուսուցիչ եմ: Այնտեղ դասավանդել եմ ութը տարի: Դրանք մինչ այժմ ինձ համար կարոտով հիշվող տարիներ են:
Լևոն Դադասյան
