«Կարևոր է, որ մարդն իր կյանքում, ի վերջո, մի օր արժանանա իր «Օսկարին», և կարևոր չէ, որ այն լինի արձանիկի տեսքով»
Հարցազրույց «Դորիանս» խմբի վոկալիստ և երաժիշտ Գոռ Սուջյանի հետ
– Գոռ, Ձեր ֆեյսբուքյան էջում զետեղված էին սեպտեմբերի 11-ին կայացած «Դորիանս» խմբի համերգի պաստառների լուսանկարները: Վաղուց խմբի գործունեության մասին ոչինչ չէր լսվում: Համերգի կազմակերպման մտահղացումն ո՞ւմն է, ու ինչպե՞ս այն անցավ:
– Շատ լավ անցավ: Իրականում խմբի համերգներն ակումբներում վաղուց էին շարունակվում: Սեպտեմբերի 11-ինն առաջինը չէր: Մինչ այդ օգոստոսի 10-ին նվագեցինք՝ մեր խմբի կիթառահարի ծննդյան օրը: Պետք է ասեմ, որ եղել է համերգ նաև իմ և մեր ստեղնահարի ծննդյան օրը:
– Ծնունդից ծնո՞ւնդ եք նվագում: Իսկ սեպտեմբերի 11-ին կայացած համերգն ո՞ւմ նախաձեռնությունն էր՝ ծնունդ չկար կարծես թե:
– «The club» ակումբի: Ակումբն առաջարկեց, և մենք համաձայնեցինք:
– Խմբի նախկին պրոդյուսերի՝ Վահագն Գևորգյանի հետ համագործակցությունը շարունակվո՞ւմ է:
– Միայն ընկերական, բայց գործնականում՝ ոչ: Ընկերական կապը պահպանում ենք, ինձ համար ամենակարևորն էլ հենց դա է:
– Չկա՞ խանդ նրա կողմից, որ իր կողմից ստեղծված խումբը գործում է արդեն առանց իր նախաձեռնության:
– Ես չեմ նկատել:
– Ե՞րբ է խումբը սկսել համերգներ տալ:
– Խումբը չի ցրվել, որպեսզի հետո վերամիավորվի: Նման բան չի եղել: Մի շրջան ես առանձին նախագծեր սկսեցի: Ուղղակի եթերում ավելի քիչ ենք երևում, քան առաջ էր: Հիմա մենք underground-ում ենք: Ուզում ենք underground-ից նոր լիցքեր հավաքել: Ներկայանալ նոր լիցքերով արդեն:
– Այսինքն՝ դա խոչընդոտներով, ֆինանսական խնդիրներով չի՞ պայմանավորված:
– Դա բնական է՝ Հայաստանում ենք ապրում: Բոլորիս հետ էլ նմանատիպ խնդիրներ լինում են, և կապ չունի, թե ինչ ոլորտում ես աշխատում: Կյանքի տատանումները, անկումներն ու վերելքները բոլորիս հետ են առնչվում: Դա նորմալ երևույթ է, բայց դա չի ազդում ստեղծագործական կյանքի վրա: Ժամանակ առ ժամանակ ստեղծագործական ճգնաժամ լինում է բոլոր երաժիշտների մոտ, և մենք էլ բացառություն չենք: Այդ ընթացքում որոշակի ժամանակ պետք է դադար տալ՝ մինչև նոր լիցքեր, մտահղացումներ հավաքելը:
– Ասում եք, որ խումբը երբեք չի պառակտվել, չի դադարել ստեղծագործել… Սակայն «Եվրատեսիլում» Ձեր մասնակցությունից հետո խմբի մասին քիչ էին խոսում, քիչ ցուցադրում… Ի՞նչ կատարվեց խմբի անդամների հետ: Ի՞նչն էր իրականում պատճառը:
– Այդ հարցին պատասխանելու համար պետք է հոգեբան լինեի: Ես այդ ամենի մեջ եմ և դժվար թե կարողանամ ճիշտ ձևակերպում կամ գնահատական տալ այդ ամենին:
– «Եվրատեսիլի» աժիոտաժի արդյո՞ւնք էր դա:
– Չէի ասի, թե պատճառը եվրատեսիլյան խառնաշփոթն էր: Ուղղակի «Եվրատեսիլը» մեզ տարավ մի ինչ-որ անհասկանալի տեղ, իրավիճակ…
– «Աստղայի՞նը» տարավ հեռու-հեռավոր ափեր:
– Երբեք այդ հիվանդությամբ չենք տառապել: Մինչ այդ էլ մենք այնպիսի երկրպագուների մեծ բանակ ունեինք, որոնք համերգների ժամանակ անգիր երգում էին մեր երգերը. այդ մրցույթն այլևս քիթը ցցելու առիթ չէր կարող հանդիսանալ: Այդ մրցույթին մասնակցելը մեր խմբի հզոր երազանքների ցանկին երբեք չի պատկանել: Մեզ համար ստեղծագործական մեծ վերելք է եղել և համարվում է Գլեն Հյուզի հետ համատեղ համերգը՝ Համալիրում: Ա՛յ դա հզոր էր:
– Պառակտումը Ձեր և «Դորիանսի «նախկին պրոդյուսեր Վահագն Գևորգյանի միջև մինչև «Եվրատեսիլը» հարուցվե՞ց, թե՞ խնդիրներ արդեն իսկ կային:
– Պառակտում, վեճ՝ որպես այդպիսին, չի եղել: Ուղղակի եկավ մի շրջան, երբ հասկացանք, որ այլևս միասին չենք կարող աշխատել: Մենք մի որոշ ժամանակ չէինք շփվում ընդհանրապես: Բայց դա անցած էտապ է, և մենք նորից շփվում ենք իրար հետ, մեր հարաբերություններն արդեն ոչ թե գործնական, այլ ընկերական բնույթ են կրում: Ի վերջո, մենք 5 տարի համագործակցել ենք, համարյա ամեն օր իրար հանդիպում էինք, շփվում, ստեղծագործական հարցեր քննարկում: Այդ ամենը չէր կարող վերանալ՝ ասես չի էլ եղել: Հիմա մենք ընկերական հարաբերությունների մեջ ենք, ինչն առավել կարևոր է ինձ համար: Երբ երաժիշտը մտնում է բիզնեսի մեջ, երաժշտությունն էլ է մտնում բիզնես: Դրա համար մարդ գոյություն ունի, ով զբաղվում է ֆինանսական հարցերով, որպեսզի երաժիշտը չիջնի այդ եթերային, հոգևոր վիճակից:
– Հիմա դուք ունե՞ք պրոդյուսերի կարիք, որպեսզի չիջնեք այդ «եթերային վիճակներից» ներքև՝ ֆինանսական իրականություն:
– Դեռևս չունենք, քանի դեռ ստեղծագործական գործունեության մեջ ենք: Երբ այդ բնագավառում վերելք կլինի, ասելիքը կհասունանա, երբ արդեն հասնենք այդ ամենը ներկայացնելու փուլին, այդ ժամանակ նոր կմտածենք լավ մենեջերի մասին:
– Հայ տղամարդիկ՝ ամուսնանալով, շարունակ գիրանում են: Շատերն էլ առաջ անցնելով իրենց հղի կնոջից՝ մրցում են, թե ո՞ւմ որովայնն է ավելի մեծ: Ձեզ ինչպե՞ս հաջողվեց խուսափել այդ ճակատագրից: Ծխելո՞ւ արդյունք է, թե՞ ընտանեկան կյանքի հետևանք:
– Ուղղակի կինս լավ խոհարար է: Նա հետևում է սննդակարգին: Լավ է կերակրում, որ չգիրանամ:
– Որպես ժամանակակից եիրտասարդ՝ ինչպե՞ս եք վերաբերվում հայկական ադաթներին, ավանդույթներին, որոնց մեր երիտասարդության մեծամասնությունը գոնե ձևացնում է, թե հետևում է:
– Անկեղծ ասած՝ ես չեմ կարևորում ավանդույթները, որովհետև ավանդույթ ասվածը մարդն է ստեղծել: Ինչ-որ մի մարդ կամ մարդիկ հազար տարի առաջ որոշել և եկել են ընդհանուր հայտարարի՝ ինչ-ինչ իրավիճակից և նպատակներից ելնելով, և ստեղծել են ինչ-որ ավանդույթ: Կուրորեն հետևել այդ ամենին՝ առանց հասկանալու, սխալ եմ համարում: Ես փորձում եմ իմ ավանդույթները ստեղծել, ապրել իմ ավանդույթներով՝ չխանգարելով դիմացինին և շրջապատող միջավայրին:
Ես իմ անձնական կյանքն ապրում եմ իմ ստեղծած օրենքներով: Եվ այդ օրենքները վերաբերում են միայն ինձ և իմ կնոջը: Մենք ապրելու մեր տարբերակն ունենք: Անձնական ապրելակերպով չեմ փորձում ինչ-որ բան քարոզել մարդկանց:
– Չնայած մեր երիտասարդները փորձում են ավելի ժամանակակից լինել՝ երևալ, ապրել սեփական սկզբունքների համաձայն, սակայն հանրության դատից խուսափելու համար ավանդույթներին հետևելը, կարծես թե, շարունակական բնույթ է կրում: Օրինակ՝ նույն «կարմիր խնձորի» ավանդույթը…
– Դե… դա ավանդույթ չէ, խայտառակություն է… Ինչ վերաբերում է հասարակության կարծիքի համար ապրելուն՝ ասեմ, որ հասարակության կարծիքի համար ապրելն ուրիշ է, և երբ ապրում ես, և հասարակությունն ուզում է կարծիք կազմել քո մասին, դա ուրիշ բան է: Ես չեմ ապրում հասարակության կարծիքի համար: Ես ստեղծագործում եմ հասարակության համար, բայց դա ինքնանպատակ չէ: Ես ստեղծագործում եմ, որպեսզի օգնեմ մարդկանց: Մտորելու, կարծիք փոխելու տեղիք եմ տալիս իմ երգերով:
– Բեմից դուրս բավականին համեստ անձնավորություն եք՝ հանգիստ խոսելաոճով: Թվում է՝ ոչ մի տեղ չեք շտապում… Մի տեսակ հանգստություն եք փոխանցում, ինչը չեք ասի բեմում երգող Գոռ Սուջյանի մասին: Ասես երկու տարբեր մարդիկ լինեք: Բեմը Ձեզ համար բարդույթներից ազատվելո՞ւ վայր է:
– Յուրաքանչյուր մարդ ժամանակ առ ժամանակ գտնում է ինքնարտահայտվելու իր տարբերակը: Մեկը կարող է անսպասելի ձեռքը խփել սեղանին և իր պահանջները կյանքի հանդեպ ներկայացնել, մյուսը նկարում է, երրորդը՝ գրում… Ես երգում եմ: Իմ ճանապարհը, ինքնըստինքյան, երաժշտությունն է դարձել:
– Յուրաքանչյուր «կինոշնիկ» մտովի, թեկուզ գաղտնի, երազում է «Օսկարի» մասին, և հնարավոր է՝ երբեմն մտովի պատկերացնում է այդ պահը: Որպես երաժիշտ՝ ունե՞ք նմանօրինակ երազանք:
– Առհասարակ սուտ երազանքներով երբեք չեմ ապրել: Միշտ ունենում եմ ստույգ երազանք, որին հասնելու համար պետք է անել կոնկրետ քայլեր, և ես դրանք անում եմ ՝ հնարավորությանս սահմաններում: Այսօր մի այնպիսի դարում ենք ապրում, որ կարող ենք շատ հանգիստ ինքներս մեզ խաբել՝ «Օսկար» մրցանակի արձանիկ գնելով: Շատ կարևոր է՝ մարդն իր կյանքում, ի վերջո, մի օր արժանանա իր «Օսկարին», և կարևոր չէ, որ այն լինի արձանիկի տեսքով: Երբ քո ստեղծածով կարողանում ես ինչ-որ լավ բան հասկացնել մարդուն, փոխել նրան դեպի դրականը, դա արդեն իսկ մեծ «Օսկար» է: Իմ ստեղծագործական կյանքում ունեցել եմ իմ մրցանակները, և խոսքն ամենևին էլ արձանիկների մասին չէ: Երբ «Թումո» կենտրոնի բացմանը Սերժ Թանգյանի համերգին 20.000 հոգանոց հանդիսատեսը սկզբից մինչև վերջ երգեց մեր երգը, երբ միկրոֆոնը շրջեցինք դեպի հանդիսատեսը, ա՛յ դա ինձ համար ամենամեծ մրցանակն էր: Նրանք, իհարկե, եկել էին Սերժ Թանգյանին լսելու, սակայն երբ պարզվում է, որ նաև քո ստեղծածն է 20.000 հոգու սրտում, դա հզոր զգացում է: Երկորդը՝ երբ մարդիկ ինձ մոտեցել և ասել են, որ այսինչ երգի միջոցով իրենց կյանքում ինչ-որ բան փոխվել է, դա ինձ թևեր է տվել:
– Կխոսե՞ք նոր ծրագրերի մասին, եթե այդպիսիք կան:
– Նոր նախագիծ ունենք Արտո Թունջբոյաջյանի հետ, որը կոչվելու է «ԱրԳո»՝ Արտո, Գոռ: Արդեն իսկ աշխատում ենք երգի ձայնագրության վրա: Երգը լինելու է երկրի մասին: Դա կարող եք ընկալել և՛ լոկալ, և՛ գլոբալ իմաստներով: Խոսքն այն մասին է լինելու, որ բոլորս բողոքում ենք երկրի տերերից, բայց կա նաև մեկ այլ տեսանկյուն՝ մենք ենք երկրի տերերը, և նաև մենք ենք պատասխանատու մեր երկրի համար:
– Համագործակցության առաջարկն ո՞ւմ կողմից էր:
– Իմ: Երգ էի գրել, որը միանգամից պատկերացրեցի Արտոյի հետ: Երբ հանդիպեցի՝ զրուցելու Արտոյի հետ այդ թեմաների մասին, հասկացա, որ մենք շատ ընդհանուր գաղափարներ ունենք: Եվ մենք միասին որոշեցինք, որ սա կարող է դառնալ ոչ թե միայն մի երգ, այլ՝ նախագիծ:
