Ահա թե ինչ պետք է բացատրեք ձեր երեխաներին, եթե նրանք վատ օր են ունեցել

Նրանց փոխարեն մի լուծեք իրենց խնդիրները:

Հաճախ է պատահել, որ հանկարծ գալիս է երեխան՝ տխուր, չարացած ու դժգոհ, ու դուք հավանաբար ուզում եք ամեն բան ուղղել: Դուք ձեր դստերն ասում եք, որ ամեն ինչ լավ կլինի, կամ 6-րդ դասարանցի ձեր երեխային սովորեցնում եք, թե ինչպես հաշտվի ընկերուհիների հետ, և կամ էլ կարեկցում եք ձեր տղային, ով բողոքում է դաժան ուսուցիչներից:

Բայց որքան էլ դուք ցանկանաք ամեն բան հարթել, այդպես վարվելը ճիշտ չէ:

«Ծնողներն իրենց վրա այնքան պատասխանատվություն են վերցնում իրենց երեխաների տրամադրության ու վիճակի համար, որ սկսում է թվալ, որ դա իրենց պարտականությունն է՝ որքան հնարավոր է՝ արագ ուղղել իրավիճակը»,- ասում է կլինիկական հոգեբան Վենդի Մոգելը, ապա հավելում, որ դա երեխային զրկում է դպրոցական օրվա ավարտին կամ մանկապարտեզից հետո մրթմրթալու ու զայրանալու հնարավորությունից:

Այլ կերպ ասած՝ երբ մենք փորձում ենք լուծել յուրաքանչյուր մանկական սխալ, նրանք չեն սովորում ինքնուրույն հաղթահարել դժվարությունները:

Պատճառներից մեկը, ըստ նույն հոգեբանի, թե ինչու կարող են երեխաները տխուր տուն գալ, այն է, որ, տունը երեխայի համար փափուկ վայրէջքի տեղ է: Դա այն վայրն է, ուր իրենք իրենց բավականաչափ հարմարավետ են զգում, որ դուրս հանեն իրենց բոլոր էմոցիաները:

«Ամբողջ օրը նրանք հավաք են եղել, լարված ու կարգապահ: Իհարկե, նրանք հոգնել են»,- ասում է Վենդի Մոգելը:

Իսկ հետո նրանք տուն են գալիս, ու ծնողները սկսում են ուսումնասիրել նրանց դիրքը, դեմքի արտահայտությունը, և այլն, որ համոզվեն, որ իրենց երեխաները լավ օր են ունեցել: Ինչ-որ իմաստով դա ներխուժում է երեխայի համար բնական վերականգնման պրոցես:

Կրթության հարցերով փորձագետ Ռոբբի Ֆոքսն էլ ասում է, որ երբեմն երեխան պետք է պոռթկա, դուրս հանի իր էմոցիաները, և եթե մենք չափից հաճախ ենք միջամտում, մենք խնդիրն ավելի ենք մեծացնում, քան այն իրականում կա, կամ նրանց ներշնչում ենք, որ իրենք ինքնուրույն այն չեն կարող լուծել:

Նա ծնողներին խորհուրդ է տալիս սովորել ռեֆլեկտիվորեն լսել:

Օրինակ՝ երեխան դպրոցից տուն է եկել ու բողոքում է մաթեմատիկայի բարդ դասից: Ծնողն ասում է. «Դե հա, մաթեմատիկան այսօր հեշտ չէր»: Ապա երեխան ինչ-որ ուրիշ բան է ասում, և ծնողը կրկին արտացոլում է նրա զգացմունքները:

«Ամեն անգամ, երբ երեխան զգում է, որ իրեն լսում են, նրա էմոցիաները հանդարտվում են, ու նա սկսում է ավելի պարզ հասկանալ, թե ինչպես դրանք կարելի է հաղթահարել»,- ասում է նա:

Չարժե բարոյախրատական դասեր կարդալ ու երեխային դասեր տալ, երբ նա տրամադրություն չունի: Կարեկցանք դրսևորեք ու երեխային անբռնազբոս կերպով  հասկացրեք, որ ծանր օրը հետևում է մնացել: Նա պետք է լսի, որ խնդիրները պերմանենտ չեն:

Երեխայի հետ քննարկեք վաղվա օրը: Աշխատեք նրան ներշնչել, որ վաղն ավելի լավ կլինի: Հիշեցրեք նրան յուրաքանչյուր լավ բանի մասին, որ կա կյանքում, և, թե ինչ պետք է անի ինքն իր տրամադրությունը բարձրացնելու համար:

Հիշեք՝ ձեր խնդիրը երեխայի պրոբլեմը լուծելը չէ, այլ նրան իր խնդիրներն ինքնուրույնաբար լուծել սովորեցնելը:

Հրապարակման պատրաստեց Սոֆա Պետրոսյանը