Վարուժան Ավետիսյանը՝ Արմեն Ռուստամյանին. «Ի՞նչ անենք, թույլ տանք, որ շարունակեն վայելե՞լ իրենց սաունաները, հարեմները, ռեստորանները, կալվածքները, դա են ուզո՞ւմ»

ԱԺ ՀՅԴ խմբակցության ղեկավար Արմեն Ռուստամյանն այսօր ԱԺ ճեպազրույցում խոսելով Բերձորում Հիմնադիր խորհրդարանի և ոստիկանների միջև տեղի ունեցած միջադեպի մասին՝ ասել էր, որ եթե մի ճանապարհ ենք որդեգրել, որ ԼՂ-ն անկախ պետություն է, կեսից պետք չէ փոխել մեր տրամաբանությունը. «Կամ՝ ընդունում ենք, որ կա անկախ պետություն, կամ՝ չկա: Եթե կա, պատասխան պետք է տանք միջազգային հանրության առաջ: Եթե չկա, ջուր ենք լցնում Ադրբեջանի ջրաղացին»:

168.am-ը  ՀՅԴ խմբակցության ղեկավարի այս հայտարարության վերաբերյալ մեկնաբանություն խնդրեց Հիմնադիր խորհրդարանի նախագահի տեղակալ Վարուժան Ավետիսյանից: Նրա խոսքով՝ Արցախյան շարժման պայքարի կեսից այն ժամանակվա «քաղաքական վերնախավը մտավ գործի մեջ, դարձավ դրության տերը ու այդ վերնախավի միջոցով (անկախ այն բանից` իրենք գիտակցո՞ւմ էին դա, թե՞ ոչ)՝ օտարը կարողացավ մեզ թելադրել իրեն ձեռնտու տարբերակը»:

«Այսինքն՝ արցախյան ինքնորոշման շարժումը Հայաստանին միանալու տարբերակից՝ անկախության տարբերակով տանելու «անհեռանկար» ծրագիրը: Որպեսզի միշտ հնարավոր լինի Արցախը պահել պատանդի վիճակում, դրա միջոցով նաև ամբողջ հայությանը կախյալ պահել և այդ պատանդին օգտագործել՝ մեր նկատմամբ ճնշումներ գործադրելու և ավելի մեծ ազդեցություն ունենալու համար»:

Ըստ Վ. Ավետիսյանի՝ այսօր իրենք տեսնում ենք այդ ծրագրի իրականացումը: Նրա համար ակնհայտ է, որ «Մեծ Թուրանի» ծրագիրն արդեն իրենց նկատմամբ աշխատում է՝ ի դեմս ռուս-թուրքական դաշինքի.

«Տեսնում ենք, որ ուզում են Արցախը մեզնից տարանջատել, բաժանել: Որպես առանձին սուբյեկտ՝ Արցախը, բնականաբար, չի կարող գոյություն ունենալ, և Հայաստանի նվազող ու ոչնչացող ինքնիշխանության ֆոնին՝ Արցախը կհայտնվի օտարի ձեռքում, կհայաթափվի, վերահսկողությունն Իրան-Հայաստան սահմանի նկատմամբ ամբողջությամբ կկորցնենք, մեր բարեկամ Իրանից կկտրվենք, աշխարհից էլ կկտրվենք ու կվերածվենք ուղղակի տարածքի: Իսկ քանի որ Ռուսաստանը բնավորություն ունի 100 տարին մեկ հեռանալու այստեղից մեկ ոտքով և այդ ընթացքում այստեղ խնամակալությունը չակերտավոր հանձնելու Թուրքիային, արդեն պատկերացրեք՝ մեզ հետ ինչ կկատարվի: Այսինքն՝ ուղղակի մենք կհայրենազրկվենք: Եթե Դաշնակցության ծրագիրը դա է, ես բան չունեմ ասելու»:

Վ. Ավետիսյանի խոսքով՝ այսօր տուրք տալով աշխարհաքաղաքական ուժերի կենտրոնների ազդեցությանը՝ փորձ է արվում ներքաղաքական դիվիդենտներ վաստակել ներսում. «Բոլոր քաղաքական ուժերը, ոչ միայն Դաշնակցությունը, փորձում են խամաճիկային իրենց մեթոդներով ջրի վրա մնալ»:

Ա. Ռուստամյանը նաև հայտարարել էր, որ ճիշտ չի համարում քաղաքական պայքարը Ցեղասպանության 100-ամյակի հետ կապելը. «Այլ ձև չկա՞ր քաղաքական պայքարը արդյունավետ տանելու»:

Ա. Ռուստամյանի այս հայտարարության առնչությամբ Վ.Ավետիսյանն ասաց, որ «փորձում են բացարձակ զգայական և ծիսական առումները միայն ցցել և շոուի են վերածում». «Արդեն ամոթ է, սրբապղծություն է դա, համազգային «միասնության» շոուի են վերածում, որովհետև այդ պղծությանը չի կարող ժողովուրդը միանալ, փորձում են դրա ծածկույթի տակ էլի իրենց քաղաքական խաղերը խաղալ»:

Նրա խոսքով՝ եթե ցավը, կորուստը չեն դառնում ցանկացած օրգանիզմի համար ապրելու, պայքարելու, վերածնունդի ազդակ, ապա նշանակում է, որ այդ օրգանիզմն արդեն մահացել է կամ մահանում է. «Իսկ միայն ցավի և կորուստի շրջանակներում մեզ պահելու քարոզը, տրամաբանությունը, առհասարակ այդ ընթացքից դուրս չգալու և դուրս եկողներին էլ խափանելու բոլոր ջանքերը, այ, դա է ջուր լցնում մեր դարավոր թշնամու ջրաղացին, որն ուզում է մեզ իսպառ ոչնչացված տեսնել:

Պատահական չէ, որ թուրքերը նախատեսել են ապրիլի 24-ին նշելու Գալիպոլիի ճակատամարտը, նրանք հասկանում են, որ այդ օրն ունի կիզակետային, հոգեբանական, ներազգային լուրջ նշանակություն մեզ համար, և մենք պետք է կարողանանք ազատագրենք մեր գիտակցությունը, մեր տեսլականը, որպեսզի կարողանանք դա օգտագործել՝ որպես վերծնունդի իմպուլս: Եթե մենք դա չկարողանանք անել, մենք կկործանվենք, և Թուրքիան տեսնելով, որ մենք չենք կարողանում դա անել, ինքն է անում, որպեսզի միանշանակ կերպով զբաղեցնի այդ հատվածը և թույլ չտա, որ մենք այլևս կարողանանք բարձրացնել մեր հայացքն ու ապագային նայել: Մեզ ուզում են վերածել ոչնչացող համայնքի: Եթե դա է քաղաքական կուսակցությունների, մասնավորապես՝ Դաշնակցության նպատակը, ես բան չունեմ ասելու: Չի կարելի ժողովրդին պահել քաղաքական գաճաճության մեջ, բավական է, հերիք է»:

Հարցին՝ չե՞ք կարծում, որ Հայաստանի ներքաղաքական անկայունությունն այս շրջանում այնքան էլ դրական չի կարող ազդել Ցեղասպանության 100-ամյա տարելիցը պատվով նշելու վրա, Վ.Ավետիսյանն այսպես պատասխանեց.

«Քաղաքականություն լինում է պետության մեջ, մենք պետություն չունենք: Այստեղի կառավարման համակարգը գաղութային ռեժիմ է, չկա պետական արտաքին և ներքին քաղաքականություն, ազգային շահերով չեն առաջնորդվում կառավարիչները: Ամբողջ համակարգը, ռեժիմը, քաղաքական կուսակցություններն առաջնորդվում են իրենց կլանային և անձնական շահերով: Միայն դիակն է կայուն լինում, մեռելի նման անհաղո՞րդ լինենք, ցավի չարձագանքե՞նք, վտանգին չարձագանքե՞նք, իրենց կայուն կյանքը չխանգարե՞նք, հա՞: Ի՞նչ անենք: Թույլ տանք, որ շարունակեն վայելե՞լ իրենց սաունաները, հարեմները, ռեստորանները, կալվածքները, դա են ուզո՞ւմ, դա չի մնա