Փաշինյանը փորձում է «Կոմկուսի պարտիա» խաղարկել. Արմեն Հովասափյան

Արմեն Հովասափյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է. «Մի քանի անգամ խոսել եմ այն մասին, որ Նիկոլ Փաշինյանն իր վարքագծով, քաղաքականության հետ ոչ մի աղերս չունեցող գործունեությամբ և էքստրավագանտ պահվածքով բավական նման է Նիկիտա Խրուշչովին, ով, ինչպես հայտնի է, իր կառավարման 10-ամյակում սկիզբ դրեց ԽՍՀՄ-ի կազմաքանդման օպերացիային։

Խրուշչովի ու Փաշինյանի զուգահեռ տանելու դրվագի մասին հիշեցի՝ առավոտ շուտ վերջինիս մի տեսաուղերձի հետ կապված, երբ հայտարարեց, թե՝ «կարևոր որոշում է կայացվել, որ կուսակցությունը չպետք է դառնա պետական պաշտոնյաների կուսակցություն, այլ պետք է հանրության ավելի լայն շերտեր ներգրավի՝ միջին խավից և մնացած բոլոր մարդկանցից» և կոչ արեց, բոլոր այն մարդկանց, ովքեր կիսում են ՔՊ-ի՝ «Իրական Հայաստանի» վրա հիմնված հայեցակարգային տեսակետները, առաջիկայում համալրել կուսակցության շարքերը։

Փաշինյանը, հասկանալով, որ հանրային շրջանակներում թիմի նկատմամբ ատելությունն ու անվստահությունը հասել է պատմական մաքսիմումի, փորձում է «Կոմկուսի պարտիա» խաղարկել և իր համար հանրային ներդաշնակություն ձևավորել։ Իր այս քայլով փորձում է «Նյու Կոմկուս» կառուցել, որտեղ ընդգրկված կլինեն հանրության տարբեր շերտերի ներկայացուցիչներ։ Այստեղից կարող ենք ենթադրել, որ առաջիկայում նա կսկսի մարզային այցերի հերթական շարք, որտեղ կփորձի մարդկանց «դարդ ու ցավը» լսելու քողի տակ, իր նոր իմիջի ձևավորման գործընթացը։

Ակնհայտ է, որ Նիկոլը, ով ներկայումս մտմտումների մեջ է և պատրաստվում է ընտրությունների, կուսակցական ռեբրենդինգի կարիք ունի․ նրան պետք են «նոր դեմքեր», ովքեր ընտրություններին ընդառաջ, որպես «ժողովրդի ծոցից ելածներ», կլինեն հանրության «սիրելիները» և Փաշինյանի համար «արդար» քվեների խմբաքանակ կապահովեն։ Թերևս սա երկար մտածված սցենար է, որի խաղարկումը Նիկոլը միանշանակ լուրջ հաշվարկել է։

Պատկերացրեք մի իրավիճակ, երբ, ասենք, Լոռու մարզի Լեջան կամ Շիրակի մարզի Սառնաղբյուր գյուղից շարքային զոդող Վալոդը կամ կոմբայնավար Սանդրոն դառնում են ՔՊ ցուցակի անցողիկ համարի դեմք՝ դառնալով պատգամավոր կամ մարզպետ․ այս կերպ Նիկոլը ցուցադրելու է իր «հասարակ» ու «ժողովրդի հին Նիկոլը» լինելու փաստը. մարդիկ էլի ծափ են տալու, ավելին՝ ասելու են՝ «արա դե տեսնում եք, կարգին մարդ ա, սաղիս հետ էլ հաշվի է նստում»։

Այս ֆոնին բոլորը մոռանալու են (չնայած հիմնական մասն արդեն մոռացել է) և՛ պատերազմի հազարավոր զոհերը, և՛ հանձնված Արցախը, և միլիարդավոր պարտքերը, և՛ ժողովրդի հաշվին տեղի ունեցող վոյաժները, և՛ սպանված հղի կնոջն ու նիկոլական մնացած այլասերումները։

Սա հերթական աչքկապոցու դրսևորումն է, երբ մոխրագույնը դնում են սևի կողքին և ապացուցում, թե այն սպիտակ է։ Հիմա Նիկոլն ամեն ինչ ձախողել է, սակայն ընտրություններին վերարտադրվելու համար, համապատասխան կոմբինացիա է խաղարկում՝ թքած, թե իր թիմն այս հարցում ինչ վերաբերմունք ունի, կարևորը՝ մնա իշխանության և թուրքական օրակարգը մինչև վերջ կյանքի կոչվի։ Ըստ էության, Նիկոլը գնում է Խրուշչովի ճանապարհով, որը ոչ մի լավ տեղ չի տանում։

Հ․Գ․ Ասեմ, որ ԽՄԿԿ-ն ի սկզբանե ձգտում էր համախմբել գաղափարապես նվիրված կուսակցականներին, բայց 20-րդ դարի երկրորդ կեսին անդամակցությունը հաճախ վերածվեց գործնական պահանջի: Հենց այդ պատճառով կուսակցության անդամների մեծ մասը գաղափարական մասնակցություն չուներ, իսկ համակարգի փլուզման ժամանակ մեծ մասը պարզապես «քանակ» էր, այլ ոչ թե «որակ», նույն պատկերն է նաև ժամանակակից Կոմկուսում՝ ՔՊ-ում։

Հ․Հ.Գ․ Ի դեպ, եթե չգիտի՝ ասեմ, որ 1991 թվականին՝ Խորհրդային Միության փլուզման պահին, Կոմունիստական կուսակցությունն ուներ ամփոփ հաշվարկով մոտ 19 միլիոն անդամ։

Կուսակցությունը շարունակաբար մեծացնում էր իր անդամների թիվն ամբողջ գոյության ընթացքում, և անդամակցությունը հաճախ պարտադիր կամ խիստ խրախուսված էր որոշակի մասնագիտություններում ու պաշտոններում, սակայն, ինչպես տեսանք, այդ 19 միլիոնից և ոչ մեկը մատը մատին չտվեց, երբ երկիրը փաստացի քանդվեց, իսկ 1991 թվականի օգոստոսի 29-ին, երբ Կուսակցությունը որոշ երկրներում կասեցվեց, կրավորական կեցվածք ընդունեցին և հրաժարվեցին կուստոմսերից»։