Հայաստանի Հանրապետությունն այսօր պաշտպանություն չունի. գլխատեցին բանակը և դարձրին կառավարվող մանեկենների մի համախմբություն. Արտակ Զաքարյան

«Պրեսսինգ» հաղորդաշարում Սաթիկ Սեյրանյանի հյուրը Հայաստանի Հանրապետական կուսակցության (ՀՀԿ) խորհրդի անդամ, ՀՀ պաշտպանության նախարարի նախկին առաջին տեղակալ Արտակ Զաքարյանն է։

Բանախոսը համոզված է.

Ես չեմ զարմանա, որ Հայաստան արդեն տարբեր դիվերսիոն խմբեր ներթափանցած լինեն:

Հայաստանը վերածել են մի տարածքի, որի բանակը, անվտանգային համակարգը որևէ նշանակություն չունի, ամբողջությամբ մանկուրտի կարգավիճակում է հայտնվել:

Վերջին երեք տարիներին բանակի հիմնական գեներալների մի մասին դարձրեցին թալանչի, մի մասին՝ նախկին, մի մասին՝ հակահեղափոխական, դավաճան… գլխատեցին բանակը և դարձրեցին կառավարվող մանեկենների մի համախմբություն:

Ինչո՞ւ Ադրբեջանը հենց Երասխի և Գեղարքունիքի ուղղությամբ կրակ բացեց. Արցախը սնող ճանապարհային երակն անցնում է հենց Երասխով, Տիգրանաշենով, Տավուշի շրջանի գյուղերով… Ադրբեջանի նպատակն է վերատիրանալ և ամբողջությամբ հաստատվել Հայաստանի Հանրապետության սահմաններին: Իսկ դա նշանակում է, որ Հայաստանի Հանրապետությունն այլևս որպես սուբյեկտ գոյություն չի ունենա:

Հայաստանի Հանրապետությունը Հարավային Կովկասում դառնալու է պլաստիլին, որից ինչ ուզենան, ինչքան ուզենան՝ կվերափոխեն, կձևափոխեն ու ամբողջությամբ ենթարկելի կդարձնեն: Այսօր Երասխն է, երեկ Կութն էր, դրանից առաջ Գեղարքունիքի մի շարք գյուղերն էին, Տավուշն էր, Սյունիքն էր… անընդհատ այս գործընթացը կշարունակվի, մինչև որ հայ ժողովուրդը կապիտուլյանտին կասի՝ դե լավ, զզվացրեցին արդեն, գնացեք դեմարկացիա-դելիմիտացիա արեք, կստեղծեն ինչ-որ հանձնաժողով, որի հիմքերը, հունվարի 11-ի հայտարարությամբ պայմանավորված՝ դրվել են, կիրականացվի սահմանների ճշտում, Ադրբեջանի հետ ինչ-որ փաստաթղթեր կստորագրեն, որի արդյունքում կմոռացվի նաև Արցախի կարգավիճակի հարցը… Իսկ Արևմուտքն այսօր, այսպես ասած, մտմտում է Արցախի կարգավիճակի հարցը, դրանից անպայման պետք է օգտվել, բայց ամբողջությամբ չտրվելով Արևմուտքին: Այդ հարցն Արևմուտքի համար կարևոր հանգամանք է այնքանով, որքանով դա և ռուսական խաղաղապահ ուժերի կարգավիճակի փոփոխությունը և նոր համադրումներն Արևմուտքի համար կարևորվում են:

Որքան էլ ցանկանանք կամ չցանկանանք՝ Ռուսաստանի Դաշնությունը մեր տարածաշրջանում առաջին ջութակի դերում է: Հենց թեկուզ միայն իր ռազմական ներկայությամբ:

Այո, Նիկոլ Փաշինյան կապիտուլյանտը ձեռնտու է և՛ Ռուսաստանին, և՛ Արևմուտքին, Միացյալ Նահանգներին, և՛ Եվրոպային, բացի Հայաստանից և Արցախից: Սա միակ իշխանությունն է, որը չի կարողանում պաշտպանել իր պետության շահերը:

Այս կապիտուլյանտը, դրսից ով ինչ ասում է, համաձայնում է, առանց մտածելու, թե ինչ է դրա տակ թաքնված:

Ակնհայտ է, որ Արցախում Ադրբեջանը և Թուրքիան դեռևս կիսատ խնդիրներ ունեն: Եվ ակնհայտ է, որ Արցախում արդեն ռուսների հետ է նրանց խնդիրը: Երբ և ինչպես կհրահրեն այդ նոր բախումը, որովհետև ակնհայտ է նաև, որ ռուսներն այնտեղից դուրս չեն գալու շատ երկար ժամանակ: Ակնհայտ է նաև, որ ռուսներին պետք է հայկական, հայաբնակ Արցախ, բայց միևնույն ժամանակ՝ ակնհայտ է, որ ռուսներին պետք է, որպեսզի Ադրբեջանը և Հայաստանը պայմանավորվեն և տարածաշրջանում կոնսենսուս, կայուն զարգացումներ լինի, որպեսզի նոր բախման օջախ այստեղ Ռուսաստանի համար չառաջանա: Իսկ Արևմուտքն էլ մտածում է հակառակ ուղղությամբ՝ որ այստեղ պետք է նոր լարվածությունների օջախներ, որպեսզի Ռուսաստանի ոտքերն այրվեն. Ոչինչ, որ Հայաստանն արանքում նորից կարող է վատ վիճակի մեջ հայտնվել, ոչինչ, որ Ադրբեջանը կարող է նոր ռիսկի գնա և այս անգամ մեծ հարվածներ ստանա Ռուսաստանից, ոչինչ, որ Թուրքիան կարող է նոր հնարավորություն ստանա՝ այստեղ ավելի մխրճվելու, խճճվելու, այստեղ ռազմական բազայի խնդիր բարձրացնելու, և այլն, և այլն:

Ցավոք, պատերազմի ռիսկերը չեն մարել, այլ ավելացել են: Ավելացել են, որովհետև Հայաստանի, այսպես կոչված՝ իշխանություններն այդ պատերազմի ռիսկը նվազեցնելու դիվանագիտական և քաղաքական որևէ օրակարգ առաջ չեն տանում:

Այսօր Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացին ամբողջ աշխարհում ամենաանպաշտպան քաղաքացիներից մեկն է:

Հայաստանը նոր տարածաշրջանի քարտեզի վրա գերտերություններին պետք է՝ որպես անգլուխ, անուղեղ, անձև մի պետություն, որտեղ բոլոր պետություններն իրենց հարցերը կլուծեն:

Ցավոք, Հայաստանի հաշվին կառուցվում է նոր տարածաշրջան:

Հայաստանի Հանրապետությունն այսօր պաշտպանություն չունի. Կան զինվորականներ՝ գեղեցիկ հագնված, մեծ-փոքր աստղերով… բայց ի՞նչ խնդիր են նրանք լուծում պետության համար: Իրենք էլ չգիտեն: Պաշտպանության նախարարությունը մեր պետության ողնաշարն է եղել, որը ջարդեցին: Սեպտեմբերի 21-ին՝ Անկախության 31-ամյակին, հետաքրքիր է, ո՞րն է լինելու Պաշտպանության նախարարության դերը, ի՞նչ ելույթներ են հնչեցնելու, ի՞նչ են ասելու… Երեկ լսում էի լուրերով. ո՛չ գնացող Պաշտպանության նախարար Վաղարշակ Հարությունյանն ասելիք ուներ, ո՛չ եկող նախարարը՝ Արշակ Կարապետյանը:

Դեռևս նոյեմբերին, դեկտեմբերին, փետրվարին ես իմ հարցազրույցներում ասել եմ՝ հաջորդ պատերազմը լինելու է Հայաստանի տարածքում: Հիմա կրկնում եմ՝ եթե այս ընտրություններով իշխանություն փոխվեր, ապա 99 տոկոս հավանականությամբ պատերազմի ռիսկերը կնվազեին, կամ ընդհանրապես կչեզոքանային: Ո՞ւմ ձեռնտու չէ այս կապիտուլյանտը. սրան՝ Նիկոլ Փաշինյանին, պահել են իշխանության, որպեսզի դրսից ինչ ասեն՝ անի: Եթե չի ուզում անի, ասում են՝ ո՞նց, դե ուրեմն պատրաստվիր պատերազմի: Ինքն էլ գալու է և ժողովրդին ասելու է՝ ժողովուրդ ջան, գնանք պատերազմի՞, թե՞ Հայաստանի այս հատվածներն էլ տանք: Ժողովուրդն ասելու է՝ այդ հատվածներն էլ տվեք, ինքն էլ ասելու է՝ ինչ խաղաղարար ժողովուրդ են, ու տալու է: Եվ… մի 5 տարի հետո պարզվելու է, որ Հայաստանի Հանրապետություն այլևս չկա:

Այս իշխանությունները մաքսիմում 2 տարի կդիմանան:

Քանի դեռ կա մեր ազգային միջուկը, քանի դեռ սրանք դա չեն սպանել մեր ժողովրդի մեջ, հայ ժողովուրդը կվերածնվի: Թուրքիան և Ադրբեջանը մշտապես վախեցել են մեր այդ ազգային միջուկից: Հող մշակող ազնիվ, անկեղծ գյուղացու համակրանքը դեպի ազգի տակա՞նքն է, թե՞ դեպի ազգի սերուցքը: Դա է կարևորը, մենք այդտեղ լուրջ անելիք ունենք: