«Ամենամեծ ձեռքբերումը Հայոց ազգային բանակի ստեղծումն էր, որը փառավոր հաղթանակներ տարավ Արցախյան պատերազմի տարիներին». Էդիկ Մինասյան
«Հայաստանի նորանկախ հանրապետությունն ունեցավ որոշակի ձեռքբերումներ. ամենամեծ ձեռքբերումը Հայոց ազգային բանակի ստեղծումն էր, որը փառավոր հաղթանակներ տարավ Արցախյան պատերազմի տարիներին: Երկրորդ ձեռքբերումը Արցախի ազատագրումն էր. ստեղծվեց մեր երկրորդ անկախ հանրապետությունը՝ Լեռնային Ղարաբաղի հանրապետությունը: Ի դեպ, շատերն ասում են, թե ինչպես եղավ, որ Արցախն ավելի շուտ անկախացավ, քան Հայաստանի հանրապետությունը:
1991թ. օոգոստոսի 30-ին Ադրբեջանի Գերագույն խորհուրդն արտահերթ նիստ հրավիրեց և Ադրբեջանի անկախության մասին որոշում կայացրեց, ընդ որում՝ այս հռչակագրում որոշակի ձևակերպված էր, որ Ադրեջանը համարվում է Մուսաֆաթական Ադրբեջանի ժառանգորդը, այլ ոչ Խորհրդային Ադրբեջանի: Իսկ այդ շրջանում Արցախն Ադրբեջանի կազմում չէր եղել: Բնական է, որ նման պայմաններում Արցախը կարևոր որոշում պետք է ընդուներ: Սեպտեմբերի 2-ին հրավիրվեց Լեռնային Ղարաբաղի ինքնավար մարզի և Շահումյանի շրջանային խորհուրդների համատեղ նիստը, որն ընդունեց պատմական որոշումը»,-այսօր լրագրողների հետ հանդիպման ընթացքում ասաց պատմաբան, պատմ. գիտ. դոկտ., պրոֆեսոր Էդիկ Մինասյանը:
Ըստ նրա՝ երրորդ ձեռքբերումը մեր պետականության կայացումն էր. «Իբրև պետություն Հայաստանը միջազգային մեծ ճանաչում ստացավ: Մյուս ձեռքբերումը օրենսդիր, գործադիր և դատական իշխանությունների տարանջատման փաստն է: Չմոռանանք բազմակուսակցական համակարգի առկայությունը, ինչը կարևոր նվաճում է»:
Պատմաբանը խոսեց նաև թերությունների ու բացթողումների մասին.
«Սեփականաշնորհման սկզբնական շրջանում մենք փորձեցինք առաջինը լինել, հատկապես՝ հողի սեփականաշնորհման գործընթացում, բայց անհրաժեշտ էր հաշվի առնել մյուս երկրների փորձը և աստիճանաբար գնալ այդ գործընթացին, ինչպես Արցախն արեց:
Սեփականաշնորհման գործընթացն՝ իբրև սկզբունք, իհարկե, ճիշտ էր, բայց դրա կիրառման չափորոշիչներն էին սխալ, երբ հողի բաժանումը կատարվեց որոշակի խախտումներով:
Արդյունաբերական գործարանների ապապետականացման քաղաքականության արդյունքում թանկարժեք սարքավորումները վաճառվեցին, որի հետևանքով մինչ օրս արդյունաբերական ձեռնարկությունները չեն աշխատում: Այսօր մեր տնտեսության ամենախոցելի կողմն այն է, որ արդյունաբերական ձեռնարկություններ չկան, որպեսզի աշխատատաեղեր ապահովեն:
Շեշտը դրեցինք սպասարկման ոլորտների զարգացման վրա, արտադրական ձեռնարկությունների ստեղծման հատվածը բաց մնաց, որը մեծ ներդրումներ է պահանջում: Թերություն է նաև 90-ականներին սկիզբ առած արտագաղթը, որը մինչև օրս շարունակվում է»,-ասաց ԵՊՀ պատմության ֆակուլտետի դեկան Էդիկ Մինասյանը:
