Սերժ Սարգսյանի՝ վերը նշված լակոնիկ հայտարարությունը, սակայն, շատ ավելի հիմնարար նշանակություն ունի և, ըստ էության, ախտորոշում է Հայաստանի պետական ու հանրային կյանքի այսօրվա դեգրադացված վիճակը։ Թվում է, թե ասվածն այնքան պարզ է ու ակնհայտ, որ անգամ քննարկման կարիք չկա՝ որևէ երկրում որևէ ինստիտուտ պետք է գործունեություն ծավալի բացառապես տվյալ պետության շահերից ելնելով։ Բայց հենց այս ակնհայտ իրողության խեղումն է նաև Հայաստանը հասցրել այսօրվա աղետալի վիճակին։
Հայաստանի անունից իշխանությունը ներկայացնող մեկ կամ մի քանի անձանց որոշմամբ պետությունը ներքաշվել է ծայրահեղ վտանգավոր ավանտյուրայի՝ հակառուսական հիստերիայի մեջ։ Ամեն պահի պատերազմի բռնկման սպառնալիքի ներքո ապրող պետության համար դա հղի է լրջագույն հետևանքներով։ Կարևոր, բայց տվյալ դեպքում երկրորդական են հարցերը՝ որքանով է հակառուսականությունն արդարացված կամ հիմնավոր, որքանով է իրեն իրապես ոչ դաշնակցային երկրի նման պահում Ռուսաստանը, և այլն։ Դրանք բոլորը քննարկելի հարցեր են, բայց ոչ այն պայմաններում, երբ թշնամական զորքերն աքցանի մեջ են առել Հայաստանը։
Պատասխանատվության զգացումը ենթադրում է դիրքորոշում, գործողություն, այն դեպքում, երբ անպատասխանատվությունը պասիվ, անգործունակ վիճակ է:
«Պրեսսինգ» հաղորդաշարում Սաթիկ Սեյրանյանի հյուրը «Կովկասի ինստիտուտի» տնօրեն, քաղաքագետ Ալեքսանդր Իսկանդարյանն է:
