«Պրեսսինգ» հաղորդաշարում Սաթիկ Սեյրանյանի հյուրը ԵՊՀ Կիրառական սոցիոլոգիայի ամբիոնի վարիչ, քաղաքական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Արթուր Աթանեսյանն է։
«Դերասանն այն երևույթն է, երբ դու ապրում ես մի կյանքով, բայց խաղում ես բազում-բազում կերպարներ, և այդ կերպարը ոչինչ չի ասում քո մասին՝ որպես մարդու: Դու կարող ես լինել աղքատ, համեստ ապրես մի սենյականոց բնակարանում, կեղտոտ խոհանոցով, միայնակ, ճանճերով ափսեների վրա՝ լվացարանում, սակայն բեմի վրա թագավոր խաղաս և շատ համոզիչ լինես…»։
«Ամերիկացին, ինչպես և հայաստանցին, տարված է շոուով և շոուի մեջ այդ մարդու՝ խաղալու կարողությամբ: Խաղում է Բայդենը, շատ-շատ է խաղում Փաշինյանը, խաղում է Զելենսկին: Ընդ որում, իրենք խաղում են այնպիսի դերեր, որոնց համար ո՛չ սովորել են, ո՛չ փորձ ունեին: Զելենսկին խաղում էր զինվորական առաջնորդի դեր, բայց խաղալով՝ չի դառնա զինվորական: Պիտի ծառայես և կռվես»։
«Արժեքների փոփոխությունն այդքան հեշտ տեղի չի ունենում։ Մեր պատմական, առասպելական, հիմնականում՝ տղամարդ հերոսներն այսօր էլ իդեալականացվում են։ Բոլորի համար իդեալական հայը նույնն է։ Որևէ մեկի համար հերոս չէ մարդու, հերոսի այն տեսակը, ով իրեն ու բացառապես իր շահն է պաշտպանում։ Մեր այսօրվա դրական հերոսները դարձյալ Սասունցի Դավիթն ու Նժդեհն են, Մոնթեն։ Բացասական կերպարներ են Քաջ Նազարը, Անբան Հուռին, այսինքն՝ դավաճան, անբան, անօգուտ մարդիկ»։
«Մենք անգամ մեր ներսում չենք կառավարում ամեն ինչ։ Սա ձախողում է, ուստի եկեք հիմա հասկանանք, թե ի՞նչ կլինի մեզ հետ, երբ բնակչությանը համոզում են, թե դուք հպարտ եք, մինչդեռ այդ հպարտը կառավարվում է դրսից։ Ժողովրդին ներշնչում են, թե՝ ուժեղ ու հպարտ եք, բայց կառավարվում ենք ուրիշ տեղերից։ Այո՛, ապագա կա, դա ուրիշների կողմից՝ դրսից 100 տոկոսով կառավարվելու հավանականությունն է։ Ուշագրավ է, որ մենք չենք որոշում, թե ովքեր են կառավարելու. դա էլ կախված է ուրիշներից։ Պատկերավոր ասած, մենք չենք որոշում, թե մեզ ով կառավարի, ճիշտ այնպես, ինչպես այն կինը, որը այլոց հետ քնում է՝ փողով»,- ասաց Արթուր Աթանեսյանը՝ շեշտելով՝ երբեք էլ ուշ չէ պետություն ստեղծել, ինչը պետք է անենք՝ միմյանց լսելով, սիրելով, օգնելով։
