Փրկութիւն եւ վարձատրութիւն
Փրկութիւնը Աստուծոյ շնորհքին եւ անոր պարգեւած հաւատքին արդիւնքն է, իսկ վարձատրութիւնը՝ հաւատքին արտայայտութիւնը եղող մեր գործերուն արդիւնքը։ Պօղոս առաքեալ կըսէ. «Աստուծոյ շնորհքովը փրկուեցաք, քանի հաւատացիք։ Փրկութիւնը ձեր արժանիքը չէ, այլ՝ Աստուծոյ պարգեւն է։ Ձեր գործերով շահուած չէ անիկա, որպէսզի ոեւէ մէկը չպարծենայ» (Եփ. 2.8-9)։
Իսկ վարձատրութեան վերաբերեալ ան կըսէ. «Աստուած իւրաքանչիւրին պիտի հատուցանէ՝ անոր գործերուն համաձայն» (Հռ. 2.6 հմմտ Բ.Կր. 5.10, Փլպ. 4.17)։ Ի՞նչ է արդեօք այն հատուցումը կամ վարձատրութիւնը որ հաւատացեալ մարդը պիտի ստանայ իր կատարած գործերուն փոխարէն։ Մտ. 25.21-ին մէջ կը կարդանք. «Ապրի՛ս, բարի եւ հաւատարի՛մ ծառայ, քանի այդ փոքրիկ գումարը շահարկելու մէջ հաւատարիմ գտնուեցար, քեզ աւելի մեծ գործերու պատասխանատու պիտի կարգեմ, եկուր եւ մասնակից եղիր տիրոջդ ուրախութեան»։
Ոմանք մեկնելով այս համարէն, կենթադրեն որ արքայութեան մէջ հաւատացեալները տարբեր-տարբեր պատասխանատուութիւններ պիտի ստանձնեն, եւ այդ ստանձնելիք պատասխանատուութիւնները՝ պիտի ըլլան անոնց վարձատրութիւնը։ Ասիկա չի՛ կրնար շիտակ ըլլալ, որովհետեւ Պօղոս առաքեալ կըսէ. «Իւրաքանչիւրին գործը դատաստանի օրը պիտի յայտնուի, եւ ատիկա կրակը պիտի յայտնէ, որովհետեւ իւրաքանչիւրին գործին որակը կրակով պիտի փորձուի։ Եթէ մէկուն շինածը կրակին դիմանայ՝ ենթական պիտի վարձատրուի. իսկ եթէ այրի՝ ենթական պիտի տուժէ, այսինքն թէեւ անձը ինք պիտի փրկուի, սակայն իր գործերուն համար վարձատրութիւն պիտի չստանայ» (Ա.Կր. 3.13-15)։
Այս խօսքը հարկաւ կը վերաբերի հաւատացեալներուն միայն։
Առաքեալի այս խօսքին համաձայն, հաւատացեալներ պիտի ըլլան որոնք պիտի փրկուին առանց սակայն վարձատրութիւն ստանալու։ Եթէ երբեք արքայութեան մէջ մեր ստանձնելիք պատասխանատուութիւնները պիտի ըլլան մեր վարձատրութիւնը (ինչպէս ոմանք կենթադրեն), այդ պարագային, արքայութեան մէջ հաւատացեալներ պիտի ըլլան որոնք որեւէ պատասխանատուութիւն պիտի չստանձնեն, համաձայն առաքեալի խօսքին. «…անձը ինք պիտի փրկուի, սակայն իր գործերուն համար վարձատրութիւն պիտի չստանայ» (Ա.Կր. 3.15)։ Եթէ իսկապէս վարձատրուիլը պատասխանատուութիւն ստանձնել է, այդ պարագային, չվարձատրուիլը՝ արքայութեան մէջ անպատասխանատու մնալ է։
Հետեւաբար, եթէ վարձատրութիւնը պատասխանատուութիւններ ստանձնելը պիտի չըլլայ, հապա ի՞նչ պիտի ըլլայ։ Վարձատրութիւնը նոյնինքն Քրիստոսի ներկայութիւնը պիտի ըլլայ։ Փրկութիւնը Քրիստոսի հետ ըլլալն է, իսկ վարձատրութիւնը Քրիստոսի ներկայութիւնը խորապէս զգալն ու ապրիլն է։ Առաքեալը խօսելով անհաւատներուն մասին, կըսէ. «Այդպիսիները յաւիտենական մահուամբ պիտի պատժուին, զրկուելով Տիրոջ ներկայութենէն» (Բ.Թս. 1.9)։ Եթէ երբեք յաւիտենական մահը Տիրոջ ներկայութենէն զրկուիլն է, ուրեմն, յաւիտենական կեանքը Տիրոջ ներկայութեան մէջ ըլլալն ու ապրիլն է։
Եթէ վարձատրութիւնը Տիրոջ ներկայութեան մէջ ապրիլն է, այդ պարագային ինչպէ՞ս պէտք է բացատրել առաքեալին տուեալ խօսքը. «…անձը ինք պիտի փրկուի, սակայն իր գործերուն համար վարձատրութիւն պիտի չստանայ» (Ա.Կր. 3.15)։ Արդեօ՞ք «վարձատրութիւն պիտի չստանայ» խօսքը կը նշանակէ որ արքայութեան մէջ հաւատացեալներ պիտի ըլլան որոնք Տիրոջ ներկայութիւնը պիտի չզգան եւ պիտի չապրին։ Կարեւոր է գտնել այս հարցումին պատասխանը։
Ամէն հաւատացեալ պիտի վարձատրուի, այլ խօսքով, պիտի զգայ եւ ապրի Քրիստոսի ներկայութիւնը արքայութեան մէջ, բայց հաւատացեալէ հաւատացեալ պիտի տարբերի այդ զգալու եւ ապրելու տարողութիւնը, որովհետեւ բոլոր հաւատացեալները նոյնքան խոր կերպով չեն սիրած եւ մօտիկ չեն եղած Քրիստոսի։ Ո՛րքան մօտիկ եղած ենք Քրիստոսի երկրի վրայ, ա՛յնքան մօտիկ պիտի ըլլանք իրեն արքայութեան մէջ։ Այս մօտիկութիւնը մեր վարձատրութիւնն իսկ է։
Ո՛րքան խո՛ր կերպով սիրած ենք Տէր Յիսուսը մեր երկրաւոր կեանքի ընթացքին եւ որքան խո՛ր կերպով փափաքած ենք իր ներկայութեան մէջ ապրիլ, ա՛յնքան աւելի պիտի վարձատրուինք իր արբեցուցիչ ներկայութեամբ։ «Վարձատրութիւն պիտի չստանայ» խօսքը հետեւաբար, պարզապէս կը նշանակէ, թէ ենթական Քրիստոսի զգլխիչ ներկայութիւնը զօրեղապէս պիտի չապրի։
Բոլոր հաւատացեալները նո՛յն չափով, նո՛յն ծաւալով, նո՛յն ջերմութեամբ եւ նո՛յն զօրութեամբ չէ որ պիտի զգան եւ ապրին Քրիստոսի ներկայութիւնը։ Թէ ինչպէ՞ս կարելի է նո՛յն արքայութեան մէջ եղողներ եւ նո՛յն Արքային ներկայութեան կանգնողներ, նոյն հաճոյքն ու ուրախութիւնը չստանան, հետեւեալ օրինակով կարելի է պարզել այդ մէկը.- ենթադրեցէք պահ մը, որ երկու հոգիներ համերգի մը ներկայ կըլլան։ Անոնցմէ մին շատ կը սիրէ համերգի ներկայ ըլլալ, իսկ միւսը՝ նուազ կը սիրէ։ Հիմա դո՛ւք ըսէք, երկուքը նո՞յն հաճոյքը կը ստանան, հոգեկան նո՞յն զգացումները կունենան։ Բնականաբար ո՛չ։ Ան որ շատ կը սիրէ համերգը՝ շատ հաճոյք կը ստանայ անկէ, իսկ նուազ սիրողը՝ նուազ հաճոյք կը ստանայ, բայց երկուքին ալ պարագային հաճոյքը կայ։
Նո՛յնը պիտի ըլլայ պարագան, զՔրիստոս շատ թէ քիչ սիրող հաւատացեալներուն։ Նոյնինքն Քրիստոս կը մատնանշէ շատ կամ քիչ սիրելու պարագայ մը. «Անոր որ աւելի կը ներուի՝ անիկա աւելի սէր ցոյց կու տայ, իսկ անոր որ քիչ կը ներուի՝ աւելի քիչ կը սիրէ» (Ղկ. 7.47)։ Եկէք շատ սիրենք Յիսուսը երկրի վրայ, որպէսզի առատօրէն վայելենք իր սէրը երկինքի մէջ ու կշտանանք այդ սիրով։
Վաղինակ վրդ. Մելոյեան
«Բա՛ց դուռը սրտիդ, Յիսուս կը սպասէ» գրքից
