«Չեմ ներգրավվելու կուսակցական, ներքաղաքական որևէ գործընթացում»
Հարցազրույց ՀՀ ԱԺ պատգամավոր Վահե Հովհաննիսյանի հետ
– Պարոն Հովհաննիսյան, Ձեզ համար անակնկա՞լ էր Գագիկ Ծառուկյանի` ակտիվ քաղաքականությունից դուրս գալու հայտարարությունը, որ նա արեց համագումարին:
– Իհա՛րկե ոչ: Բայց դրա մասին, կարծում եմ, ճիշտ էր խոսել միայն իր հրապարակային հայտարարությունից հետո: Համենայն դեպս, դա էր պահանջում մարդկային և քաղաքական էթիկան: Ես կուզեի, որ մենք հարգեինք Ծառուկյանի անձնական որոշումը, չփնտրեինք ենթատեքստեր: ԲՀԿ քաղաքական թիմն այս տարիների ընթացքում ուներ խնդիր, այդ թվում՝ դրված Ծառուկյանի կողմից, քաղաքական հարթությունում փորձել գտնել հարցերի լուծումները, իրականացնել գրագետ օրենսդրական, հասարակական գործունեություն և իր կշռադատված ծրագրային քայլերով ու քաղաքական գործունեությամբ բարձրացնել կուսակցության և անձամբ Ծառուկյանի ժողովրդականությունն ու վարկանիշը:
Մեր թիմը դա կատարեց պարզապես փայլուն` մնալով բացառապես քաղաքական քայլերի ու մարդկային պարկեշտության շրջանակներում: Բացառիկ մի բան կատարվեց Հայաստանում, որը շատերն են ֆիքսել. մեր թիմն ապացուցեց, որ կարելի է առանց թշնամանքի, առանց արյան ու վրեժի կոչերի, առանց նախորդներին ու ներկաներին վարկաբեկելու՝ մարդկանց տրամադրել սոցիալական, քաղաքացիական պայքարի` պարզապես լինելով նրանց կողքին, նրանց հետ փնտրելով ու վեր հանելով սոցիալական իրական խնդիրները, գտնելով լուծման ուղիներ, գնալով կառուցողական բանավեճի ճանապարհով: Կարելի է անուն առ անուն թվարկել բոլորին, ովքեր այս տարիների ընթացքում կատարեցին թե՛ օրենսդրական մեծածավալ, գրագետ ու սրտացավ աշխատանք, ինչպես, օրինակ, Միքայել Մելքումյանը, թե՛ իրավական, իրավապաշտպան կարևոր գործունեություն, ինչպես՝ Էլինար Վարդանյանը: Թե՛ երկրի ներսում, թե՛ միջազգային ամենատարբեր կառույցներում Հայաստանի համար կարևորագույն աշխատանք կատարեց Նաիրա Զոհրաբյանը, որն իրավամբ վաստակեց իր ժողովրդականությունն ու հանրային վստահությունը: Իրենց հավասարակշիռ ու պարկեշտ գործունեությամբ ուղղակի օրինակ ծառայեցին շատերի համար Ստեփան Մարգարյանը, Վարդան Օսկանյանը, Վահան Բաբայանը, Վահե Էնֆիաջյանը, Տիգրան Ուրիխանյանը: Սկզբունքայնությամբ ու դժվար պահին թիկունք տալու, անկեղծ ու հաստատակամ հատկանիշներով առանձնացան Ռուբեն Գևորգյանը,Վահան Կարապետյանը, Հայկ Խաչատրյանը և այլք: Շատ-շատերին կարող եմ թվարկել:
Եվ ոչ ոք չէր կարող պատկերացնել, որ վարկանիշի գագաթնակետին Ծառուկյանը կարող է մեկ օրում որոշել հեռանալ քաղաքականությունից, ընդ որում` առանց պարտվելու: Այս պայմաններում մեզ իսկապես մնում է միայն ի գիտություն ընդունել, հարգել նրա անձնական որոշումը: Գագիկ Ծառուկյանը՝ որպես անհատ, մեծ վաստակ ունի մեր երկրի և մեր ժողովրդի հանդեպ. և, կարծում եմ՝ դեռ կունենա հսկայական անելիք` քաղաքականությունից դուրս այլ բնագավառներում:
– ԲՀԿ-ին հեշտ օրեր չեն սպասում, կկարողանա՞ արդյոք կուսակցության նորընտիր նախագահը կասեցնել անխուսափելի թվացող պառակտումը, կազմաքանդումը:
– Ինչպես գիտեք, ես «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցության անդամ չեմ և կոռեկտ չեմ համարում վերլուծություններ և կանխատեսումներ անել: Բայց ասեմ հետևյալը` Նաիրա Զոհրաբյանը տվյալ պահին ամենաբարձր ժողովրդականություն ունեցող ԲՀԿ-ականն է ու վայելում է թիմի մեծամասնության աջակցությունը: Այն, որ նրան դժվար ու ծանր աշխատանք է սպասում, ընդ որում` դժվար կանխատեսելի ելքով, կարծում եմ` պարզ է: Թերևս, այս պահին միայն նա կարող է արժանապատիվ ղեկավարել կուսակցությունը: Այն, որ ես իրեն ցանկացած պահի պատրաստ եմ օգնել, միանշանակ է, բայց` միայն որպես ընկեր ու անկուսակցական պատգամավոր: Ինչ վերաբերում է ԲՀԿ-ին, ապա այնտեղ կան փայլուն մարդիկ, իսկապես հայրենասեր ու կրթված անհատներ: Եվ շատ ափսոս կլինի, որ այդ մարդիկ դուրս մնան պրոցեսներից , գուցե նաև` պետական կառավարման համակարգից: ԲՀԿ-ն ինձ համար միշտ կմնա շատ հարազատ կառույց` գոնե այնքանով, որ ես այնտեղ ունեմ շատ ընկերներ ու հարազատ մարդիկ:
– Ինչպե՞ս եք պատկերացնում ձեր հետագա գործունեությունը:
– Ակնհայտ է, որ մենք առերեսվում ենք քաղաքական մտքի և քաղաքական պրոցեսների անապատացման փուլի հետ: Այս պայմաններում ես կայացրել եմ իմ անձնական որոշումը. կուսակցական, ներկուսակցական, միջկուսակցական, ներքաղաքական հարաբերություններում ես չկամ: Տեսանելի ապագայում ես չեմ ներգրավվելու ներքաղաքական որևէ ձևաչափում կամ գործընթացում: Ես սա ասում եմ ամենայն լրջությամբ ու անկեղծությամբ: Ես դուրս եմ եկել նաև ԵԽ ԽՎ պատվիրակության կազմից` իմ տեղը զիջելով ԲՀԿ-ական իմ գործընկերներից մեկին:
Ես կշարունակեմ իմ աշխատանքն ԱԺ-ում` փորձելով բացառապես օրենսդրական գործունեությամբ օգտակար լինել իմ երկրին: Եթե ԱԺ-ում աշխատանքային ծանրաբեռնվածությունը փոքր եղավ, չեմ բացառում, որ կզբաղվեմ օրենքով պատգամավորին թույլատրվող այլ գործունեությամբ նույնպես: Ի դեպ, ասեմ, որ Ծառուկյանի հետ մենք ունենք երկու պայմանավորվածություն` պահպանել մեր ջերմ, մարդկային հարաբերությունները և երբեք չխոսել քաղաքականությունից: Կարծում եմ` հարմար առիթի դեպքում նա նույնպես կհաստատի ասվածը:
– Ձեզ հիասթափությո՞ւնն է ստիպում հայտարարել, որ Դուք այս փուլում հեռու եք մնալու ներքաղաքական պրոցեսներից:
– Ուղղակի ինձ համար այս փուլում այլևս անհասկանալի է քաղաքական պրոցեսների տրամաբանությունը, նպատակը, արդյունքները: Ես միշտ եղել եմ բանակցությունների և ոչ՝ կոշտ առճակատումների կողմնակիցը, միշտ դեմ եմ եղել սոցիալական ագրեսիան անձնավորելուն և ներքին թշնամանքի ինստիտուտի ստեղծմանը: Միևնույն ժամանակ, կողմնակից եմ եղել առանցքային հարցերում սկզբունքայնության և անզիջողականության: Ցավոք, ես այս պահին չեմ տեսնում այն ռեֆորմիստական պոտենցիալը, որը թույլ կտա փոխել երկիրը ու էական առաջընթաց ապահովել պետության համար: Լուրջ, մտածող մարդիկ կան թե՛ իշխանության մեջ, թե՛ ոչ իշխանական ճամբարում, թե՛ իշխանական կուսակցություններում, թե՛ ընդդիմադիր, բայց դա չի հանգեցնում նրան, որ երկիրը և հասարակությունը շարժվեն այդ ուղղությամբ: Ինչո՞ւ է այդպես` հարցի պատասխանը ես չունեմ:
– Այսօր շատերն են խոսում ստեղծվելիք կամ արդեն իսկ ձևավորված քաղաքական-հասարակական վակուումի մասին: Ըստ Ձեզ՝ ինչի՞ կհանգեցնի այդ վակուումը:
– Առաջին հայացքից` այո, խորը վակուումի տպավորություն է: Իրոք, ներկա պահին դեռ չի երևում այն քաղաքական ուժը կամ հոսանքը, որը կլցներ բացը: Մյուս կողմից` քաղաքական պրոցեսները նվազեցին, բայց Հայաստանի և ժողովրդի խնդիրները մնացին: Ավելին` տնտեսական, սոցիալական խնդիրները միայն սրման միտում ունեն: Այս պայմաններում սոցիալական լարվածությունը մեղմելու` կառավարության պատասխանատվությունը մեծանում է: Ինչ-որ իմաստով` քաղաքական հակամարտություններին փոխարինելու է գալիս կառավարություն-տնտեսական, սոցիալական խնդիրներ հակամարտությունը: Չեմ կարծում, որ կարող է գտնվել որևէ բանական մարդ, ով կուրախանա այս «հակամարտության» մեջ կառավարության պարտությամբ: Դա կլինի մեր բոլորի, Հայաստանի պարտությունը: Եթե այս տարվա ընթացքում կառավարությունը կարողանա քիչ թե շատ տեսանելի բարելավել տնտեսության ցուցանիշները և մարդկանց բարեկեցությունը, ապա պրոցեսները Հայաստանում կընթանան այլ ուղղությամբ, եթե ոչ` ապա միանգամայն ուրիշ և շատ ավելի անկանխատեսելի ուղղությամբ:
