«Կարող ենք ասել, որ Հայաստանը Թուրքիային միջնորդ դարձնելու ճանապարհով է գնում, և Թուրքիան դառնում է ոչ թե միջնորդներից մեկը, այլ գխավոր միջնորդը։ Թուրքիան կարծես թե Ադրբեջանին էլ է հասկացնում, որ ինքն է հանդես գալու գլխավոր միջնորդի դիրքում և, օգտվելով հայ-ռուսական հարաբերությունների վատթարացումից, Թուրքիան կդառնա գլխավոր միջնորդը։ Հայաստանն ապրում է դիվանագիտական մեծագույն ողբերգություն, եթե այսպես շարունակվի, ապա կապրի խորը ողբերգություն»,- եզրափակեց Մհեր Աբրահամյան։
«Եթե մենք նայենք արցախյան հակամարտության ամբողջ պատմությունը, ապա կտեսնենք, որ ողջ 30 տարիների ընթացքում Թուրքիան առանց դրական որևէ ելքի ձգտել է դառնալ միջնորդ այս հիմնախնդրի մեջ։ Այսօր ստեղծվել է մի այսպիսի իրավիճակ, որ Թուրքիան ոչ միայն Մինսկի խմբում է դառնում չորրորդ երկիրը, այլև առհասարակ դառնում է հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների միակ միջնորդը։
«Օգտագործելով ցանկացած հարթակ և իրողություն, որը տեղի է ունենում աշխարհաքաղաքական իրավիճակում, որտեղ խառնված է Թուրքիան, նա պարբերաբար Ալիևին այս ամենի մասին հիշեցնելու է։ Եվ ոչ միայն Ադրբեջանին, այլև ամբողջ աշխարհին, որ տարածաշրջանում, հատկապես՝ Հարավային Կովկասում, սա Թուրքիայի հաղթանակն է և դա կարող է տեղի ունենալ նաև Մերձավոր Արևելքում»,- հավելեց թուրքագետը։
«Այսինքն՝ «նախապայման» եզրույթը արդեն կարելի է համարել հայ-թուրքական հարաբերությունների այսպես հին պատմության վերապրուկ, որովհետև դա չի հանդիսանում այլևս նախապայման, այլ հստակ պահանջներ են։ Վերջին շրջանում Թուրքիայի հետ զրույցները, հատկապես դրանից հետո տեղի ունեցող իրադարձությունները վկայում են, որ այսօր Հայաստանի հետ հարաբերություններում թելադրողը ոչ թե հայ-թուրքական հարաբերություններն են, այսինքն՝ և՛ Հայաստանի, և՛ Թուրքիայի կողմից առաջ բերված դիվանագիտական խնդիրները, որոնք պետք է լուծում ստանան, այլ Թուրքիայի կողմից առաջ բերված պահանջները։
