Քահանան այցելում է մարդուն, որպեսզի նա իր նեղության մեջ հավատարիմ մնա Տիրոջը, չսասանվի, չկորցնի հավատը: Խորհրդի նպատակն է հորդորել հիվանդին՝ գիտակցել մեղքերը, զղջալ, խոստովանել ու դառնալ դեպի Տերը, լցվել հավատքով, հույսով ու սիրով, զորանալ քահանայի աղոթքով ու օրհնությամբ, հոգեպես նորոգվել, ամրանալ, լուսավորվել:
Մարդու մարմնի մահը բնական է, քանզի մարմինը իրար հակառակ չորս տարրերից է բաղկացած: Բայց հոգին մասերից բաղկացած չլինելով` պարզ գոյացություն է, հետևաբար անկարելի է, որ մարդկային հոգին մահանա, և [այն] ընդունակ է և [նրան] հարմար է Աստծո շնորհներով առաքինություն գործելով հավիտենական կյանքին հասնել (Հռոմ Զ 23), բայց նա, ով մահացու մեղք է գործում, պարգևված շնորհը կորցնում է և առանց շնորհի արքայություն մտնելու հարմարություն [արժանիք] չմնալով՝ հոգով որպես հավիտենական մահացած է համարվում:
Երբ հիվանդություն ունեցող մարդը դիմում է հոգևորականին, Տիրոջ սպասավորը ձեռքը դնում է հիվանդի վրա ու աղոթում նրա համար, որպեսզի վերջինս զորանա, բժշկվի իր մարմնական ու հոգեկան հիվանդություններից: Խորհուրդը ենթադրում է անկեղծ զրույց: Հոգևորականն այցելում է ոչ միայն ապաշխարության կոչելու, այլև Սուրբ Հաղորդություն տալու, քրիստոնյային հավիտենական կյանքի մասին պատմելու, պատրաստելու հավիտենական կյանքին: Խորհրդի ընթացքում կարևորվում է մարդուն քրիստոնեական հավատի մեջ հաստատելը՝ ընթերցվածքներով, սաղմոսներով, շարականներով:
«Ինքներս մեզ պետք է դաստիարակենք այնպես, որպեսզի մեր սիրտը միայն սեր կարողանա սփռել շուրջը` հեռու վանելով ատելությունը, նախանձը, չարությունը, բոլոր բացասական երևույթները»,- ասում է Վարդան սարկավագը: Իսկական սերը վեհացնում, ինքնակատարելագործման է տանում մարդուն. սիրող, բարուն, գեղեցիկին ձգտող մարդը սկսում է ապրել այդ արժեքներով, և, իհարկե, մաքրվում իր կյանքի ընթացքում: «Իսկ այն, ինչում մենք կթերանանք, միանշանակ, կլրացվի Աստծո կողմից, եթե Նա իրապես սիրող սիրտ տեսնի մեր մեջ»:
