Երբ Նիկոլ Փաշինյանը դեռ ընդամենը «Հայկական Ժամանակ» ընտանեկան թերթի ազատազրկված սեփականատեր էր, իսկ կինը՝ Աննա Հակոբյանը, նույն այդ թերթի խմբագիր, իրենց թերթում հաճույքով հրապարակում էին իրենց լրագրող, իսկ ներկայումս Հանրային հեռուստաընկերության «Լուրեր» ծրագրի տնօրեն Լուսինե Բարսեղյանի «Սպանելու հաճույքը» վերտառությամբ նյութը, որի բովանդակությունն արդեն երկու տարի ՀՀ նախագահի աթոռը չզբաղեցնող Ռոբերտ Քոչարյանի և նրա որդու՝ Սեդրակ Քոչարյանի աֆրիկյան հանգիստն էր կամ նրանց մասնակցությամբ սաֆարին:
Իրենց վարքագծով սրանք նաև արժեզրկում են իրական մասնագետների աշխատանքը, որոնք շատ պատասխանատու են վերաբերվում իրենց խոսքին, իրենց հայտնած տեսակետները հիմնավորում են վերլուծություններով, հետազոտություններով, տարիների փորձով:
ՀԱՊԿ-ից նման հայտարարություն, ըստ էության, չի եղել, հակառակը, երբեմն ձևակերպումներ են լինում, որոնցից կարելի է ենթադրել, որ ՀԱՊԿ-ը և ՌԴ-ն չեն պատրաստվում հանձնել Հարավային Կովկասն Արևմուտքին: Իսկ ՀՀ ղեկավարությունը՝ վարչապետից մինչև ՀՀ պաշտպանության նախարար, որոշել են բոյկոտել ՀԱՊԿ միջոցառումները: Այն, որ ՀԱՊԿ-ի և ՌԴ-ի հետ կապված խնդիրներ կան՝ ՀՀ-ի դեմ Ադրբեջանի 2021-2022թ. ռազմական գործողությունների համատեքստում, որևէ մեկը չի վիճարկում, նույնիսկ՝ հայամետ ռուս որոշ գործիչներ:
Փաշինյանը, Պուտինին «նեղացած հարս» անվանելով`գեղջկական շուստրիությամբ փորձում է սիրաշահել, մեղմ ասած` քծնել ադրբեջանական լոբբիստական խմբերի հետ համագործակցող Շառն Միշելին, որին օրեր անց նա հանդիպելու է Բրյուսելում:
Օրեր առաջ Նիկոլ Փաշինյանի ընտանեկան լրատվամիջոցը հոդված էր «ձոնել» ՀՀ նախկին Նախագահ Սերժ Սարգսյանին և նախկին ԱԳ նախարար Վարդան Օսկանյանին: Այդ հրապարակման ամբողջ իմաստն այն էր, որ Փաշինյանի անունից հարց հնչեցվի. եթե Արցախի շուրջ ձևավորված այս խայտառակ և ողբերգական վիճակի շուրջ Վարդան Օսկանյանը բեկումնային գաղափարներ ունի (այն է՝ առաջնահերթ փոխել բանակցողին), որին կողմ է արտահայտվել Երրորդ նախագահը, ինչո՞ւ դրանք չեն իրականացվել իրենց պաշտոնավարման ժամանակաշրջանում:
Նիկոլ Փաշինյանն այնքան է նեղվել իմ վերջին վերլուծություններից, որոնք վերաբերում էին ՀԱՊԿ երևանյան գագաթնաժողովին, իր վարած արտաքին քաղաքականության հերթական ֆիասկոյին և արցախյան հիմնախնդրի շուրջ տեղի ունեցող զարգացումներին, որ որոշել է պատասխանել ոչ ավել, ոչ պակաս, իրեն պատկանող ընտանեկան թերթով: Ուստի, հարկ եմ համարում արձագանքել Նիկոլ Փաշինյանի թերթում հրապարակված հոդվածին:
