ՆԱՏՕ-ի անդամ երկիրը, որը բանակ չունի, մտածում է մեծացնել պաշտպանունակությունը. WSJ
400․000-ից պակաս բնակչություն ունեցող Իսլանդիան արտառոց երկիր է։ Լինելով Հյուսիսատլանտյան դաշինքի կազմակերպության հիմնադիր անդամ՝ այն չունի մշտական զինված ուժեր։ Չնայած նրա արմատները Եվրոպայում են, սակայն այն Եվրոպական Միության անդամ չէ։ Ավանդականորեն ձկնորսական կղզի լինելով՝ այն դարձել է տեխնոլոգիական կենտրոն՝ շնորհիվ երկրաջերմային և հիդրոէլեկտրաէներգիայի առատության, գրում է The Wall Street Journal-ը։
Սառը պատերազմի տարիներին Գրենլանդիայի և Նորվեգիայի միջև սառցե ջրերում գտնվող Իսլանդիան ՆԱՏՕ-ի բազա էր, որտեղից կարելի էր հետևել խորհրդային ռազմածովային փոխադրումներին, սակայն տեղացիները քիչ էին մտահոգված ռազմանավերի ներկայացրած վտանգով։
Երբ 2014 թվականին Ռուսաստանի հետ հարաբերություններում լարվածությունը մեծացավ, ԱՄՆ պաշտոնյաները իրենց իսլանդացի գործընկերներին հայտնեցին, որ ցանկանում են վերսկսել Կեֆլավիկի ավիաբազայի աշխատանքը, որը գտնվում է երկրի մայրաքաղաք Ռեյկյավիկի արվարձանում։
Իսլանդիան անմիջապես համաձայնվեց և սկսեց ներդրումներ կատարել կղզու ռազմական ենթակառուցվածքներում։ Ողջունելով Միացյալ Նահանգներին և ՆԱՏՕ-ի մյուս դաշնակիցներին՝ ԱՄՆ Վայոմինգ նահանգից պակաս բնակչությամբ երկիրը պահպանում է իր եզակի կարգավիճակը, նշում է The Wall Street Journal-ը։
Սուզանավերի ամերիկյան որսորդ-ինքնաթիռներն այժմ Իսլանդիայի հարավ-արևմուտքում գտնվող Կեֆլավիկից կանոնավոր կերպով պարեկում են շրջակա ծովերը։ ՆԱՏՕ-ի եվրոպական երկրների կործանիչները հերթով օդ են բարձրանում բազայից՝ Իսլանդիայի և Ռուսաստանի միջև գտնվող օդային տարածքը հսկելու համար։ Իսկ դաշինքի սուզանավերն ու ռազմանավերը կանգ են առնում Իսլանդիայի նավահանգիստներում։
Իսլանդացիներն այժմ քննարկում են, թե արդյոք պետք է ակտիվացնեն իրենց պաշտպանական ջանքերը և վերսկսեն ԵՄ-ին անդամակցության բանակցությունները, որոնք նրանք դադարեցրել էին 2013 թվականին։
Վարչապետ Քրիստրուն Ֆրոստադոտիրը նախատեսում է այս հարցի շուրջ հանրաքվե անցկացնել մինչև 2027 թվականը, երբ իր կառավարությունը լուծի այն հարցերը, որոնք նա ավելի հրատապ է համարում։
Հրատապ հարցերից մեկը ազգային պաշտպանության ռազմավարության վերանայումն է, որը ներկայումս քննարկման փուլում է։ Հարցի շուրջ հանրային քննարկումը կարևոր է, «քանի որ Իսլանդիայում ռազմական ակտիվությունը երբեմն աննկատ է մնում»։
